Η σπουδαία λαϊκή ερμηνεύτρια παραχώρησε συνέντευξη στο Νίκο Νικόλιζα και την «Espresso».
Εκεί η Γιώτα Λύδια, αναφέρθηκε μεταξύ άλλων στο ξεκίνημά της, στο «σήμερα» του τραγουδιού καθώς σε συνεργασίες της μεγάλης διαδρομής της.
«Υπάρχουν καλές λαϊκές φωνές, αλλά σήμερα έχουν διαφοροποιηθεί τα πράγματα. Έχουν στενέψει τα όρια στη μουσική. Όταν τα νυχτερινά κέντρα δουλεύουν μόνο Σαββατοκύριακο, όταν δεν παράγονται νέα τραγούδια, τι περιμένεις να εισπράξεις από τις νέες φωνές; Εμείς δουλεύαμε επτά μέρες και, αν υπήρχαν και άλλες μέρες, θα μας έβαζαν να τραγουδάμε και εκείνες…
Τότε που ξεκινούσα εμένα μου άρεσε να ακούω τη φωνή της Καίτης Γκρέυ. Πολύ αργότερα λάτρεψα τη φωνή της Ελένης Βιτάλη, η οποία, όπως έχει πει και η ίδια, έχει πάρει στοιχεία από μένα. Μακάρι να υπάρχουν καλές φωνές και να παίρνουν τα καλά στοιχεία από εμάς τις παλιότερες και να στέκουν καλά... Να προσέχουν πολύ και στο ήθος τους αλλά και στα τραγούδια που επιλέγουν. Εγώ στάθηκα στο ύψος μου, γιατί δεν έδωσα ποτέ δικαιώματα να με σχολιάσουν…
Γιατί ο κόσμος τότε σε όλους εμάς λάτρευε, εκτός από τη φωνή μας, και το ήθος μας και πώς συμπεριφερόμασταν απέναντί του. Έπειτα μια από τις μεγάλες μου στιγμές ήταν η συνεργασία μου με τον Νταλάρα. Τον σέβομαι και τον λατρεύω. Είναι πολύ μεγάλος καλλιτέχνης».
Ακόμη η Γιώτα Λύδια μίλησε και για τους λόγους που σταμάτησε νωρίς τις ζωντανές παραστάσεις της:
«Ήθελα ο κόσμος να με θυμάται όπως ήμουν και να λένε: “Πού είσαι, ρε Λύδια!” Από την άλλη, δεν ήθελα να φάω όλη μου τη ζωή στο τραγούδι. Δεν είχα τέτοιο ψώνιο. Ήθελα ήρεμη ζωή, οικογενειακή. Αυτά που έπρεπε να δώσω στο τραγούδι τα έδωσα. Δεν έχω παράπονο κανένα από τη ζωή μου και από την καλλιτεχνική μου σταδιοδρομία. Έχω τραγουδήσει όλους τους συνθέτες και τους στιχουργούς. Από τον Θεοδωράκη και τον Τσιτσάνη μέχρι τον Μητσάκη, τον Παπαϊωάννου και τον Καλδάρα. Εχω αφήσει τόσο μουσικό πλούτο στη δισκογραφία που δεν έχω απωθημένα. Ποτέ δεν είπα: “Αχ, Γιώτα, δεν τραγούδησες τον τάδε συνθέτη”. Οχι. Ποτέ δεν το είπα και δεν θα το πω».
Τέλος η κύρια Λύδια δήλωσε:
«Όχι, αγάπη μου, δεν φοβάμαι τον θάνατο. Όταν ο άνθρωπος έχει φτάσει σε ένα σημείο που έχει χαρεί τα πάντα στη ζωή του, δεν τον νοιάζει ο θάνατος. Απλώς δεν θέλω να φύγω ακόμα, γιατί, δόξα τω Θεώ, στέκομαι καλά έχοντας στο πλευρό μου το παιδί μου, τα εγγόνια μου και τα δισέγγονά μου. Αυτά είναι που με κρατάνε στη ζωή. Όταν όμως ο Θεός αποφασίσει να με πάρει, θέλω να με πάρει όπως πήρε και τον σύζυγό μου, που “πέταξε” σαν πουλάκι. Δεν θέλω να επιβαρύνω κανέναν».
Εκεί η Γιώτα Λύδια, αναφέρθηκε μεταξύ άλλων στο ξεκίνημά της, στο «σήμερα» του τραγουδιού καθώς σε συνεργασίες της μεγάλης διαδρομής της.
«Υπάρχουν καλές λαϊκές φωνές, αλλά σήμερα έχουν διαφοροποιηθεί τα πράγματα. Έχουν στενέψει τα όρια στη μουσική. Όταν τα νυχτερινά κέντρα δουλεύουν μόνο Σαββατοκύριακο, όταν δεν παράγονται νέα τραγούδια, τι περιμένεις να εισπράξεις από τις νέες φωνές; Εμείς δουλεύαμε επτά μέρες και, αν υπήρχαν και άλλες μέρες, θα μας έβαζαν να τραγουδάμε και εκείνες…
Τότε που ξεκινούσα εμένα μου άρεσε να ακούω τη φωνή της Καίτης Γκρέυ. Πολύ αργότερα λάτρεψα τη φωνή της Ελένης Βιτάλη, η οποία, όπως έχει πει και η ίδια, έχει πάρει στοιχεία από μένα. Μακάρι να υπάρχουν καλές φωνές και να παίρνουν τα καλά στοιχεία από εμάς τις παλιότερες και να στέκουν καλά... Να προσέχουν πολύ και στο ήθος τους αλλά και στα τραγούδια που επιλέγουν. Εγώ στάθηκα στο ύψος μου, γιατί δεν έδωσα ποτέ δικαιώματα να με σχολιάσουν…
Γιατί ο κόσμος τότε σε όλους εμάς λάτρευε, εκτός από τη φωνή μας, και το ήθος μας και πώς συμπεριφερόμασταν απέναντί του. Έπειτα μια από τις μεγάλες μου στιγμές ήταν η συνεργασία μου με τον Νταλάρα. Τον σέβομαι και τον λατρεύω. Είναι πολύ μεγάλος καλλιτέχνης».
Ακόμη η Γιώτα Λύδια μίλησε και για τους λόγους που σταμάτησε νωρίς τις ζωντανές παραστάσεις της:
«Ήθελα ο κόσμος να με θυμάται όπως ήμουν και να λένε: “Πού είσαι, ρε Λύδια!” Από την άλλη, δεν ήθελα να φάω όλη μου τη ζωή στο τραγούδι. Δεν είχα τέτοιο ψώνιο. Ήθελα ήρεμη ζωή, οικογενειακή. Αυτά που έπρεπε να δώσω στο τραγούδι τα έδωσα. Δεν έχω παράπονο κανένα από τη ζωή μου και από την καλλιτεχνική μου σταδιοδρομία. Έχω τραγουδήσει όλους τους συνθέτες και τους στιχουργούς. Από τον Θεοδωράκη και τον Τσιτσάνη μέχρι τον Μητσάκη, τον Παπαϊωάννου και τον Καλδάρα. Εχω αφήσει τόσο μουσικό πλούτο στη δισκογραφία που δεν έχω απωθημένα. Ποτέ δεν είπα: “Αχ, Γιώτα, δεν τραγούδησες τον τάδε συνθέτη”. Οχι. Ποτέ δεν το είπα και δεν θα το πω».
Τέλος η κύρια Λύδια δήλωσε:
«Όχι, αγάπη μου, δεν φοβάμαι τον θάνατο. Όταν ο άνθρωπος έχει φτάσει σε ένα σημείο που έχει χαρεί τα πάντα στη ζωή του, δεν τον νοιάζει ο θάνατος. Απλώς δεν θέλω να φύγω ακόμα, γιατί, δόξα τω Θεώ, στέκομαι καλά έχοντας στο πλευρό μου το παιδί μου, τα εγγόνια μου και τα δισέγγονά μου. Αυτά είναι που με κρατάνε στη ζωή. Όταν όμως ο Θεός αποφασίσει να με πάρει, θέλω να με πάρει όπως πήρε και τον σύζυγό μου, που “πέταξε” σαν πουλάκι. Δεν θέλω να επιβαρύνω κανέναν».
