Η Δήμητρα Γαλάνη παραχώρησε συνέντευξη στην Αναστασία Κουκά και το Έθνος της Κυριακής.
Αφορμή η παρουσία της στην παράσταση «Βαμβακάρης κατά Ξαρχάκο» στο Gazarte.
Σας μεταφέρουμε ένα απόσπασμα της συνομιλίας της ερμηνεύτριας με την έμπειρη δημοσιογράφο.
Αφορμή η παρουσία της στην παράσταση «Βαμβακάρης κατά Ξαρχάκο» στο Gazarte.
Σας μεταφέρουμε ένα απόσπασμα της συνομιλίας της ερμηνεύτριας με την έμπειρη δημοσιογράφο.
Πάντα οι τοποθετήσεις της Γαλάνη είναι καλά «κεντραρισμένες» και παρουσιάζουν ξεχωριστό ενδιαφέρον.
Τι σημαίνει ο Μάρκος Βαμβακάρης για εσάς και τί για το ελληνικό τραγούδι;
Ο Βαμβακάρης ήταν μια συγκλονιστική προσωπικότητα, πρώτα ως άνθρωπος κι έπειτα ως καλλιτέχνης μιας και αυτά που έγραφε ήταν βιωματικά. Ήταν ένας άνθρωπος που δοκίμαζε τον εαυτό μου μέσα από τα πιο σκληρά πράγματα για να μπορέσει να αντέξει την ευαισθησία του σε μια πολύ δύσκολη εποχή. Πάλευε ανάμεσα στη σκληρότητα και την ευαισθησία. Από κει και πέρα το ρεπερτόριο του Μάρκου αποτελεί έναν μουσικό πολιτισμό στον οποίο δεν έχω εντρυφήσει, επειδή όμως οι δάσκαλοί μου, όπως για παράδειγμα ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, βρίσκονταν μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο, έχω γνωρίσει ως έναν βαθμό, τον τρόπο προσέγγισής του. Το ρεμπέτικο δεν είναι απλά μία φάση αλλά ένα μεγάλο κομμάτι της αστικής μας παράδοσης το οποίο έχει γεννηθεί εδώ, στη χώρα μας και έχει επηρεάσει σημαντικά την εξέλιξη του τραγουδιού. Είναι τόσο πλούσιος ο κόσμος αυτός που εγώ, προκειμένου να μπορέσω να μπω μέσα του, μελετάω εδώ και τουλάχιστον πέντε μήνες. Και ανακαλύπτω πως παρότι εγώ έχω πιο μελωδική παιδεία, αυτός ο τρόπος δεν μού είναι άγνωστος. Είναι σχεδόν ο ίδιος τρόπος που έχω συναντήσει στα μπλουζ. Και σ’ αυτή τη γοητευτική αλητεία του αυθεντικού νιώθω πολύ κοντά.
Ποια θεωρείτε πως ήταν τα πιο δυνατά στοιχεία αυτών των τραγουδιών τα οποία τους εξασφάλισαν τη διαχρονικότητα;
Η αλήθεια είναι αυτή που μένει στο χρόνο. Οι…δηθενιές εξαφανίζονται. Και συγκινούμε αφάνταστα που βλέπω, τον τελευταίο καιρό, όλο και περισσότερους νέους μουσικούς να ξανασκύβουν πάνω απ’ αυτό το πολύτιμο μουσικό υλικό, μέσα από διασκευές, μέσα από νέες προσεγγίσεις, ακόμη κι αν αυτές δεν είναι πάντα επιτυχημένες. Γι΄ αυτό και πρέπει να είμαστε ευγνώμονες σε ανθρώπους σαν τον Σταύρο Ξαρχάκο, έναν από τους τελευταίους των Μοϊκανών, που τα φέρνει αυτά τα τραγούδια στην επιφάνεια με τέτοια γνώση. Γιατί στην επιφάνεια θα βρίσκονται πάντα. Η βαθιά γνώση τους όμως και ο τρόπος που παρουσιάζονται κάνουν τη διαφορά. Κι ο Ξαρχάκος έχει εμμονή με τον Βαμβακάρη από το 1964.
Τι σημαίνει ο Μάρκος Βαμβακάρης για εσάς και τί για το ελληνικό τραγούδι;
Ο Βαμβακάρης ήταν μια συγκλονιστική προσωπικότητα, πρώτα ως άνθρωπος κι έπειτα ως καλλιτέχνης μιας και αυτά που έγραφε ήταν βιωματικά. Ήταν ένας άνθρωπος που δοκίμαζε τον εαυτό μου μέσα από τα πιο σκληρά πράγματα για να μπορέσει να αντέξει την ευαισθησία του σε μια πολύ δύσκολη εποχή. Πάλευε ανάμεσα στη σκληρότητα και την ευαισθησία. Από κει και πέρα το ρεπερτόριο του Μάρκου αποτελεί έναν μουσικό πολιτισμό στον οποίο δεν έχω εντρυφήσει, επειδή όμως οι δάσκαλοί μου, όπως για παράδειγμα ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, βρίσκονταν μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο, έχω γνωρίσει ως έναν βαθμό, τον τρόπο προσέγγισής του. Το ρεμπέτικο δεν είναι απλά μία φάση αλλά ένα μεγάλο κομμάτι της αστικής μας παράδοσης το οποίο έχει γεννηθεί εδώ, στη χώρα μας και έχει επηρεάσει σημαντικά την εξέλιξη του τραγουδιού. Είναι τόσο πλούσιος ο κόσμος αυτός που εγώ, προκειμένου να μπορέσω να μπω μέσα του, μελετάω εδώ και τουλάχιστον πέντε μήνες. Και ανακαλύπτω πως παρότι εγώ έχω πιο μελωδική παιδεία, αυτός ο τρόπος δεν μού είναι άγνωστος. Είναι σχεδόν ο ίδιος τρόπος που έχω συναντήσει στα μπλουζ. Και σ’ αυτή τη γοητευτική αλητεία του αυθεντικού νιώθω πολύ κοντά.
Ποια θεωρείτε πως ήταν τα πιο δυνατά στοιχεία αυτών των τραγουδιών τα οποία τους εξασφάλισαν τη διαχρονικότητα;
Η αλήθεια είναι αυτή που μένει στο χρόνο. Οι…δηθενιές εξαφανίζονται. Και συγκινούμε αφάνταστα που βλέπω, τον τελευταίο καιρό, όλο και περισσότερους νέους μουσικούς να ξανασκύβουν πάνω απ’ αυτό το πολύτιμο μουσικό υλικό, μέσα από διασκευές, μέσα από νέες προσεγγίσεις, ακόμη κι αν αυτές δεν είναι πάντα επιτυχημένες. Γι΄ αυτό και πρέπει να είμαστε ευγνώμονες σε ανθρώπους σαν τον Σταύρο Ξαρχάκο, έναν από τους τελευταίους των Μοϊκανών, που τα φέρνει αυτά τα τραγούδια στην επιφάνεια με τέτοια γνώση. Γιατί στην επιφάνεια θα βρίσκονται πάντα. Η βαθιά γνώση τους όμως και ο τρόπος που παρουσιάζονται κάνουν τη διαφορά. Κι ο Ξαρχάκος έχει εμμονή με τον Βαμβακάρη από το 1964.
