Νταλάρας: «Η πορεία ενός καλλιτέχνη είναι πάντα μοναχική»

Ο Γιώργος Νταλάρας παραχώρησε συνέντευξη στη Χαριτίνη Μαλισσόβα και το diastixo.gr.

Αφορμή το βιβλίο του Θανάση Λάλα για τον ερμηνευτή «…Και το καλοκαίρι κρυώνω: Μισός αιώνας ελληνικό τραγούδι», που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Αρμός.

Σας μεταφέρουμε ορισμένα χαρακτηριστικά αποσπάσματα της συνέντευξης:

Χρειάζονται δύο για μια καλή συνέντευξη. Ποιο προσόν –πέραν του δημοσιογραφικού– του κυρίου Λάλα σάς έκανε να τον εμπιστευθείτε;
Τρία πράγματα. Ο χρόνος –τον γνωρίζω πάρα πολλά χρόνια–, η αγάπη του για τη μουσική και, το κυριότερο, ότι στις συνεντεύξεις μας δεν μου χαρίστηκε ποτέ. Ξέρετε, όσο μισώ τις ανακρίβειες και τις συκοφαντίες, τόσο μισώ και το λιβανιστήρι. Ο Λάλας στις συνεντεύξεις μας δεν μου χαρίστηκε ποτέ. Ήταν της σχολής της Όλγας Μπακομάρου και του Δημήτρη Γκιώνη. Σε προστάτευαν με το ήθος τους και τις ερωτήσεις τους, αλλά εγνωσμένα σε άφηναν να εκθέσεις τη γνώμη σου, ακόμα και να εκτεθείς.

Ιδιαίτερη εντύπωση προκαλεί η συχνότατη αναφορά σας σε δασκάλους σας. Πόσο σημαντική (και καρμική, ενδεχομένως) θεωρείτε τη συνάντησή σας με τους ανθρώπους αυτούς;
Καταλυτική. Εγώ αν δεν είχα την τύχη να έχω αυτούς τους πρώτους δασκάλους, τον Κουγιουμτζή, τον Λευτέρη Παπαδόπουλο, τον Μάνο Λοΐζο, τον Μάνο Ελευθερίου, μετά τον Θεοδωράκη και όλους τους άλλους με τους οποίους συνεργάστηκα, δεν ξέρω αν θα είχα συνεχίσει. Θα ήμουν πάντα μουσικός, αυτό το ήξερα από παιδί, αλλά δεν ξέρω αν θα είχα γίνει τραγουδιστής αν δεν έβρισκα καλά τραγούδια. Σ’ αυτούς οφείλω τα πάντα, με όλη τη σημασία της λέξεως.

Ποια αξία θεωρείτε αδιαπραγμάτευτη;
Την ελευθερία και την εντιμότητα.

Τι είναι ευτυχία για εσάς;
Η μουσική, η ηρεμία, η φύση, η οικογένεια, οι φίλοι.

Είναι, τελικά, μοναχική η πορεία ενός καλλιτέχνη;
Η πορεία, ναι, είναι πάντα μοναχική και έτσι πρέπει να είναι. Αυτό που εισπράττουμε όμως από την αγάπη και την εμπιστοσύνη του κόσμου, ειδικά όταν διαρκεί και πολλά χρόνια, είναι πραγματικά δώρο Θεού