Αυτά δήλωσε μεταξύ άλλων σε ο Αντώνης Καφετζόπουλος σε συνέντευξη που παραχώρησε στην Μαρίνα Ζιώζιου και την εφημερίδα ΕΘΝΟΣ.
Ο προικισμένος ηθοποιός μίλησε για την κατάθλιψη που τον βασανίζει, την κληρονομικότητά της αλλά και το πώς μάχεται απέναντι της.
«Κάποια στιγμή κατάλαβα ότι ήμουν ένας άλλος άνθρωπος σε σχέση με το παρελθόν και τα βιώματα που κουβαλούσα. Υπήρχαν περίοδοι που αποζητούσα την απομόνωση, ακόμη και όταν ήμουν σε νεαρή ηλικία. Ωστόσο, όλα αυτά τα θεωρούσα φυσιολογικά. Πίστευα ότι έχει να κάνει με την ιδιοσυγκρασία ενός ανθρώπου και η ενασχόλησή μου με τα καλλιτεχνικά ήταν το τέλειο άλλοθι για τη μη παραδοχή της πραγματικότητας. Είχα έντονες, δυσάρεστες στιγμές, αλλά τότε ήταν δύσκολο να το εξηγήσω και να το αποδεχτώ σαν πρόβλημα. Δεν γνώριζα πολλά πράγματα. Αυτό το κομμάτι της απομόνωσης, της αυτοκατηγορίας ήταν κάτι το τρομερό. Πέρασαν δέκα χρόνια για να καταλάβω ότι δεν πήγαινε άλλο...
Αυτό το εσωτερικό μαστίγωμα που έκανα στον εαυτό μου, ότι για όλα φταίω, το αίσθημα απαισιοδοξίας που είχα για τα πάντα ήταν οι χαριστικές βολές. Ήταν εκείνη η στιγμή της ζωής μου που απευθύνθηκα σε έναν ψυχίατρο. Η διάγνωση ήταν κατάθλιψη. Υπάρχει ένα ιστορικό στην οικογένεια, ο παππούς μου αυτοκτόνησε, ο πατέρας μου πέρασε μια μεγάλη κρίση κατάθλιψης, ίσως όλα αυτά να σχετίζονται και με το δικό μου πρόβλημα ως προς το κομμάτι της κληρονομικότητας. Πλέον παίρνω τα φάρμακά μου και έχω μάθει να διαχειρίζομαι την κατάθλιψή μου».
Ο Αντώνης Καφετζόπουλος για την κατάθλιψη
Ο προικισμένος ηθοποιός μίλησε για την κατάθλιψη που τον βασανίζει, την κληρονομικότητά της αλλά και το πώς μάχεται απέναντι της.
«Κάποια στιγμή κατάλαβα ότι ήμουν ένας άλλος άνθρωπος σε σχέση με το παρελθόν και τα βιώματα που κουβαλούσα. Υπήρχαν περίοδοι που αποζητούσα την απομόνωση, ακόμη και όταν ήμουν σε νεαρή ηλικία. Ωστόσο, όλα αυτά τα θεωρούσα φυσιολογικά. Πίστευα ότι έχει να κάνει με την ιδιοσυγκρασία ενός ανθρώπου και η ενασχόλησή μου με τα καλλιτεχνικά ήταν το τέλειο άλλοθι για τη μη παραδοχή της πραγματικότητας. Είχα έντονες, δυσάρεστες στιγμές, αλλά τότε ήταν δύσκολο να το εξηγήσω και να το αποδεχτώ σαν πρόβλημα. Δεν γνώριζα πολλά πράγματα. Αυτό το κομμάτι της απομόνωσης, της αυτοκατηγορίας ήταν κάτι το τρομερό. Πέρασαν δέκα χρόνια για να καταλάβω ότι δεν πήγαινε άλλο...
Αυτό το εσωτερικό μαστίγωμα που έκανα στον εαυτό μου, ότι για όλα φταίω, το αίσθημα απαισιοδοξίας που είχα για τα πάντα ήταν οι χαριστικές βολές. Ήταν εκείνη η στιγμή της ζωής μου που απευθύνθηκα σε έναν ψυχίατρο. Η διάγνωση ήταν κατάθλιψη. Υπάρχει ένα ιστορικό στην οικογένεια, ο παππούς μου αυτοκτόνησε, ο πατέρας μου πέρασε μια μεγάλη κρίση κατάθλιψης, ίσως όλα αυτά να σχετίζονται και με το δικό μου πρόβλημα ως προς το κομμάτι της κληρονομικότητας. Πλέον παίρνω τα φάρμακά μου και έχω μάθει να διαχειρίζομαι την κατάθλιψή μου».
