Θα μιλήσω ειλικρινά. Ο Τομ Χανκς δεν είναι από τους λατρεμένους μου. Δεν τον θεωρώ ανεπανάληπτο κινηματογραφικό -γιατί αληθινοί ηθοποιοί είναι πρωτίστως αυτοί της σκηνής, δίχως όμως να παραγνωρίζουμε κι ορισμένες ειδικές περιπτώσεις της οθόνης- καλλιτέχνη.
Όμως δεν μπορώ να μην παραδεχτώ την αρτιότητά του, το ότι το «γνωρίζει» το σπορ και πως διαθέτει αυτό το «κάτι», που ή το ‘χεις ή δεν το ‘χεις.
Επιπλέον προσόν του, το ήταν εκεί που έπρεπε να ήταν τη στιγμή που έπρεπε. Κι αυτό όταν συμβαίνει τόσες και τόσες φορές, παύει να είναι τυχαίο.
Άλλωστε στις μέρες μας, στη βιομηχανία του σινεμά, ακόμη και οι «χρυσές» μετριότητες, σπανίζουν. Κι ο Χανκς σίγουρα είναι κάτι τις παραπάνω…
10 στιγμές του Τομ Χανκς λοιπόν, που -για τα κυβικά του- ξεχωρίζουν:
Φιλαδέλφεια (1993) σε σκηνοθεσία Τζόναθαν Ντέμι.
Εδώ, σε κάποια σημεία, τον παραδέχτηκα…
Φόρεστ Γκαμπ (1994) του Ρόμπερτ Ζεμέκις.
Κυριολεκτικά όλα τα λεφτά… και τα Όσκαρ!
Υπήρχαν στιγμές όπου τον απόλαυσα…
Απόλλο 13 (1995) σκηνοθεσία Ρον Χάουαρντ.
Για τους Αμερικάνους, όλα είναι σινεμά… και χρήμα.
Η Διάσωση του Στρατιώτη Ράιαν (1998) του Στίβεν Σπίλμπεργκ.
Υψηλός επαγγελματισμός σε όλα τα επίπεδα. Η συνταγή σε όλο της το μεγαλείο.
Το Πράσινο Μίλι (1999) σε σκηνοθεσία και σενάριο του Φρανκ Ντάραμποντ. Ομοίως και κάμποσο πιο κάτω.
O Ναυαγός (2000) με σκηνοθέτη και παραγωγό τον Ρόμπερτ Ζεμέκις. Ομοίως και κάπως πιο πάνω…
The Terminal (2008) του Στίβεν Σπίλμπεργκ.
Ομοίως… αλλά και πιο χαμηλά.
Captain Phillips (2013). Την ταινία σκηνοθέτησε ο Πολ Γκρίνγκρας και το σενάριο έγραψε ο Μπίλι Ρέι.
Μεστή η ερμηνεία του Χανκς.
«Sully» του Κλιντ Ίστγουντ.
«Λίγη» για τα «γερασμένα» κυβικά του σκηνοθέτη αλλά και του πρωταγωνιστή.
Ένα Ολόγραμμα για τον Βασιλιά (2016) του Τομ Τίκβερ.
Εδώ, ο Τομ Χανκς είναι «πάνω» από την ταινία, προσθέτοντας το ειδικό του βάρος.
Μακάρι ο Τομ Χανκς, έχοντας πλέον δει και παίξει για τα καλά στο «έργο» να βρει τις ευκαιρίες να μας εκπλήξει ευχάριστα στον τυποποιημένο πλανήτη της Αμερικάνικης βιομηχανίας του κινηματογράφου, που στις εξαιρέσεις της μας έχε δώσει και ανεπανάληπτες στιγμές.
Όμως δεν μπορώ να μην παραδεχτώ την αρτιότητά του, το ότι το «γνωρίζει» το σπορ και πως διαθέτει αυτό το «κάτι», που ή το ‘χεις ή δεν το ‘χεις.
Επιπλέον προσόν του, το ήταν εκεί που έπρεπε να ήταν τη στιγμή που έπρεπε. Κι αυτό όταν συμβαίνει τόσες και τόσες φορές, παύει να είναι τυχαίο.
Άλλωστε στις μέρες μας, στη βιομηχανία του σινεμά, ακόμη και οι «χρυσές» μετριότητες, σπανίζουν. Κι ο Χανκς σίγουρα είναι κάτι τις παραπάνω…
10 στιγμές του Τομ Χανκς λοιπόν, που -για τα κυβικά του- ξεχωρίζουν:
Φιλαδέλφεια (1993) σε σκηνοθεσία Τζόναθαν Ντέμι.
Εδώ, σε κάποια σημεία, τον παραδέχτηκα…
Φόρεστ Γκαμπ (1994) του Ρόμπερτ Ζεμέκις.
Κυριολεκτικά όλα τα λεφτά… και τα Όσκαρ!
Υπήρχαν στιγμές όπου τον απόλαυσα…
Απόλλο 13 (1995) σκηνοθεσία Ρον Χάουαρντ.
Για τους Αμερικάνους, όλα είναι σινεμά… και χρήμα.
Η Διάσωση του Στρατιώτη Ράιαν (1998) του Στίβεν Σπίλμπεργκ.
Υψηλός επαγγελματισμός σε όλα τα επίπεδα. Η συνταγή σε όλο της το μεγαλείο.
Το Πράσινο Μίλι (1999) σε σκηνοθεσία και σενάριο του Φρανκ Ντάραμποντ. Ομοίως και κάμποσο πιο κάτω.
O Ναυαγός (2000) με σκηνοθέτη και παραγωγό τον Ρόμπερτ Ζεμέκις. Ομοίως και κάπως πιο πάνω…
The Terminal (2008) του Στίβεν Σπίλμπεργκ.
Ομοίως… αλλά και πιο χαμηλά.
Captain Phillips (2013). Την ταινία σκηνοθέτησε ο Πολ Γκρίνγκρας και το σενάριο έγραψε ο Μπίλι Ρέι.
Μεστή η ερμηνεία του Χανκς.
«Sully» του Κλιντ Ίστγουντ.
«Λίγη» για τα «γερασμένα» κυβικά του σκηνοθέτη αλλά και του πρωταγωνιστή.
Ένα Ολόγραμμα για τον Βασιλιά (2016) του Τομ Τίκβερ.
Εδώ, ο Τομ Χανκς είναι «πάνω» από την ταινία, προσθέτοντας το ειδικό του βάρος.
Μακάρι ο Τομ Χανκς, έχοντας πλέον δει και παίξει για τα καλά στο «έργο» να βρει τις ευκαιρίες να μας εκπλήξει ευχάριστα στον τυποποιημένο πλανήτη της Αμερικάνικης βιομηχανίας του κινηματογράφου, που στις εξαιρέσεις της μας έχε δώσει και ανεπανάληπτες στιγμές.
