Το χιπ χοπ είναι κίνημα υποκουλτούρας και τέχνης που σχηματίστηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1970 από τους Αφροαμερικανούς και Πουερτορικανούς του νότιου Μπρονξ της Νέας Υόρκης. Πως αυτό έφτασε ως την Ελλάδα;
Σε μια μικρή ιστορική αναδρομή στο Ελληνικό hip-hop θα ανακαλύψουμε πως ταξίδευε 17 χρόνια για να πάρει σάρκα και οστά το 1987 με τους FFC που ήταν το πρώτο Ελληνικό hip-hop μουσικό σχήμα, ακολούθησαν οι Active member το 1993 με τον πρώτο ελληνικό Hip-hop δίσκο, οι Goin' Through το 1994, τα Ημισκούμπρια το 1996.
Το 1997 κυκλοφόρησε ο πρώτος δίσκος των Ζωντανών Νεκρών και αμέτρητοι άλλοι σημαντικοί λίθοι που έχτισαν αυτό που ονομάζουμε ελληνική ραπ μουσική.
Η δομή της κοινωνίας της Αμερικής διακατέχεται από αγεφύρωτες διαφορές σε σχέση με την ελληνική κοινωνία. Παρ’όλα αυτά η ανάγκη του νεαρού που μεγαλώνει στις γειτονιές των Πετραλώνων, της Νίκαιας , του Βύρωνα, του Πειραιά, να εκφραστεί, κατάφερε και ένωσε με έναν ιδιαίτερο τρόπο το γέννημα των Nεοϋρκέζικων δρόμων με τους προβληματισμούς των εφήβων της Ελλάδας του 1990.
Αν ρωτήσεις την ειλικρινή μου γνώμη, στις περιπτώσεις που η Ελληνική χιπ-χοπ μουσική έχει προσπαθήσει να μιμηθεί την Αφροαμερικάνικη κουλτούρα μόνο αστεία έχει καταφέρει να γίνει, στις περιπτώσεις όμως που το ταλέντο στο flow έχει παντρευτεί τον ενδόμυχα αληθινό στίχο, έχουν γεννηθεί τραγούδια που έχουν διαχρονική αξία.
Ακούγοντας τις σκέψεις των δημιουργών χιπ-χοπ μουσικής, ανακάλυψα κοινή θεματολογία και μια σκέψη που μοιράζονται όλοι χωρίς καμιά εξαίρεση. Η σκέψη αυτή κοιμάται μέσα στο μελάνι πολλών ανθρώπων που εκφράζονται με το γράψιμο, με τη διαφορά οτι η κουλτούρα του χιπ-χοπ, σου επιτρέπει να την μοιράζεσαι μέσα από τους στίχους και δεν είναι καμιά άλλη από την συνειδητή αποδοχή της επιβίωσης και της ψυχικής ηρεμίας μέσα από το γράψιμο.
Αμέτρητοι στίχοι έχουν παραθέσει ευχαριστίες στην τύχη, που δίνει στους χιπχοπάδες το ταλέντο της έκφρασης μέσα από τους στίχους.
Πάλι καλά που μπορώ και γράφω (mi55t), ακόμα γράφω (FullFace), υπήρξε περίοδος που δεν ήθελα να γράφω, δεν ήθελα να σκάψω μέσα μου, γιατί φοβόμουν να μάθω την αλήθεια και το ψέμα μου (FFC) και αμέτρητες ακόμα ραπ ιστορίες που παραδέχονται άμεσα οτι το γράψιμο είναι τρόπος επιβίωσης.
Το 2018, κάθε γειτονιά έχει και από έναν ράπερ,είναι περισσότεροι από ότι θα μπορούσε η λογική, να θεωρήσει φυσιολογικό για μια μικρή χώρα όπως η Ελλάδα. Παρ’όλα αυτά η χιπ-χοπ underground σκηνή έχει μοιράσει την επιτυχία στα χέρια των πιο αληθινών αλλά και σε αυτών που το πίστεψαν περισσότερο.
Το 2013 ο άδικος χαμός του Παύλου Φύσσα , του 34χρονου ράπερ από το Κερατσίνι, έδωσε στη μουσική του δρόμου άλλη αξία. Αθήνα και Θεσσαλονίκη γεμίζουν κάθε μήνα από event που βασίζονται στην hip-hop μουσική και η αλήθεια είναι οτι αν κάποιος παρατηρήσει την γαλήνη στα πρόσωπα των καλλιτεχνών μετά τα live, θα καταλάβει πως η μπύρα της χαλάρωσης, μετά τη συναυλία, κρύβει κάτι πολύ σημαντικό και αυτό έχει να κάνει με την δημιουργία από το μηδεν.
Σε μια χώρα που οι ευκαιρίες δεν μοιράζονται ισάξια το χιπ-χοπ είναι το μηδέν που γίνεται κάτι και το κάτι, είναι αυτό που δίνει δύναμη στους νέους να μην απογοητεύονται από τη ζωή.
Μερικοί σημαντικοί εκφραστές της χιπ-χοπ κουλτούρας στην Ελλάδα είναι οι : Τζαμάλ, Ταφ λάθος, Λεξ, Mικρός κλέφτης, Δωδέκατος πίθηκος, Λόγος απειλή, Ψυχόδραμα, Άγνωστος χειμώνας, Βέβηλος, Εισβολέας, X-ray, Mάνι και αμέτρητα , αμέτρητοι ακόμα...
Στο σημείο αυτό θα ήθελα να κλείσω με μια δυσάρεστη συνειδητοποίηση που με έκανε να λυπηθώ για κάποιους ράπερ, θυμίζοντας μου, πως οι άνθρωποι ανεξάρτητα με τον τρόπο που εκφράζονται, κουβαλούν τα ίδια ακριβώς προβλήματα που τους φορτώνει η καταστροφική δομή της κοινωνίας.
Σε μια χώρα που «έκλεψε» ένα είδος μουσικής απο μια άλλη, όπως είναι η Ελλάδα απο την Αμερική , θα ήταν υγειές η «κλοπή» να αφορούσε μόνο τα σημεία που μπορούν ομαλά να προσαρμοστούν στην Ελληνική πραγματικότητα.
Στην Αμερική οι εκφραστές της χιπ-χοπ μουσικής πεθαίνουν σε ανταλλαγές πυροβολισμών στις γκετοποιημένες γειτονιές συμμοριών. Οι συνθήκες είναι σκληρές, όπλα και ναρκωτικά βολτάρουν ανενόχλητα και έχθρες δημιουργούνται λόγω της μαφίας, αυτός είναι και ο λόγος, που μέσω των στίχων των Αφροαμερικανών ράπερ, εκφράζονται προσωπικές κόντρες και τσακωμοί.
Ο λόγος είναι σοβαρός και όπως αντιλαμβανόμαστε, ζήτημα ζωής και θανάτου. Στην μικρή Ελλάδα όμως οι προσωπικές διαφωνίες των καλλιτεχνών της χιπ-χοπ μουσικής, μοιάζουν κάπως αστείες.
Τίποτα δεν θα με έκανε να τονίσω αυτό το μελανό σημείο, αν δεν είχα συνειδητοποιήσει μέσω δημόσιας δήλωσης, σε κοινή συνέντευξη τύπου, σημαντικών Ελλήνων χιπ-χοπ καλλιτεχνών,πως υφίστανται και στην Ελλάδα έχθρες μεταξύ τους.
Οι έχθρες αυτές είναι τόσο σημαντικές μάλιστα, που ο μόνος λόγος που τους έκανε να κάτσουν όλοι μαζί σε ένα τραπέζι, ήταν η δολοφονία του συναδελφού τους, Παύλου Φύσσα.
Στην Ελλάδα δεν έχουμε τίποτα να μας χωρίζει, αντιθέτως μας ενώνουν τα κοινά προβλήματα, ο φωτεινός ήλιος και ο γαλάζιος ουρανός.
«Κοιτάω τριγύρω μου τα πάντα έχουν αλλάξει
Σε μια χώρα ζου που εδώ και χρόνια έχουν καταδικάσει
Κυβερνήσεις που κοιτάνε ο καθένας τι θ'αρπάξει
Και πληρώνουν δολοφόνους να επιβάλουνε την τάξη
Ζω σε μια χώρα που δεν μας παρέχει υγεία
Και εισιτήρια για να φύγουμε έχουν γίνει τα πτυχια
Για μια ελευθερία με αίμα βάφτηκε η ιστορία
Τώρα πετάνε χημικά ληγμένα στην πορεία;
Είμαι κομμάτι κ'εγώ από το puzzle
και θέλουν να μ'έχουν δεμένη στον κόσμο τους
Ήρθε η ώρα να κάνουμε κάτι, ανοιξαν τον χαρτη
Ελλάδα στον στόχο τους..Κι όλα στημένα
Σ'ένα παιχνίδι τραπεζών στην παγκόσμια αρένα
Όχι άλλο ψέμα,συντονιστείτε
αυτοί είναι λίγοι εμείς πολλοί
Συγκεντρωθείτε»
Daizy ChainΦωτογραφία: Amanda Bishop
