Αυτό που κάποιοι σήμερα αποκαλούν «πραξικοπηματικά» έντεχνο, ενώ στην ουσία μιλάμε για τα τραγούδια των τροβαδούρων, οι οποίοι στην πλειονότητα των περιπτώσεων που υπογράφουν στίχο και μουσική, ή λειτουργούν ως παρέα με άλλους αντίστοιχους συνοδοιπόρους.
Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου ευτύχησε να ξεπροβάλλει σε μια περίοδο όπου η «σχολή» των τραγουδοποιών βρισκόταν στην άνθησή της, φυσώντας ένα νέο, ολόφρεσκο, δυναμικό αέρα στην ελληνική τραγουδοποιία.
Όμως ο Μηχανολόγος Μηχανικός και εργολάβος Δημοσίων Έργων, δεν έμεινε στα κεκτημένα της τάξης του αλλά χαράζοντας την δική του αυτόνομη πορεία έχτισε ένα ιδιότυπο προσωπικό τραγουδιστικό σύμπαν, που παρά την ιδιομορφία του, κατάφερε να θέλξει ακροατές από όλα τα μήκη και πλάτη του τραγουδιού.
Έτσι σήμερα ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου θεωρείται ως ένα από τα γερά χαρτιά του χώρου του, καθώς και οι δίσκοι του «περπατάνε» γερά ενώ στις εμφανίσεις του παρατηρείται το αδιαχώρητο.
Ορισμένοι χαρακτηρίζουν την περίπτωση του ως υπερτιμημένη. Άλλοι τον βρίσκουν φλύαρο και βαρετό. Οι αρετές και οι αδυναμίες του, που εν τέλει ίσως αποτελούν την γοητεία του οπλοστασίου του, επιβεβαιώνονται και στα καινούργια του δισκογραφική κατάθεση, O Ελάχιστος Εαυτός, που εκδόθηκε από την Inner Ear. Κανείς όμως δεν μπορεί όμως να αρνηθεί τη συνέπεια του καλλιτέχνη και την ολότελα ξεχωριστή του στάση.
Ο ίδιος συνομιλώντας με την Νατάσα Φιλίππα για τον ιστότοπο mediasoup δηλώνει: "Είμαι πράγματι αρκετά χρόνια σ’ αυτό το χώρο, αλλά επειδή δεν έχω βγει στην τηλεόραση είναι σαν να μην υπάρχω! Το κάνω και από ιδεολογία αυτό. Όσο πιο ανώνυμος είναι κανείς τόσο πιο ελεύθερος αισθάνεται. Εγώ ποτέ δεν ήμουν ούτε διάσημος, ούτε τίποτα. Για μένα το πρόβλημα με τις συνεντεύξεις είναι ότι επειδή, αφενός μεν δεν έχω πνευματικότητα βαθιά, ούτε ευχέρεια λόγου, αλλά κι επειδή δεν αλλάζω συχνά τις απόψεις μου για τα πράγματα, λέω συνέχεια τα ίδια. Θα το πεις μία φορά, θα το πεις δύο, τρεις… Μετά καταντάει γελοίο. Δηλαδή, γίνεσαι σαν «παπαγάλος». Αυτός είναι ένας βασικός λόγος που γενικά δεν μιλάω και ο δεύτερος και ο πιο σημαντικός είναι το ότι θεωρώ ότι οι καλλιτέχνες είναι υπερτιμημένοι στην κοινωνία που ζούμε. Μπορεί μεν από το έργο τους κανείς να εισπράττει ωραία πράγματα, αλλά οι ίδιοι κατά βάση είναι καλοπερασάκηδες, δηλαδή αυτό που κάνουν το κάνουν για να περνάνε καλά. Κατά τη γνώμη μου λοιπόν, οι καλοπερασάκηδες δεν δικαιούνται να μιλάνε. Πρέπει να μιλάνε οι άνθρωποι που έχουν αφιερώσει τον εαυτό τους για τους άλλους, που έχουν θυσιάσει τον εαυτό τους για τους άλλους. Αυτοί οι άνθρωποι όμως, συνήθως είναι ταπεινοί και δεν τους δίνει και κανείς σημασία".
Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου ευτύχησε να ξεπροβάλλει σε μια περίοδο όπου η «σχολή» των τραγουδοποιών βρισκόταν στην άνθησή της, φυσώντας ένα νέο, ολόφρεσκο, δυναμικό αέρα στην ελληνική τραγουδοποιία.
Όμως ο Μηχανολόγος Μηχανικός και εργολάβος Δημοσίων Έργων, δεν έμεινε στα κεκτημένα της τάξης του αλλά χαράζοντας την δική του αυτόνομη πορεία έχτισε ένα ιδιότυπο προσωπικό τραγουδιστικό σύμπαν, που παρά την ιδιομορφία του, κατάφερε να θέλξει ακροατές από όλα τα μήκη και πλάτη του τραγουδιού.
Έτσι σήμερα ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου θεωρείται ως ένα από τα γερά χαρτιά του χώρου του, καθώς και οι δίσκοι του «περπατάνε» γερά ενώ στις εμφανίσεις του παρατηρείται το αδιαχώρητο.
Ορισμένοι χαρακτηρίζουν την περίπτωση του ως υπερτιμημένη. Άλλοι τον βρίσκουν φλύαρο και βαρετό. Οι αρετές και οι αδυναμίες του, που εν τέλει ίσως αποτελούν την γοητεία του οπλοστασίου του, επιβεβαιώνονται και στα καινούργια του δισκογραφική κατάθεση, O Ελάχιστος Εαυτός, που εκδόθηκε από την Inner Ear. Κανείς όμως δεν μπορεί όμως να αρνηθεί τη συνέπεια του καλλιτέχνη και την ολότελα ξεχωριστή του στάση.
Ο ίδιος συνομιλώντας με την Νατάσα Φιλίππα για τον ιστότοπο mediasoup δηλώνει: "Είμαι πράγματι αρκετά χρόνια σ’ αυτό το χώρο, αλλά επειδή δεν έχω βγει στην τηλεόραση είναι σαν να μην υπάρχω! Το κάνω και από ιδεολογία αυτό. Όσο πιο ανώνυμος είναι κανείς τόσο πιο ελεύθερος αισθάνεται. Εγώ ποτέ δεν ήμουν ούτε διάσημος, ούτε τίποτα. Για μένα το πρόβλημα με τις συνεντεύξεις είναι ότι επειδή, αφενός μεν δεν έχω πνευματικότητα βαθιά, ούτε ευχέρεια λόγου, αλλά κι επειδή δεν αλλάζω συχνά τις απόψεις μου για τα πράγματα, λέω συνέχεια τα ίδια. Θα το πεις μία φορά, θα το πεις δύο, τρεις… Μετά καταντάει γελοίο. Δηλαδή, γίνεσαι σαν «παπαγάλος». Αυτός είναι ένας βασικός λόγος που γενικά δεν μιλάω και ο δεύτερος και ο πιο σημαντικός είναι το ότι θεωρώ ότι οι καλλιτέχνες είναι υπερτιμημένοι στην κοινωνία που ζούμε. Μπορεί μεν από το έργο τους κανείς να εισπράττει ωραία πράγματα, αλλά οι ίδιοι κατά βάση είναι καλοπερασάκηδες, δηλαδή αυτό που κάνουν το κάνουν για να περνάνε καλά. Κατά τη γνώμη μου λοιπόν, οι καλοπερασάκηδες δεν δικαιούνται να μιλάνε. Πρέπει να μιλάνε οι άνθρωποι που έχουν αφιερώσει τον εαυτό τους για τους άλλους, που έχουν θυσιάσει τον εαυτό τους για τους άλλους. Αυτοί οι άνθρωποι όμως, συνήθως είναι ταπεινοί και δεν τους δίνει και κανείς σημασία".
