Ακολουθούν τρία ποιήματα όπως δημοσιεύτηκαν στην Επιθεώρηση Τέχνης (για την οποία είχε γράψει και αρκετά εξαιρετικά κείμενα) Αρ. Τεύχ. 141 Σεπτέμβριος 1966.
Αυτοβιογραφία
Άνθρωποι που δε γνώρισα ποτέ μού δώσαν
το αίμα μου και τ’ όνομά μου,
στην ηλικία μου χιονίζει, χιονίζει αδιάκοπαμια κίνηση πάντα σα νάθελα να προφυλαχτώ απόνα χτύπημα,
δίψασα για όλη τη ζωή, κι όμως την άφησα
για ν’ αρπαχτώ απ’ τα πελώρια αγκάθια της αιωνιότητας,
η σάρκα μου ένας επίδεσμος γύρω απ’ το αυριανό μου τίποτα
κανείς δεν μπορεί να με βοηθήσει στον πόνο μου
εκτός απ’ τον ίδιο μου τον πόνο – είμαι εδώ, ανάμεσά σας, κι ολομόναχος,
κ’ η ποίηση σα μια μεγάλη αλήθεια, που την ανακαλύπτεις ύστερ’ από χρόνια,
όταν δεν μπορεί να σου χρησιμέψει πια σε τίποτα.
Επάγγελμά μου: το ακατόρθωτο.
Ελιξήριον νεότητος
Είχε περάσει τα σαράντα, κι όμως ένοιωθε πάντοτε φοβισμένος
σαν παιδί, κι ίσως αυτός ο φόβος ήταν που τον κρατούσε κρεμασμένο και μετέωρο
σε μια θολή, αόριστη, μισοκατορθωμένη
νεότητα.
Ιστορία
Η μητέρα μου πέθανε,
η αγαπημένη μου έφυγε,
οι σύντροφοι με πρόδωσαν,
τα χρόνια πέρασαν.
Τώρα μπορώ να κοιμάμαι ήσυχος.
Όλα
έγιναν.
Τον Τάσο Λειβαδίτη τον «γνώρισα», πρωτίστως, από τα τραγούδια του με τον Μίκη Θεοδωράκη, μικρός, και στη διαδρομή συναντήθηκα με τον ποιητή. Για τους σπουδαίους αυτούς ανθρώπους, άλλωστε, που αποτύπωσαν στο χαρτί τη ζωή τους, και κάτι παραπάνω, πάντοτε βρίσκονται εκείνοι που πρέπει ώστε να σκύψουν πάνω τους ειλικρινά και να δώσουν, με τη σειρά τους, τον καλύτερο εαυτό τους. Δεν έχω, λοιπόν, να προσθέσω το παραμικρό, μιας και το έχουν κάνει με θαυμαστό τρόπο αρκετοί φίλοι και μελετητές του έργου του.
Μόνον μια σκέψη, για την μικρή σε έκταση παρουσία του στο τραγούδι και κυρίως για την πρώτη εποχή του πλάι στον Μίκη Θεοδωράκη, το 1960.
Είναι η εποχή και η συγκυρία, όμως, έτσι κι αλλιώς θεωρώ τα λίγα αυτά τραγούδια του πάρα πολύ σπουδαία. Υποδειγματικά!
Ο Λειβαδίτης μπορεί να έδωσε ελάχιστα στιχουργικά, τραγουδιστικά δείγματα ή κι ελάχιστα ποιήματά του να μελοποιήθηκαν, τα τραγούδια, όμως, αυτά, νιώθω να βαραίνουν όσο ολόκληρες, και κάτι περισσότερο, καριέρες πολυγραφότατων στιχοπλόκων.
Όταν έχεις γράψει «Δραπετσώνα», «Σαββατόβραδο», «Βρέχει στη Φτωχογειτονιά», «Μάνα μου και παναγιά», «Έχω μι' αγάπη», αλλά και «Την πόρτα ανοίγω το βράδυ», «Δρόμοι που χάθηκα» ή «Γερνάς και σκοτεινιάζει» (Λοΐζος) για να ισορροπήσει η ζυγαριά, από την άλλη, θέλει μερικούς τόνους από τα τραγούδια που ξέρουμε, και πάλι, το ειδικό βάρος τους δεν ισοσταθμίζεται…
