αλλά και με αναφορές στη λαϊκή μουσική που έχουν ρίζα βαθιά πίσω στο χρόνο, απ’ όταν ο παππούς του Δημήτρης Σέμσης, γνωστός και ως Σαλονικιός – το καλύτερο βιολί των Βαλκανίων – κυριαρχούσε στις ηχογραφήσεις των λαϊκών τραγουδιών της προπολεμικής και μεταπολεμικής Ελλάδας. Ο πατέρας του ήταν κι εκείνος μουσικός και για χρόνια πρώτο βιολί στην Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, ενώ, και ο αδελφός του διαγράφει μια ανάλογη λαμπρή πορεία αρχιμουσικού.
ΤΟ ΝΗΣΙ ΤΩΝ ΛΟΤΟΦΑΓΩΝ (1990)
Είναι η πρώτη φορά που ο Στάμος Σέμσης γράφει μουσική για τραγούδια με ελληνικό στίχο, αν και στο εξωτερικό ο δίσκος κυκλοφόρησε στην αγγλόφωνη εκδοχή του. Οι στίχοι του Βασίλη Νικολαϊδη (Οδός Σανταρόζα) έχουν εκείνη την ιδιαίτερη ματιά του ως στιχοπλόκου που αφουγκράζεται και παρατηρεί τη συμπεριφορά των ανθρώπων της μεγαλούπολης. Η ερμηνείες της Έλλης Πασπαλά κινούνται με ευχέρεια στο ηχητικό περιβάλλον που ο συνθέτης φτιάχνει εκείνο τον καιρό με επιρροές από την ξένη σκηνή του ’80, τη τζαζ αλλά και την κλασσική μουσική. Ιδιαίτερη θέση, στο νέο, αυτό, για τα ελληνικά πράγματα, ελευθεριάζων, τραγουδιστικό πλαίσιο, έχουν και οι συμμετοχές μουσικών με οικεία αντίληψη όπως είναι ο David Lynch που έπαιξε άλτο και σοπράνο σαξόφωνο, ο Γιάννης Σπάθας που έπαιξε ηλεκτρική κιθάρα, ο Θανάσης Μπίκος που έπαιξε ακουστική κιθάρα και ο Σπύρος Παναγιωτόπουλος που έπαιξε κρουστά, ενώ, με φυσαρμόνικα συμμετείχε και ο Πάνος Κατσιμίχας. Τα πλήκτρα, το μπάσο και τα έγχορδα έπαιξε ο συνθέτης, που με αυτό το δίσκο, απ’ τον οποίο περισσότερο ακούστηκε το θερινής έμπνευσης Μ’ ένα μπουκάλι λάδι καρύδας διακοπές, έκανε τη δημιουργική του είσοδο στο ελληνικό τραγούδι.
ΝΑΔΙΡ (1991)
Το Ναδίρ είναι από τους δίσκους που ακούστηκαν και ξεχώρισαν στο ραδιόφωνο της εποχής εκείνης, με ισχυρό κλίμα, που καθιστά σαφή τη συνθετική ικανότητα του Δημήτρη Σέμση και τη διάθεσή του να ενταχθεί μαζί με άλλους μουσικούς και συνθέτες (όπως είναι ο Γιώργος Ανδρέου που συνέβαλε με τις ιδέες του, καθώς και από τη θέση του ηχολήπτη, στη διαμόρφωση του τελικού ηχητικού αποτελέσματος του δίσκου) σ’ ένα «γκρουπ» ομοϊδεατών που θα έδιναν από κοινού το στίγμα και την ταυτότητα μιας γενιάς (κάτι που εν μέρει έγινε, αλλά, δεν υπήρξε η ανάλογη συνέχεια). Χωρίς ο δίσκος να είναι λαϊκός δίνεται για πρώτη φορά η πιο λαϊκή πλευρά του δημιουργού, στην οποία έκτοτε προσανατολίστηκε χρησιμοποιώντας τα μπουζούκια, αλλά και το κλαρίνο με έντεχνο τρόπο. Έχοντας για ερμηνεύτριά του την Τάνια Τσανακλίδου, σε μια από τις καλύτερες στιγμές της, το Ναδίρ ηχεί αρκετά πλούσιο σε εικόνες και ήχους, περνώντας τον Στάμο Σέμση στην πρώτη γραμμή των νέων δημιουργών. Οι στίχοι του γράφτηκαν από την Ιφιγένεια Γιαννοπούλου.
Ο ΠΑΙΚΤΗΣ (1993)
Για μια ακόμη φορά η επιρροή του Στάμου Σέμση από το ξένο τραγούδι είναι κάτι παραπάνω από εμφανής, αυτή τη φορά με άλλους όρους και με διαφορετικές παραστάσεις απ’ ότι στο παρελθόν. Η επίδραση της πίστας και της, συχνά σκοτεινής, αίσθησης της με αναφορές στο παλιό καμπαρέ, αλλά και στα μπουζούκια που συμπλήρωναν απαραιτήτως αυτή τη διαδρομή στην καθημερινή νύχτα, συνιστούν τη βάση αυτού του δίσκου. Οι στίχοι γράφτηκαν από τον Γιώργο Θεοφανόπουλο. Η φωνή του Γιώργου Μαρίνου αποδίδει, ως η καταλληλότερη, αυτό που ο συνθέτης πραγματικά ήθελε ν’ αποδώσει: τις θεατρικές αναφορές και καταβολές του, από την εποχή του Χατζιδάκι – που υποστηρίζονται και από τη συμμετοχή του Δημήτρη Χορν με το Κι έγινε ο κόσμος σκηνικό μια νύχτα στο Βοτανικό – σε συνδυασμό με τη νεότερη, μέχρι και κραυγαλέα, αίσθηση του καμπαρέ, που συχνά αφήνει ένα άρωμα βαρύ έως και ευτελές.
ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΝΕΙ ΚΡΥΟ (1995)
Ο πιο αναγνωρίσιμος και προσωπικός – μετά το Cairo που όμως απέδιδε την πρώτη δημιουργική φάση του συνθέτη – δίσκος του και σίγουρα ο πιο ώριμος. Τα μακρόσυρτα και ράθυμα θέματα του έρχονται σε αντιπαράθεση και άλλοτε σμίγουν με τα απτάλικα, τα ζεϊμπέκικα και τις λαϊκές μπαλάντες. Το πιάνο και τα έγχορδα, με τα μπουζούκια. Η φωνή του Γιώργου Νταλάρα με τη φωνή του Στάμου Σέμση (Δυο λοστρόμοι Βραζιλιάνοι) και οι μελωδίες του, με μερικούς από τους καλύτερους στίχους του Μιχάλη Μπουρμπούλη. Τα βεγγαλικά σου μάτια έλαμψαν σαν μια από τις καλύτερες στιγμές του νεότερου ελληνικού τραγουδιού. Εδώ, όμως, περιέχονται και άλλα σπουδαία τραγούδια όπως είναι τα: Τα ζάρια τα βαριά με τη μοναδική ερμηνεία του Σέμση, Στην Ελλάδα κάνει κρύο και Τα τραγούδια είναι... με τον Γιώργο Νταλάρα. Και τα υπόλοιπα τραγούδια, όμως, έχοντας το δικό τους ειδικό βάρος, αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της στιχομυθίας και της μυθολογίας ενός από τους πιο ισχυρούς δίσκους της νέας εποχής.
ΓΕΝΝΑΙΟΙ ΕΡΩΤΕΣ (1997)
Η δεύτερη συνέχεια της συνεργασίας Σέμση – Μπουρμπούλη δίνεται μ’ ένα όχι και τόσο διαφορετικής ανάγνωσης, απ’ ότι την πρώτη φορά, υλικό, που βρήκε τις ερμηνείες της Μελίνας Κανά και του Ανδρέα Καρακότα. Ενορχηστρώσεις με ενδιαφέρουσες χρωματικές αιχμές που κατά περιπτώσεις κάνουν αναγνωρίσιμο το τραγουδιστικό πλαίσιο το οποίο επέλεξε να κινηθεί στη νεότερη φάση του ο συνθέτης, παγιώνοντας, κυρίως, τις δυο βασικές τάσεις του, την κλασσική και τη λαϊκή. Τα τραγούδια Αχ! Να περάσει ο πυρετός και Το μυστήριο με μένα ξεχώρισαν με τη Μελίνα Κανά, ενώ, το Ένα πλοίο η Ρεβέκκα με τον Ανδρέα Καρακότα επαναφέρει την μινιμαλιστική αίσθηση από τα Βεγγαλικά μάτια.
