Βρισκόμουν στο Παρίσι για σπουδές και διακρίθηκα σε ένα μεγάλο διαγωνισμό ταλέντων... Στη συνέχεια γραμμοφώνησα τέσερα τραγούδια, 3 ελληνικά κι 1 γαλλικό. Ανάμεσά τους και το Τα δάκρυά μου είναι καυτά σε μουσική Σταύρου Ξαρχάκου, που παιζόταν όλη μέρα στο γαλλικό ραδιόφωνο. Άρχισα να εμφανίζομαι σε ένα μεγάλο καμπαρέ του Παρισιού όπου έβγαζα ένα πρόγραμμα 20 λεπτών με ελληνικά τραγούδια. Εκεί με βρήκε ο Ξαρχάκος και μου πρότεινε να ηχογραφήσουμε μαζί καινούργια τραγούδια.
Η καριέρα μου στο εξωτερικό είχε αρχίσει να στρώνει, αλλά η αγάπη για την πατρίδα και την οικογένειά μου με έκαναν να γυρίσω πίσω. Τραγουδώ τα Ένα μεσημέρι στης Ακρόπολης τα μέρη και Με τι καρδιά να σ’ αποχαιρετήσω και γίνονται αμέσως μεγάλες επιτυχίες. Το ένα τραγούδι ακολουθεί το άλλο και... δε μπορώ να κυκλοφορήσω πια στον δρόμο. Βγαίνω έξω κι από πίσω μαζεύονται χίλια άτομα... Πριν πάω στην Γαλλία έπαιζα κιθάρα. Μαζί με φίλους είχαμε κάνει το Τρίο Μπραζίλ. Ήταν της μόδας τότε τα τρίο. Μάλιστα δουλέψαμε λίγο με τον Μουζάκη στου Καρυστινού. Είχαμε πάει και στα ταλέντα του Οικονομίδη...
Ουσιαστικά όμως η αναγνώριση ήρθε με τον Ξαρχάκο. Και με τον Μούτση βέβαια συνεργάστηκα με εκπληκτικά αποτελέσματα. Θυμάμαι μου είπαν στην εταιρία ότι ένας νεαρός συνθέτης έγραφε πολύ καλά τραγούδια. Πράγματι τα άκουσα κι ενθουσιάστηκα. Πειραιώτισσα, Στου Προφήτη Ηλία τα σοκάκια... σπουδαία τα τραγούδια του Μούτση. Όπως και αυτά του Καλδάρα, Όνειρο Απατηλό, κι αργότερα το 1977, Γιέ μου, γιέ μου. Λεπτός, σεμνός άνθρωπος ο Καλδάρας. Και ο Ζαμπέτας αποτελεί ξεχωριστό κεφάλαιο στην καριέρα μου. Ήρθε και με βρήκε και μου πρότεινε να συνεργαστούμε. Δουλέψαμε μαζί πολλές σεζόν. Περίπου 15 χρόνια και δεν τον θυμάμαι ούτε μία φορά κακομούτσουνο. Κάναμε μεγάλες επιτυχίες Ρωμιός αγάπησε Ρωμιά, Το θέμα είναι να την βρώ... Κάναμε και πολλή παρέα με τον Ζαμπέτα για πολλά χρόνια. Και με τον Τσιτσάνη υπήρχε μια σχέση μέχρι που έφυγε. Του άρεσε η φωνή μου και με παρακάλεσε να τραγουδήσω την Συννεφιασμένη Κυριακή σε μία γαλλική ταινία. Ενθουσιάστηκε και μου έδωσε το Κάποιο αλάνι απ’ το λιμάνι. Δουλέψαμε μαζί το καλοκαίρι του 1982 στα Δειλινά. Τα τελευταία του τραγούδια μου τα άφησε φεύγοντας για το Λονδίνο. Δεν φανταζόμασταν ότι... Τελικά τα ηχογράφησα αυτά τα τραγούδια όταν εκείνος είχε φύγει και ζήτησα από τον Μίκη Θεοδωράκη να γράψει την άλλη μεριά του δίσκου και να διευθύνει την ορχήστρα...
Πολύ μεγάλο ταλέντο ο Χατζηνάσιος. Ωραίος μελωδός, ερωτευμένος με την δουλειά του. Με ένα πιάνο μες την τσέπη. Με το πρώτο κιόλας τραγούδι γίνεται και η πρώτη φίρμα Μιά παρένθεση και μόνο... Ο Σπανός έχει μία ιδιαίτερη ευαισθησία. Και τι δεν είπα μαζί του, Πες πως μ’ αντάμωσες, Δεν το μπορείς, Δεν ήταν από σύννεφο. Και με άλλα πρόσωπα σημαντικά συνεργάστηκα. Όπως ο Κηλαηδόνης, ο Γκάτσος... Μεγάλος ποιητής ο Γκάτσος. 25 χρόνια με μεγαλύτερο μυαλό δεν συζήτησα ποτέ...
Πρέπει να ξέρεις ότι αγαπώ πολύ την ποίηση και την λογοτεχνία. Αλλά ειδικά στην ποίηση έχω μεγάλη αδυναμία από παιδί... Άλλες αδυναμίες: Το αθλητικό, αγωνιστικό πνεύμα. Έκανα πρωταθλητισμό για πολλά χρόνια στους δρόμους αντοχής. Ήμουν αθλητής της Εθνικής... Στη Γαλλία μου κόλλησε η αρρώστια με τα αυτοκίνητα. Έχω κάνει πολλές προπονήσεις, αναβάσεις συμμετοχές σε αγώνες... Είμαι συλλέκτης αυτοκινήτων και έργων τέχνης. Εδώ και χρόνια αγαπώ τις αντίκες κι έχω κολεξιόν που αποτελείται από πολύ μεγάλα κομμάτια. Επίσης αγαπώ πολύ τα άλογα. Είχα και δικά μου για ένα διάστημα... Ο Ιππόδρομος είναι πολύ ωραίο σπορ. Δυστυχώς στην χώρα μας το έχουν κάνει βρόμικο τζόγο. Εμένα μου αρέσει να τρέχει το άλογο και να κερδίζει. Το πνεύμα το αθλητικό υπάρχει μέσα μου. Βέβαια έχω μία ακόμη αδυναμία στο «ασθενές φύλο...»
Ότι βιπς πέρασε από την ελληνική κοινωνία, πέρασε κι από τον Κόκοτα. Ο καθένας με το δικό του στυλ... Με τον Μπάρναρντ, τον πιο επιτυχημένο γιατρό του κόσμου, γίναμε οι καλύτεροι φίλοι... Και με άλλους γιατρούς, τον Κουλαφέντη, τον Σπύρου... Ο Ωνάσης ήταν ο μεγαλύτερος γλεντζές που πέρασε από την νύχτα. Θυμάμαι στην καλοκαιρινή Νεράιδα να τραγουδάμε ως την άλλη μέρα στις 1 το μεσημέρι. Ο ήλιος ντάλα από πάνω κι εμείς με τις ομπρέλες. Να τραγουδάω και να παίζει η ορχήστρα ολόκληρη. Κι όλοι με το κέφι τους, γιατί δεν άφηνε κανέναν έτσι. Ήτανε κύριος και το εννοώ. Ήρθε να με γνωρίσει με τις αδελφές του, τον Μινωτή και τα παιδιά του. Από τότε γίναμε φίλοι και πήγαινα συχνά στην Χριστίνα και διασκεδάζαμε. Και με τη Τζάκι ήμασταν πολύ φίλοι... Φίλες μου ήταν η Μπαρντό, η Ρόμι Σνάιντερ...
Πώς βλέπω τα πράγματα σήμερα στο τραγούδι; Η βρωμιά, η πονηριά, η προστυχιά κι αλητεία... μέχρι και να βλαστημάς τα θεία βγαίνουν σε δίσκο. Ανοίγει ένας δρόμος στον οποίο επιπλέουν ατάλαντοι κι ακαλλιτέχνητοι άνθρωποι και τους βοηθούν σε αυτό και κάποιοι άλλοι. Στο τέλος βέβαια όλοι μαζί, κι αυτοί και οι άλλοι, χαμένοι καταλήγουν. Κακά τραγούδια πάντα υπήρχαν που σήμερα ξεχάστηκαν. Το θέμα όμως είναι τι κατάλοιπα αφήνουν. Ανοίγεις την τηλεόραση και βλέπεις τον τάδε αστείο ή την δείνα πεπονόφλουδα κι αναρωτιέσαι: καλά τον Κόκοτα δεν τον φωνάξανε, αλλά δεν βρήκανε τουλάχιστον κάνα καλό να βάλουνε;
Κεντρική Φωτό: 1969, Χρυσά Κλειδιά, Πλάκα. Γιάννης Πολυκανδριώτης, Ρίτα Σακελλαρίου, Σταμάτης Κόκκοτας, Βασίλης Τσιτσάνης και Αντώνης Ρεπάνης.
