Παναγιώτης Καλαντζόπoυλος - 5 Δίσκοι 1 Ιστορία

(VIDEO) Έκανε την εμφάνιση του σαν μουσικός και ενορχηστρωτής του Διονύση Σαββόπουλου
logo radio
Ogdoo web radio
Live
 
(«Τραπεζάκια έξω», «Ο κος Σαββόπουλος ευχαριστεί θερμά τον…κο Χατζιδάκι...») και είχε μια ιδιαίτερη συνεργασία με τον Μανώλη Ρασούλη («Νά ‘μαστε πάλι εδώ Ανδρέα», «Ναι στο ναι και ναι στο όχι», «Πότε Βούδας πότε Κούδας», «Εσύ κι αν γίνεις υπουργός»). Ως ενορχηστρωτής, ακόμη, συνεργάστηκε με τους Οπισθοδρομικούς («Πάλι μπρος»), τον Βασίλη Καζούλη («Τρύπια καπέλα»), την Λαμπρινή Σκλήνου («Μ’ ένα αλεξίπτωτο») σε μια παραγωγή του Σαββόπουλου, τον Χάρη και τον Πάνο Κατσιμίχα («Όταν σου λέω πορτοκάλι να βγαίνεις»), τον Βαγγέλη Κορακάκη («Βέλος») διαθέτοντας κάθε φορά το ανάλογο ηχητικό φορτίο, που έκρυβε επιρροές από την ανατολή, το λαϊκό τραγούδι, την κλασική μουσική, το ροκ και τους Μπήτλς. Από τους ιδιαίτερους και χρήσιμους μουσικούς της νεότερης εποχής (κλασικός κιθαρίστας με μουσικές σπουδές σε Αθήνα, Λονδίνο και Παρίσι) πέρασε και στο χώρο της σύνθεσης επενδύοντας μουσικά κινηματογραφικές ταινίες, θεατρικά έργα, τηλεοπτικές σειρές, αλλά και διαφημιστικές παραγωγές. Η δισκογραφική του παρουσία συνδέεται με αυτές τις δραστηριότητες αλλά και διαφοροποιείται στις περιπτώσεις εκείνες που έγραψε ανεξάρτητα τραγούδια. Όταν, δηλαδή, μαζί με τη σύζυγό του μουσικό Ευανθία Ρεμπούτσικα έγραψαν τα τραγούδια για τους δίσκους: «Στη λίμνη με τις παπαρούνες» και «Αθώος ένοχος» (σε στίχους Άρη Δαβαράκη) με την Κρίστη Στασινοπούλου και τον Γιάννη Κότσιρα, αντίστοιχα ή όταν έγραψε τα τραγούδια του δίσκου «Για τη συνήθεια του έρωτα» με την Έλλη Πασπαλά, καθώς, και τα νεότερα «Με τα μάτια κλειστά» και «Πέμπτη απόγευμα» με τη Γιώτα Νέγκα και τη Σοφία Παπάζογλου. Η δισκογραφική του παρουσία, εσχάτως, συνδέεται, κυρίως, με τον κινηματογράφο και την επιμέλεια σύγχρονων δισκογραφικών παραγωγών, αφού, έχοντας τη γνώση και την εμπειρία του ηχολήπτη και παραγωγού, επέκτεινε τις δραστηριότητές του και στον τομέα των εκδόσεων παρουσιάζοντας την ετικέτα Cantini και μαζί μια σειρά από ενδιαφέρουσες πρωτότυπες εκδόσεις, που, όπως και στην περίπτωση της συνθετικής του διαδρομής, χαρακτηρίζονται από σοβαρότητα και, κυρίως, το όραμα για τη δημιουργία ενός, βιώσιμου, καλλιτεχνικού, ανεξάρτητου δισκογραφικού πυρήνα. (www.cantini.gr)

ΣΤΗ ΛΙΜΝΗ ΜΕ ΤΙΣ ΠΑΠΑΡΟΥΝΕΣ (1992)

Έχοντας μια ιδιαίτερη ευρωπαϊκή αίσθηση με κέλτικα και μεσογειακά στοιχεία, αλλά, και κάποιες ανατολίτικες αιχμές, η «Λίμνη με τις παπαρούνες» σηματοδοτεί την πρώτη εμφάνιση του Παναγιώτη Καλαντζόπουλου και της Ευανθίας Ρεμπούτσικα στη δισκογραφία και, διαθέτοντας τον ανάλογο γυναικείο ψυχισμό, παίζει καθοριστικό ρόλο στην σταθεροποίηση του σύγχρονου προφίλ της Κρίστης Στασινοπούλου, συνταιριάζοντας τις φιλοσοφικές και συγγραφικές αναζητήσεις της με την πρώιμη έθνικ μουσική διάθεση του καιρού . Τα κλασικά και ηλεκτρικά βιολιά, οι ακουστικές και ηλεκτρικές κιθάρες, το ακορντεόν, το μπάσο και τα κρουστά, κατά βάση, αποδίδουν τα έντεκα τραγούδια και τρία οργανικά, ενός δίσκου που δημιουργήθηκε σε μια εποχή που, ένα κομμάτι του ελληνικού τραγουδιού αναζητούσε το στίγμα του σε ραδιοφωνικής αντίληψης εφευρήματα, στην πρωινή ποπ και στις νεοφώτιστες μουσικές σκηνές.

 

 

ΣΤΡΑΣ (1994)


Δεν θυμάμαι καν την τηλεοπτική σειρά. Η τηλεόραση και τα παράγωγά της δεν είναι κινηματογράφος. Η μουσική της, όμως, όπως και στο σινεμά, κατά περιπτώσεις, μπορεί και ανεξαρτητοποιείται, όσο και αν δεσμεύεται από την εικόνα. Εδώ, έχουμε ένα αρκετά ενδιαφέρων υλικό. Θέματα που υπογραμμίζουν διαφορετικής καταγωγής και αναφοράς μέρη, άλλοτε δυτικού (αστικού) και άλλοτε ανατολικού (λαϊκού) προσανατολισμού, της σειράς, απ’ όπου ξεχωρίζουν τα δυο βασικά θέματα που ακούγονται και σαν τραγούδια με τις ερμηνείες της Ελένης Τσαλιγοπούλου: «Ελισσώ» και «Το μυστικό». Σύγχρονες ενορχηστρώσεις και ελκυστικές μελωδίες που προοιώνιζαν την ενδιαφέρουσα και επιτυχημένη πορεία του συνθέτη στη μεγάλη, πλέον, οθόνη.

 

 





ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΦΕΓΓΑΡΙ (1994)

Η μουσική και τα τραγούδια από την ομώνυμη τηλεοπτική σειρά. Οργανικά θέματα και παραλλαγές και τρία τραγούδια σε στίχους της Ελένης Ζιώγα με τη Δήμητρα Γαλάνη. Μεσογειακά ηχοχρώματα, ο ιταλικός νότος ως βασική επιρροή της νεότερης κινηματογραφικής, κυρίως, μουσικής υπόθεσης και κλασικές φόρμες που προδίδουν, εν μέρει, την σχέση μουσικής με την εικόνα και την καταγωγή της. Ο Παναγιώτης Καλαντζόπουλος «στέκεται» για μια ακόμη φορά πίσω από την τηλεοπτική κάμερα («Άφρικα», «Στρας») πριν μεταβεί μουσικά στο ελληνικό σινεμά, επενδύοντας ταινίες όπως το «Peppermint», τον «Άδη» τα «Φτηνά τσιγάρα» και την «URANYA» τα soundrack των οποίων συμπληρώνουν την, μέχρι σήμερα, δισκογραφημένη (δεν έχει εκδοθεί το σύνολο της δουλειάς του) πορεία του στον τομέα της σύνθεσης μουσικής για την τηλεόραση και τον κινηματογράφο.

 

 





ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ (1997)

Είναι ένας από τους καλύτερους δίσκους της ξεχωριστής ερμηνεύτριας. Φτιαγμένος στα μέτρα της με φαντασία, μουσικότητα και επιδέξια ενορχήστρωση από τον Παναγιώτη Καλαντζόπουλο, που αφομοίωσε διαφορετικής καταγωγής μουσικά στοιχεία, φτιάχνοντας ένα ταιριαστό ψηφιδωτό ηχοχρωμάτων κι ένα σύγχρονο, ευέλικτο δίσκο, εναλλασσόμενων διαθέσεων. Οι κιθάρες στο «Το άλλο μου μισό», το κλαρίνο στα «Σ’ αγαπώ» και «C’ est la vie» που το 1999 κυκλοφόρησαν σε νέα remix έκδοση, η ρυθμικότητα των τραγουδιών «Λευκό μου γιασεμί», «Στο πέλαγο του πουθενά», «Ενός λεπτού φιλί», «Μέσ’ απ’ τα δάκρυα που πέφτουν γελάω», ο μελαγχολικός αισθησιασμός από το «Δάκρυ» ή την «Κρυφή πληγή», το ζεϊμπέκικο «Το φόρεμα», σε στίχους που έγραψαν ο Άρης Δαβαράκης, ο Μιχάλης Γκανάς, ο Θοδωρής Γκόνης, η Λυδία Βενιέρη και ο συνθέτης, είναι μερικές από τις αιχμές ενός ιδιαίτερου δίσκου που διαπνέεται από την αίσθηση της πολυχρωμίας του μεσογειακού τοπίου.

 

 





ΠΕΜΠΤΗ ΑΠΟΓΕΥΜΑ (2004)

Η Σοφία Παπάζογλου είναι μια σπουδαία λαϊκή τραγουδίστρια που έχει κάτι από τη στόφα των παλιών μεγάλων ερμηνευτριών. Έχει το χάρισμα, δηλαδή, να «καρφώνει» τις νότες, διαθέτοντας, όμως, κι εκείνη την ευελιξία που χρειάζεται τόσο το λαϊκό όσο και το δημοτικό τραγούδι, χωρίς, από την άλλη, αυτό να την περιορίζει εκφραστικά. Αποδεικνύεται, για μια ακόμη φορά, ικανή να διεκδικήσει στη νέα κατάσταση τη θέση που πραγματικά της αξίζει, ερμηνεύοντας ένα θαυμάσιο υλικό – δοσμένο με τον πλούσιο, ενορχηστρωτικά, εμπνευσμένο και καθαρό μελωδικά τρόπο του Παναγιώτη Καλαντζόπουλου – ο κορμός του οποίου είναι το λαϊκό τραγούδι, κυρίως, θα ’λεγα το πάθος του, που δοκιμάζει τα όρια του περνώντας από τους τζαζ και μπλουζ μέχρι τους λάτιν, τους βαλκανικούς και τους έθνικ χρωματισμούς του συνθέτη, διατηρώντας κάποιες φορές την αυστηρότητα του ύφους του. Από τα δέκα τραγούδια του δίσκου τα δύο είχαν πρωτοακουστεί, διαφορετικά ενορχηστρωμένα, με τη φωνή της Γιώτας Νέγκα στο cd single «Με τα μάτια κλειστά», ενώ, το ένα από αυτά, εδώ, βρήκε την ιδιαίτερη ερμηνεία του Αλέξη Παρχαρίδη.

 

 

 

 

ΤΟ OGDOO.GR ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ

Το τραγούδι αλλιώς, στο email σας!

Ενημερωθείτε πρώτοι για τα τελευταία νέα στο χώρο της καλής μουσικής!