τραγουδοποιός (ως μοντέλο που εξατομίκευσε τη συλλογική έννοια του τρίπτυχου συνθέτης- στιχουργός- ερμηνευτής) και μουσική σκηνή (ως περιβάλλων μουσικός χώρος) κυριάρχησαν στο σύγχρονο ελληνικό τραγούδι.
Ποιο είναι αυτό το περίφημο σύγχρονο ελληνικό τραγούδι; Νομίζω, ότι δεν μπορεί να το δει κανείς αποκομμένο από τα υπόλοιπα πολιτιστικά και καλλιτεχνικά προϊόντα και από τα επίπεδα στα οποία κινούνται αυτά. Πάντως, το τραγούδι του Περίδη, φέρει με έναν, όχι κυνικό ή ελιτίστικο, αλλά, εσωτερικό τρόπο, τον πολιτισμό μιας Ελλάδας, που δείχνει να αντιστέκεται. Αν λάβουμε υπ’ όψη ποιο είναι συνολικά το καλλιτεχνικό δυναμικό που αναδείχτηκε την τελευταία εικοσαετία, τότε τον ξεχωρίζουμε ως ένα από τα σημαντικότερα πρόσωπα του νεότερου ελληνικού τραγουδιού. Ουσιαστικός και συνεπής, ως προς το χαρακτήρα και την εικόνα του, δημιουργός, που, συνήθως, ερμηνεύει ο ίδιος τα τραγούδια του, με εκείνη την χαρακτηριστικά ήπια και λίγο λυπημένη φωνή του, η οποία, μην ξεχνάμε, αναζητήθηκε και από άλλους δημιουργούς, προκειμένου ν’ αποδώσει το νόημα των τραγουδιών τους.
Από τις πιο ευτυχείς συνεργασίες, τόσο δισκογραφικά όσο και επί της σκηνής, υπήρξε αυτή με τον Μανώλη Ρασούλη. Στη δισκογραφία ερμήνευσε κάποια από τα ομορφότερα και μελωδικότερα τραγούδια του σε μουσική του Πέτρου Βαγιόπουλου: το «Βαλς σαν βάλσαμο» και τα «Ρώσικά μου μάτια», στο οποίο ο Ρασούλης ανέλαβε το ρίσκο του επί πληρωμή θύτη και εραστή σε μια ποιητική αδεία ρολίστικη συναισθηματική κατάθεση του, που περισσότερο αποτύπωνε εκείνο το πολιτικό και κυρίως πολιτισμικό σοκ του 1991, καθώς και μια ιστορική ιδεολογική συγγένεια, η οποία μετεβλήθη σε στοργή και κορυφώθηκε στην συμβουλευτική, νοηματική, ταξική ικεσία «μην πας σ’ αυτούς…».
