Τα παιδικά (και λίγο από τα εφηβικά) μου χρόνια συνέπεσαν με τη χρυσή εποχή της κασέτας. Που συχνά την αγοράζαμε ακόμη και άδεια και τη δίναμε σε κάποιο δισκάδικο για να μας την γεμίσουν με τις προσωπικές μουσικές μας επιλογές ή σε κάποιον φίλο για να μας αντιγράψει τις δικές του. Μέσα σε μία από αυτές τις κασέτες μου θυμάμαι τους Κατσιμιχαίους. Τον Χάρη και τον Πάνο. Τον Πάνο και τον Χάρη. Που όπως και να τους έλεγα τότε, δεν είχε και ιδιαίτερη σημασία, αφού δεν τους ξεχώριζα. Αυτό που ξεχώριζα ήταν η μουσική τους, οι δυνατές ιστορίες τους, το συναίσθημα που ξεχείλιζε από κάθε λέξη και νότα τους.
Το «Μια βραδιά στο λούκι», που ήξερα (και ξέρω) απ’ έξω τους στίχους του, και που θα ορκιζόταν κανείς ότι ο τίτλος του είναι «Προχτές εκεί που τα’ πινα με κάποιον κολλητό μου» (καθότι έτσι αρχίζει) είναι ένα τραγούδι το οποίο έχει βραβευτεί στους Μουσικούς Αγώνες της Κέρκυρας, που είχε διοργανώσει ο Μάνος Χατζιδάκις το 1982. Ναι, αυτό με τα κόλπα τα ζόρικα που κάνουν στην Ινδία και με τον καπνό από το τσιγάρο που μπορεί να μπαίνει στα στήθια της κι εκείνη ας μην τον θέλει.
Λίγα χρόνια μετά, ξεκινούν τη δισκογραφία. Το 1985 κυκλοφορεί ο πρώτος τους και διαχρονικός δίσκος με τίτλο «Ζεστά ποτά». Αυτός με το «Ρίτα, Ριτάκι» και το «Γέλα πουλί μου», που δεν χρειάζονται συστάσεις. Αυτός με όλα τα λουλούδια και τα χάδια που χρωστάνε κάποιοι στα «Κορίτσια της συγγνώμης», με τον στίχο «ένας χαζός και ζαλισμένος ανθρωπάκος, μες του φαλλού μου το φολκλόρ να κοροϊδεύομαι», που τόσο εύστοχα αποτυπώνει την ανοησία της ματαιοδοξίας και του τζάμπα ανδρισμού. Αυτός με τις μικρές ιστορίες στο κέντρο και τις συνοικίες, που έτσι κι αλλιώς, όπως και όλα τ’ άλλα, είναι «Προσωπικές οπτασίες». Σκέψη πέρα για πέρα αληθινή. Αλλά κυρίως αυτός με τον συγκλονιστικό «Φάνη» και το «Για ένα κομμάτι ψωμί», με το τελευταίο να αποτελεί, κατά τη γνώμη μου, ένα από τα πιο δυνατά τραγούδια της ελληνικής δισκογραφίας, τουλάχιστον στιχουργικά. «Δεν φτάνει μόνο το μυαλό σου, δε φτάνει μόνο το κορμί σου, το πιο σπουδαίο είν’ η ψυχή σου, δικέ μου, έχει τους νόμους τους αυτή η ιστορία, δεν φτάνει μόνο η δουλειά».
Ανάμεσα στους πιο σημαντικούς δίσκους τους είναι «Η μοναξιά του σχοινοβάτη» του 1992, με το εξαιρετικό ομώνυμο τραγούδι, που δεν αναφέρει πουθενά τον σχοινοβάτη, παρά μόνο ένα κόκκινο φεγγάρι και μερικές θάλασσες τεκίλα. Σκληρό μπλουζ, με λόγια που κόβουν σαν ξυράφι «είδα πολλούς που ζήσανε για πλάκα, είδα και άλλους που το πήραν σοβαρά και τραβηχτήκανε και άσχημα τραβιούνται και το πληρώσανε στο τέλος ακριβά».
Το 1994 έρχεται το «Της αγάπης μαχαιριά». Το εν λόγω ποίημα της Λένα Παππά είναι ένα από τα πιο όμορφα που έχουν γραφτεί για τον έρωτα. Μελοποιείται από τους αδελφούς Κατσιμίχα, ξεκινώντας σαν προσευχή, συνεχίζοντας σαν ροκιά και καταλήγοντας σαν παραδοσιακό τραγούδι. Από τις πιο άρτιες μουσικά στιγμές τους.
Οι δύο δημιουργοί έχουν χαρίσει στην ελληνική μουσική μερικές από τις καλύτερες στιγμές της. «Ο Παλιάτσος και ο ληστής», η σπουδαία διασκευή του All Along The Watchtower του Bob Dylan, σε εξαιρετικούς αρχικούς στίχους Δημήτρη Πουλικάκου, που τραγούδησε στον Μπάλλο του ο Διονύσης Σαββόπουλος, τραγουδήθηκε όπως της αξίζει από τον Χάρη και τον Πάνο. Έπειτα, τόσα δικά τους. Το «Μη γυρίσεις», το «Νύχτωσε νύχτα», το «Έλα στ’ όνειρό μου», το «Γυμνή σκιά», το «Ανθρωπάκι», το «Ψέματα», το «Συγκάτοικοι είμαστε όλοι στην τρέλα» και το αξεπέραστο «Ανόητες αγάπες», που αν δεν είχε κακοποιηθεί πολλάκις (ανήκει στην κατηγορία «Πριγκηπέσα» του Μάλαμα), θα είχα μόνο καλά λόγια να πω για αυτό. Προς το παρόν, για ένα πράγμα είμαι βέβαιη. Δεν έχει περάσει χωρισμός, που να μην το σήκωνε.
Δίσκοι πολλοί, δεν θα αναφερθώ σε όλους, αυτό που θέλω να πω για τους αδελφούς Κατσιμίχα είναι ότι πλέον τους ξεχωρίζω μεταξύ τους, ότι ο Χάρης και ο Πάνος είναι δύο καλλιτέχνες που η παρουσία του καθενός από τους δύο ξεχωριστά αλλά και των δύο μαζί ως ντουέτο στην εγχώρια μουσική σκηνή έχει επηρεάσει και καθορίσει πολλούς ερμηνευτές, αφού ό,τι κατσιμιχαιϊκό έχει γραφτεί έχει τραγουδηθεί άπειρα. Και να τους αναγνωρίσω ότι δημιούργησαν γνησίως έντεχνα τραγούδια που έγιναν επιτυχίες (κάτι που δεν κατάφεραν πολλοί που ακολούθησαν). Δηλαδή έκαναν περισσότερο γνωστά στο ευρύ κοινό κομμάτια που δεν ήταν γραμμένα με αυτό τον σκοπό. Ή τουλάχιστον αφήστε με να το έχω κάπως έτσι στο μυαλό μου. Άλλωστε ο Χάρης και ο Πάνος, ο Πάνος και ο Χάρης θα ζουν για πάντα μέσα στις κασέτες μου, θα είναι τα πάρτυ στο Γυμνάσιο, οι σχολικοί έρωτες, οι στίχοι στα θρανία, η εφηβεία μου.
Το «Μια βραδιά στο λούκι», που ήξερα (και ξέρω) απ’ έξω τους στίχους του, και που θα ορκιζόταν κανείς ότι ο τίτλος του είναι «Προχτές εκεί που τα’ πινα με κάποιον κολλητό μου» (καθότι έτσι αρχίζει) είναι ένα τραγούδι το οποίο έχει βραβευτεί στους Μουσικούς Αγώνες της Κέρκυρας, που είχε διοργανώσει ο Μάνος Χατζιδάκις το 1982. Ναι, αυτό με τα κόλπα τα ζόρικα που κάνουν στην Ινδία και με τον καπνό από το τσιγάρο που μπορεί να μπαίνει στα στήθια της κι εκείνη ας μην τον θέλει.
Λίγα χρόνια μετά, ξεκινούν τη δισκογραφία. Το 1985 κυκλοφορεί ο πρώτος τους και διαχρονικός δίσκος με τίτλο «Ζεστά ποτά». Αυτός με το «Ρίτα, Ριτάκι» και το «Γέλα πουλί μου», που δεν χρειάζονται συστάσεις. Αυτός με όλα τα λουλούδια και τα χάδια που χρωστάνε κάποιοι στα «Κορίτσια της συγγνώμης», με τον στίχο «ένας χαζός και ζαλισμένος ανθρωπάκος, μες του φαλλού μου το φολκλόρ να κοροϊδεύομαι», που τόσο εύστοχα αποτυπώνει την ανοησία της ματαιοδοξίας και του τζάμπα ανδρισμού. Αυτός με τις μικρές ιστορίες στο κέντρο και τις συνοικίες, που έτσι κι αλλιώς, όπως και όλα τ’ άλλα, είναι «Προσωπικές οπτασίες». Σκέψη πέρα για πέρα αληθινή. Αλλά κυρίως αυτός με τον συγκλονιστικό «Φάνη» και το «Για ένα κομμάτι ψωμί», με το τελευταίο να αποτελεί, κατά τη γνώμη μου, ένα από τα πιο δυνατά τραγούδια της ελληνικής δισκογραφίας, τουλάχιστον στιχουργικά. «Δεν φτάνει μόνο το μυαλό σου, δε φτάνει μόνο το κορμί σου, το πιο σπουδαίο είν’ η ψυχή σου, δικέ μου, έχει τους νόμους τους αυτή η ιστορία, δεν φτάνει μόνο η δουλειά».
Ανάμεσα στους πιο σημαντικούς δίσκους τους είναι «Η μοναξιά του σχοινοβάτη» του 1992, με το εξαιρετικό ομώνυμο τραγούδι, που δεν αναφέρει πουθενά τον σχοινοβάτη, παρά μόνο ένα κόκκινο φεγγάρι και μερικές θάλασσες τεκίλα. Σκληρό μπλουζ, με λόγια που κόβουν σαν ξυράφι «είδα πολλούς που ζήσανε για πλάκα, είδα και άλλους που το πήραν σοβαρά και τραβηχτήκανε και άσχημα τραβιούνται και το πληρώσανε στο τέλος ακριβά».
Το 1994 έρχεται το «Της αγάπης μαχαιριά». Το εν λόγω ποίημα της Λένα Παππά είναι ένα από τα πιο όμορφα που έχουν γραφτεί για τον έρωτα. Μελοποιείται από τους αδελφούς Κατσιμίχα, ξεκινώντας σαν προσευχή, συνεχίζοντας σαν ροκιά και καταλήγοντας σαν παραδοσιακό τραγούδι. Από τις πιο άρτιες μουσικά στιγμές τους.
Οι δύο δημιουργοί έχουν χαρίσει στην ελληνική μουσική μερικές από τις καλύτερες στιγμές της. «Ο Παλιάτσος και ο ληστής», η σπουδαία διασκευή του All Along The Watchtower του Bob Dylan, σε εξαιρετικούς αρχικούς στίχους Δημήτρη Πουλικάκου, που τραγούδησε στον Μπάλλο του ο Διονύσης Σαββόπουλος, τραγουδήθηκε όπως της αξίζει από τον Χάρη και τον Πάνο. Έπειτα, τόσα δικά τους. Το «Μη γυρίσεις», το «Νύχτωσε νύχτα», το «Έλα στ’ όνειρό μου», το «Γυμνή σκιά», το «Ανθρωπάκι», το «Ψέματα», το «Συγκάτοικοι είμαστε όλοι στην τρέλα» και το αξεπέραστο «Ανόητες αγάπες», που αν δεν είχε κακοποιηθεί πολλάκις (ανήκει στην κατηγορία «Πριγκηπέσα» του Μάλαμα), θα είχα μόνο καλά λόγια να πω για αυτό. Προς το παρόν, για ένα πράγμα είμαι βέβαιη. Δεν έχει περάσει χωρισμός, που να μην το σήκωνε.
Δίσκοι πολλοί, δεν θα αναφερθώ σε όλους, αυτό που θέλω να πω για τους αδελφούς Κατσιμίχα είναι ότι πλέον τους ξεχωρίζω μεταξύ τους, ότι ο Χάρης και ο Πάνος είναι δύο καλλιτέχνες που η παρουσία του καθενός από τους δύο ξεχωριστά αλλά και των δύο μαζί ως ντουέτο στην εγχώρια μουσική σκηνή έχει επηρεάσει και καθορίσει πολλούς ερμηνευτές, αφού ό,τι κατσιμιχαιϊκό έχει γραφτεί έχει τραγουδηθεί άπειρα. Και να τους αναγνωρίσω ότι δημιούργησαν γνησίως έντεχνα τραγούδια που έγιναν επιτυχίες (κάτι που δεν κατάφεραν πολλοί που ακολούθησαν). Δηλαδή έκαναν περισσότερο γνωστά στο ευρύ κοινό κομμάτια που δεν ήταν γραμμένα με αυτό τον σκοπό. Ή τουλάχιστον αφήστε με να το έχω κάπως έτσι στο μυαλό μου. Άλλωστε ο Χάρης και ο Πάνος, ο Πάνος και ο Χάρης θα ζουν για πάντα μέσα στις κασέτες μου, θα είναι τα πάρτυ στο Γυμνάσιο, οι σχολικοί έρωτες, οι στίχοι στα θρανία, η εφηβεία μου.
