Ο λόγος για τον Στελλάκη Περπινιάδη που όλοι τον ξέρουν με το… μικρό του.
Ήταν 78 χρονών κι εγώ μόλις, τότε, σκάρτα 10, αλλά γνωριζόμασταν. Τον θυμάμαι καλά. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στα Κουνέλια Χαϊδαρίου, πολύ κοντά στο μαγαζί που έφερε το όνομά του, «Στελλάκης».
Απέναντι ακριβώς απ’ το πατρικό μου, ο γιος του, ο επίσης ξακουστός Βαγγέλης Περπινιάδης είχε βαφτίσει ένα μικρό κοριτσάκι, φίλη της αδελφής μου, την Αιμιλία. Ο πατέρας της, ο κυρ Αποστόλης, ήταν καρντάσης και των δύο που ερχόντουσαν τακτικά για να τον επισκεφτούν. Ηταν οι θρύλοι της περιοχής.
Καμιά φορά όταν οι γονείς μου μ’ έστελναν στον χασάπη ή τον μανάβη τον έβλεπα, χαιρετούσα, και μου χάιδευε το κεφάλι φιλικά… Με όλα αυτά που είχα ακούσει για εκείνον και κυρίως τα τραγούδια του ίδιου και του γιου του, αντιλαμβανόμουν την… ευλογία.
Μιλάμε για έναν από τους μεγαλύτερους ερμηνευτές όλων των εποχών στο ελληνικό πεντάγραμμο και για μια κορυφαία προσωπικότητά του με πολύπλευρο ρόλο. Αηδόνι γλυκόλαλο, ψάλτης απ’ τους λίγους, απ’ τους πιο εμπορικούς και λαοφιλείς βάρδους. Πρωταγωνιστής αλλά και σεγοντίστας απ’ τους πρώτους, δημιουργός συχνά, αναγνωρισμένος απ’ το σινάφι του όσο λίγοι, ο Τηνιακός Στελλάκης, που μεγάλωσε στην Αλεξάνδρεια και την Πόλη, έδωσε τα ζύγια για το πώς ερμηνεύεται ένα τραγούδι σε καιρούς δύσβατους. Γι’ αυτό και σφράγισε με το θείο δώρο του τα καλύτερα των καλύτερων.
Θυμάμαι μια βραδιά που μαζί με τον παππού μου και τον πατέρα μου πήγαμε στο μαγαζί του…Θα ‘μουν 7 ετών. Τραγουδούσε ο γιος του ο Βαγγέλης, ο Στελλάκης είχε πια αποσυρθεί αλλά ήταν στο μαγαζί και για λίγο κάθισε μαζί μας. Κομψότατος και ευγενής. Θυμάμαι τα μπαλόνια με τη βελόνα… που παράγγελνες για να κάνεις εφέ!
Πιο πολύ θυμάμαι όμως τις διπλές σκάλες του μαγαζιού, που εξασφάλιζαν διπλή πρόσβαση στο μπαλκονάκι της εισόδου... Χρόνια αργότερα, πρότεινα στον δήμαρχο Κυριάκο Ντηνιακό να χαρακτηριστεί διατηρητέο το εμβληματικό κτήριο και να αγορασθεί από τον Δήμο ή την Περιφέρεια και να δημιουργηθεί εκεί ένα μουσείο Ελληνικού τραγουδιού. Έχουν παρελάσει μεγάλες προσωπικότητες απ’ του… «Στελλάκη». Το είδε ζεστά ο καλός και ικανός δήμαρχος αλλά υπήρχαν αντικειμενικές δυσκολίες, δυστυχώς!
Ευτυχώς, η καλή μοίρα τα έφερε αργότερα να συνδεθώ με τον Βαγγέλη Περπινιάδη, να με εμπιστευτεί και να υπογράψω τη βιογραφία του με τίτλο «Πριν Το Τέλος» που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Προσκήνιο Άγγελος Σιδεράτος.
Εκεί ο μέγας Βαγγέλης θα μου δηλώσει, μεταξύ άλλων, για τον ανεπανάληπτο Στελλάκη:
«Το ‘53 πήγα στου πατέρα μου, στου Στελλάκη, στα Κουνέλια, στην Ιερά Οδό, στο Χαϊδάρι. Είχε φτιάξει ένα μικρό αλλά πολύ περιποιημένο μαγαζί. Άλλωστε δεν είχε ανάγκη από ένα πιο μεγάλο αφού η πελατεία του ήταν εμπορομανάβηδες, μεγαλοψαράδες και γενικά αυτοί που είχαν χρήμα. Από τους καλύτερους πελάτες του ήταν ο Μποδοσάκης, ο Μουσχουντής και άλλοι γνωστοί γλεντζέδες. Έτσι όσα του άφηνε μία παρέα τα παίρναν άλλοι από δέκα συντροφιές στα μεγαλύτερα κέντρα. Ο πατέρας μου ήταν ο Πάριος της εποχής εκείνης. Ο ραφιναρισμένος τραγουδιστής. Ακόμα κι όταν τραγούδαγε τα ρεμπέτικα τα έλεγε με έναν δικό του τρόπο με την βελούδινη φωνή του. Ήταν μεγάλος τραγουδιστής, αμίμητος.
Την Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου του 1977, ο πατέρας μου έφυγε από την ζωή. Τον κηδέψαμε την επόμενη μέρα στο νεκροταφείο Νεαπόλεως στην Νίκαια. Κόσμος πολύς είχε μαζευτεί για να αποχαιρετήσει έναν από τους πρωτοπόρους της λαϊκής μουσικής. Με τον Στελλάκη είχαμε πολλά κοινά στοιχεία. Κι εκείνος ερμήνευσε σχεδόν όλα τα είδη του τραγουδιού : αμανέδες, σμυρνέικα, λαϊκά, ρεμπέτικα, ελαφρά και δημοτικά. Επίσης έγραφε τραγούδια όπως και εγώ, και στίχο και μουσική. Ήταν πράγματι πολύ μεγάλος τραγουδιστής και οι επιτυχίες του συνεχίζονται να ακούγονται μέχρι και σήμερα. Στην κηδεία του τον αποχαιρέτησαν πολλοί από τους παλιούς φίλους και συνεργάτες του. Καλφόπουλος, Κηρομύτης, Γενίτσαρης, Γεωργακοπούλου, Μοσχονάς, Καλδάρας τον συντρόφευσαν στην τελευταία του κατοικία με πενιές και τραγούδια, όπως του άξιζε. Παραβρέθησαν ακόμα ο Αχιλλέας Θεοφίλου από την Μίνως, η Χάρις Αλεξίου, ο Τουμπακάρης από την Κολούμπια κ.α ενώ οι Τσιτσάνης, Νταλάρας, Μητσιάς που για διάφορους λόγους δεν μπορούσαν να έρθουν έστειλαν στεφάνια. Τον επικήδειο εκφώνησε ο Μπαγιαντέρας: Αγαπητέ Στελλάκη, με οδύνη και θλίψη σε αποχαιρετώ στο μεγάλο ταξίδι σου. Θα μας μείνεις αξέχαστος δάσκαλος της πενιάς».
Ήταν 78 χρονών κι εγώ μόλις, τότε, σκάρτα 10, αλλά γνωριζόμασταν. Τον θυμάμαι καλά. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στα Κουνέλια Χαϊδαρίου, πολύ κοντά στο μαγαζί που έφερε το όνομά του, «Στελλάκης».
Απέναντι ακριβώς απ’ το πατρικό μου, ο γιος του, ο επίσης ξακουστός Βαγγέλης Περπινιάδης είχε βαφτίσει ένα μικρό κοριτσάκι, φίλη της αδελφής μου, την Αιμιλία. Ο πατέρας της, ο κυρ Αποστόλης, ήταν καρντάσης και των δύο που ερχόντουσαν τακτικά για να τον επισκεφτούν. Ηταν οι θρύλοι της περιοχής.
Καμιά φορά όταν οι γονείς μου μ’ έστελναν στον χασάπη ή τον μανάβη τον έβλεπα, χαιρετούσα, και μου χάιδευε το κεφάλι φιλικά… Με όλα αυτά που είχα ακούσει για εκείνον και κυρίως τα τραγούδια του ίδιου και του γιου του, αντιλαμβανόμουν την… ευλογία.
Μιλάμε για έναν από τους μεγαλύτερους ερμηνευτές όλων των εποχών στο ελληνικό πεντάγραμμο και για μια κορυφαία προσωπικότητά του με πολύπλευρο ρόλο. Αηδόνι γλυκόλαλο, ψάλτης απ’ τους λίγους, απ’ τους πιο εμπορικούς και λαοφιλείς βάρδους. Πρωταγωνιστής αλλά και σεγοντίστας απ’ τους πρώτους, δημιουργός συχνά, αναγνωρισμένος απ’ το σινάφι του όσο λίγοι, ο Τηνιακός Στελλάκης, που μεγάλωσε στην Αλεξάνδρεια και την Πόλη, έδωσε τα ζύγια για το πώς ερμηνεύεται ένα τραγούδι σε καιρούς δύσβατους. Γι’ αυτό και σφράγισε με το θείο δώρο του τα καλύτερα των καλύτερων.
Θυμάμαι μια βραδιά που μαζί με τον παππού μου και τον πατέρα μου πήγαμε στο μαγαζί του…Θα ‘μουν 7 ετών. Τραγουδούσε ο γιος του ο Βαγγέλης, ο Στελλάκης είχε πια αποσυρθεί αλλά ήταν στο μαγαζί και για λίγο κάθισε μαζί μας. Κομψότατος και ευγενής. Θυμάμαι τα μπαλόνια με τη βελόνα… που παράγγελνες για να κάνεις εφέ!
Πιο πολύ θυμάμαι όμως τις διπλές σκάλες του μαγαζιού, που εξασφάλιζαν διπλή πρόσβαση στο μπαλκονάκι της εισόδου... Χρόνια αργότερα, πρότεινα στον δήμαρχο Κυριάκο Ντηνιακό να χαρακτηριστεί διατηρητέο το εμβληματικό κτήριο και να αγορασθεί από τον Δήμο ή την Περιφέρεια και να δημιουργηθεί εκεί ένα μουσείο Ελληνικού τραγουδιού. Έχουν παρελάσει μεγάλες προσωπικότητες απ’ του… «Στελλάκη». Το είδε ζεστά ο καλός και ικανός δήμαρχος αλλά υπήρχαν αντικειμενικές δυσκολίες, δυστυχώς!
Ευτυχώς, η καλή μοίρα τα έφερε αργότερα να συνδεθώ με τον Βαγγέλη Περπινιάδη, να με εμπιστευτεί και να υπογράψω τη βιογραφία του με τίτλο «Πριν Το Τέλος» που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Προσκήνιο Άγγελος Σιδεράτος.
Εκεί ο μέγας Βαγγέλης θα μου δηλώσει, μεταξύ άλλων, για τον ανεπανάληπτο Στελλάκη:
«Το ‘53 πήγα στου πατέρα μου, στου Στελλάκη, στα Κουνέλια, στην Ιερά Οδό, στο Χαϊδάρι. Είχε φτιάξει ένα μικρό αλλά πολύ περιποιημένο μαγαζί. Άλλωστε δεν είχε ανάγκη από ένα πιο μεγάλο αφού η πελατεία του ήταν εμπορομανάβηδες, μεγαλοψαράδες και γενικά αυτοί που είχαν χρήμα. Από τους καλύτερους πελάτες του ήταν ο Μποδοσάκης, ο Μουσχουντής και άλλοι γνωστοί γλεντζέδες. Έτσι όσα του άφηνε μία παρέα τα παίρναν άλλοι από δέκα συντροφιές στα μεγαλύτερα κέντρα. Ο πατέρας μου ήταν ο Πάριος της εποχής εκείνης. Ο ραφιναρισμένος τραγουδιστής. Ακόμα κι όταν τραγούδαγε τα ρεμπέτικα τα έλεγε με έναν δικό του τρόπο με την βελούδινη φωνή του. Ήταν μεγάλος τραγουδιστής, αμίμητος.
Την Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου του 1977, ο πατέρας μου έφυγε από την ζωή. Τον κηδέψαμε την επόμενη μέρα στο νεκροταφείο Νεαπόλεως στην Νίκαια. Κόσμος πολύς είχε μαζευτεί για να αποχαιρετήσει έναν από τους πρωτοπόρους της λαϊκής μουσικής. Με τον Στελλάκη είχαμε πολλά κοινά στοιχεία. Κι εκείνος ερμήνευσε σχεδόν όλα τα είδη του τραγουδιού : αμανέδες, σμυρνέικα, λαϊκά, ρεμπέτικα, ελαφρά και δημοτικά. Επίσης έγραφε τραγούδια όπως και εγώ, και στίχο και μουσική. Ήταν πράγματι πολύ μεγάλος τραγουδιστής και οι επιτυχίες του συνεχίζονται να ακούγονται μέχρι και σήμερα. Στην κηδεία του τον αποχαιρέτησαν πολλοί από τους παλιούς φίλους και συνεργάτες του. Καλφόπουλος, Κηρομύτης, Γενίτσαρης, Γεωργακοπούλου, Μοσχονάς, Καλδάρας τον συντρόφευσαν στην τελευταία του κατοικία με πενιές και τραγούδια, όπως του άξιζε. Παραβρέθησαν ακόμα ο Αχιλλέας Θεοφίλου από την Μίνως, η Χάρις Αλεξίου, ο Τουμπακάρης από την Κολούμπια κ.α ενώ οι Τσιτσάνης, Νταλάρας, Μητσιάς που για διάφορους λόγους δεν μπορούσαν να έρθουν έστειλαν στεφάνια. Τον επικήδειο εκφώνησε ο Μπαγιαντέρας: Αγαπητέ Στελλάκη, με οδύνη και θλίψη σε αποχαιρετώ στο μεγάλο ταξίδι σου. Θα μας μείνεις αξέχαστος δάσκαλος της πενιάς».
