Αφιερώματα στις τηλεοράσεις, βουητό με τραγούδια του στα ραδιόφωνα και όχι μόνο!
Δε μιλάμε για έναν προικισμένο ερμηνευτή αλλά για έναν πρωτοπόρο και οριακό καλλιτέχνη, που έδωσε τα ζύγια για να πατήσουν οι επόμενοι.
Πολλές απ’ τις ερμηνείες του είναι συγκλονιστικές.
Στην δεκαετία του ’30, οι συνθέτες μπαίναν στη σειρά για να τραγουδήσει ο Στράτος, τα έργα τους.
Τόσο με την «Τετράς του Πειραιώς» όσο και με άλλους μεγάλους η παρουσία του στα πάλκα είναι συνεχής και έντονη.
Ήδη είχε γίνει γνωστός με το μικρό του όνομα, προνόμιο λίγων και εκλεκτών. Μέχρι και στις πλάκες γραμμοφώνου αλλά και στα διαφημιστικά των κέντρων, έτσι αναγράφονταν.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Στράτος θα ερμηνεύσει τα μισά περίπου από τα 100 συνολικά τραγούδια που θα δισκογραφήσει ο Τσιτσάνης δημιουργός τα προπολεμικά χρόνια.
Λέει ο μεγάλος Τρικαλινός για τον Στράτο στην αυτοβιογραφία του (Η ζωή μου, το έργο μου - επιμέλεια Κ. Χατζηδουλής, εκδόσεις Νεφέλη):
«Δεν ήταν μόνο στα δικά μου τραγούδια ανεπανάληπτος, διότι αν πω κάτι τέτοιο είναι άδικο για κείνον. Ο Στράτος είναι η μεγαλύτερη φωνή που πέρασε ποτέ από το ρεμπέτικο και το λαϊκό τραγούδι. Ο πιο συγκλονιστικός ερμηνευτής, ο ανεπανάληπτος... ’Ηταν δημιουργικός στην ερμηνεία, στόλιζε τα τραγούδια με το λαιμό του και τα έκανε ονειρεμένα. Είχε κλίμακα, φωνητικές δημιουργίες, εκτάσεις απεριόριστες. Δημιουργούσε ατμόσφαιρα με την ερμηνεία του, ήταν μεγάλος τεχνίτης, διαμόρφωνε έτσι τα τραγούδια που νόμιζες πως ήτανε κάτι το φανταστικό».
Ο Στράτος έφυγε στις 16 Νοεμβρίου του 1971, ενώ τραγουδούσε στο πάλκο της «Σπηλιάς» στη Νέα Υόρκη, έχοντας πραγματοποιήσει το όνειρό του.
Λέει ο Ζαμπέτας στην αυτοβιογραφία του (επιμέλεια Ιωάννα Κλειάσιου - Εκδόσεις Ντέφι):
«Είχε μεγάλο καημό για την Αμερική… αλλά δεν μπορούσε να πάει και να βγάλει διαβατήριο, λόγω που του είχαν μαυρίσει τα χαρτιά από πριν τον πόλεμο για χασισεμπόριο και χασισοποσία... Αργότερα του δώσανε του Στράτου χαρτιά, αλλά ήτανε πια αργά. Ο Στράτος είχε γείρει πια, είχε πάθει και κάνα - δυό εμφράγματα…
Και μού ‘λεγε συνέχεια, να πάω στην Αμερική και ας πεθάνω...Τό ‘ζησε τουλάχιστον αυτό που ήθελε, τό ‘ζησε... Αλλά δεν κλείνει η ζωή του έτσι γιατί ο Στράτος είναι αιωνόβιος, θα ζεί πάντα, πολλούς αιώνες. Θα τραγουδιέται πάντα γιατί τον Στράτο δεν μπορεί να τον τραγουδήσει κανένας. Είναι ένας, μοναδικός. Ο Στράτος, ο Καζαντζίδης και μετά... το χάος...».
Δε μιλάμε για έναν προικισμένο ερμηνευτή αλλά για έναν πρωτοπόρο και οριακό καλλιτέχνη, που έδωσε τα ζύγια για να πατήσουν οι επόμενοι.
Πολλές απ’ τις ερμηνείες του είναι συγκλονιστικές.
Στην δεκαετία του ’30, οι συνθέτες μπαίναν στη σειρά για να τραγουδήσει ο Στράτος, τα έργα τους.
Τόσο με την «Τετράς του Πειραιώς» όσο και με άλλους μεγάλους η παρουσία του στα πάλκα είναι συνεχής και έντονη.
Ήδη είχε γίνει γνωστός με το μικρό του όνομα, προνόμιο λίγων και εκλεκτών. Μέχρι και στις πλάκες γραμμοφώνου αλλά και στα διαφημιστικά των κέντρων, έτσι αναγράφονταν.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Στράτος θα ερμηνεύσει τα μισά περίπου από τα 100 συνολικά τραγούδια που θα δισκογραφήσει ο Τσιτσάνης δημιουργός τα προπολεμικά χρόνια.
Λέει ο μεγάλος Τρικαλινός για τον Στράτο στην αυτοβιογραφία του (Η ζωή μου, το έργο μου - επιμέλεια Κ. Χατζηδουλής, εκδόσεις Νεφέλη):
«Δεν ήταν μόνο στα δικά μου τραγούδια ανεπανάληπτος, διότι αν πω κάτι τέτοιο είναι άδικο για κείνον. Ο Στράτος είναι η μεγαλύτερη φωνή που πέρασε ποτέ από το ρεμπέτικο και το λαϊκό τραγούδι. Ο πιο συγκλονιστικός ερμηνευτής, ο ανεπανάληπτος... ’Ηταν δημιουργικός στην ερμηνεία, στόλιζε τα τραγούδια με το λαιμό του και τα έκανε ονειρεμένα. Είχε κλίμακα, φωνητικές δημιουργίες, εκτάσεις απεριόριστες. Δημιουργούσε ατμόσφαιρα με την ερμηνεία του, ήταν μεγάλος τεχνίτης, διαμόρφωνε έτσι τα τραγούδια που νόμιζες πως ήτανε κάτι το φανταστικό».
Ο Στράτος έφυγε στις 16 Νοεμβρίου του 1971, ενώ τραγουδούσε στο πάλκο της «Σπηλιάς» στη Νέα Υόρκη, έχοντας πραγματοποιήσει το όνειρό του.
Λέει ο Ζαμπέτας στην αυτοβιογραφία του (επιμέλεια Ιωάννα Κλειάσιου - Εκδόσεις Ντέφι):
«Είχε μεγάλο καημό για την Αμερική… αλλά δεν μπορούσε να πάει και να βγάλει διαβατήριο, λόγω που του είχαν μαυρίσει τα χαρτιά από πριν τον πόλεμο για χασισεμπόριο και χασισοποσία... Αργότερα του δώσανε του Στράτου χαρτιά, αλλά ήτανε πια αργά. Ο Στράτος είχε γείρει πια, είχε πάθει και κάνα - δυό εμφράγματα…
Και μού ‘λεγε συνέχεια, να πάω στην Αμερική και ας πεθάνω...Τό ‘ζησε τουλάχιστον αυτό που ήθελε, τό ‘ζησε... Αλλά δεν κλείνει η ζωή του έτσι γιατί ο Στράτος είναι αιωνόβιος, θα ζεί πάντα, πολλούς αιώνες. Θα τραγουδιέται πάντα γιατί τον Στράτο δεν μπορεί να τον τραγουδήσει κανένας. Είναι ένας, μοναδικός. Ο Στράτος, ο Καζαντζίδης και μετά... το χάος...».
