Ο Σαμψών υπήρξε ο λαϊκός ήρωας μιας εποχής που πέρασε ανεπιστρεπτί. Άφησε την σφραγίδα του σε μια εποχή που ο κόσμος είχε την άνεση, το χρόνο αλλά και την περιέργεια να σταματήσει στην πλατεία Κοτζιά, που ήταν το στέκι του, να δει ένα διαφορετικό θέαμα.
Βολτάροντας στο κέντρο της Αθήνας αίφνης μπροστά στα μάτια των περαστικών κατέφθανε ένας μικροκαμωμένος, αλλά πολύ γυμνασμένος και χειροδύναμος θαυματοποιός . Άνοιγε την τεράστια ξύλινη βαλίτσα του κι έβγαζε πέτρες, σίδερα, τηλεφωνικούς καταλόγους, πρόκες, ξίφος, τράπουλες, πέταλα, καδρόνια, σχοινιά, μέχρι δεκάρες λύγιζε στα δυο, καθώς και άλλα αντικείμενα που αράδιαζε στο πεζοδρόμιο. Πάντα έτοιμος να κάνει περίεργα κόλπα επίδειξης δύναμης για να βγάλει το ψωμί του.
Βολτάροντας στο κέντρο της Αθήνας αίφνης μπροστά στα μάτια των περαστικών κατέφθανε ένας μικροκαμωμένος, αλλά πολύ γυμνασμένος και χειροδύναμος θαυματοποιός . Άνοιγε την τεράστια ξύλινη βαλίτσα του κι έβγαζε πέτρες, σίδερα, τηλεφωνικούς καταλόγους, πρόκες, ξίφος, τράπουλες, πέταλα, καδρόνια, σχοινιά, μέχρι δεκάρες λύγιζε στα δυο, καθώς και άλλα αντικείμενα που αράδιαζε στο πεζοδρόμιο. Πάντα έτοιμος να κάνει περίεργα κόλπα επίδειξης δύναμης για να βγάλει το ψωμί του.
Αυτό που γνωρίζουν πολύ λίγοι είναι ότι ο πιο μεγάλος θαυμαστής του ήταν ο Βαγγέλης Παπαθανασίου. Είχε παρακολουθήσει κάποια από τα πρώτα σόου του Γιάννη Κεσκελίδη, στα τέλη της δεκαετίας του 60 και είχε εντυπωσιαστεί. Έκτοτε τον επισκεπτόταν για λίγο - όποτε ευκαιρούσε - στο σπίτι που διέμενε, κοντά στην πλατεία Κουμουνδούρου, και βοηθούσε στην επιβίωσή του.
Στη δεκαετία του 80, όταν η φήμη του Σαμψών είχε πάρει διαστάσεις, ο κόσμος περίμενε συνήθως νωρίς το απόγευμα να δει τον μασίστα που είχε τη φήμη πως είχε σπάσει πενήντα εκατομμύρια κυβικά πέτρες ! Σαράντα χρόνια στο δρόμο ήταν αυτά. Ένας υπαίθριος αθλητής που σαν σύγχρονος «Ηρακλής» που μπροστά στο δημαρχείο της Αθήνας, στην πλατεία Κοτζιά σπάει πέτρες και ματώνει. Η σωματική ρώμη γοήτευε ανέκαθεν το πλήθος και είχε τους ήρωές του : ο Κουταλιανός, ο Τζίμης ο Τίγρης, ο Σαμψών.
Ο Σαμψών στα 80s αντιμετώπιζε προβλήματα νομιμότητας. Ουκ ολίγες φορές ασκήθηκαν ποινικές διώξεις εναντίον του για καταλήψεις πεζοδρομίων και παράνομους εράνους και είχε δικαστεί. Αλλά τι περιμένει κανείς από τους κρατούντες να έχουν φαντασία;
Το όλο σκηνικό ήταν σαν ένα καλογυρισμένο κόμικ με τον μασίστα να δείχνει τη δύναμή του χωρίς αντίπαλο. Έπαιζε μόνος του στην πλατεία, αλλά με τον κίνδυνο να μην πετύχει αυτό που έκανε και να απογοητεύσει τους περαστικούς που περίμεναν να τον χειροκροτήσουν. Πάντα όμως έβγαινε νικητής.
Το όλο σκηνικό ήταν σαν ένα καλογυρισμένο κόμικ με τον μασίστα να δείχνει τη δύναμή του χωρίς αντίπαλο. Έπαιζε μόνος του στην πλατεία, αλλά με τον κίνδυνο να μην πετύχει αυτό που έκανε και να απογοητεύσει τους περαστικούς που περίμεναν να τον χειροκροτήσουν. Πάντα όμως έβγαινε νικητής.
Μόλις αράδιαζε όλα τα εργαλεία της δουλειάς, ξεντυνόταν, έμενε με το μαγιό κι έπαιρνε στα χέρια του τη ντουντούκα. Η παράσταση ξεκινούσε.
Ο λόγος του όπως είχε καταγραφεί στο περιοδικό «ΕΝΑ» στο ρεπορτάζ της Τζούλης Πιτσούλη: «Αγαπητοί μου πατριώτες είμαι ο Σαμψών! Εργάζομαι και κρατάω τη σταθερότητα του αθλητισμού στο είδος το δικό μου, όπως πριν από μένα ήταν ο Παναής Κουταλιανός εις δύναμη και εις τέχνη και ο Τζιμ Λόντος που δόξασε τα ελληνικά χώματα. Είναι γεγονός, αγαπητοί πατριώτες, ότι δεν έχουμε τη δύναμη να πούμε και να κατανοήσουμε πως στην Ελλάδα χρειάζονται Έλληνες. Μας τρώει η ξενομανία και χειροκροτάμε ξένα ποδόσφαιρα και στίβο…Η Ελλάδα έχει αφήσει μια ιστορία και κοιτάνε να τη σβήσουνε. Όχι ! Είμαστε ωραία πατρίδα κι εμείς οι υπαίθριοι αθλητές είμαστε μια παράδοση: τα τσιράκια του Κουταλιανού…Όταν ένα κράτος είναι γυμνασμένο πνευματικώς και ιδιαίτερα σωματικώς, και στον πόλεμο θα φέρει κάποιο καλό αποτέλεσμα».
Ο λόγος του όπως είχε καταγραφεί στο περιοδικό «ΕΝΑ» στο ρεπορτάζ της Τζούλης Πιτσούλη: «Αγαπητοί μου πατριώτες είμαι ο Σαμψών! Εργάζομαι και κρατάω τη σταθερότητα του αθλητισμού στο είδος το δικό μου, όπως πριν από μένα ήταν ο Παναής Κουταλιανός εις δύναμη και εις τέχνη και ο Τζιμ Λόντος που δόξασε τα ελληνικά χώματα. Είναι γεγονός, αγαπητοί πατριώτες, ότι δεν έχουμε τη δύναμη να πούμε και να κατανοήσουμε πως στην Ελλάδα χρειάζονται Έλληνες. Μας τρώει η ξενομανία και χειροκροτάμε ξένα ποδόσφαιρα και στίβο…Η Ελλάδα έχει αφήσει μια ιστορία και κοιτάνε να τη σβήσουνε. Όχι ! Είμαστε ωραία πατρίδα κι εμείς οι υπαίθριοι αθλητές είμαστε μια παράδοση: τα τσιράκια του Κουταλιανού…Όταν ένα κράτος είναι γυμνασμένο πνευματικώς και ιδιαίτερα σωματικώς, και στον πόλεμο θα φέρει κάποιο καλό αποτέλεσμα».
Μετά τον πρόλογο αυτό η πλατεία είναι έτοιμη για το κυρίως μενού του σόου όπου ο Σαμψών αναλαμβάνει δράση. Η αγωνία μεγαλώνει και ο μασίστας κάνει πρόγραμμα:
«Και τώρα που θα παίξω, κοιτάτε τι πέτρες θα σπάω πάνω στο κεφάλι μου. Παίζω και με τη ζωή μου όχι μόνο με τις μυϊκές δυνάμεις, αλλά και με τα οστά, με τα κόκκαλα που λένε…Με βλέπετε Γενάρη Φλεβάρη χρόνια παίζω γδυτός. Γι’ αυτό έχω σπάσει μέχρι 50.000.000 πέτρες πάνω στο κεφάλι. Και οι ξένοι μου λένε: μπράβο Σαμψών, τιμάς τον τόπο σου. Λοιπόν αγαπητοί μου πατριώτες, θ’ αρχίσω κάνοντας μια προθέρμανση και μετά θα περάσω στα νούμερά μου.. Νούμερα δυνάμεως και αντοχής ολόκληρου του σώματός μου. Θα σας δείξω τι μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος» .
Ο Σαμψών ξεκινούσε συνήθως στο σόου του σκίζοντας μια τράπουλα σε έξι κομμάτια. Η συμμετοχή εθελοντών ήταν απαραίτητη όταν χρειαζόταν βοήθεια, όπως κάποιος ανεβασμένος ψηλά σ’ένα τραπέζι και μια καρέκλα άφηνε ένα ξίφος από ψηλά να πέσει στην κοιλιά του ξαπλωμένου κατάχαμα Σαμψών. Σε πρώτη φάση το ξίφος καρφώνονταν σε ξύλο ώστε να μην υπάρχει αμφιβολία στον κόσμο για την επικινδυνότητά του όταν το μαχαίρι άγγιζε το σώμα του. Όλα αυτά γινόντουσαν αργά αργά ώστε να μεγαλώνει η αγωνία, ενώ η πλατεία θύμιζε ρωμαϊκή αρένα.
Ο κόσμος φώναζε «Γεια σου Σαμψών μεγάλε ! Θηρίο είσαι»! την στιγμή που το αίμα έτρεχε από την κοιλιά του όταν σηκωνόταν όρθιος, ενώ ο ίδιος μέσα σε χειροκροτήματα καθησύχαζε τον κόσμο για την πληγή του.
Το κλου του θεάματος ήταν το σπάσιμο μιας μεγάλης πέτρας στο κεφάλι του. Τότε ήταν που ο Σαμψών έλεγε χαρακτηριστικά: «Παρακαλώ οι φίλαθλοι να με ενισχύσουν» και έκανε το γύρο της πλατείας μ’ ένα μικρό πλαστικό χαρτοφύλακα μαζεύοντας χρήματα, πριν ο κόσμος τον δει να παίζει τη ζωή του κορώνα γράμματα. Τότε κάποιοι αποχωρούσαν.
Ο Σαμψών στην ασυνέχεια ζητούσε τρεις εθελοντές για το κρίσιμο μέρος του θεάματος. Οι δύο σήκωναν και ακουμπούσαν το μάρμαρο στο κεφάλι του και ο τρίτος με τη λεγόμενη «βαριά» - το μεγάλο σφυρί - βαρούσε με δύναμη την πέτρα να σπάσει στα δύο πάνω στο κεφάλι του Σαμφών, ο οποίος είχε κλειστά τα μάτια του μην πεταχτεί κανένα κομμάτι πέτρας στα μάτια του και τον τυφλώσει.
Μέχρι κομμάτια από νεροχύτη καθώς και πέτρες μέσα από τη θάλασσα έχουν σπάσει στο κεφάλι του! Τον όποιο πόνο τον έκρυβε σφίγγοντας τα δόντια γιατί ήξερε πολύ καλά ότι ο κόσμος δεν έπρεπε να καταλάβει ότι πονάει κάποιες στιγμές - ήταν υπερήρωας στα ματιά του κοινού.
Το κλου του θεάματος ήταν το σπάσιμο μιας μεγάλης πέτρας στο κεφάλι του. Τότε ήταν που ο Σαμψών έλεγε χαρακτηριστικά: «Παρακαλώ οι φίλαθλοι να με ενισχύσουν» και έκανε το γύρο της πλατείας μ’ ένα μικρό πλαστικό χαρτοφύλακα μαζεύοντας χρήματα, πριν ο κόσμος τον δει να παίζει τη ζωή του κορώνα γράμματα. Τότε κάποιοι αποχωρούσαν.
Ο Σαμψών στην ασυνέχεια ζητούσε τρεις εθελοντές για το κρίσιμο μέρος του θεάματος. Οι δύο σήκωναν και ακουμπούσαν το μάρμαρο στο κεφάλι του και ο τρίτος με τη λεγόμενη «βαριά» - το μεγάλο σφυρί - βαρούσε με δύναμη την πέτρα να σπάσει στα δύο πάνω στο κεφάλι του Σαμφών, ο οποίος είχε κλειστά τα μάτια του μην πεταχτεί κανένα κομμάτι πέτρας στα μάτια του και τον τυφλώσει.
Μέχρι κομμάτια από νεροχύτη καθώς και πέτρες μέσα από τη θάλασσα έχουν σπάσει στο κεφάλι του! Τον όποιο πόνο τον έκρυβε σφίγγοντας τα δόντια γιατί ήξερε πολύ καλά ότι ο κόσμος δεν έπρεπε να καταλάβει ότι πονάει κάποιες στιγμές - ήταν υπερήρωας στα ματιά του κοινού.
Ο κόσμος πολλές φορές έπιανε κουβέντα μαζί του στα διαλλείματα του προγράμματος και του ζητούσε να σχολιάσει την επικαιρότητα.
Ο Σαμψών απεβίωσε το Σάββατο 25 Μαίου 2019 σε ηλικία 90 ετών.
• Οι φωτογραφίες είναι από τα περιοδικό «ΕΝΑ» του Μ. Ζαχόπουλου
• Οι φωτογραφίες είναι από τα περιοδικό «ΕΝΑ» του Μ. Ζαχόπουλου
