λαιμό και στην ιδιοσυγκρασία μου δεν έχω αντίρρηση να τραγουδήσω και έναν ολόκληρο δίσκο ενός συνθέτη και ενός στιχουργού. Όμως μη μου φέρεις 4 καλά τραγούδια και 8 έτσι κι έτσι και θες σώνει και καλά να τα τραγουδήσω όλα. Φέρε μου 12 καλά και θα τα πω…»
Αυτά δήλωνε ο Νότης Σφακιανάκης στον Κώστα Μπαλαχούτη στη βιντεοσκοπημένη συνέντευξή που του παραχώρησε και είχατε – έχετε την ευκαιρία να παρακολουθήσετε μέσα από το ogdoo.gr.
(δείτε περισσότερα ΕΔΩ)
- Νότης Σφακιανάκης - Τα γαλόνια μου είναι τα όχι μου! (ΜΕΡΟΣ 1/2)
- Νότης Σφακιανάκης - Τα γαλόνια μου είναι τα όχι μου! (ΜΕΡΟΣ 2/2)
Και έως ένα βαθμό έχει δίκιο ο Σφακιανάκης καθώς η παραπάνω τακτική έχει συμβεί στο παρελθόν αρκετές φορές. Συχνά σε περιόδους δισκογραφικής υπερπαραγωγής οι συνθέτες αναγκάζονταν να λειτουργούν κατ’ αυτόν τον τρόπο προκειμένου να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις της «πελατείας».
Όμως τώρα τα δεδομένα έχουν αλλάξει, μαζί και οι ανησυχίες και τα ζητούμενα της κοινωνίας.
Ο Σφακιανάκης όλα αυτά τα χρόνια στηρίζεται σε ένα ερωτικό κυρίως ρεπερτόριο διανθισμένο από κοινωνικές πινελιές κυρίως «δεικτικού»- «καταγγελτικού» χαρακτήρα. Δηλαδή η αιχμή του «κραυγάζει» και αναγνωρίζεται με ευκολία απ τους αποδέκτες της: Πρόβατα ξυπνάτε, Το σύστημα, Η πλατεία κ.ά. Όπως πάλι δηλώνει ο ίδιος αυτός είναι και ο σκοπός του.
Από την άλλη ο ερμηνευτής αποδίδει με ιδιαίτερο τρόπο σπουδαία τραγούδια με κοινωνική ματιά όπου η κριτική στάση τους χτίζεται έντεχνα, μέσα από υποδόρια βέλη και υπαινιχτικούς οπλισμούς: Η μπαλάντα του κυρ Μέντιου, Είναι ν’ απορείς κ.ά.
Η επαφή του Σφακιανάκη με το λεγόμενο έντεχνο τραγούδι και τους εκπροσώπους του είναι αμυδρή έως ελάχιστη. Το σμίξιμό τους υπάρχει κυρίως μέσα από επανεκτελέσεις και ζωντανές ηχογραφήσεις. Όσες φορές όμως αυτό συμβαίνει έχουμε υποδειγματικές καταθέσεις (π.χ. Στην αλάνα αλλά και τα παραπάνω που αναγράφησαν).
Να προσθέσουμε πως ο ερμηνευτής με τις δηλώσεις και την γενικότερη στάση του σε θέματα του τραγουδιού αλλά και πέραν αυτού, διατυμπανίζει την κοινωνική ευαισθησία του μη διστάζοντας να τα «χώνει» και μάλιστα δίχως να λογαριάζει το προσωπικό κόστος των τοποθετήσεών του. Αυτό εκλαμβάνεται θετικά από τους πιστούς του, που πίνουν νερό στο όνομά του και τη «μπέσα» του.
Και δισκογραφικά ο Σφακιανάκης δείχνει να «νοιάζεται» για όσα συμβαίνουν γύρω μας. Έτσι στην τελευταία του ολοκληρωμένη κατάθεση «Ματωμένο Δάκρυ» που έχει την μορφή τριλογίας, το πρώτο μέρος της φέρει τον τίτλο «Κοινωνικόν». Το πιο μεστό όμως κοινωνικό τραγούδι του δίσκου –κατά την προσωπική μου γνώμη- βρίσκεται στην ενότητα «Χορευτικόν» και είναι το κρητικό «Του γέρου κόσμου η καρδιά καινούργιο αίμα θέλει» του Μιχάλη Ξυδάκη και του Λασιθιώτη ποιητή Κώστα Μουδάτσου που ο Σφακιανάκης ανακάλυψε και επανεκτέλεσε με ξεχωριστές επιδόσεις, ενδεικτικό του πόσο «ανοιχτός» είναι σε τραγούδια που τον αγγίζουν (Το τραγούδι το άκουσε στο ραδιόφωνο ενώ βρισκόταν στην Κρήτη).
Το παραπάνω κομμάτι τείνει προς τον χαρακτήρα των τραγουδιών που θίγουν τα κακώς κείμενα και καλούν σε ανάταση δίχως όμως να κραυγάζουν σχηματικά, τυπικά και αποστεωμένα.
Διαβάζω πως ο Σφακιανάκης ετοιμάζει καινούργιο άλμπουμ. Τα μέχρι τώρα δείγματα γραφής του που κυκλοφόρησαν ως προπομπός δε με πείθουν πως ο ερμηνευτής έχει συνειδητοποιήσει τα νέα δεδομένα που ζητούν τους δικούς τους κώδικες έκφρασης.
Μήπως ήρθε η ώρα να συμπορευτεί με μια στενή ομάδα δημιουργών, το καλύτερο με έναν συνθέτη και έναν στιχουργό, και ζυμώνοντας τις αγωνίες και τα οράματά τους, να μας χαρίσουν τα «γεννητούρια» τους;
Η διαδικασία είναι δύσκολη και επίπονη, αλλά μόνο με κόπο και μόχθο, καινοτομώντας κόντρα σε ευκολίες και δοκιμασμένες τακτικές, γράφεις ιστορία.
