Και με τη φυγή του Δήμου Αμπατζόγλου, θαρρείς πως κλείνει ολοένα και πιο «οριστικά και αμετάκλητα» μια ολόκληρη εποχή με τα φορτία, τα αρώματα, τους κώδικες, τα ήθη, τις υπερβολές και τους μύθους της.
Ένα χορευτικό τρίο, καλοκουρδισμένο και παλικαρίσιο, στα τέλη του ’50 και αρχές του ’60 δεν ήταν μικρή υπόθεση για την λαϊκή διασκέδαση των καιρών εκείνων.
Η πατρίδα γυρνούσε τα μάτια στις βαριές πληγές που την είχαν σημαδέψει και που οι συνέπειές της όμως εξακολουθούσαν να υφίστανται, και λοξοκοίταγε μπροστά.
Στην καμένη γη φύτρωνε χορτάρι και ένα κομμάτι του κόσμου λαχταρούσε να ζήσει όσα στερήθηκε.
Τα λαϊκά κέντρα, μεγάλωναν, εξοπλίζονταν καλύτερα, οι ορχήστρες αποκτούσαν περισσότερα μέλη και ηλεκτρισμό, και η «σοβαροφανής» κοινωνία ανακάλυπτε πως τελικά αυτό το μπουζούκι δεν είναι και τόσο… μιαρό!
Έτσι τρία παλικάρια με λαϊκή στόφα, ο λουκουματζής Δήμος Αμπατζόγλου, ο μπετατζής Γιώργος Προβιάς, και ο τορναδόρος Θόδωρος Καλπαξίδης δημιούργησαν ένα χορευτικό τρίο που λειτούργησε γρήγορα ως ατραξιόν.
Χορός υπήρχε πάντα στα μαγαζιά, είτε θηλυκός, είτε αντρικός, όμως η ομάδα αυτή, που αργότερα ο Πάνος Γεραμάνης αποκάλεσε «Ορχήστρα των Σωμάτων» ξεχώρισε δυναμικά.
Ήταν το παράστημά τους, ήταν ο συντονισμός τους, ήταν η αύρα τους…
Στην αρχή το τρίο ήταν ντουέτο…
Στου Ζαμπέτα στο «Αιγάλεω Σίτυ» τους είδαν μια βραδιά ο Χατζιδάκις, η Μελίνα, ο Ντασσέν και ο Φούντας, και μοιραία βρέθηκαν το Μάιο του 1960 στις Κάννες στην ομάδα του «Ποτέ της Κυριακή».
Αν κι εκεί την χορευτική παράσταση συντρόφευσαν ο Φούντας και η Μερκούρη με τις ζεϊμπεκιές και τα ξεσπάσματά τους.
Το τρίο απ’ το από το 1961 μέχρι και το 1967 γνώρισε μεγάλες δόξες. Στους θαυμαστές τους και όλο το διεθνές τζετ σετ που ερχόταν στη χώρα και γλεντούσε στα κέντρα. Απ’ τον Ωνάση και την Τζάκι Κένεντι μέχρι την Τζεραλντίν Τσάπλιν και τον Άντονι Κουήν, στον οποίο ο Προβιάς και ο Αμπατζόγλου παρέδιδαν ειδικά μαθήματα για το «Ζορμπά» του και αργότερα για τον «Μεγιστάνα» του.
Οι τρεις χορευτές συνόδευαν τους μουσικούς και ερμηνευτές στις θεατρικές παραστάσεις τους, στο σινεμά και στις περιοδείες τους στην Ελλάδα και εξωτερικό. Το όνομά τους φιγουράριζε στις αφίσες και στους τίτλους.
Πέρα απ’ τη μόνιμη βάση τους, με τον Ζαμπέτα, οι Προβιάς, Αμπατζόγλου και Καλπαξίδης χορέψανε και με τον Χιώτη ενώ συνόδευσαν το χρυσό ντουέτο Καζαντζίδης-Μαρινέλλα στις εμφανίσεις τους στην «Τριάνα του Χειλά» στη Συγγρού και στου «Κουλουριώτη» στην παραλία Μοσχάτου αλλά και στην περιοδεία τους στην Αμερική και τη Γερμανία. Μέχρι και στο Κάρνεγκι Χολ έφτασε η χάρη και η λάμψη τους.
Νωρίτερα είχαν πλαισιώσει τον Καζαντζίδη και στις παραστάσεις του στην Αυστραλία με τη νεαρή Μοσχολιού και τον μπουζουξή Γιαννάκη Αγγέλου.
Ο Δήμος Αμπατζόγλου θα δηλώσει σχετικά:
«Ο Καζαντζίδης ήταν μια ιστορία… εγώ τον έκανα και λιγοθύμαγε. Άλλος άνθρωπος ήτανε. Αλλιώτικος. Μαζί του γύρισα πολλά μέρη. Αμερική… καλά χαλάγαμε και κόσμο τότε. Όπου πήγαινε. Ένα χαρακτηριστικό να σου πω; Στο Μόντρεαλ, σύμπτωση, συναντηθήκαμε με τον Χάρι Μπελαφόντε και τη Νανά Μούσχουρη το 1965. Μαζί με τον Καζαντζίδη ήταν και ο θίασος του Χατζηχρήστου. 11.500 κόσμο είχε. Όπου να πήγαμε, σε όποια πολιτεία πήγαμε. Ο Καζαντζίδης ήταν ο θεός. Εμείς με τον Καζαντζίδη περάσαμε 6 – 7 χρόνια ζωή και κότα. Μιλάω και τη γλώσσα του έτσι;»
Βαδίζοντας προς το τέλος της δεκαετίας του ’60 το «τρίο» χωρίζει μετά τις εμφανίσεις του στην «Κουίντα», του Μπάμπη Μουτσάτσου, στη Φωκίωνος Νέγρη.
Προβιάς και Καλπαξίδης συνεχίζουν για λίγο, μαζί και «σόλο» αλλά ο Αμπατζόγλου δημιουργεί με αδέρφια του Δήμο και Ιορδάνη το οικογενειακό τους χορευτικό τρίο που θα έχει μακρά πορεία και επιτυχία.
Από Ζαμπέτα και Μπιθικώτση μέχρι Μαρινέλλα και Βοσκόπουλο, Πάριο, Αγγελόπουλο και όχι μόνο.
Μετά βέβαια έμειναν, δύο, ο Δήμος και ο Ιορδάνης.
Τον Δήμο Αμπατζόγλου τον είχα συναντήσει αρκετές φορές, σε τηλεοπτικές εκπομπές και παραστάσεις αλλά και εκτός στούντιο.
Ωραίος άνθρωπος, περιβόλι, πλήθος ιστορίες, κιβωτός σωστή και εργένης ταγμένος. Πάντα οι αναφορές κατέληγαν στη μητέρα του…
Ένα χορευτικό τρίο, καλοκουρδισμένο και παλικαρίσιο, στα τέλη του ’50 και αρχές του ’60 δεν ήταν μικρή υπόθεση για την λαϊκή διασκέδαση των καιρών εκείνων.
Η πατρίδα γυρνούσε τα μάτια στις βαριές πληγές που την είχαν σημαδέψει και που οι συνέπειές της όμως εξακολουθούσαν να υφίστανται, και λοξοκοίταγε μπροστά.
Στην καμένη γη φύτρωνε χορτάρι και ένα κομμάτι του κόσμου λαχταρούσε να ζήσει όσα στερήθηκε.
Τα λαϊκά κέντρα, μεγάλωναν, εξοπλίζονταν καλύτερα, οι ορχήστρες αποκτούσαν περισσότερα μέλη και ηλεκτρισμό, και η «σοβαροφανής» κοινωνία ανακάλυπτε πως τελικά αυτό το μπουζούκι δεν είναι και τόσο… μιαρό!
Έτσι τρία παλικάρια με λαϊκή στόφα, ο λουκουματζής Δήμος Αμπατζόγλου, ο μπετατζής Γιώργος Προβιάς, και ο τορναδόρος Θόδωρος Καλπαξίδης δημιούργησαν ένα χορευτικό τρίο που λειτούργησε γρήγορα ως ατραξιόν.
Χορός υπήρχε πάντα στα μαγαζιά, είτε θηλυκός, είτε αντρικός, όμως η ομάδα αυτή, που αργότερα ο Πάνος Γεραμάνης αποκάλεσε «Ορχήστρα των Σωμάτων» ξεχώρισε δυναμικά.
Ήταν το παράστημά τους, ήταν ο συντονισμός τους, ήταν η αύρα τους…
Στην αρχή το τρίο ήταν ντουέτο…
Στου Ζαμπέτα στο «Αιγάλεω Σίτυ» τους είδαν μια βραδιά ο Χατζιδάκις, η Μελίνα, ο Ντασσέν και ο Φούντας, και μοιραία βρέθηκαν το Μάιο του 1960 στις Κάννες στην ομάδα του «Ποτέ της Κυριακή».
Αν κι εκεί την χορευτική παράσταση συντρόφευσαν ο Φούντας και η Μερκούρη με τις ζεϊμπεκιές και τα ξεσπάσματά τους.
Το τρίο απ’ το από το 1961 μέχρι και το 1967 γνώρισε μεγάλες δόξες. Στους θαυμαστές τους και όλο το διεθνές τζετ σετ που ερχόταν στη χώρα και γλεντούσε στα κέντρα. Απ’ τον Ωνάση και την Τζάκι Κένεντι μέχρι την Τζεραλντίν Τσάπλιν και τον Άντονι Κουήν, στον οποίο ο Προβιάς και ο Αμπατζόγλου παρέδιδαν ειδικά μαθήματα για το «Ζορμπά» του και αργότερα για τον «Μεγιστάνα» του.
Οι τρεις χορευτές συνόδευαν τους μουσικούς και ερμηνευτές στις θεατρικές παραστάσεις τους, στο σινεμά και στις περιοδείες τους στην Ελλάδα και εξωτερικό. Το όνομά τους φιγουράριζε στις αφίσες και στους τίτλους.
Πέρα απ’ τη μόνιμη βάση τους, με τον Ζαμπέτα, οι Προβιάς, Αμπατζόγλου και Καλπαξίδης χορέψανε και με τον Χιώτη ενώ συνόδευσαν το χρυσό ντουέτο Καζαντζίδης-Μαρινέλλα στις εμφανίσεις τους στην «Τριάνα του Χειλά» στη Συγγρού και στου «Κουλουριώτη» στην παραλία Μοσχάτου αλλά και στην περιοδεία τους στην Αμερική και τη Γερμανία. Μέχρι και στο Κάρνεγκι Χολ έφτασε η χάρη και η λάμψη τους.
Νωρίτερα είχαν πλαισιώσει τον Καζαντζίδη και στις παραστάσεις του στην Αυστραλία με τη νεαρή Μοσχολιού και τον μπουζουξή Γιαννάκη Αγγέλου.
Ο Δήμος Αμπατζόγλου θα δηλώσει σχετικά:
«Ο Καζαντζίδης ήταν μια ιστορία… εγώ τον έκανα και λιγοθύμαγε. Άλλος άνθρωπος ήτανε. Αλλιώτικος. Μαζί του γύρισα πολλά μέρη. Αμερική… καλά χαλάγαμε και κόσμο τότε. Όπου πήγαινε. Ένα χαρακτηριστικό να σου πω; Στο Μόντρεαλ, σύμπτωση, συναντηθήκαμε με τον Χάρι Μπελαφόντε και τη Νανά Μούσχουρη το 1965. Μαζί με τον Καζαντζίδη ήταν και ο θίασος του Χατζηχρήστου. 11.500 κόσμο είχε. Όπου να πήγαμε, σε όποια πολιτεία πήγαμε. Ο Καζαντζίδης ήταν ο θεός. Εμείς με τον Καζαντζίδη περάσαμε 6 – 7 χρόνια ζωή και κότα. Μιλάω και τη γλώσσα του έτσι;»
Βαδίζοντας προς το τέλος της δεκαετίας του ’60 το «τρίο» χωρίζει μετά τις εμφανίσεις του στην «Κουίντα», του Μπάμπη Μουτσάτσου, στη Φωκίωνος Νέγρη.
Προβιάς και Καλπαξίδης συνεχίζουν για λίγο, μαζί και «σόλο» αλλά ο Αμπατζόγλου δημιουργεί με αδέρφια του Δήμο και Ιορδάνη το οικογενειακό τους χορευτικό τρίο που θα έχει μακρά πορεία και επιτυχία.
Από Ζαμπέτα και Μπιθικώτση μέχρι Μαρινέλλα και Βοσκόπουλο, Πάριο, Αγγελόπουλο και όχι μόνο.
Μετά βέβαια έμειναν, δύο, ο Δήμος και ο Ιορδάνης.
Τον Δήμο Αμπατζόγλου τον είχα συναντήσει αρκετές φορές, σε τηλεοπτικές εκπομπές και παραστάσεις αλλά και εκτός στούντιο.
Ωραίος άνθρωπος, περιβόλι, πλήθος ιστορίες, κιβωτός σωστή και εργένης ταγμένος. Πάντα οι αναφορές κατέληγαν στη μητέρα του…
