Ο Λουκιανός Κηλαηδόνης δε μένει πια εδώ… Αποχαιρέτησε το μάταιο ετούτο κόσμο σε ηλικία 74 ετών. Μένουν όμως τα αθάνατα τραγούδια του, η ιδιαιτερότητα, η παντοτινή αύρα του.
Αν κάποιος με ρώταγε, ποιος είναι ο Λουκιανός Κηλαηδόνης θα τον παρέπεμπα στο πορτρέτο που φιλοτέχνησε ο Θανάσης Γιώγλου. Κυριολεκτικά Η ζωή του όλη!
Αν πρέπει να διαλέξω κάποιον απ’ τους ευρηματικούς και εξαιρετικούς δίσκους του θα στεκόμουν στην «Πόλη μας».
Αλλά πώς να μην σταθείς και σε εκείνο το μυθικό πια Πάρτυ στη Βουλιαγμένη. Μια ισχυρή γεύση από το χαρμάνι του Κηλαηδόνη βρίσκεται και στο «αχ! Πατρίδα μου γλυκειά».
Υπάρχουν βέβαια και πολλές σπάνιες, μοναδικές, ιδιαίτερες στιγμές του.
Όπως κι αυτή η τόσο ξεχωριστή όταν έσμιγε στη Σαλονίκη με το Σαββόπουλο.
Ο Λουκιανός Κηλαηδόνης δημιούργησε δικό του βιβλίο στην εγκυκλοπαίδεια του ελληνικού τραγουδιού. Πέρα απ’ τη γραφή που ένωνε αρμονικά και με προσωπικό χαρακτήρα σχολές και τάσεις, εποχές και ρεύματα, παρελθόν και παρόν με το βλέμμα στο αύριο, δεν βολεύτηκε στα κεκτημένα του. Πορεύτηκε με όσα του ταίριαζαν και τον αντιπροσώπευαν…
Θα μπορούσε να έμενε στα ιδιότυπα λαϊκά του αλλά εκείνος από το ‘73 μπαίνει σε άλλα μουσικά μονοπάτια όπου κυριαρχούν η νοσταλγία του μπελ κάντο και της κάντρυ - τζαζ, επενδυμένες με σάτιρα και ειρωνική διάθεση κοινωνική κριτικής των ηθών των νεοελλήνων και των συνθηκών που τα δημιούργησαν… Οι διαδρομές αυτές του έφεραν ακόμη μεγαλύτερη, πανελλαδική αναγνώριση. Τα χνάρια τους δεν θα σβήσουν ποτέ.
Μια ακόμη παραπομπή για τον Κηλαηδόνη και τη… μουσική του όλη είναι και το ραδιοφωνικό αφιέρωμα που επιμελήθηκε, πάλι ο Θανάσης Γιώγλου.
Αν κάποιος με ρώταγε, ποιος είναι ο Λουκιανός Κηλαηδόνης θα τον παρέπεμπα στο πορτρέτο που φιλοτέχνησε ο Θανάσης Γιώγλου. Κυριολεκτικά Η ζωή του όλη!
Αν πρέπει να διαλέξω κάποιον απ’ τους ευρηματικούς και εξαιρετικούς δίσκους του θα στεκόμουν στην «Πόλη μας».
Αλλά πώς να μην σταθείς και σε εκείνο το μυθικό πια Πάρτυ στη Βουλιαγμένη. Μια ισχυρή γεύση από το χαρμάνι του Κηλαηδόνη βρίσκεται και στο «αχ! Πατρίδα μου γλυκειά».
Υπάρχουν βέβαια και πολλές σπάνιες, μοναδικές, ιδιαίτερες στιγμές του.
Όπως κι αυτή η τόσο ξεχωριστή όταν έσμιγε στη Σαλονίκη με το Σαββόπουλο.
Ο Λουκιανός Κηλαηδόνης δημιούργησε δικό του βιβλίο στην εγκυκλοπαίδεια του ελληνικού τραγουδιού. Πέρα απ’ τη γραφή που ένωνε αρμονικά και με προσωπικό χαρακτήρα σχολές και τάσεις, εποχές και ρεύματα, παρελθόν και παρόν με το βλέμμα στο αύριο, δεν βολεύτηκε στα κεκτημένα του. Πορεύτηκε με όσα του ταίριαζαν και τον αντιπροσώπευαν…
Θα μπορούσε να έμενε στα ιδιότυπα λαϊκά του αλλά εκείνος από το ‘73 μπαίνει σε άλλα μουσικά μονοπάτια όπου κυριαρχούν η νοσταλγία του μπελ κάντο και της κάντρυ - τζαζ, επενδυμένες με σάτιρα και ειρωνική διάθεση κοινωνική κριτικής των ηθών των νεοελλήνων και των συνθηκών που τα δημιούργησαν… Οι διαδρομές αυτές του έφεραν ακόμη μεγαλύτερη, πανελλαδική αναγνώριση. Τα χνάρια τους δεν θα σβήσουν ποτέ.
Μια ακόμη παραπομπή για τον Κηλαηδόνη και τη… μουσική του όλη είναι και το ραδιοφωνικό αφιέρωμα που επιμελήθηκε, πάλι ο Θανάσης Γιώγλου.
