Κώστας Καλδάρας - 5 δίσκοι 1 Ιστορία

Το να είσαι γιος του Απόστολου Καλδάρα, όταν τελικά διαλέγεις να κινηθείς στον ίδιο χώρο, είναι βαρύ φορτίο, που για να τοκουμαντάρεις προϋποθέτει κάποιες βασικές ικανότητες, τις οποίες, ο υιός, απέδειξε ότι διέθετε.
logo radio
Ogdoo web radio
Live
 
ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ (1988)

Το μεγαλύτερο μέρος του πρώτου δίσκου του Κώστα Καλδάρα στηρίζεται στον Γιώργο Νταλάρα (που, ανεξάρτητα από την καλλιτεχνική αξία αυτής της επιλογής του, έτσι φαίνεται να «ξεπλήρωνε» κι ένα παλιό χρέος του απέναντι στον κυρ-Απόστολο) και περιέχει τραγούδια στο πνεύμα της «λαϊκής» αναφοράς του αλλά και της «έντεχνης» επιρροής του από τον Σείριο του Μάνου Χατζιδάκι, με την ανάλογη ενορχηστρωτική κάλυψη του Νίκου Κυπουργού που ανέδειξε και τη μελωδικότητα τους. Τα περισσότερα από τα τραγούδια αυτά ακούστηκαν τόσο στο ραδιόφωνο της εποχής όσο και στα ζωντανά προγράμματα που σκάρωνε τότε ο συνθέτης: Η Εκτέλεση, Ο έρωτας που τόσο αργεί, Καημέ του κόσμου, Τα βοτάνια με τον Γιώργο Νταλάρα, Όλα μου φταίνε με την Δήμητρα Γαλάνη, Η ωραία Ελένη με τη Μαρία Φωτίου, Η Γαβριέλλα με τον Κώστα Χατζημιχάλη. Τραγούδια που παίζουν με τον αισθησιασμό της ανατολής, τον ερωτισμό της εφηβείας και τους μύθους των γυναικών, σε στίχους της Μανίνας Ζουμπουλάκη, της Λίνας Νικολακοπούλου και του Κώστα Καλδάρα που πήρε το βάπτισμα του πυρός μ’ έναν επιτυχημένο, θεμελιακό, όπως αποδείχτηκε για εκείνον, δίσκο.


ΓΕΙΑ ΣΑΣ… ΠΟΥ ΠΕΦΤΟΥΝ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ; (1991)
 

Ένας, κατά κύριο λόγο, λαϊκής αντίληψης και σύλληψης δίσκος με τον όρο να μην αναφέρεται ούτε στα του πικρού καιρού ούτε στα dance λαϊκά. Αν και οι διαθέσεις του εναλλάσσονται καθώς και οι χρωματισμοί του, από το γκρίζο έως το βαθύ κόκκινο. Μοιρασμένος ανάμεσα σε πέντε γυναικείες και μια αντρική φωνές, περιέχει: τα παιχνιδιάρικα Βελούδινα χειλάκια και την σπαρακτική Ανάμνηση με την Ελένη Βιτάλη, το αισθησιακό Ζαφείρι και το βαρύ ζεϊμπέκικο Έλα ρε με την Ελένη Τσαλιγοπούλου, Το σινεφίλ Πρώτο πλάνο, το μπολεράκι Νύχτα με φωτιά και το αλτρουιστικό χασαπικάκι Η ζωή των αλλονών με τη Βίκυ Μοσχολιού, το Κόκκινο καράβι με τον Βασίλη Λέκκα, το επιμύθιο της σύγχρονης γυναίκας Δεν έχω τον καιρό με την Αφροδίτη Μάνου και τη δωρική φωνή της Σωτηρίας Μπέλλου, «καταπονημένη», σε δυο από τις τελευταίες ηχογραφήσεις της. Στιχουργικά μοιράζεται ανάμεσα στον συνθέτη και τον Γιώργο Κρητικό ενώ το εξαιρετικό ορχηστρικό σύνολο αποδίδει τα δέοντα. Οι ενορχηστρώσεις έγιναν από τον Μανώλη Γαλιάτσο.

ΚΑΘΡΕΦΤΕΣ (1993)

 

Ο Κώστας Καλδάρας υπογράφει τον τέταρτο προσωπικό δίσκο της Ελένης Τσαλιγοπούλου, τρίτο κατά σειρά με καινούρια τραγούδια, το εξώφυλλο του οποίου έχει κάτι από την ερωτική μελαγχολία της μπελ επόκ εποχής στην οποία θα μπορούσε, γιατί όχι, ν’ αναφέρεται το ερμηνευτικό πάθος της τραγουδίστριας. Πάντως περιέχει σύγχρονα άσματα στο πνεύμα της εποχής τους με στοιχεία από το έντεχνο (που σηνοθετικά «αναπλάθουν» ως και την εποχή της αναγέννησης όπως π.χ στο τραγούδι Η ιστορία του Έρωτα και της μουσικής) το έθνικ με τα ούτια (φτάνοντας ως τις παρυφές του δημοτικού τραγουδιού) αλλά και τα παλιά «καλδαρέικα» λαϊκά. Από τους αντιπροσωπευτικούς ρεπερτοριακά δίσκους της Τσαλιγοπούλου με κάποια σουξέ όπως τα: Άγιο τσιπουράκι, Σκοπός βυζαντινός και το ομώνυμο, με μια ακόμη καλή παραγωγή και αρκετούς από τους καλύτερους μουσικούς να καταθέτουν την τέχνη και τη γνώση τους για μια φορά ακόμη.


ΣΤΗΝ ΑΥΛΗ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ (1999)

 

Αυτός είναι ο λιγότερο ταυτότητας, για λογαριασμό του συνθέτη, δίσκος, που περισσότερο φαίνεται να εξυπηρετεί, μουσικά και θεματογραφικά, το συμπαθές τραγουδιστικό προφίλ της Ειρήνης Χαρίδου. Πολυποίκιλος ως προς το ξεχωριστό ύφος και τις, διαφορετικής καταγωγής, επιρροές και αναφορές του – αναποφάσιστος ή μοιρασμένος – καταλήγει σ’ ένα ηχητικό κράμα δυτικών και ανατολικών εμπειριών και οργάνων με έμφαση στα τύμπανα και τις κιθάρες και κατά περίπτωση με αιχμές τα μπουζούκια, το ούτι, τα βιολιά, το τσέλο τα μαντολίνα και το πιάνο. Οι ενορχηστρώσεις που έγιναν από τον Ηρακλή Βαβάτσικα, μάλλον, στόχευαν σ’ ένα, μετρημένα, πιο εμπορικό ήχο, συνηγορώντας έτσι στη δημιουργία ενός δίσκου στημένου στα μέτρα της ερμηνεύτριας, που ξεχωρίζει, ίσως λίγο περισσότερο, στις πιο αισθαντικές και λιγότερο εξωστρεφείς στιγμές: Μια νύχτα σαν κι αυτή, Έλα κι εσύ, Η πόλη μου, Τα μάτια καίνε, Μόνη στη διαχωριστική, Ρίχνω τη σκέψη μου στο μέλλον.


ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΑΠ’ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ (1998)

 

Με τον Μιχάλη Παπαζήση, ο οποίος είχε την τύχη να είναι κι ένας από τους τελευταίους τραγουδιστές του Απόστολου Καλδάρα – ερμηνεύοντας μαζί με τον Ανδρέα Καρακότα το κύκνειο άσμα του μεγάλου συνθέτη Μπαλλάντες του περιθωρίου, είχαν πρωτοσυνεργαστεί το 1990, όταν παρουσίαζε επί σκηνής, αλλά, και δισκογραφικά τα τραγούδια του πατέρα του. Τα Τραγούδια απ’ το παράθυρο, οπού συμμετέχει και η Μελίνα Κανά, ήρθαν ως φυσικός καρπός αυτής της μακροχρόνιας σχέσης. Πολύχρωμα και πολυποίκιλα στη ρυθμολογία τους, λαϊκά, βαλκανικά, θαλασσινά και ανατολίτικα ή και κανταδώρικα στο ύφος τους, στα χνάρια της πατροπαράδοτης λαϊκής τραγουδοποίας με στοιχεία από τη δημοτική μούσα. Εύληπτα ή και ελκυστικά – λόγω και της εκτελεστικής τους καθαρότητας εκ μέρους μιας ομάδας ικανών οργανοπαικτών και της ενορχηστρωτικής γραμμής του Ηρακλή Βαβάτσικα – σαν να στοχεύουν στο συναίσθημα και την τραγουδιστική ιστορική μας μνήμη. Σαν ένας φόρος τιμής σε κάμποσα από τα τόσα διαφορετικά κομμάτια της μουσικής μας υπόθεσης. Χαρακτηριστική είναι και η ακόλουθη υπόμνηση που μεταφέρεται από το δίσκο, ατόφια: Στον «Πειρασμό» ο Μανώλης Καραντίνης έπαιξε με το μπουζούκι του Απόστολου Καλδάρα, που κατασκεύασε ο Ζοζέφ Τερζιβασιάν στις 25/1/1960.

ΤΟ OGDOO.GR ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Το τραγούδι αλλιώς, στο email σας!

Ενημερωθείτε πρώτοι για τα τελευταία νέα στο χώρο της καλής μουσικής!