μας αγαπά και μας προστατεύει με εκείνη την προαιώνια μητρική στοργή της… αλλά και κάποτε θυμάται να προσθέσει μια ακόμη σελίδα πόνου στο βιβλίο με τις αμέτρητες σελίδες ανδρικού πόνου και παραπόνου που έχει γεννήσει.
Όχι, η γυναίκα στον κόσμο του Μάλαμα δεν γεννά πόνο, ίσως, μόνο συγκατάβαση. Σε πρώτο επίπεδο ο Μάλαμας μοιάζει να βλέπει τη γυναίκα περισσότερο εγκεφαλικά παρά συναισθηματικά και κυρίως παρορμητικά. Πάντα, όμως, υπάρχει και η δεύτερη ανάγνωση που προβάλει το συναίσθημα επεξεργασμένο και κρυμμένο πίσω από τον προαιώνιο κώδικα του ανδρός, ο οποίος δεν επιτρέπει αυτή την έκθεση.
Ο Μάλαμας – σε σχέση με τη γυναίκα, στο έργο του πάντα – δεν είναι ανακλιτικός, δεν εξαρτάται ποτέ από εκείνη. Στην ουσία ο τρόπος που την «ανατομεί» είναι «χειρουργικός», κωδικοποιημένος και κάποτε ελεγειακός με την ανάλογη, πάντα, αποστασιοποίηση, γιατί όπως λέει και ο ποιητής*: «εδώ που τα λέμε ένας άντρας νορμάλ δεν πεθαίνει για μια γυναίκα - ονειρεύεται μονάχα πως πεθαίνει στο περιβόλι της».
* Από το ποίημα του Θωμά Γκόρπα «Γέφυρα».
