Στα πλαίσια μιας συνέντευξης στον Κώστα Μπαλαχούτη για το www.ogdoo.gr, η Ελεωνόρα Ζουγανέλη, μίλησε εκτός των άλλων, και για μια από τις πρώτες συνεργασίες της με το Γιώργο Νταλάρα, που ξεκίνησε με εμφανίσεις στο «Αθηνών Αρένα» το Δεκέμβρη του 2004 και συνεχίστηκε με τη συμμετοχή της στο δεύτερο δίσκο της Εστουδιαντίνας Νέας Ιωνίας Βόλου «Δάκρυ στο γυαλί», αλλά και σε τηλεοπτικές εμφανίσεις του τραγουδιστή:
Πηγαίνοντας πίσω πάλι στο χρόνο και στις δουλειές σου με την Εστουδιαντίνα, έχεις μια συνύπαρξη ιδιαίτερη με το Γιώργο Νταλάρα, σε σιγοντάρει, ντουετάρετε κατά κάποιο τρόπο στα τραγούδια, συνεργάζεσαι και μαζί του επί σκηνής… Όπως εκείνος σε συνοδεύει δισκογραφικά, εσύ τον συνοδεύεις επί σκηνής. Ο Χατζιδάκις έλεγε «Οι μεγάλοι κλέβουνε, οι μέτριοι αντιγράφουν». Τι παίρνεις απ’ τον Νταλάρα, τι κλέβεις; αν κλέβεις κάτι…
Για μένα ο Νταλάρας έχει παίξει πολύ καθοριστικό ρόλο στη ζωή μου, οπότε, όσο κι αν θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους βρέθηκαν στο δρόμο μου, πάντα έχει μια ξεχωριστή θέση.
Καθοριστικό, γιατί;
Ήταν ο πρώτος άνθρωπος, που, το ότι επέλεξε να μ’ έχει κοντά του, για μένα σήμαινε ότι με πίστεψε και χωρίς εγώ να μπορώ να αναγνωρίσω και τον λόγο, αν θέλεις, την περίοδο εκείνη. Δηλαδή ήμουνα πάρα πολύ νέα, πάρα πολύ απαίδευτη, είχα μια καλή φωνή, αλλά δε λέει και κάτι. Και αυτός ο άνθρωπος επέλεξε να με πάρει μαζί του σ ’ένα πρόγραμμα, πολύ απαιτητικό, χωρίς να ξέρει βέβαια αν μπορούσα να ανταπεξέλθω και χωρίς βέβαια κι εγώ να ξέρω. Δεν ξέρω αν τελικά τα πήγα καλά σ’ εκείνο το πρόγραμμα, πάντως ξέρω ότι μου άφησε ένα πολύ μεγάλο δώρο, το ότι συνειδητοποίησα ότι πρέπει να δουλέψω πολύ γι’ αυτό που θέλω να κάνω και άλλαξε όλη μου η νοοτροπία, όλη μου η ζωή. Δηλαδή από κει που ήμουνα ένα παιδί που έχει μια ωραία φωνή και «τι ωραία, τι καλά», έφαγα μια τούμπα ολόκληρη και είπα «Ελεωνόρα θέλεις δουλειά, αν θέλεις να κάνεις αυτό, σε πάρα πολλά επίπεδα…» Κι έτσι μπήκαν σε πρόγραμμα κάποια πράγματα, οπότε σχεδόν του οφείλω, το ότι αυτό το πράγμα αποφάσισα συνειδητά να το κάνω.
Βλέποντας τον να δουλεύει έτσι μεθοδικά και να αφιερώνεται…
Καταρχήν είναι ένας άνθρωπος που θαυμάζω πάρα πολύ, οπότε δεν κατάλαβα, ας πούμε, γιατί με επέλεξε, πώς να σου πω…. Ήταν έκπληξη… Φαντάστηκα ότι κάτι έβλεπε που εγώ δεν το ’χω δει οπότε μήπως θα ’πρεπε να προσπαθήσω λίγο να το δω κι εγώ; Κι έτσι κατάφερα να δω, ότι όντως μέσα σ’ αυτό το πράγμα εγώ βρίσκω τον εαυτό μου, οπότε δούλεψα κι έτσι ήρθε κι η συνέχεια… (1)
Εκτός λοιπόν από τις εμφανίσεις στο πλευρό του Γιώργου Νταλάρα στο «Αθηνών Αρένα», η Ελεωνόρα εμφανίσθηκε μαζί του στην τηλεόραση, να τραγουδά πράγματα τελείως διαφορετικά, απ’ ότι τουλάχιστον έχει παρουσιάσει στην μέχρι τώρα δισκογραφική της πορεία… Και χωρίς να θέλω να υποτιμήσω καθόλου το συγκεκριμένο υλικό, το οποίο νομίζω πως απευθύνεται σε μια συγκεκριμένη μερίδα του κοινού, σκέπτομαι, μήπως είναι πλέον ο καιρός να κάνει ένα μεγάλο βήμα, δοκιμάζοντας την εξαιρετική φωνή της σε πράγματα διαφορετικά και κυρίως σε τραγούδια που θα έχουν τα φόντα να αγαπηθούν από όλες τις ηλικίες και να γίνουν διαχρονικά; Νομίζω πως ακούγοντάς την να τραγουδά το «Αχ χελιδόνι μου» του Μάνου Λοΐζου και του Λευτέρη Παπαδόπουλου, στην εκπομπή «Κίτρινος Τύπος» στις 24 Απριλίου 2005 και πολύ περισσότερο το «Παποράκι του Μπουρνόβα» των ίδιων δημιουργών, στην εκπομπή «Στην υγειά μας» στις 18 Φεβρουαρίου 2006, οι ακροατές θα συμφωνήσουν μαζί μου…
