Ένας μικρός Σεπτέμβρης βάζει τα κλάμματα
που στο σχολειό τον πάνε να μάθει γράμματα
θέλει να παίξει ακόμα με τ' άστρα τ' ουρανού
πριν έρθουν πρωτοβρόχια και συννεφιές στο νου
πρωτάκι, σχολιαρούδι, του κλέβουν το τραγούδι,
του κλέβουν το τραγούδι...
Ο δάσκαλος του ελληνικού τραγουδιού, ο κύριος Ηλίας, από τις 21 Αυγούστου του 2008 γράφει τους στίχους του από κάπου αλλού. Τον φαντάζομαι με το τσιγάρο στα δάχτυλα και τον ετοιμοπόλεμο στυλό του πάντα στην τσέπη του μπλε πουκαμίσου. Με το ίδιο ονειροπόλο βλέμμα και τον γυρτό δρασκελισμό στο βήμα του. Να τον επαινείς και να χαμηλώνει τα μάτια, να σου μιλά και να ανυψώνεσαι. Αγχωμένος για τις λέξεις του και περικυκλωμένος από τις εμπνεύσεις του. Γλυκός, ευγενικός, παθιασμένος. Πλήρης συναισθημάτων.
Κι όμως δεν ξέρω αν θα χώραγε σήμερα στο ελληνικό τραγούδι. Αν οι εικονοποιητικοί και γεμάτοι διακειμενικές αναφορές στίχοι του θα μπορούσαν σήμερα να βρουν κάποια ισχύουσα θέση στο λούνα παρκ της δισκογραφίας. Αν οι βραδείας καύσης μνήμες του θα μπορούσαν να βρουν το χρόνο τους μέσα στα αγχωμένα κοινωνικά δίκτυα και η παρουσία τους δεν θα ήταν μόνο εορταστικού χαρακτήρα όπως ο “Σεπτέμβρης” του. Αν θα δεχόντουσαν εύκολα οι τραγουδιστές να τραγουδήσουν λέξεις όπως το “Χατζημπεκίρ”, το “Μπαλουκλί”, τον “κεμεντζέ”, καθώς και για ήρωες του παραμυθιού, της μυθολογίας, της λογοτεχνίας. Αν θα εμπνεόταν από τις νέες ορολογίες και τους νεολογισμούς, από την αντιποιητική επικαιρότητα και το οικονομικό λεξιλόγιό της, την καθημερινή, δηλαδή, εδώ και καιρό δια(σ)τροφή μας.
Κι όμως δεν ξέρω αν θα τον χώραγε σήμερα το ελληνικό τραγούδι. Πώς και πού θα διοχέτευε όλες αυτές τις γνώσεις και τις εμπνεύσεις του; Σήμερα που οι ιστορίες στα τραγούδια τείνουν να εξαφανιστούν. Οι ιστορίες οι οποίες αφηγούνται τη ζωή κάποιου ολοκληρωμένου χαρακτήρα. Και όχι μόνο ενός ερωτευμένου... Σήμερα που το κέντρο βάρους μετατοπίζεται στη σκηνική παρουσία και όχι στο ακρόαμα. Στην επικαιρότητα και όχι στην καλλιτεχνική αποτύπωσή της. Ήδη εμφανίστηκαν τα πρώτα “θυμωμένα” τραγούδια που δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να διατυπώνουν μουσικά ότι γράφεται καθημερινά στις επιφυλλίδες και στα άρθρα των εφημερίδων. Δεν είμαι σίγουρος ότι θα μπορούσε να ακολουθήσει αυτό το ρυθμό, αυτή τη νοοτροπία.
Κι όμως δεν ξέρω αν θα άντεχε, Σεπτέμβρη μήνα, να μη συζητάει για τους δίσκους που πρόκειται να βγουν, αλλά μόνο για τις (αμήχανες) συναυλιακές συνεργασίες του χειμώνα. Αν θα αισθανόταν βολικά με τη νέα γενιά που ανανέωσε μεν το κλίμα, δεν φαίνεται όμως και να πολυνοιάζεται για το υλικό που θα κληροδοτήσει. Αν θα άντεχε να βλέπει αρκετούς από τους συνθέτες με τους οποίους συνεργάστηκε ακόμα περισσότερο παροπλισμένους, σαν να έχουν μεταναστεύσει δια παντός από τη χώρα του ελληνικού τραγουδιού. Αν θα άντεχε να του “κλέβουν το τραγούδι...” από το ραδιόφωνο, να του στερούν τους αγαπημένους του ραδιοφωνικούς παραγωγούς και το “λόγο” που τόσο αγάπησε. Αν θα χαιρόταν με τις θριαμβολογίες του playlist και αν θα μπορούσε να πάρει μέρος στο μνημόσυνο των πνευματικών δικαιωμάτων.
Κυρίως όμως δεν ξέρω αν θα άντεχε να αγαπά το τραγούδι ως είδος πολυτελείας και ψυχαγωγίας, συνοδευτικό εφημερίδων και επιδόρπιο. Γιατί μας το είχε δηλώσει ξεκάθαρα: “Αν μ' αγαπάς, μη μ' αγαπάς σαν να σου περισσεύω”...
