Ο Κώστας Κοφινιώτης έλαμψε στο λεγόμενο ελαφρό τραγούδι. Όμως, όπως και άλλοι χαρισματικοί, φαίνεται πως δεν αρέσκονταν σε αφορισμούς, ούτε βολεύονταν σε διαχωριστικές γραμμές.
Έτσι, από νωρίς, αλλά και όταν το λαϊκό άρχισε να παίρνει κεφάλι, πέρασε και στην «άλλη όχθη» υπογράφοντας μέχρι και το φινάλε της ζήσης του διαμαντάκια…
Μάλιστα δεν δίσταζε να συχνάζει και στις ταπεινές γειτονιές του τραγουδιού, αυτές της «Ομόνοιας» συμπορευόμενος στιγμές και με «παρεξηγημένους», ή τέλος πάντων όχι «πρώτης γραμμής», καλλιτέχνες.
Σαν άνθρωπος των τραγουδιών, θαυμάζω και τις εικόνες του και την τεχνική του. Ευφάνταστες και απρόσμενες ρίμες, αμεσότητα, λόγος που κυλά γάργαρα, χωρίς γωνίες, και σε μαγνητίζει και σε συνεπαίρνει, και σε συγκινεί.
Και μαζί αλήθειες ζωής… Άλλωστε ο Κοφινιώτης, υπήρξε ποιητής και λάτρης των ομορφιών και των μικτών χαρών αυτού του κόσμου…
Γι’ αυτό και πολλές φορές, λειτουργούσε και αλέγκρα, δίχως ύποπτες σοβαροφάνειες, χαρακτηριστικό των πηγαίων ανθρώπων της τέχνης.
Ίσως και γι’ αυτό να «έφυγε» και «στην ψάθα»… που λένε.
Εδώ, δεν θα σταθούμε στα διάσημα «ελαφρά» του (Λίγες καρδιές αγαπούνε, Κοντά στο τζάκι, Σε μαγικά νησιά, Που να ‘σαι τώρα αγαπημένη, Εγώ θα σ’ αγαπώ και μη σε νοιάζει, Αυτός ο άλλος κ.ά.) αλλά σε 10 λαϊκά του!
«Μπήκε ο χειμώνας» ή αλλιώς «Η παλτουδιά» σε μουσική του Παναγιώτη Τούντα με τον Στράτο Παγιουμτζή.
«Ένας διαβάτης» σε μουσική και ερμηνεία του Σταύρου Τζουανάκου στα τέλη της δεκαετίας του ’40.
«Κρίμα τέτοια λεβεντιά» αλλά ένα «απεγνωσμένο», αλλά επίσης ατμοσφαιρικό ζεϊμπέκικο των ίδιων συντελεστών.
Στην ίδια στράτα και το αριστουργηματικό «Αγάπησα και μίσησα» με τον κιθαρίστα και συνθέτη Παναγιώτη Πετσά και τον Στράτο Παγιουμτζή στο μικρόφωνο.
«Θα μου βάλεις την κουλούρα» δια χειρός Μανώλη Χιώτη με την Μαίρη Λίντα.
«Γυναίκα της καταστροφής»… γκράντε ζεϊμπέκικο σε μουσική του Τάκη Σούκα, με τον Στράτο Διονυσίου, απ’ το δίσκο του «Όλα είναι δανεικά» του 1981.
«Άκου βρε φίλε» σε μουσική του Τάκη Σούκα με τον Στράτο Διονυσίου, μέσα απ’ τον προσωπικό δίσκο του τελευταίου «Θυμήσου» (1982), εδώ σε ζωντανή ηχογράφηση.
«Το μεγάλο πρόβλημα» σε μουσική του Χρήστου Νικολόπουλου με τον Γιώργο Νταλάρα, από το δίσκο τους «Ο τραγουδιστής», το 1983.
«Και που δεν πήγα» σε μουσική του Στέλιου Βαμβακάρη απ’ τα «Άπονα μάτια» του Γιώργου Νταλάρα, στα μισά του ’80. Στις όμορφες «δεύτερες» η Χάρις Αλεξίου.
Κλείνω την αναφορά στον Κώστα Κοφινιώτη με ένα ακόμη τραγούδι από την τόσο «καρποφόρα» συνεργασία του, στο μεταίχμιο των δεκαετιών ’40 και ’50, με τον Σταύρο Τζουανάκο. Εδώ στην επανεκτέλεση του Στέλιου Καζαντζίδη, ο οποίος και το αγαπούσε ξεχωριστά. Ίσως γιατί το πρωτοτραγούδησε ο «δάσκαλός» του.
Έτσι, από νωρίς, αλλά και όταν το λαϊκό άρχισε να παίρνει κεφάλι, πέρασε και στην «άλλη όχθη» υπογράφοντας μέχρι και το φινάλε της ζήσης του διαμαντάκια…
Μάλιστα δεν δίσταζε να συχνάζει και στις ταπεινές γειτονιές του τραγουδιού, αυτές της «Ομόνοιας» συμπορευόμενος στιγμές και με «παρεξηγημένους», ή τέλος πάντων όχι «πρώτης γραμμής», καλλιτέχνες.
Σαν άνθρωπος των τραγουδιών, θαυμάζω και τις εικόνες του και την τεχνική του. Ευφάνταστες και απρόσμενες ρίμες, αμεσότητα, λόγος που κυλά γάργαρα, χωρίς γωνίες, και σε μαγνητίζει και σε συνεπαίρνει, και σε συγκινεί.
Και μαζί αλήθειες ζωής… Άλλωστε ο Κοφινιώτης, υπήρξε ποιητής και λάτρης των ομορφιών και των μικτών χαρών αυτού του κόσμου…
Γι’ αυτό και πολλές φορές, λειτουργούσε και αλέγκρα, δίχως ύποπτες σοβαροφάνειες, χαρακτηριστικό των πηγαίων ανθρώπων της τέχνης.
Ίσως και γι’ αυτό να «έφυγε» και «στην ψάθα»… που λένε.
Εδώ, δεν θα σταθούμε στα διάσημα «ελαφρά» του (Λίγες καρδιές αγαπούνε, Κοντά στο τζάκι, Σε μαγικά νησιά, Που να ‘σαι τώρα αγαπημένη, Εγώ θα σ’ αγαπώ και μη σε νοιάζει, Αυτός ο άλλος κ.ά.) αλλά σε 10 λαϊκά του!
«Μπήκε ο χειμώνας» ή αλλιώς «Η παλτουδιά» σε μουσική του Παναγιώτη Τούντα με τον Στράτο Παγιουμτζή.
«Ένας διαβάτης» σε μουσική και ερμηνεία του Σταύρου Τζουανάκου στα τέλη της δεκαετίας του ’40.
«Κρίμα τέτοια λεβεντιά» αλλά ένα «απεγνωσμένο», αλλά επίσης ατμοσφαιρικό ζεϊμπέκικο των ίδιων συντελεστών.
Στην ίδια στράτα και το αριστουργηματικό «Αγάπησα και μίσησα» με τον κιθαρίστα και συνθέτη Παναγιώτη Πετσά και τον Στράτο Παγιουμτζή στο μικρόφωνο.
«Θα μου βάλεις την κουλούρα» δια χειρός Μανώλη Χιώτη με την Μαίρη Λίντα.
«Γυναίκα της καταστροφής»… γκράντε ζεϊμπέκικο σε μουσική του Τάκη Σούκα, με τον Στράτο Διονυσίου, απ’ το δίσκο του «Όλα είναι δανεικά» του 1981.
«Άκου βρε φίλε» σε μουσική του Τάκη Σούκα με τον Στράτο Διονυσίου, μέσα απ’ τον προσωπικό δίσκο του τελευταίου «Θυμήσου» (1982), εδώ σε ζωντανή ηχογράφηση.
«Το μεγάλο πρόβλημα» σε μουσική του Χρήστου Νικολόπουλου με τον Γιώργο Νταλάρα, από το δίσκο τους «Ο τραγουδιστής», το 1983.
«Και που δεν πήγα» σε μουσική του Στέλιου Βαμβακάρη απ’ τα «Άπονα μάτια» του Γιώργου Νταλάρα, στα μισά του ’80. Στις όμορφες «δεύτερες» η Χάρις Αλεξίου.
Κλείνω την αναφορά στον Κώστα Κοφινιώτη με ένα ακόμη τραγούδι από την τόσο «καρποφόρα» συνεργασία του, στο μεταίχμιο των δεκαετιών ’40 και ’50, με τον Σταύρο Τζουανάκο. Εδώ στην επανεκτέλεση του Στέλιου Καζαντζίδη, ο οποίος και το αγαπούσε ξεχωριστά. Ίσως γιατί το πρωτοτραγούδησε ο «δάσκαλός» του.
