Για τα δοξασμένα, άδοξα αλλά κυρίως τραγικά γεγονότα της Μικρασιατικής Καταστροφής, τα πριν και τα μετά αυτής, έχουν γραφεί αμέτρητα κείμενα. Ο Βασίλης Τζανακάρης με το προηγούμενο πόνημά του «Δακρυσμένη Μικρασία» (2007) έβαλε τον πήχη ψηλά, καθώς και βραβεύτηκε με το κρατικό βραβείο χρονικού-μαρτυρίας και, το σημαντικότερο, κατόρθωσε παράλληλα το έργο του να διαβαστεί και να εκτιμηθεί από το ευρύ κοινό.
Η μέγιστη αρετή του συγγραφέα είναι, κατά τη γνώμη μου, το χάρισμα της σύνθεσης και της σφαιρικής παρουσίασης των γεγονότων, με τη χρήση αδιάσειστων στοιχείων και ντοκουμέντων, σε συνδυασμό με την ανάγλυφη πένα του. Στην ουσία συνοψίζει όλα τα επιμέρους δημοσιευθέντα σχετικά με το ζήτημα, ζυγίζοντας με ορθολογισμό και αντικειμενικά -όσο αυτό είναι δυνατόν- κριτήρια τα τεκταινόμενα, φωτίζοντας τα μείζονα χωρίς να παραλείπει τις λεπτομέρειες που συχνά έχουν κομβικό ρόλο στην πορεία και τις εξελίξεις των πραγμάτων.
Τα δοκιμασμένα βέλη της φαρέτρας του Σερραίου συγγραφέα-μελετητή βρήκαν δυο χρόνια μετά και πάλι τον στόχο τους στο επόμενο πόνημα του «Στο Όνομα Της Προσφυγιάς, Απ’ τα Δακρυσμένα Χριστούγεννα του 1922 στην Αβασίλευτη Δημοκρατία του 1924» (2009) που αποτελεί ιδανική συνέχεια του προηγούμενου σπουδαίου έργου του. Και αυτή η έκδοση συμπληρώνεται από αδημοσίευτες φωτογραφίες της Στρατιάς του Έβρου, σκίτσα, πρωτοσέλιδα του τύπου εκείνης της εποχής, και χάρτες. Το εξαιρετικά ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι αυτή η περίοδος της υποδοχής των προσφύγων από τη Μικρασία στην Ελλάδα είναι από τις λιγότερο γνωστές, παρότι αφορά όλη την ελληνική κοινωνία, αφού σε αυτήν ενσωματώθηκε ένα τεράστιο κομμάτι του μικρασιατικού ελληνισμού. Μια σκοτεινή εποχή της νεοελληνικής ιστορίας, με τις «ευζωνικές» ίντριγκες των στρατιωτικών, τα παράξενα της καθημερινότητας, τους έρωτες, τη διασκέδαση, τα ναρκωτικά, τον θάνατο, καθώς από το «βάθος των αιώνων» αρχίζουν να ανατέλλουν οι μέρες της αβασίλευτης δημοκρατίας και της ελπίδας…
Ο Βασίλης Τζανακάρης από το 1975 έως το 2009 εξέδιδε το μηνιαίο σερραϊκό περιοδικό «Γιατί». Κείμενα, μελέτες, ποιήματα και συνεντεύξεις του υπάρχουν δημοσιευμένα σε πολλές εφημερίδες της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Έχει εκδώσει, μεταξύ άλλων, τα ιστορικά βιβλία «Τα παλληκάρια τα καλά σύντροφοι τα σκοτώνουν» (Καστανιώτης, 2002), «Τότε που ξημέρωνε σκοτάδι - Η άγνωστη Ελλάδα του 1936» (Καστανιώτης, 2005) και «Δακρυσμένη Μικρασία» (Μεταίχμιο, 2007). Είναι χαρά και τιμή για μένα η γνωριμία και η αλληλοεκτίμηση ανάμεσά μας.
Κέρασμα λίγες γραμμές από τις πολλές και ιδιαίτερες που εμπεριέχονται «Στο Όνομα Της Προσφυγιάς»: «Πάσχα του 1923. Επί ξύλου κρέμεται το γήινο σώμα του πρόσφυγα Χριστού. Ματωμένο, βασανισμένο, σταυρωμένο. Όλη η μικρασιάτισσα γη, από τον Πόντο, τη Θράκη, την Ιωνία, μέχρι κάτω τα παράλιά της, λάμπει τώρα καρφωμένη στον σταυρό του δικού της μαρτυρίου. Γόοι, πικρά δάκρυα, αβάσταχτος πόνος. Με όξος και χολή έχουν ποτιστεί μέχρι τα τρίσβαθα της ψυχής τους οι ξεριζωμένοι που έρχονται στην Ελλάδα…»
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.
Η μέγιστη αρετή του συγγραφέα είναι, κατά τη γνώμη μου, το χάρισμα της σύνθεσης και της σφαιρικής παρουσίασης των γεγονότων, με τη χρήση αδιάσειστων στοιχείων και ντοκουμέντων, σε συνδυασμό με την ανάγλυφη πένα του. Στην ουσία συνοψίζει όλα τα επιμέρους δημοσιευθέντα σχετικά με το ζήτημα, ζυγίζοντας με ορθολογισμό και αντικειμενικά -όσο αυτό είναι δυνατόν- κριτήρια τα τεκταινόμενα, φωτίζοντας τα μείζονα χωρίς να παραλείπει τις λεπτομέρειες που συχνά έχουν κομβικό ρόλο στην πορεία και τις εξελίξεις των πραγμάτων.
Τα δοκιμασμένα βέλη της φαρέτρας του Σερραίου συγγραφέα-μελετητή βρήκαν δυο χρόνια μετά και πάλι τον στόχο τους στο επόμενο πόνημα του «Στο Όνομα Της Προσφυγιάς, Απ’ τα Δακρυσμένα Χριστούγεννα του 1922 στην Αβασίλευτη Δημοκρατία του 1924» (2009) που αποτελεί ιδανική συνέχεια του προηγούμενου σπουδαίου έργου του. Και αυτή η έκδοση συμπληρώνεται από αδημοσίευτες φωτογραφίες της Στρατιάς του Έβρου, σκίτσα, πρωτοσέλιδα του τύπου εκείνης της εποχής, και χάρτες. Το εξαιρετικά ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι αυτή η περίοδος της υποδοχής των προσφύγων από τη Μικρασία στην Ελλάδα είναι από τις λιγότερο γνωστές, παρότι αφορά όλη την ελληνική κοινωνία, αφού σε αυτήν ενσωματώθηκε ένα τεράστιο κομμάτι του μικρασιατικού ελληνισμού. Μια σκοτεινή εποχή της νεοελληνικής ιστορίας, με τις «ευζωνικές» ίντριγκες των στρατιωτικών, τα παράξενα της καθημερινότητας, τους έρωτες, τη διασκέδαση, τα ναρκωτικά, τον θάνατο, καθώς από το «βάθος των αιώνων» αρχίζουν να ανατέλλουν οι μέρες της αβασίλευτης δημοκρατίας και της ελπίδας…
Ο Βασίλης Τζανακάρης από το 1975 έως το 2009 εξέδιδε το μηνιαίο σερραϊκό περιοδικό «Γιατί». Κείμενα, μελέτες, ποιήματα και συνεντεύξεις του υπάρχουν δημοσιευμένα σε πολλές εφημερίδες της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Έχει εκδώσει, μεταξύ άλλων, τα ιστορικά βιβλία «Τα παλληκάρια τα καλά σύντροφοι τα σκοτώνουν» (Καστανιώτης, 2002), «Τότε που ξημέρωνε σκοτάδι - Η άγνωστη Ελλάδα του 1936» (Καστανιώτης, 2005) και «Δακρυσμένη Μικρασία» (Μεταίχμιο, 2007). Είναι χαρά και τιμή για μένα η γνωριμία και η αλληλοεκτίμηση ανάμεσά μας.
Κέρασμα λίγες γραμμές από τις πολλές και ιδιαίτερες που εμπεριέχονται «Στο Όνομα Της Προσφυγιάς»: «Πάσχα του 1923. Επί ξύλου κρέμεται το γήινο σώμα του πρόσφυγα Χριστού. Ματωμένο, βασανισμένο, σταυρωμένο. Όλη η μικρασιάτισσα γη, από τον Πόντο, τη Θράκη, την Ιωνία, μέχρι κάτω τα παράλιά της, λάμπει τώρα καρφωμένη στον σταυρό του δικού της μαρτυρίου. Γόοι, πικρά δάκρυα, αβάσταχτος πόνος. Με όξος και χολή έχουν ποτιστεί μέχρι τα τρίσβαθα της ψυχής τους οι ξεριζωμένοι που έρχονται στην Ελλάδα…»
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.
