Ο Γιώργος Κλεφτογιώργος είναι μάστορας του λόγου… Θυμάμαι πως έφηβος, στα χρόνια του ’80, με ξάφνιαζαν οι εικόνες και οι ρίμες του σε ωραία λαϊκά του Χρήστου Νικολόπουλου…
Ειν’ ο ντουνιάς παράλογος
χωρίς πιοτό και ζάλη
μοιάζει σοφός που σκέφτεται
με αλλουνού κεφάλι…
Στα νεότερα χρόνια έγραψε τους στίχους του δίσκου του Βασίλη Παπακωνσταντίνου «Μετωπική» (2007) απ’ όπου βγήκε μπροστά το τραγούδι «Να κοιμηθούμε αγκαλιά».
Το 2014 είχε τους στίχους των περισσότερων τραγουδιών στο «Χάρτη» του Σωκράτη Μάλαμα (Ειρηνικός, Εξομολόγηση, Τ’ όνομά μου είναι δρόμος, το ομότιτλο κ.ά).
Το «Κράτησε κανένας για ταξί;» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη είναι ουσιαστικά το πρώτο του βιβλίο. Παλαιότερα απ’ τον ίδιο εκδοτικό οίκο είχε βγει μια συλλογή με στίχους του, «Τι χρώματα να βάλω στη φωνή μου» με πρόλογο του Μάνου Ελευθερίου.
Το μυθιστόρημά του αναφέρεται σε όσα τρελά και με τρέλα βιώσαμε την προ των μνημονίων εποχή. Το ράλι του χρηματιστηρίου αλλάζει κυριολεκτικά την εικόνα ενός χωριού και την ψυχοσύνθεση των ανθρώπων του. Μια πράσινη βροχή «μεταμορφώνει» τα πάντα… το χρήμα ρέει άφθονο αλλά οι καρδιές στεγνώνουν.
Οι αγρότες και οι κτηνοτρόφοι γίνονται ειδικοί στα «οικονομικά» και… όλοι πιστεύουν ακράδαντα πως το έργο θα κρατήσει για πάντα… Τυφλωμένοι απ’ την απρόσμενη «ευδαιμονία» δεν βλέπουν τον γκρεμό.
Μπουχτισμένοι απ’ το εύκολο χρήμα αποχαυνώνονται στο «χασομέρι» του άσκοπου ξοδέματός του. Στην ουσία έχουν τόσα «χαρτιά» που είναι σαν μα μην έχουν τίποτα. Ξιπασμός, μεγαλόπιασμα, απάθεια, φτηνός νεοπλουτισμός.
Μέχρι που έρχεται η στιγμή της… «αποκαθήλωσης» και της περίφημης φράσης του τίτλου: «Κράτησε κανένας για ταξί;».
Δεν ξέρω αν το έργο είναι λογοτεχνία, με την «αυστηρή» ματιά του όρου. Πάντως προσωπικά πέρασα όμορφα διαβάζοντάς το σχεδόν μονοκοπανιά.
Κυλάει ωραία, γελάς γλυκά αλλά και πικρά, προβληματίζεσαι… και σε πολλά σημεία ταξιδεύεις. Υπάρχει και έρωτας, και φιλία και άλλα ανθρώπινα.
Και μαζί και ορισμένα… απαραίτητα στιχάκια!
Ειν’ ο ντουνιάς παράλογος
χωρίς πιοτό και ζάλη
μοιάζει σοφός που σκέφτεται
με αλλουνού κεφάλι…
Στα νεότερα χρόνια έγραψε τους στίχους του δίσκου του Βασίλη Παπακωνσταντίνου «Μετωπική» (2007) απ’ όπου βγήκε μπροστά το τραγούδι «Να κοιμηθούμε αγκαλιά».
Το 2014 είχε τους στίχους των περισσότερων τραγουδιών στο «Χάρτη» του Σωκράτη Μάλαμα (Ειρηνικός, Εξομολόγηση, Τ’ όνομά μου είναι δρόμος, το ομότιτλο κ.ά).
Το «Κράτησε κανένας για ταξί;» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη είναι ουσιαστικά το πρώτο του βιβλίο. Παλαιότερα απ’ τον ίδιο εκδοτικό οίκο είχε βγει μια συλλογή με στίχους του, «Τι χρώματα να βάλω στη φωνή μου» με πρόλογο του Μάνου Ελευθερίου.
Το μυθιστόρημά του αναφέρεται σε όσα τρελά και με τρέλα βιώσαμε την προ των μνημονίων εποχή. Το ράλι του χρηματιστηρίου αλλάζει κυριολεκτικά την εικόνα ενός χωριού και την ψυχοσύνθεση των ανθρώπων του. Μια πράσινη βροχή «μεταμορφώνει» τα πάντα… το χρήμα ρέει άφθονο αλλά οι καρδιές στεγνώνουν.
Οι αγρότες και οι κτηνοτρόφοι γίνονται ειδικοί στα «οικονομικά» και… όλοι πιστεύουν ακράδαντα πως το έργο θα κρατήσει για πάντα… Τυφλωμένοι απ’ την απρόσμενη «ευδαιμονία» δεν βλέπουν τον γκρεμό.
Μπουχτισμένοι απ’ το εύκολο χρήμα αποχαυνώνονται στο «χασομέρι» του άσκοπου ξοδέματός του. Στην ουσία έχουν τόσα «χαρτιά» που είναι σαν μα μην έχουν τίποτα. Ξιπασμός, μεγαλόπιασμα, απάθεια, φτηνός νεοπλουτισμός.
Μέχρι που έρχεται η στιγμή της… «αποκαθήλωσης» και της περίφημης φράσης του τίτλου: «Κράτησε κανένας για ταξί;».
Δεν ξέρω αν το έργο είναι λογοτεχνία, με την «αυστηρή» ματιά του όρου. Πάντως προσωπικά πέρασα όμορφα διαβάζοντάς το σχεδόν μονοκοπανιά.
Κυλάει ωραία, γελάς γλυκά αλλά και πικρά, προβληματίζεσαι… και σε πολλά σημεία ταξιδεύεις. Υπάρχει και έρωτας, και φιλία και άλλα ανθρώπινα.
Και μαζί και ορισμένα… απαραίτητα στιχάκια!
