Διάβασα το νέο βιβλίο του Διονύση Χαριτόπουλου «Πειραιάς Βαθύς» που ολοκληρώνει την τριλογία του για την πόλη που γεννήθηκε και μεγάλωσε.
Το βιβλίο ξετυλίγεται απνευστί… Απολαυστικός ως συνήθως ο τρόπος και η ματιά του συγγραφέα. Μακάρι οι Πειραιώτικες αναφορές του να έχουν και συνέχεια.
Θα μου άρεσε το «παιδί» που μας καθήλωσε στο πρώτο και αξεπέραστο μέρος της «σειράς», μεγαλώνοντας και ωριμάζοντας να μας μετέφερε τις σκέψεις και τις εικόνες του, σεργιανώντας στον κατοπινό Πειραιά.
Λίγο πριν παρουσιάσω κάπως πιο μεστά την θέασή μου για το «Πειραιάς Βαθύς» σκέφτηκα να σας κεράσω ένα απόσπασμα του, στιγμές από το κεφάλαιο με τον τίτλο: Πως κατελύθη εν μια νυκτί το «ανεξάρτητο κράτος» των Τζιτζιφιών.
Γράφει ο Διονύσης Χαριτόπουλος:
Η Φαληρική ακτή του Πειραιά, μετά το γήπεδο ως τα προσφυγικά των Τζιτζιφιών, είναι μια σκωληκοειδής απόφυση που έχει κακοφορμίσει.
Κάργα τα πουτανάδικα στη σειρά με ποτά, μουσικές, κορίτσια και σεπαρέ για τους πελάτες. Ναυαρχίδα η «Χρυσόμυγα» κι από κοντά «Κουκλάκι», «Μπομπονιέρα», «Χρυσή Μέλισσα», «5Φ» (φίλε, φέρε, φίλους, φάε, φύγε), «Νιρβάνα», «Ξενύχτης», «Ραμόνα», «Φοίνικες» και λοιπά φανερά και κρυφά.
Όταν βραδιάζει, ταξί και γιωταχί από Αθήνα και Πειραιά ξεβράζουν αλάνια, φραγκάτους, αριστοκράτες και σκυλολόι που θα το κάψουν ολονυχτία με κοριτσόπουλου αθέρα, δεκαπέντε δεκαέξι χρονών, αλλά και άστεγο κουτόπωμα στην αμμουδιά μς τις δεκάδες περιπλανώμενες της περιοχής. Οι Τζιτζιφιές είναι μια απέραντη γαμηστρώνα.
Τις νύχτες οι κάτοικοι αναστατώνονται από άγριους ξυλοδαρμούς κοριτσιών, ουρλιαχτά, κυνηγητά στους δρόμους, πυροβολισμούς μεταξύ σωματεμπόρων, συγκρούσεις με την αστυνομία, ξεκαθαρίσματα λογαριασμών και όλο κάποιος πάει άκλαυτος.
Τα κορίτσια στο σφυρί. Οι αγαπητικοί που σαρώνουν την επαρχία, τους προσφυγικούς συνοικισμούς και τις φτωχογειτονιές, οδηγούν εδώ τις άμυαλες μικρές που βγάζουν στο κλαρί με υποσχέσεις για λούσα και μεγάλη ζωή. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο γυναικοπάζαρο σε όλη τη χώρα. Διαβόητοι μαστροποί και φοβερές πατρόνες της Αθήνας και της Πειραιά έρχονται εδώ να ψωνίσουν για τα μαγαζιά και τα σπίτια τους…
…Τα έρμα τα μπατσόνια δεν μπορούν να κάνουν και πολλά. Ούτε καν να πλησιάσουν στα πουτανάδικα από τσιλιαδόρους και μπράβους, έτοιμους για αίμα. Μόνο αν είναι καμπόσοι μαζί και με τα πιστόλια στα χέρια κατορθώνουν να βουτήξουν κάποιο καταζητούμενο μούτρο, ή να κλείσουν κάποιο παρακατιανό μαγαζί. Τα μεγάλα δεν αγγίζονται…
…Οι Τζιτζιφιές είναι κράτος εν κράτει. Οι νόμοι δεν ισχύουν εδώ, γιατί πουλημένοι πολιτικοί και αρχιμπάτσοι έχουν στήσει ένα δίχτυ προστασίας πάνω στον μπουρδελότοπο…
…Ώσπου βρέθηκε ο τρελός να βγάλει το φίδι από την τρύπα. Πως τους ξέφυγε των αποπάνω και στο Αστυνομικό τμήμα Φαλήρου τοποθέτησα διοικητή έναν τζόρα Κεφαλλονίτη αστυνόμο. Δυο μέρες μετά, οι σκύλοι της «Χρυσόμυγας» χτύπησαν τόσο άσχημα ένα μπατσόνι, που έχασε το ένα του μάτι. Ο Κεφαλλονίτης δεν ήθελε και πολύ να ζουρλαθεί…
…Δυο ολόκληρες ώρες κράτησε η σύρραξη. Τα μπατσόνια βγήκαν τσαλακωμένα από το μαγαζί τραβώντας μαζί τους το αφεντικό, δυο μπράβους βουτηγμένους στα αίματα και τις γυναίκες. Οι δικές τους αβαρίες ήταν μικρές σε σχέση με τους άλλους, που δεν μπορούσαν να πάρουν τα πόδια τους.
Ο αστυνόμος είδε μπροστά του ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο, τα υπόλοιπα είχαν εξαφανιστεί. Αναζήτησε τον κάτοχο αλλά κανείς δεν τον ήξερε. Στρίμωξε μέσα όσους μπόρεσε και επειδή ο οδηγός δεν φαινόταν, μπήκε ο ίδιος στη θέση του. Τότε εμφανίστηκε ένας κατουρημένος μόρτης
-Ε, ε… Περιμένετε… Τ’ αμάξι είναι δικό μου.
-Και που είσαι τόση ώρα;
-Κρύφτηκα, μη φάω καμιά αδέσποτη. Τι να κάνω;
Ήταν ο οδηγός του αφεντικού, που είχε τρυπώσει σ’ ένα σεπαρέ να γλιτώσει. Αυτός για να τη σκαπουλάρει έδωσε και τη μάνα του. Με τις δικές του πληροφορίες την άλλη μέρα εξαπολύθηκαν και σε άλλα μαγαζιά συλλήψεις σωματεμπόρων, μαστροπών, μπράβων και αφεντικών.
Ήταν η αρχή του τέλους. Ο βόθρος έσκασε και η μπόχα που βγήκε δεν γινόταν να κρυφτεί. Ήταν πια αδύνατον να συνεχιστεί το ίδιο κόλπο. Η «Χρυσόμυγα» δεν ξανάνοιξε και τα υπόλοιπα μαγαζιά έκλεισαν το ένα μετά το άλλο. Οι σωματέμποροι σκόρπισαν προς διάφορες κατευθύνσεις, Χαϊδάρι, Δαφνί, Σκαραμαγκά, Πέραμα, όσο πιο μακριά γινόταν από τα μάτια της αστυνομίας. Η ακτή καθάρισε.
Και μετά τον πόλεμο το Φάληρο και οι Τζιτζιφιές στολίστηκαν με τα πιο φίνα μπουζουκάκια.
Το βιβλίο ξετυλίγεται απνευστί… Απολαυστικός ως συνήθως ο τρόπος και η ματιά του συγγραφέα. Μακάρι οι Πειραιώτικες αναφορές του να έχουν και συνέχεια.
Θα μου άρεσε το «παιδί» που μας καθήλωσε στο πρώτο και αξεπέραστο μέρος της «σειράς», μεγαλώνοντας και ωριμάζοντας να μας μετέφερε τις σκέψεις και τις εικόνες του, σεργιανώντας στον κατοπινό Πειραιά.
Λίγο πριν παρουσιάσω κάπως πιο μεστά την θέασή μου για το «Πειραιάς Βαθύς» σκέφτηκα να σας κεράσω ένα απόσπασμα του, στιγμές από το κεφάλαιο με τον τίτλο: Πως κατελύθη εν μια νυκτί το «ανεξάρτητο κράτος» των Τζιτζιφιών.
Γράφει ο Διονύσης Χαριτόπουλος:
Η Φαληρική ακτή του Πειραιά, μετά το γήπεδο ως τα προσφυγικά των Τζιτζιφιών, είναι μια σκωληκοειδής απόφυση που έχει κακοφορμίσει.
Κάργα τα πουτανάδικα στη σειρά με ποτά, μουσικές, κορίτσια και σεπαρέ για τους πελάτες. Ναυαρχίδα η «Χρυσόμυγα» κι από κοντά «Κουκλάκι», «Μπομπονιέρα», «Χρυσή Μέλισσα», «5Φ» (φίλε, φέρε, φίλους, φάε, φύγε), «Νιρβάνα», «Ξενύχτης», «Ραμόνα», «Φοίνικες» και λοιπά φανερά και κρυφά.
Όταν βραδιάζει, ταξί και γιωταχί από Αθήνα και Πειραιά ξεβράζουν αλάνια, φραγκάτους, αριστοκράτες και σκυλολόι που θα το κάψουν ολονυχτία με κοριτσόπουλου αθέρα, δεκαπέντε δεκαέξι χρονών, αλλά και άστεγο κουτόπωμα στην αμμουδιά μς τις δεκάδες περιπλανώμενες της περιοχής. Οι Τζιτζιφιές είναι μια απέραντη γαμηστρώνα.
Τις νύχτες οι κάτοικοι αναστατώνονται από άγριους ξυλοδαρμούς κοριτσιών, ουρλιαχτά, κυνηγητά στους δρόμους, πυροβολισμούς μεταξύ σωματεμπόρων, συγκρούσεις με την αστυνομία, ξεκαθαρίσματα λογαριασμών και όλο κάποιος πάει άκλαυτος.
Τα κορίτσια στο σφυρί. Οι αγαπητικοί που σαρώνουν την επαρχία, τους προσφυγικούς συνοικισμούς και τις φτωχογειτονιές, οδηγούν εδώ τις άμυαλες μικρές που βγάζουν στο κλαρί με υποσχέσεις για λούσα και μεγάλη ζωή. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο γυναικοπάζαρο σε όλη τη χώρα. Διαβόητοι μαστροποί και φοβερές πατρόνες της Αθήνας και της Πειραιά έρχονται εδώ να ψωνίσουν για τα μαγαζιά και τα σπίτια τους…
…Τα έρμα τα μπατσόνια δεν μπορούν να κάνουν και πολλά. Ούτε καν να πλησιάσουν στα πουτανάδικα από τσιλιαδόρους και μπράβους, έτοιμους για αίμα. Μόνο αν είναι καμπόσοι μαζί και με τα πιστόλια στα χέρια κατορθώνουν να βουτήξουν κάποιο καταζητούμενο μούτρο, ή να κλείσουν κάποιο παρακατιανό μαγαζί. Τα μεγάλα δεν αγγίζονται…
…Οι Τζιτζιφιές είναι κράτος εν κράτει. Οι νόμοι δεν ισχύουν εδώ, γιατί πουλημένοι πολιτικοί και αρχιμπάτσοι έχουν στήσει ένα δίχτυ προστασίας πάνω στον μπουρδελότοπο…
…Ώσπου βρέθηκε ο τρελός να βγάλει το φίδι από την τρύπα. Πως τους ξέφυγε των αποπάνω και στο Αστυνομικό τμήμα Φαλήρου τοποθέτησα διοικητή έναν τζόρα Κεφαλλονίτη αστυνόμο. Δυο μέρες μετά, οι σκύλοι της «Χρυσόμυγας» χτύπησαν τόσο άσχημα ένα μπατσόνι, που έχασε το ένα του μάτι. Ο Κεφαλλονίτης δεν ήθελε και πολύ να ζουρλαθεί…
…Δυο ολόκληρες ώρες κράτησε η σύρραξη. Τα μπατσόνια βγήκαν τσαλακωμένα από το μαγαζί τραβώντας μαζί τους το αφεντικό, δυο μπράβους βουτηγμένους στα αίματα και τις γυναίκες. Οι δικές τους αβαρίες ήταν μικρές σε σχέση με τους άλλους, που δεν μπορούσαν να πάρουν τα πόδια τους.
Ο αστυνόμος είδε μπροστά του ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο, τα υπόλοιπα είχαν εξαφανιστεί. Αναζήτησε τον κάτοχο αλλά κανείς δεν τον ήξερε. Στρίμωξε μέσα όσους μπόρεσε και επειδή ο οδηγός δεν φαινόταν, μπήκε ο ίδιος στη θέση του. Τότε εμφανίστηκε ένας κατουρημένος μόρτης
-Ε, ε… Περιμένετε… Τ’ αμάξι είναι δικό μου.
-Και που είσαι τόση ώρα;
-Κρύφτηκα, μη φάω καμιά αδέσποτη. Τι να κάνω;
Ήταν ο οδηγός του αφεντικού, που είχε τρυπώσει σ’ ένα σεπαρέ να γλιτώσει. Αυτός για να τη σκαπουλάρει έδωσε και τη μάνα του. Με τις δικές του πληροφορίες την άλλη μέρα εξαπολύθηκαν και σε άλλα μαγαζιά συλλήψεις σωματεμπόρων, μαστροπών, μπράβων και αφεντικών.
Ήταν η αρχή του τέλους. Ο βόθρος έσκασε και η μπόχα που βγήκε δεν γινόταν να κρυφτεί. Ήταν πια αδύνατον να συνεχιστεί το ίδιο κόλπο. Η «Χρυσόμυγα» δεν ξανάνοιξε και τα υπόλοιπα μαγαζιά έκλεισαν το ένα μετά το άλλο. Οι σωματέμποροι σκόρπισαν προς διάφορες κατευθύνσεις, Χαϊδάρι, Δαφνί, Σκαραμαγκά, Πέραμα, όσο πιο μακριά γινόταν από τα μάτια της αστυνομίας. Η ακτή καθάρισε.
Και μετά τον πόλεμο το Φάληρο και οι Τζιτζιφιές στολίστηκαν με τα πιο φίνα μπουζουκάκια.
