Μόνο ο Γιάννης καθόταν σχεδόν χωμένος στην πολυθρόνα, με σταυρωμένα χέρια, ήρεμος ή παραιτημένος. Σαν να περίμενε την ετυμηγορία ενός άλλου δικαστηρίου, σπουδαιότερου ίσως από το πρώτο. Μια πινελιά στον πίνακα και άλλαξαν όλα. Ξαφνικά μπήκε μέσα στη σάλα η Φρόσω, κατάλοιπο του χρόνου. Μόνο τα μεγάλα της μάτια, στολισμένα με τα δάκρυα της, φανέρωναν τη ζωή πάνω της. Αυτή ήξερε τι ήθελε. Πήρε τα δύο του χέρια και τα καταφίλησε. Κι ύστερα χάθηκε. Η σκηνή σαν από το βουβό κινηματογράφο έκοψε στα δύο την ακατάσχετη φλυαρία μας και μας άφησε άφωνους. Ο Γιάννης έμοιαζε να κοιτάζει άλλους χρόνους κι άλλες εποχές, να κυνηγάει το όνειρο που χάθηκε, φεγγάρια αλλοτινά που έσβησαν για πάντα…»
*Από το βιβλίο του Σωτήρη Στεφανόπουλου «Κρυμμένες Ιστορίες» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μετρονόμος. Ο συγγραφέας γεννήθηκε στη Αθήνα. Σπούδασε Φιλολογία και Πολιτικές Επιστήμες. Εργάστηκε στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Έχει γράψει διηγήματα, δοκίμια, ποιήματα και ένα θεατρικό. Όπως σημειώνει στο οπισθόφυλλο του βιβλίου:
«Κρυμμένες Ιστορίες, ιστορίες που βρήκα πίσω απ’ τους στίχους κάποιων τραγουδιών. Κάποιες πατούν πάνω στην πραγματικότητα, άλλες παίρνουν το δρόμο του παραμυθιού κι άλλες ακολουθούν άλλους δρόμους: της ποίησης, του πεζού λόγου, της αυτοβιογραφίας.
Όλες τους ξεμυτίζουν δειλά δειλά μέσα από το τραγούδι, για λίγο κι ύστερα χάνονται στον κόσμο της φαντασίας, σαν τα πεφταστέρια. Της πήρα στο κατόπι και θέλησα να τραβήξω για λίγο το μαγνάδι τους για να αποκαλυφθεί για λίγο το πραγματικό τους πρόσωπο.
Συγκινητικές, τρυφερές, βαθυστόχαστες στέκονται δίπλα στον άνθρωπο με τα καθημερινά του προβλήματα, τις χαρές και τις λύπες, τα πάθη του, τα όνειρά του, τους έρωτές του, την ίδια του τη ζωή. Σας τις εμπιστεύομαι»
