Είχα διαβάσει το βιβλίο του για τον «Μπούκοβι» και γνώριζα πως ο συγγραφέας μέσα από τις ποδοσφαιρικές ιστορίες του έχει πολλαπλά επίπεδα που αφορούν βαθιά στιγμές της κοινωνικοπολιτικής διαδρομής τους τόπου μας και των συνανθρώπων μας.
Θα έλεγα πως ο αγώνας και οι παίκτες είναι αφορμές για να βγάλει ο Θανάσης Σκρουμπέλος τα «θέλω» και τα «πιστεύω» του, για μια ακόμη φορά, να «ξεχρεώσει» με τις μνήμες που αποτελούν την περιουσία της ζήσης του.
Αυτό ακριβώς συμβαίνει και με «Το μπαράζ - Καλλιθέα, αγάπη μου».
Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο:
“Ιούνιος του 1969. ∆ικτατορία τότε και η ποδοσφαιρική οµάδα της Καλλιθέας δίνει αγώνα µπαράζ µε µια από τις «αγαπηµένες οµάδες» της χούντας, το Κορωπί, για την άνοδο στη Β’ Εθνική. Οι άνθρωποι που ίδρυσαν τον Γυµναστικό Σύλλογο Καλλιθέας έχουν καθαιρεθεί, κάποιοι από αυτούς βρίσκονται στις φυλακές και στις εξορίες.
Ο αγώνας γίνεται στη Χαλκίδα, παρουσία 10.000 φιλάθλων, µε νικήτρια την Καλλιθέα. Χιλιάδες λαού, παρά την απαγόρευση κάθε είδους συγκεντρώσεων και το ζοφερό κλίµα της εποχής, κατακλύζουν την πόλη της Καλλιθέας και πανηγυρίζουν έντονα. Το BBC µεταδίδει πως πρόκειται για «την πρώτη µαζική αντιδικτατορική εκδήλωση στην Ελλάδα».
Ο Κωνσταντίνος Ασλανίδης ήταν ο πανίσχυρος τοποτηρητής του δικτατορικού καθεστώτος στον χώρο του αθλητισµού. Με εντολή του, η Β’ Εθνική από δύο οµίλους διευρύνθηκε σε τρεις, οπότε ανέβηκε κατηγορία και το Κορωπί για να συµπληρωθούν οι όµιλοι!
«Έργα και ηµέρες» της χούντας των συνταγµαταρχών µε αφορµή ένα ποδοσφαιρικό συµβάν.”
Ο Σκρουμπέλος είναι πηγαίος συγγραφέας. Αν τα βιβλία του ήταν τραγούδια θα τα χαρακτήριζα «λαϊκά» με την ακριβή σημασία της λέξης. Δεν υποκρίνεται, δεν μεγαλοπιάνεται, δεν κομπάζει για τα χαρίσματά του, δεν το… «παίζει», γιατί δε χρειάζεται, «είναι».
Άμεσος αλλά μεστός, ξάστερος αλλά και ωραίος «παραμυθάς» σε κρατά «αναμμένο», σελίδα τη σελίδα, μέχρι το φινάλε του.
Έχει πολιτική κοψιά ξεκάθαρη, αλλά δεν είναι πολιτικάντης. Δίχως να χάνει τη λογοτεχνική αύρα της, η γραφή του είναι σέρτικη. Έχει ζήσει αυτά που γράφει, τα ‘χει καλοκοσκινήσει, θέλει και… ξέρει να τα πει.
Απ’ το βιβλίο δεν αναβλύζουν μόνο τα πολιτικά γεγονότα εκείνων των περίεργων και ζόρικων καιρών. Μαζί τους αναδύεται και η καθημερινότητα της εποχής και μάλιστα με ανάγλυφο και χυμώδη τρόπο μιας και ο Σκρουμπέλος είναι μάστορας παρατηρητής και αφηγητής.
Νομίζω πως σε πολλά σημεία μοιάζουν με τον Χαριτόπουλο.
Το βιβλίο είναι μικράκι… Διαβάζεται πολλαπλές φορές απνευστί. Και γιατί είναι γοητευτικό και γιατί έχει συμπυκνωμένες στιγμές και αλήθειες. Άλλωστε το ποδόσφαιρο είναι μια μικρογραφία της κοινωνικών δομών και των μηχανισμών εξουσίας. Και βέβαια είναι ίσως το μόνο αγνώνισμα όπου ο Δαυίδ έστω και για μια φορά μπορεί να κερδίσει ή τουλάχιστον να κοντράρει το Γολιάθ.
Παρακολουθήστε την παρουσίαση του βιβλίου στο Δημοτικό Θέατρο Καλλιθέας (07/12/2022). Για το βιβλίο μίλησαν οι: Λάζαρος Λασκαρίδης (αντιδήμαρχος Πολιτισμού του Δήμου Καλλιθέας και δημοσιογράφος), Σπύρος Παπαδόπουλος (πρόεδρος του ερασιτέχνη ΓΣ Καλλιθέα), Ιορδάνης Παραδεισόπουλος (πρόεδρος (2000-2008) του ΠΟΚ Έσπερος), Μάκης Διόγος (δημοσιογράφος, μέλος ΔΣ της ΕΣΗΕΑ), Στέφανος Λεμονίδης (δημοσιογράφος, εφημερίδα ΦΩΣ των σπορ), Σπύρος Κερκύρας (διευθυντής συντάξης, εφημερίδα ΦΩΣ των σπορ) και ο συγγραφέας του βιβλίου.
Ο Θανάσης Σκρουμπέλος, εκτός από συγγραφέας, είναι γνωστός σκηνοθέτης και σεναριογράφος. Σπούδασε Καλές Τέχνες (χαρακτική και αγιογραφία) στην Αθήνα και κινηματογράφο στο Λονδίνο (στο London Film School), με υποτροφία της Διεθνούς Αμνηστίας, ως διωκόμενος από τη δικτατορία. Έχει εργαστεί ως δημοσιογράφος σε αθηναϊκές εφημερίδες και περιοδικά, ενώ έχει γράψει σενάρια για την τηλεόραση (Τα παιδιά της Νιόβης του Κώστα Κουτσομύτη) και τον κινηματογράφο (Το πέρασμα, Η Αριάδνη μένει στη Λέρο, Καλή πατρίδα σύντροφε κ.ά). Έχει σκηνοθετήσει ταινίες μεγάλου μήκους (Αλιόσσα, Χαβάη, Ο Τζώνης Κελν, κυρία μου, την ομαδική Νέος Παρθενώνας, και τη σπονδυλωτή Η αυλή με τα σκουπίδια κ.ά.). Ασχολείται επίσης με τη συγγραφή και τη μετάφραση θεατρικών έργων (Χαβάη, Μυστικές φωνές, Γέρμα, Γέλιο στο σκοτάδι κ.ά.).
Έχει εκλεγεί αρκετές φορές μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών και είναι από τα ιδρυτικά μέλη της Ένωσης Σεναριογράφων Ελλάδος.
Πιο γνωστά βιβλία του: Ο Αϊ-Γιώργης των Γραικών, Οι κόκκινοι φίλοι μου, Τα φίδια στον Κολωνό (1981, Τόπος 2016), Bella Ciao (Τόπος 2012), Μπλε καστόρινα παπούτσια (Τόπος 2007, ΝΕΑ ΕΚΔΟΣΗ 2016), Ο μπαλτάς και άλλες ιστορίες (Τόπος 2009), Mαύρος Μακεδών (Τόπος 2010), Οι κόκκινοι βαρκάρηδες (Τόπος 2011) , Kατίνα Μπέλο (Τόπος 2021) και οι νουβέλες Η ιστορία της Βέλβετ Παλμ (Τόπος 2012) και Η κόρη του Οιδίποδα (Τόπος 2015). Επίσης, κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Τόπος το βιβλίο Σενάριο: από τη θεωρία στην πράξη (2014) και στη σειρά ballpen/ βιβλία με θέμα τον αθλητισμό το Του Μπούκοβι την ομαδάρα... (Τόπος 2018) και 1969: Το μπαράζ / Καλλιθέα, αγάπη μου (2022).
Το 2018 κυκλοφόρησε το Ο Γάτος μου ο κλόουν ο Μαλόουν, το πρώτο παιδικό βιβλίο που έγραψε και εικονογράφησε ο ίδιος και το 2022 το δεύτερο παιδικό βιβλίο του, Η Κατερίνα και το φεγγάρι.
Θα έλεγα πως ο αγώνας και οι παίκτες είναι αφορμές για να βγάλει ο Θανάσης Σκρουμπέλος τα «θέλω» και τα «πιστεύω» του, για μια ακόμη φορά, να «ξεχρεώσει» με τις μνήμες που αποτελούν την περιουσία της ζήσης του.
Αυτό ακριβώς συμβαίνει και με «Το μπαράζ - Καλλιθέα, αγάπη μου».
Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο:
“Ιούνιος του 1969. ∆ικτατορία τότε και η ποδοσφαιρική οµάδα της Καλλιθέας δίνει αγώνα µπαράζ µε µια από τις «αγαπηµένες οµάδες» της χούντας, το Κορωπί, για την άνοδο στη Β’ Εθνική. Οι άνθρωποι που ίδρυσαν τον Γυµναστικό Σύλλογο Καλλιθέας έχουν καθαιρεθεί, κάποιοι από αυτούς βρίσκονται στις φυλακές και στις εξορίες.
Ο αγώνας γίνεται στη Χαλκίδα, παρουσία 10.000 φιλάθλων, µε νικήτρια την Καλλιθέα. Χιλιάδες λαού, παρά την απαγόρευση κάθε είδους συγκεντρώσεων και το ζοφερό κλίµα της εποχής, κατακλύζουν την πόλη της Καλλιθέας και πανηγυρίζουν έντονα. Το BBC µεταδίδει πως πρόκειται για «την πρώτη µαζική αντιδικτατορική εκδήλωση στην Ελλάδα».
Ο Κωνσταντίνος Ασλανίδης ήταν ο πανίσχυρος τοποτηρητής του δικτατορικού καθεστώτος στον χώρο του αθλητισµού. Με εντολή του, η Β’ Εθνική από δύο οµίλους διευρύνθηκε σε τρεις, οπότε ανέβηκε κατηγορία και το Κορωπί για να συµπληρωθούν οι όµιλοι!
«Έργα και ηµέρες» της χούντας των συνταγµαταρχών µε αφορµή ένα ποδοσφαιρικό συµβάν.”
Ο Σκρουμπέλος είναι πηγαίος συγγραφέας. Αν τα βιβλία του ήταν τραγούδια θα τα χαρακτήριζα «λαϊκά» με την ακριβή σημασία της λέξης. Δεν υποκρίνεται, δεν μεγαλοπιάνεται, δεν κομπάζει για τα χαρίσματά του, δεν το… «παίζει», γιατί δε χρειάζεται, «είναι».
Άμεσος αλλά μεστός, ξάστερος αλλά και ωραίος «παραμυθάς» σε κρατά «αναμμένο», σελίδα τη σελίδα, μέχρι το φινάλε του.
Έχει πολιτική κοψιά ξεκάθαρη, αλλά δεν είναι πολιτικάντης. Δίχως να χάνει τη λογοτεχνική αύρα της, η γραφή του είναι σέρτικη. Έχει ζήσει αυτά που γράφει, τα ‘χει καλοκοσκινήσει, θέλει και… ξέρει να τα πει.
Απ’ το βιβλίο δεν αναβλύζουν μόνο τα πολιτικά γεγονότα εκείνων των περίεργων και ζόρικων καιρών. Μαζί τους αναδύεται και η καθημερινότητα της εποχής και μάλιστα με ανάγλυφο και χυμώδη τρόπο μιας και ο Σκρουμπέλος είναι μάστορας παρατηρητής και αφηγητής.
Νομίζω πως σε πολλά σημεία μοιάζουν με τον Χαριτόπουλο.
Το βιβλίο είναι μικράκι… Διαβάζεται πολλαπλές φορές απνευστί. Και γιατί είναι γοητευτικό και γιατί έχει συμπυκνωμένες στιγμές και αλήθειες. Άλλωστε το ποδόσφαιρο είναι μια μικρογραφία της κοινωνικών δομών και των μηχανισμών εξουσίας. Και βέβαια είναι ίσως το μόνο αγνώνισμα όπου ο Δαυίδ έστω και για μια φορά μπορεί να κερδίσει ή τουλάχιστον να κοντράρει το Γολιάθ.
Παρακολουθήστε την παρουσίαση του βιβλίου στο Δημοτικό Θέατρο Καλλιθέας (07/12/2022). Για το βιβλίο μίλησαν οι: Λάζαρος Λασκαρίδης (αντιδήμαρχος Πολιτισμού του Δήμου Καλλιθέας και δημοσιογράφος), Σπύρος Παπαδόπουλος (πρόεδρος του ερασιτέχνη ΓΣ Καλλιθέα), Ιορδάνης Παραδεισόπουλος (πρόεδρος (2000-2008) του ΠΟΚ Έσπερος), Μάκης Διόγος (δημοσιογράφος, μέλος ΔΣ της ΕΣΗΕΑ), Στέφανος Λεμονίδης (δημοσιογράφος, εφημερίδα ΦΩΣ των σπορ), Σπύρος Κερκύρας (διευθυντής συντάξης, εφημερίδα ΦΩΣ των σπορ) και ο συγγραφέας του βιβλίου.
Ο Θανάσης Σκρουμπέλος, εκτός από συγγραφέας, είναι γνωστός σκηνοθέτης και σεναριογράφος. Σπούδασε Καλές Τέχνες (χαρακτική και αγιογραφία) στην Αθήνα και κινηματογράφο στο Λονδίνο (στο London Film School), με υποτροφία της Διεθνούς Αμνηστίας, ως διωκόμενος από τη δικτατορία. Έχει εργαστεί ως δημοσιογράφος σε αθηναϊκές εφημερίδες και περιοδικά, ενώ έχει γράψει σενάρια για την τηλεόραση (Τα παιδιά της Νιόβης του Κώστα Κουτσομύτη) και τον κινηματογράφο (Το πέρασμα, Η Αριάδνη μένει στη Λέρο, Καλή πατρίδα σύντροφε κ.ά). Έχει σκηνοθετήσει ταινίες μεγάλου μήκους (Αλιόσσα, Χαβάη, Ο Τζώνης Κελν, κυρία μου, την ομαδική Νέος Παρθενώνας, και τη σπονδυλωτή Η αυλή με τα σκουπίδια κ.ά.). Ασχολείται επίσης με τη συγγραφή και τη μετάφραση θεατρικών έργων (Χαβάη, Μυστικές φωνές, Γέρμα, Γέλιο στο σκοτάδι κ.ά.).
Έχει εκλεγεί αρκετές φορές μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών και είναι από τα ιδρυτικά μέλη της Ένωσης Σεναριογράφων Ελλάδος.
Πιο γνωστά βιβλία του: Ο Αϊ-Γιώργης των Γραικών, Οι κόκκινοι φίλοι μου, Τα φίδια στον Κολωνό (1981, Τόπος 2016), Bella Ciao (Τόπος 2012), Μπλε καστόρινα παπούτσια (Τόπος 2007, ΝΕΑ ΕΚΔΟΣΗ 2016), Ο μπαλτάς και άλλες ιστορίες (Τόπος 2009), Mαύρος Μακεδών (Τόπος 2010), Οι κόκκινοι βαρκάρηδες (Τόπος 2011) , Kατίνα Μπέλο (Τόπος 2021) και οι νουβέλες Η ιστορία της Βέλβετ Παλμ (Τόπος 2012) και Η κόρη του Οιδίποδα (Τόπος 2015). Επίσης, κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Τόπος το βιβλίο Σενάριο: από τη θεωρία στην πράξη (2014) και στη σειρά ballpen/ βιβλία με θέμα τον αθλητισμό το Του Μπούκοβι την ομαδάρα... (Τόπος 2018) και 1969: Το μπαράζ / Καλλιθέα, αγάπη μου (2022).
Το 2018 κυκλοφόρησε το Ο Γάτος μου ο κλόουν ο Μαλόουν, το πρώτο παιδικό βιβλίο που έγραψε και εικονογράφησε ο ίδιος και το 2022 το δεύτερο παιδικό βιβλίο του, Η Κατερίνα και το φεγγάρι.
