Τον Γιώργο Ι. Αλλαμανή τον «γνώρισα» το 2000 όταν κυκλοφόρησε το βιβλίο του «Βίος και Πολιτεία του Νικόλα Άσιμου / Δίχως Καβάτζα Καμιά».
Χορταστικό πόνημα, καλογραμμένο και συγκροτημένο, κέντραρε γερά το στόχο του και επιβεβαίωνε μεστά τον τίτλο του.
Με επηρέασε βαθιά, για το πως πρέπει να δομείται και να λειτουργεί μια «καλλιτεχνική βιογραφία».
Κοινωνία, εποχή, γεγονότα, περίγυρος, ρίζες… που καθορίζουν τον ήρωα και τις δράσεις του καθώς και τα έργα του.
Βιβλίο πολύτιμο στο οποίο ανέτρεξα και ανατρέχω συχνά για να «αντλήσω» στοιχεία απ’ της πηγές του. Ακόμα και σαν ποιότητα έκδοσης και σχήμα ήταν εντυπωσιακό.
Της ίδιας κοπής και οπτικής είναι το νέο βιβλιογραφικό πόνημά του, που έρχεται 22 χρόνια μετά, με θέμα την περίφημη, διαχρονική και επίκαιρη όπως αποδεικνύεται εκπομπή του Τρίτου Προγράμματος υπό τη σκέπη του Μάνου Χατζιδάκι.
«Στον καιρό της Λιλιπούπολης» ο τίτλος του «Η βιογραφία μιας ραδιοφωνικής εκπομπής» ο υπότιτλος του. Προλογίζουν οι Νίκος Κυπουργός, Γιώργος Μητρόπουλος και Σιδερής Πρίντεζης.
Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο:
“Πρώτα οι υποθέσεις εργασίας. Μετά η εξαντλητική τεκμηρίωση. Τέλος, η μνήμη των ζωντανών: οι δεκάδες συνεντεύξεις. Η προσήλωση σ' αυτή την Αγία Τριάδα προηγήθηκε της συγγραφής αυτού του βιβλίου.
Είναι αποτέλεσμα μιας δημοσιογραφικής έρευνας του Γιώργου Ι. Αλλαμανή που κράτησε πέντε χρόνια (2016-2021) και φωτίζει την εκπομπή «Εδώ Λιλιπούπολη», «την καλύτερη παιδική εκπομπή που έγινε ποτέ για μεγάλους». Την επανατοποθετεί στο ιστορικό πλαίσιο του Τρίτου Προγράμματος επί Μάνου Χατζιδάκι (1975-1982), ακτινογραφώντας προσδοκίες και αυταπάτες της Μεταπολίτευσης.
Την ακολουθεί βήμα βήμα στους διαδρόμους και στα στούντιο του πρώτου ορόφου της ΕΡΤ, στον Μαγεμένο Αυλό, στους λαβύρινθους της εξουσίας, στον ιδιωτικό και δημόσιο λόγο. Αντλεί ανέκδοτα περιστατικά, φωτογραφίες και ντοκουμέντα (ανάμεσά τους, ποιήματα της Μαριανίνας Κριεζή που δεν πρόλαβαν να γίνουν λιλιπουπολιτικά τραγούδια και 73 χαμένα επεισόδια) για το αλλοτινό ραδιοφωνικό θαύμα. Ξανασχεδιάζει το αποτύπωμά της στη συλλογική μνήμη.
Διαβάζεται με τέμπο allegro con spirito σαν χάρτινο ντοκιμαντέρ που απευθύνεται σε ευφυείς αναγνώστες. Ιδίως σε όσους ξέρουν τη Λιλιπούπολη γιατί αγαπάνε τα τραγούδια της. Τους αποκαλύπτει όσα δεν ξέρουν: ένα ολόκληρο σύμπαν, την τοιχογραφία μιας αναγεννησιακής χατζιδακικής εποχής.”
Συνεχίζω την αντιγραφή από το κατατοπιστικό σημείωμα των εκδόσεων Τόπος:
“To βιβλίο είναι μία κατάδυση στην άγνωστη ιστορία της εκπομπής «Εδώ Λιλιπούπολη» (Δεκέμβριος 1977-Μάιος 1980) μέσα από 51 συνεντεύξεις, ανέκδοτους στίχους της Μαριανίνας Κριεζή που δεν πρόλαβαν να γίνουν λιλιπουπολιτικά τραγούδια, 73 χαμένα επεισόδια που εντόπισε ο συγγραφέας και εκατοντάδες ντοκουμέντα: έγγραφα, χειρόγραφα, παρτιτούρες, φωτογραφίες, ήχους, ταινίες, δημοσιεύματα κ.λπ.
Το βιβλίο ακολουθεί βήμα βήμα «την καλύτερη παιδική εκπομπή που έγινε ποτέ για μεγάλους» στους διαδρόμους και τα στούντιο της ΕΡΤ, στον Μαγεμένο Αυλό, στους λαβύρινθους της εξουσίας, στον ιδιωτικό και δημόσιο λόγο. Αποκαλύπτει τις αληθινές ιστορίες προσφιλέστατων τραγουδιών όπως το «Ρόζα Ροζαλία», το «Χρυσαλιφούρφουρο» και το «Δεν είμαστε Ζουλού».
Είναι ταυτόχρονα ένα ταξίδι στην αναγεννησιακή εποχή του Τρίτου Προγράμματος επί Μάνου Χατζιδάκι (1975-1982), εκεί που καλλιεργήθηκαν μερικές απ’ τις μεγαλύτερες προσδοκίες και αυταπάτες της Μεταπολίτευσης. Τότε που η καλλιτεχνική δημιουργία άνθισε - για λίγο – στα λαγκάδια της Λιλιπούπολης, στην Ουτοπία.
Ξανασχεδιάζει το αποτύπωμα του αλλοτινού ραδιοφωνικού θαύματος στη συλλογική μνήμη. Γι’ αυτό έχει λόγο ύπαρξης σ’ ένα βιβλίο «για τη Λιλιπούπολη» η πρωτοφανής ανάλυση των 12+1 κρίσεων που σημάδεψαν το χατζιδακικό Τρίτο· γιατί ξέρουμε τον μύθο του αλλά όχι την ιστορία του. Ή ο φάκελος πολιτικών φρονημάτων του Χατζιδάκι, με δύο άγνωστες φωτογραφίες του έφηβου Μάνου, σε παράλληλη αφήγηση με το «φακέλωμα» που έκανε στους Λιλιπουπολίτες ο απαισιότατος δήμαρχος Χαρχούδας.
Το «Στον καιρό της Λιλιπούπολης» είναι αποτέλεσμα έρευνας που κράτησε πέντε χρόνια. Δεν είναι παιδικό βιβλίο. Δεν «νοσταλγεί». Είναι ένα χάρτινο ντοκιμαντέρ 350 σελίδων για σύγχρονους ενήλικες 18-70+ ετών. Διαβάζεται σα να βλέπεις καλογυρισμένη ταινία.”
Το χάρηκα το βιβλίο του Γιώργου Αλλαμανή για την πληρότητα και την ευρηματικότητα με την οποία κατέγραψε και «αποκωδικοποίησε» την «Λιλιπούπολη» και τον κόσμο της -των ανθρώπων της, των φίλων αλλά και των πολέμιών της- και μαζί το dna των καλλιτεχνών που τη γέννησαν και όσων την στήριξαν καθώς και το περίγραμμα των καιρών που διαμορφώθηκε.
Θα το βάλω δίπλα στο άλλο του, αυτό του Άσιμου, στην γωνιά της βιβλιοθήκης μαζί με εκείνα τα διαλεκτά στα οποία επιστρέφω συχνά.
Με το brand name Γιώργος Ι. Αλλαμανής κυκλοφορούν εδώ και περίπου 35 χρόνια στην μιντιακή αγορά της Ψωροκώσταινας δύο χειροποίητα προΐόντα: ένας δημοσιογράφος με ειδικότητα στη διεθνή ειδησεογραφία (απ’ το 1984) κι ένας ραδιο-επιτηδευματίας και συγγραφέας με αυξημένο ενδιαφέρον για το τραγούδι, ελληνικό και ξένο (απ’ το 1987).
Ο πρώτος έχει εργαστεί αόκνως στις εφημερίδες Καθημερινή, Βήμα και Documento, στα δελτία ειδήσεων των καναλιών Mega και Alpha και κατά καιρούς έχει παρεκτραπεί στην αρχισυνταξία τηλεοπτικών εκπομπών, το ρεπορτάζ και την αρθρογραφία. Απολαμβάνει να σκαλίζει και την πιο ταπεινή λεζάντα. Δεν έχει απασχοληθεί ποτέ σε γραφεία Τύπου. Δεν φλέγεται να βλέπει παντού το όνομα και τη φωτογραφία του.
Ο δεύτερος έχει εργαστεί στην ΕΡΤ, στο Κανάλι 15, στον Μελωδία (10 συναπτά έτη), στον Εν Λευκώ και σήμερα συμμετέχει υπερηφάνως στο αυτοδιαχειριζόμενο web radio ΜεταΔεύτερο (www.metadeftero.gr). Δεν έχει πει όχι στην μουσικοκριτική και στο πολιτιστικό/πολιτικό χρονογράφημα. Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί μεταξύ άλλων στα περιοδικά Ηχος & Hi Fi, Σχολιαστής, Μετρό και Δίφωνο και στο εβδομαδιαίο Ποντίκι. Εχει κάνει εκατοντάδες (ίσως λίγες χιλιάδες;) συνεντεύξεις και έχει συγγράψει την ερευνητική βιογραφία του τραγουδοποιού Νικόλα ‘Ασιμου «Δίχως καβάντζα καμιά» (2000).
Το σχιζοφρενικώς αξιοσημείωτο είναι ότι και οι δύο, πιστεύουν ότι είναι ένα. Με βάση αυτή την πεποίθηση, ο Γιώργος Ι.Αλλαμανής, γεννημένος στην Αθήνα το 1964 και κάτοικος Παγκρατίου, πατέρας τριών θυγατέρων και ενός γιού, ελπίζει ότι όσο ζει θα κάνει ραδιόφωνο, ότι θα αξιωθεί να γράψει κάμποσα βιβλία ακόμη και ότι θα γεράσει εν ειρήνη σε υψόμετρο 608 μέτρων απ’ την επιφάνεια της θάλασσας, εποπτεύοντας τα έλατα του Πάρνωνα και όχι βιομηχανικής κλίμακας αιολικά πάρκα.
Χορταστικό πόνημα, καλογραμμένο και συγκροτημένο, κέντραρε γερά το στόχο του και επιβεβαίωνε μεστά τον τίτλο του.
Με επηρέασε βαθιά, για το πως πρέπει να δομείται και να λειτουργεί μια «καλλιτεχνική βιογραφία».
Κοινωνία, εποχή, γεγονότα, περίγυρος, ρίζες… που καθορίζουν τον ήρωα και τις δράσεις του καθώς και τα έργα του.
Βιβλίο πολύτιμο στο οποίο ανέτρεξα και ανατρέχω συχνά για να «αντλήσω» στοιχεία απ’ της πηγές του. Ακόμα και σαν ποιότητα έκδοσης και σχήμα ήταν εντυπωσιακό.
Της ίδιας κοπής και οπτικής είναι το νέο βιβλιογραφικό πόνημά του, που έρχεται 22 χρόνια μετά, με θέμα την περίφημη, διαχρονική και επίκαιρη όπως αποδεικνύεται εκπομπή του Τρίτου Προγράμματος υπό τη σκέπη του Μάνου Χατζιδάκι.
«Στον καιρό της Λιλιπούπολης» ο τίτλος του «Η βιογραφία μιας ραδιοφωνικής εκπομπής» ο υπότιτλος του. Προλογίζουν οι Νίκος Κυπουργός, Γιώργος Μητρόπουλος και Σιδερής Πρίντεζης.
Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο:
“Πρώτα οι υποθέσεις εργασίας. Μετά η εξαντλητική τεκμηρίωση. Τέλος, η μνήμη των ζωντανών: οι δεκάδες συνεντεύξεις. Η προσήλωση σ' αυτή την Αγία Τριάδα προηγήθηκε της συγγραφής αυτού του βιβλίου.
Είναι αποτέλεσμα μιας δημοσιογραφικής έρευνας του Γιώργου Ι. Αλλαμανή που κράτησε πέντε χρόνια (2016-2021) και φωτίζει την εκπομπή «Εδώ Λιλιπούπολη», «την καλύτερη παιδική εκπομπή που έγινε ποτέ για μεγάλους». Την επανατοποθετεί στο ιστορικό πλαίσιο του Τρίτου Προγράμματος επί Μάνου Χατζιδάκι (1975-1982), ακτινογραφώντας προσδοκίες και αυταπάτες της Μεταπολίτευσης.
Την ακολουθεί βήμα βήμα στους διαδρόμους και στα στούντιο του πρώτου ορόφου της ΕΡΤ, στον Μαγεμένο Αυλό, στους λαβύρινθους της εξουσίας, στον ιδιωτικό και δημόσιο λόγο. Αντλεί ανέκδοτα περιστατικά, φωτογραφίες και ντοκουμέντα (ανάμεσά τους, ποιήματα της Μαριανίνας Κριεζή που δεν πρόλαβαν να γίνουν λιλιπουπολιτικά τραγούδια και 73 χαμένα επεισόδια) για το αλλοτινό ραδιοφωνικό θαύμα. Ξανασχεδιάζει το αποτύπωμά της στη συλλογική μνήμη.
Διαβάζεται με τέμπο allegro con spirito σαν χάρτινο ντοκιμαντέρ που απευθύνεται σε ευφυείς αναγνώστες. Ιδίως σε όσους ξέρουν τη Λιλιπούπολη γιατί αγαπάνε τα τραγούδια της. Τους αποκαλύπτει όσα δεν ξέρουν: ένα ολόκληρο σύμπαν, την τοιχογραφία μιας αναγεννησιακής χατζιδακικής εποχής.”
Συνεχίζω την αντιγραφή από το κατατοπιστικό σημείωμα των εκδόσεων Τόπος:
“To βιβλίο είναι μία κατάδυση στην άγνωστη ιστορία της εκπομπής «Εδώ Λιλιπούπολη» (Δεκέμβριος 1977-Μάιος 1980) μέσα από 51 συνεντεύξεις, ανέκδοτους στίχους της Μαριανίνας Κριεζή που δεν πρόλαβαν να γίνουν λιλιπουπολιτικά τραγούδια, 73 χαμένα επεισόδια που εντόπισε ο συγγραφέας και εκατοντάδες ντοκουμέντα: έγγραφα, χειρόγραφα, παρτιτούρες, φωτογραφίες, ήχους, ταινίες, δημοσιεύματα κ.λπ.
Το βιβλίο ακολουθεί βήμα βήμα «την καλύτερη παιδική εκπομπή που έγινε ποτέ για μεγάλους» στους διαδρόμους και τα στούντιο της ΕΡΤ, στον Μαγεμένο Αυλό, στους λαβύρινθους της εξουσίας, στον ιδιωτικό και δημόσιο λόγο. Αποκαλύπτει τις αληθινές ιστορίες προσφιλέστατων τραγουδιών όπως το «Ρόζα Ροζαλία», το «Χρυσαλιφούρφουρο» και το «Δεν είμαστε Ζουλού».
Είναι ταυτόχρονα ένα ταξίδι στην αναγεννησιακή εποχή του Τρίτου Προγράμματος επί Μάνου Χατζιδάκι (1975-1982), εκεί που καλλιεργήθηκαν μερικές απ’ τις μεγαλύτερες προσδοκίες και αυταπάτες της Μεταπολίτευσης. Τότε που η καλλιτεχνική δημιουργία άνθισε - για λίγο – στα λαγκάδια της Λιλιπούπολης, στην Ουτοπία.
Ξανασχεδιάζει το αποτύπωμα του αλλοτινού ραδιοφωνικού θαύματος στη συλλογική μνήμη. Γι’ αυτό έχει λόγο ύπαρξης σ’ ένα βιβλίο «για τη Λιλιπούπολη» η πρωτοφανής ανάλυση των 12+1 κρίσεων που σημάδεψαν το χατζιδακικό Τρίτο· γιατί ξέρουμε τον μύθο του αλλά όχι την ιστορία του. Ή ο φάκελος πολιτικών φρονημάτων του Χατζιδάκι, με δύο άγνωστες φωτογραφίες του έφηβου Μάνου, σε παράλληλη αφήγηση με το «φακέλωμα» που έκανε στους Λιλιπουπολίτες ο απαισιότατος δήμαρχος Χαρχούδας.
Το «Στον καιρό της Λιλιπούπολης» είναι αποτέλεσμα έρευνας που κράτησε πέντε χρόνια. Δεν είναι παιδικό βιβλίο. Δεν «νοσταλγεί». Είναι ένα χάρτινο ντοκιμαντέρ 350 σελίδων για σύγχρονους ενήλικες 18-70+ ετών. Διαβάζεται σα να βλέπεις καλογυρισμένη ταινία.”
Το χάρηκα το βιβλίο του Γιώργου Αλλαμανή για την πληρότητα και την ευρηματικότητα με την οποία κατέγραψε και «αποκωδικοποίησε» την «Λιλιπούπολη» και τον κόσμο της -των ανθρώπων της, των φίλων αλλά και των πολέμιών της- και μαζί το dna των καλλιτεχνών που τη γέννησαν και όσων την στήριξαν καθώς και το περίγραμμα των καιρών που διαμορφώθηκε.
Θα το βάλω δίπλα στο άλλο του, αυτό του Άσιμου, στην γωνιά της βιβλιοθήκης μαζί με εκείνα τα διαλεκτά στα οποία επιστρέφω συχνά.
Με το brand name Γιώργος Ι. Αλλαμανής κυκλοφορούν εδώ και περίπου 35 χρόνια στην μιντιακή αγορά της Ψωροκώσταινας δύο χειροποίητα προΐόντα: ένας δημοσιογράφος με ειδικότητα στη διεθνή ειδησεογραφία (απ’ το 1984) κι ένας ραδιο-επιτηδευματίας και συγγραφέας με αυξημένο ενδιαφέρον για το τραγούδι, ελληνικό και ξένο (απ’ το 1987).
Ο πρώτος έχει εργαστεί αόκνως στις εφημερίδες Καθημερινή, Βήμα και Documento, στα δελτία ειδήσεων των καναλιών Mega και Alpha και κατά καιρούς έχει παρεκτραπεί στην αρχισυνταξία τηλεοπτικών εκπομπών, το ρεπορτάζ και την αρθρογραφία. Απολαμβάνει να σκαλίζει και την πιο ταπεινή λεζάντα. Δεν έχει απασχοληθεί ποτέ σε γραφεία Τύπου. Δεν φλέγεται να βλέπει παντού το όνομα και τη φωτογραφία του.
Ο δεύτερος έχει εργαστεί στην ΕΡΤ, στο Κανάλι 15, στον Μελωδία (10 συναπτά έτη), στον Εν Λευκώ και σήμερα συμμετέχει υπερηφάνως στο αυτοδιαχειριζόμενο web radio ΜεταΔεύτερο (www.metadeftero.gr). Δεν έχει πει όχι στην μουσικοκριτική και στο πολιτιστικό/πολιτικό χρονογράφημα. Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί μεταξύ άλλων στα περιοδικά Ηχος & Hi Fi, Σχολιαστής, Μετρό και Δίφωνο και στο εβδομαδιαίο Ποντίκι. Εχει κάνει εκατοντάδες (ίσως λίγες χιλιάδες;) συνεντεύξεις και έχει συγγράψει την ερευνητική βιογραφία του τραγουδοποιού Νικόλα ‘Ασιμου «Δίχως καβάντζα καμιά» (2000).
Το σχιζοφρενικώς αξιοσημείωτο είναι ότι και οι δύο, πιστεύουν ότι είναι ένα. Με βάση αυτή την πεποίθηση, ο Γιώργος Ι.Αλλαμανής, γεννημένος στην Αθήνα το 1964 και κάτοικος Παγκρατίου, πατέρας τριών θυγατέρων και ενός γιού, ελπίζει ότι όσο ζει θα κάνει ραδιόφωνο, ότι θα αξιωθεί να γράψει κάμποσα βιβλία ακόμη και ότι θα γεράσει εν ειρήνη σε υψόμετρο 608 μέτρων απ’ την επιφάνεια της θάλασσας, εποπτεύοντας τα έλατα του Πάρνωνα και όχι βιομηχανικής κλίμακας αιολικά πάρκα.
