Αυτό που μου είχε κάνει εντύπωση και το είχα γράψει για το προηγούμενο μυθιστόρημα του Χρήστου Μαρκογιαννάκη, ήταν η προσήλωσή του στους κανόνες του κλασικού αστυνομικού μυθιστορήματος, όπως τους καθόρισε η Αγκαθα Κρίστι. Στο καινούργιο του μυθιστόρημα αυτό είναι ακόμα πιο εμφανές. Ξεκάθαροι κανόνες, ξεκάθαρο αποτέλεσμα. Ο συγγραφέας τοποθετεί την ιστορία του σε έναν χώρο που προφανώς γνωρίζει καλά, στον 5ο όροφο της Νομικής, και οι πρωταγωνιστές του είναι καθηγητές και προσωπικό της Εγκληματολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου. Και το ξέρει καλά γιατί και ο ίδιος σπούδασε εκεί και ο μικρόκοσμος του Πανεπιστημίου δεν του είναι άγνωστος. Αντίθετα, τον γνωρίζει καλά.
Εχουμε και λέμε, λοιπόν, διαβάζοντας το οπισθόφυλλο του βιβλίου για να μπούμε στο κλίμα:
΄΄Πέμπτος όροφος της Νομικης Αθήνας, Τομέας Εγκληματολογίας. Ο υποψήφιος διδάκτορας Αγγελος Κονδύλης, ένα βράδυ, ανακαλύπτει το πτώμα της ΄΄Οχιάς΄΄, κατά κόσμον καθηγήτριας Λαμπρινής Σιώμου, πριν δολοφονηθεί κι αυτός με τη σειρά του.
Ο αστυνόμος του Τμήματος Ανθρωποκτονιών Αττικής Χριστόφορος Μάρκου, απόφοιτος του τομέα και παλιος γνώριμος των θυμάτων, αναλαμβάνει την έρευνα της διπλής ανθρωποκτονίας. Κινούμενος στο σκοτάδι του πέμπτου ορόφου, σε έναν λαβύρινθο μυστικών, διαπλοκής, προσωπικών εμπαθειών κι ακαδημαικών φιλοδοξιών , καλείται να ανακαλύψει με τη βοήθεια ενός ΄΄πασπαρτού΄΄ ποιος μετέτρεψε το κτίριο του πανεπιστημίου σε σκηνικό δολοφονιών , και να απαντήσει: Υπάρχει τελικά το τέλειο έγκλημα;΄΄
Ο Χρήστος Μαρκογιαννάκης κινείται πολύ έξυπνα σε έναν χώρο και σε μια ατμόσφαιρα που γνωρίζει. Ο μικρόκοσμος των καθηγητών, οι προσωπικές τους φιλοδοξίες, η αίσθηση σπουδαιότητας και μοναδικότητας που έχουν για τον εαυτό τους, το προσωπικό τους παρελθόν που συχνά εμπλέκεται με τα επαγγελματικά τους, η πορεία της ΄΄καριέρας΄΄ τους, όλα αυτά συνυπάρχουν και αποτελούν ένα εύφλεκτο υλικό που ανα πάσα στιγμή θα μπορούσε να πάρει φωτιά. Από την άλλη, υπάρχει ο περίγυρός τους. Διοικητικό προσωπικό, υποψήφιοι διδάκτορες, φοιτητές που θέλουν να κάνουν το μεταπτυχιακό τους, με τις δικές τους φιλοδοξίες ο καθένας. Ο συγγραφέας κατορθώνει και στήνει αυτόν τον μικρόκοσμο, όπου άνθρωποι υπεράνω υποψίας αποδεικνύεται ότι έχουν λόγους, και μάλιστα σοβαρούς, για να φτάσουν μέχρι το έγκλημα.
Από την άλλη μεριά, έχουμε τον αστυνόμο Χριστόφορο Μάρκου, μόνιμο πρωταγωνιστή του συγγραφέα. Αποφασιστικός και στιβαρός χαρακτήρας, παραπέμπει σε κλασικό ντετέκτιβ κλασικού αστυνομικού μυθιστορήματος. Με μια σκέψη που φέρνει στο μυαλό τον Ηρακλή Πουαρό. Η τελευταία σκηνή του μυθιστορήματος όπου ο αστυνόμος Μάρκου μαζεύει γύρω από ένα τραπέζι όλους τους ύποπτους και περιγράφει στον καθένα τους γιατί θα μπορούσε εν δυνάμει να είναι ο πιθανός δολοφόνος, παραπέμπει ευθέως σε ανάλογες σκηνές της Αγκαθα Κρίστι, παρ’ όλο που ο αστυνόμος δεν έχει άλλη σχέση με τον Ηρακλή Πουαρό, παρά μόνο τον τρόπο σκέψης. Σαν χαρακτήρας παραπέμπει περισσότερο στην αμερικάνικη αστυνομική φιλολογία.
΄΄Κοίταξε το ταλαιπωρημένο, άυπνο, ελαφρώς αξύριστο και με ρούχα που είχαν ποτίσει απ’ τη μυρωδιά του σώματός είδωλο του στον καθρέφτη του ασανσέρ, καθώς ανέβαινε στον όροφο του διαμερίσματός του. Δεν είχε φανταστεί ποτέ τον εαυτό του στη θέση των λογοτεχνικών ντετέκτιβ που συγκέντρωναν τους ύποπτους μιάς δολοφονίας στη βιβλιοθήκη ή στο σαλονι μιάς έπαυλης της δεκαετίας του 1920 και, παρουσιάζοντάς τους βήμα βήμα το σκεπτικό τους, έφταναν στη δραματική αποκάλυψη του δράστη.
Τελικά η τέχνη μιμείται τη ζωή ή η ζωή την τέχνη; Αναρωτήθηκε ο Μάρκου βγάζοντας το κλειδί απ’ την τσέπη του. Και φαντασιωνόμενος τον εαυτό του ντυμένο με καφέ τουίντ κουστούμι σαν άλλος Σέρλοκ Χόλμς, να πιπιλάει μια πίπα σαν τον Ζιλ Μεγκρέ ή να στρίβει ένα κερωμένο μουστάκι σαν άλλος Ηρακλής Πουαρό, σε παλιομοδίτικο whodunit , ξεκλείδωσε την πόρτα του διαμερίσματός του΄΄.
Ο Χρήστος Μαρκογιαννάκης έχει όλες αυτές τις αναφορές και δεν τις κρύβει. Αντίθετα, τις κάνει εμφανείς. Εχει τη ικανότητα να τις μεταφέρει στο σήμερα, σε χώρους εντελώς διαφορετικούς από αυτούς που περιέγραψαν οι διάσημοι συγγραφείς αστυνομικής λογοτεχνίας του παρελθόντος. Και καταφέρνει και στήνει μια αστυνομική ιστορία, λίγο old fashion, με την έννοια ότι η ιστορία του δεν περιλαμβάνει ξέφρενα κυνηγητά και πυροβολισμούς στο κέντρο της Αθήνας, αλλά αντίθετα, όλα είναι καταγεγραμμένα και καλείται με εγκεφαλικές λειτουργίες ο αστυνόμος για να τα βάλει στη σειρά που πρέπει έτσι ώστε να αποκαλυφθεί ο ένοχος. Και πρέπει να πούμε, ότι, κατά την άποψή μου, το καινούργιο του βιβλίο είναι πολύ πιο ολοκληρωμένο από τα αντίστοιχα παλιότερα δικά του. Διαβάζεται απνευστί, δεν κουράζει σε κανένα σημείο, αντίθετα, έχει έναν ρυθμό που συνέχεια επιταχύνεται. Ο συγγραφέας δεν προσπαθεί να εντυπωσιάσει τον αναγνώστη με φαντασμαγορικά κόλπα, διηγείται την ιστορία που θέλει να πεί, αλλάζοντας απλως την οπτική γωνία του αστυνόμου στη μέση του βιβλίου, αλλάζοντας και τους συσχετισμούς.
Και όπως σημειώνει ο ίδιος στην εισαγωγή του βιβλίου: ΄΄Οι κοινωνίες εξελίσσονται, η τεχνολογία βελτιώνεται, οι συνθήκες πολιτικής ορθότητας, οι μέθοδοι και η διάρθρωση της αστυνομίας αλλάζουν, ο άνθρωπος, όμως, και το γιατί διαπράττει το βαρύτερο των εγκλημάτων μένουν πάντα τα ίδια΄΄.
Τώρα που το καλοκαίρι είναι προ των πυλών, ένα καλό αστυνομικά βιβλίο είναι απαραίτητο. Και το ΄΄Στον 5ο όροφο της Νομικής΄΄ είναι ένα από αυτά τα βιβλία που μπορούν να μας κάνουν παρέα στις διακοπές.
Ο Χρήστος Μαρκογιαννάκης γεννήθηκε το 1980 στο Ηράκλειο Κρήτης, όπου και μεγάλωσε. Με σπουδές στη Νομική και την Εγληματολογία στην Αθήνα και στο Παρίσι, και έχοντας εργαστεί ως δικηγόρος , τα τελευταία χρόνια ζεί στη γαλλική πρωτεύουσα.
Είναι συγγραφέας αστυνομικής λογοτεχνίας και δοκιμιακών βιβλίων για την αισθητική του εγκλήματος, εμπνευστής της έννοιας criminart και μέλος της Crime Writer’s Association.
To βιβλίο ΄΄Στον 5ο όροφο της Νομικής΄΄ είναι το πρώτο του αστυνομικό μυθιστόρημα που εκδόθηκε στα γαλλικά, αποσπώντας το βραβείο της Academie de Var.
Για το βιβλίο έγραψαν:
΄΄Ένα καλογραμμένο αστυνομικό που δεν πρέπει να αργήσετε να διαβάσετε΄΄ Le Journal de Montral.
΄΄Ο Χρήστος Μαρκογιαννάκης μας προσκαλεί να παρατηρήσουμε κάθε λεπτομέρεια, κάθε σκηνή, με φρέσκο βλέμμα, να γίνουμε εγκληματολόγοι για λίγες ώρες και να γευθούμε τις λέξεις΄΄. Ζοnelivre.
΄΄Χάρη στο σχολαστικό τρόπο με τον οποίο διαξάγεται η έρευνα και τις ανατροπές, η σκέψη μας πάει στον Ηρακλη Πουαρό΄΄. Le Soir Βέλγιο.
Εχουμε και λέμε, λοιπόν, διαβάζοντας το οπισθόφυλλο του βιβλίου για να μπούμε στο κλίμα:
΄΄Πέμπτος όροφος της Νομικης Αθήνας, Τομέας Εγκληματολογίας. Ο υποψήφιος διδάκτορας Αγγελος Κονδύλης, ένα βράδυ, ανακαλύπτει το πτώμα της ΄΄Οχιάς΄΄, κατά κόσμον καθηγήτριας Λαμπρινής Σιώμου, πριν δολοφονηθεί κι αυτός με τη σειρά του.
Ο αστυνόμος του Τμήματος Ανθρωποκτονιών Αττικής Χριστόφορος Μάρκου, απόφοιτος του τομέα και παλιος γνώριμος των θυμάτων, αναλαμβάνει την έρευνα της διπλής ανθρωποκτονίας. Κινούμενος στο σκοτάδι του πέμπτου ορόφου, σε έναν λαβύρινθο μυστικών, διαπλοκής, προσωπικών εμπαθειών κι ακαδημαικών φιλοδοξιών , καλείται να ανακαλύψει με τη βοήθεια ενός ΄΄πασπαρτού΄΄ ποιος μετέτρεψε το κτίριο του πανεπιστημίου σε σκηνικό δολοφονιών , και να απαντήσει: Υπάρχει τελικά το τέλειο έγκλημα;΄΄
Ο Χρήστος Μαρκογιαννάκης κινείται πολύ έξυπνα σε έναν χώρο και σε μια ατμόσφαιρα που γνωρίζει. Ο μικρόκοσμος των καθηγητών, οι προσωπικές τους φιλοδοξίες, η αίσθηση σπουδαιότητας και μοναδικότητας που έχουν για τον εαυτό τους, το προσωπικό τους παρελθόν που συχνά εμπλέκεται με τα επαγγελματικά τους, η πορεία της ΄΄καριέρας΄΄ τους, όλα αυτά συνυπάρχουν και αποτελούν ένα εύφλεκτο υλικό που ανα πάσα στιγμή θα μπορούσε να πάρει φωτιά. Από την άλλη, υπάρχει ο περίγυρός τους. Διοικητικό προσωπικό, υποψήφιοι διδάκτορες, φοιτητές που θέλουν να κάνουν το μεταπτυχιακό τους, με τις δικές τους φιλοδοξίες ο καθένας. Ο συγγραφέας κατορθώνει και στήνει αυτόν τον μικρόκοσμο, όπου άνθρωποι υπεράνω υποψίας αποδεικνύεται ότι έχουν λόγους, και μάλιστα σοβαρούς, για να φτάσουν μέχρι το έγκλημα.
Από την άλλη μεριά, έχουμε τον αστυνόμο Χριστόφορο Μάρκου, μόνιμο πρωταγωνιστή του συγγραφέα. Αποφασιστικός και στιβαρός χαρακτήρας, παραπέμπει σε κλασικό ντετέκτιβ κλασικού αστυνομικού μυθιστορήματος. Με μια σκέψη που φέρνει στο μυαλό τον Ηρακλή Πουαρό. Η τελευταία σκηνή του μυθιστορήματος όπου ο αστυνόμος Μάρκου μαζεύει γύρω από ένα τραπέζι όλους τους ύποπτους και περιγράφει στον καθένα τους γιατί θα μπορούσε εν δυνάμει να είναι ο πιθανός δολοφόνος, παραπέμπει ευθέως σε ανάλογες σκηνές της Αγκαθα Κρίστι, παρ’ όλο που ο αστυνόμος δεν έχει άλλη σχέση με τον Ηρακλή Πουαρό, παρά μόνο τον τρόπο σκέψης. Σαν χαρακτήρας παραπέμπει περισσότερο στην αμερικάνικη αστυνομική φιλολογία.
΄΄Κοίταξε το ταλαιπωρημένο, άυπνο, ελαφρώς αξύριστο και με ρούχα που είχαν ποτίσει απ’ τη μυρωδιά του σώματός είδωλο του στον καθρέφτη του ασανσέρ, καθώς ανέβαινε στον όροφο του διαμερίσματός του. Δεν είχε φανταστεί ποτέ τον εαυτό του στη θέση των λογοτεχνικών ντετέκτιβ που συγκέντρωναν τους ύποπτους μιάς δολοφονίας στη βιβλιοθήκη ή στο σαλονι μιάς έπαυλης της δεκαετίας του 1920 και, παρουσιάζοντάς τους βήμα βήμα το σκεπτικό τους, έφταναν στη δραματική αποκάλυψη του δράστη.
Τελικά η τέχνη μιμείται τη ζωή ή η ζωή την τέχνη; Αναρωτήθηκε ο Μάρκου βγάζοντας το κλειδί απ’ την τσέπη του. Και φαντασιωνόμενος τον εαυτό του ντυμένο με καφέ τουίντ κουστούμι σαν άλλος Σέρλοκ Χόλμς, να πιπιλάει μια πίπα σαν τον Ζιλ Μεγκρέ ή να στρίβει ένα κερωμένο μουστάκι σαν άλλος Ηρακλής Πουαρό, σε παλιομοδίτικο whodunit , ξεκλείδωσε την πόρτα του διαμερίσματός του΄΄.
Ο Χρήστος Μαρκογιαννάκης έχει όλες αυτές τις αναφορές και δεν τις κρύβει. Αντίθετα, τις κάνει εμφανείς. Εχει τη ικανότητα να τις μεταφέρει στο σήμερα, σε χώρους εντελώς διαφορετικούς από αυτούς που περιέγραψαν οι διάσημοι συγγραφείς αστυνομικής λογοτεχνίας του παρελθόντος. Και καταφέρνει και στήνει μια αστυνομική ιστορία, λίγο old fashion, με την έννοια ότι η ιστορία του δεν περιλαμβάνει ξέφρενα κυνηγητά και πυροβολισμούς στο κέντρο της Αθήνας, αλλά αντίθετα, όλα είναι καταγεγραμμένα και καλείται με εγκεφαλικές λειτουργίες ο αστυνόμος για να τα βάλει στη σειρά που πρέπει έτσι ώστε να αποκαλυφθεί ο ένοχος. Και πρέπει να πούμε, ότι, κατά την άποψή μου, το καινούργιο του βιβλίο είναι πολύ πιο ολοκληρωμένο από τα αντίστοιχα παλιότερα δικά του. Διαβάζεται απνευστί, δεν κουράζει σε κανένα σημείο, αντίθετα, έχει έναν ρυθμό που συνέχεια επιταχύνεται. Ο συγγραφέας δεν προσπαθεί να εντυπωσιάσει τον αναγνώστη με φαντασμαγορικά κόλπα, διηγείται την ιστορία που θέλει να πεί, αλλάζοντας απλως την οπτική γωνία του αστυνόμου στη μέση του βιβλίου, αλλάζοντας και τους συσχετισμούς.
Και όπως σημειώνει ο ίδιος στην εισαγωγή του βιβλίου: ΄΄Οι κοινωνίες εξελίσσονται, η τεχνολογία βελτιώνεται, οι συνθήκες πολιτικής ορθότητας, οι μέθοδοι και η διάρθρωση της αστυνομίας αλλάζουν, ο άνθρωπος, όμως, και το γιατί διαπράττει το βαρύτερο των εγκλημάτων μένουν πάντα τα ίδια΄΄.
Τώρα που το καλοκαίρι είναι προ των πυλών, ένα καλό αστυνομικά βιβλίο είναι απαραίτητο. Και το ΄΄Στον 5ο όροφο της Νομικής΄΄ είναι ένα από αυτά τα βιβλία που μπορούν να μας κάνουν παρέα στις διακοπές.
Ο Χρήστος Μαρκογιαννάκης γεννήθηκε το 1980 στο Ηράκλειο Κρήτης, όπου και μεγάλωσε. Με σπουδές στη Νομική και την Εγληματολογία στην Αθήνα και στο Παρίσι, και έχοντας εργαστεί ως δικηγόρος , τα τελευταία χρόνια ζεί στη γαλλική πρωτεύουσα.
Είναι συγγραφέας αστυνομικής λογοτεχνίας και δοκιμιακών βιβλίων για την αισθητική του εγκλήματος, εμπνευστής της έννοιας criminart και μέλος της Crime Writer’s Association.
To βιβλίο ΄΄Στον 5ο όροφο της Νομικής΄΄ είναι το πρώτο του αστυνομικό μυθιστόρημα που εκδόθηκε στα γαλλικά, αποσπώντας το βραβείο της Academie de Var.
Για το βιβλίο έγραψαν:
΄΄Ένα καλογραμμένο αστυνομικό που δεν πρέπει να αργήσετε να διαβάσετε΄΄ Le Journal de Montral.
΄΄Ο Χρήστος Μαρκογιαννάκης μας προσκαλεί να παρατηρήσουμε κάθε λεπτομέρεια, κάθε σκηνή, με φρέσκο βλέμμα, να γίνουμε εγκληματολόγοι για λίγες ώρες και να γευθούμε τις λέξεις΄΄. Ζοnelivre.
΄΄Χάρη στο σχολαστικό τρόπο με τον οποίο διαξάγεται η έρευνα και τις ανατροπές, η σκέψη μας πάει στον Ηρακλη Πουαρό΄΄. Le Soir Βέλγιο.
