Είναι μεγάλη η χαρά του κάθε αναγνώστη όταν διαβάζει ένα βιβλίο για το οποίο δεν έχει ακούσει τίποτα και ανακαλύπτει μόνος του ότι αυτό που διαβάζει είναι πολύ καλό.
Αυτό έπαθα κι εγώ διαβάζοντας το μυθιστόρημα΄΄Γη που χάνεται΄΄ της πρωτοεμφανιζόμενης Aμερικανίδας Julia Phillips. Η Julia Phillips είναι γεννημένη το 1989 και στο βιογραφικό της διαβάζουμε ότι διδάσκει δημιουργική γραφή στο Randolph College, ενώ κείμενά της έχουν δημοσιευτεί στους New York Times, στο Atlantic, στην Paris Revew.
Βέβαια, διαβάζοντας για πόσα βραβεία ήταν υποψήφιο το βιβλίο της, καταλαβαίνεις ότι δεν είναι τυχαία η επιτυχία του.
Υποψήφιο,λοιπόν, για καλύτερο βιβλίο της χρονιάς στα σημαντικότερα αμερικανικά λογοτεχνικά βραβεία: National Book Award, Βραβείο καλύτερου πρώτου μυθιστορήματος, National Book Critics Circle john Leonard, Βραβείο Mυθοπλασίας New York Public Library Young Lions,ενώ , σύμφωνα με τους Νew York Times, την Washington Post, το Vanity Fair και το Variety είναι ένα από τα καλύτερα βιβλία του 2019.
Η νεαρή, λοιπόν, Julia Phillips, γεννημένη το 1989 στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, καταφέρνει στο πρώτο της βιβλίο να στήσει την ιστορία της στην Καμτσάτκα, μιά χερσονήσου στο Βορειοανατολικό άκρο της Ρωσίας. Μια χερσόνησος που, στα χρόνια του σοβιετικού καθεστώτος, είχε μεγάλη στρατηγική σημασία και πολλές στρατιωτικές βάσεις. Ως εκ τούτου ήταν, σχεδόν, περιχαρακωμένη από τον υπόλοιπο κόσμο. Τα χρόνια πέρασαν, σοβιετικό καθεστώς δεν υπάρχει πιά, το ίδιο και στρατιωτικές βάσεις, τα ΄΄σύνορά΄΄ της με τον υπόλοιπο κόσμο έχουν ανοίξει, μετακινήσεις τοπικών πληθυσμών γίνονται και Αμερικανοί επισκέπτονται για να υιοθετήσουν ένα μωρό, αφού οι σχετικοί νόμοι το επιτρέπουν να γίνει νόμιμα και γρήγορα, αφού, βέβαια, συμφωνηθεί το ποσό που θα πάρουν αυτοί που θα δώσουν το μωρό για υιοθεσία. Η φτώχεια στην ευρύτερη περιοχή μεγάλη και κάθε ένας από τους ήρωες του βιβλίου δίνει την δική του μικρή ή μεγάλη μάχη για επιβίωση.
Αντιγράφω από ο οπισθόφυλλο του βιβλίου:
΄΄Ενα αυγουστιάτικο απόγευμα, δύο κορίτσια-αδελφές, οκτώ και έντεκα ετών- εξαφανίζονται από μιά ακτή της χερσονήσου Καμτσάτκα, του βορειοανατολικού άκρου της Ρωσίας. Tις εβδομάδες, κι ύστερα τους μήνες, που ακολουθούν η έρευνα της αστυνομίας αποδεικνύεται άκαρπη.
Απόηχοι της εξαφάνισης αντηχούν απ΄άκρη σε άκρη μιας σφιχτά δεμένης κοινότητας,με τον φόβο και την απώλεια να ταλανίζουν τις γυναίκες που ανήκουν σε αυτήν.
Με σκηνικό την απομακρυσμένη σιβηρική χερσόνησο της Καμτσάτκα η ΄΄Γή που χάνεται ΄΄ διεισδύει με εκπληκτική συναισθηματική ακρίβεια στον κόσμο ενός συνόλου θαυμάσια σκιαγραφημένων χαρακτήρων που τους συνδέει ένα αδιανόητο έγκλημα. Η συγγραφέας πλάθει εικόνες σκληρής ομορφιάς και μεταφέρει τους αναγνώστες σε μιά περιοχή τόσο παράξενη όσο και σαγηνευτική, όπου οι κοινωνικές και εθνοτικές εντάσεις σιγοβράζουν από καιρό, και όπου οι ξένοι είναι οι πρώτοι που θα κατηγορηθούν΄΄.
Η Julia Phillips με αφορμή την απαγωγή των δύο κοριτσιών, βρίσκει την αφορμή να ζωντανέψει μιά ολόκληρη πινακοθήκη χαρακτήρων, ανθρώπων της διπλανής πόρτας, που δραστηροποιούνται στην περιοχή. Αναδεικνύει τα προβλήματα του τόπου, ακόμα και τα εθνολογικά τους χατρακτηριστικά και ιδιαιτερότητες, αφού, όπως μαθαίνουμε καθώς διαβάζουμε το βιβλίο της, υπάρχουν μεν οι ΄΄λευκοί΄΄Ρώσοι, αλλά υπάρχουν και άλλες εθνικές ομάδες πληθυσμού που μιλούν άλλη γλώσσα και έχουν τα δικά τους ιδιαίτερα χαρακτηριστικά., ήθη και έθιμα. Η συγγραφέας καταφέρνει μέσα από μικρές, σχεδόν αυτοτελείς θα έλεγε κανείς, ιστορίες, να περιγράψει τους ανθρώπους και τον τόπο. Με έναν ιδιαίτερα ευφυή τρόπο, βέβαια, αυτές οι μικρές αυτοτελείς ιστορίες, ενώνονται στο τέλος, κάπως όπως ενώνεις τις τελείες και εμαφανίζεται μπροστά σου η μαγική, κρυμμένη εικόνα.
΄΄Οι κοινότητες στις οποίες είχε μεγαλώσει η Ρεβμίρα ειχαν κατακερματιστεί, πράγμα που τις έκανε εύκολα να λησμονιούνται, εύκολα να εξαφανίζονται. Οι γονείς της Ρεβμίρα την είχαν αναθρέψει μέσα σε ένα γερό σπίτι, σε ένα ειδυλιακό χωριό, μέσα σε έναν λαό με αρχές, σε μιά ζωντανή ακόμη εβένινη παράδοση, σε ένα σοσιαλιστικό κράτος με σπουδαία επιτεύγματα. Το κράτος αυτό κατέρρευσε. Και στη θέση που καταλάμβανε δεν είχε απομείνει τίποτα΄΄.
Η Julia Phillips έγραψε ένα στιβαρό μυθιστόρημα που περιγράφει αυτό ακριβώς που αναφέρει ο τίτλος του. Μιά γή που χάνεται. Μια γή που χάνεται καθώς αλλάζουν οι συνθήκες ζωής, αλλάζουν οι πληροφορίες που εισπράττουν οι άνθρωποι, τα ήθη και τα έθιμα, ακόμα και η γλώσα των μικρών πληθυσμιακά ομάδων ξεχνιούνται, καθώς οι ίδιοι αναγκάζονται να στοιβαχθούν σε πόλεις που τους είναι ξένες. Κι ολα αυτά με αφορμή την απαγωγή των δύο μικρών κοριτσιών πού, σαν πληροφορία, μας ακολουθεί σε όλο το βιβλίο, χωρίς ουσιαστικά να αλλάζει κάτι από την πλοκή. Σκοπός της συγγραφέως δεν είναι να δωσει αστυνομικό χρώμα στο βιβλίο της, αλλά να περιγράψει τις συνθήκες ζωής και τους ανθρώπους του συγκεκριμένου τόπου. Βέβαια, η κατάληξη του τελευταίου κεφαλαίου, ολοκληρώνει την κρυμμένη μαγική εικόνα και δίνει στο βιβλίο μιά πληρότητα.
Η μετάφραση είναι της Ιωάννας Ηλιάδη.
Αυτό έπαθα κι εγώ διαβάζοντας το μυθιστόρημα΄΄Γη που χάνεται΄΄ της πρωτοεμφανιζόμενης Aμερικανίδας Julia Phillips. Η Julia Phillips είναι γεννημένη το 1989 και στο βιογραφικό της διαβάζουμε ότι διδάσκει δημιουργική γραφή στο Randolph College, ενώ κείμενά της έχουν δημοσιευτεί στους New York Times, στο Atlantic, στην Paris Revew.
Βέβαια, διαβάζοντας για πόσα βραβεία ήταν υποψήφιο το βιβλίο της, καταλαβαίνεις ότι δεν είναι τυχαία η επιτυχία του.
Υποψήφιο,λοιπόν, για καλύτερο βιβλίο της χρονιάς στα σημαντικότερα αμερικανικά λογοτεχνικά βραβεία: National Book Award, Βραβείο καλύτερου πρώτου μυθιστορήματος, National Book Critics Circle john Leonard, Βραβείο Mυθοπλασίας New York Public Library Young Lions,ενώ , σύμφωνα με τους Νew York Times, την Washington Post, το Vanity Fair και το Variety είναι ένα από τα καλύτερα βιβλία του 2019.
Η νεαρή, λοιπόν, Julia Phillips, γεννημένη το 1989 στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, καταφέρνει στο πρώτο της βιβλίο να στήσει την ιστορία της στην Καμτσάτκα, μιά χερσονήσου στο Βορειοανατολικό άκρο της Ρωσίας. Μια χερσόνησος που, στα χρόνια του σοβιετικού καθεστώτος, είχε μεγάλη στρατηγική σημασία και πολλές στρατιωτικές βάσεις. Ως εκ τούτου ήταν, σχεδόν, περιχαρακωμένη από τον υπόλοιπο κόσμο. Τα χρόνια πέρασαν, σοβιετικό καθεστώς δεν υπάρχει πιά, το ίδιο και στρατιωτικές βάσεις, τα ΄΄σύνορά΄΄ της με τον υπόλοιπο κόσμο έχουν ανοίξει, μετακινήσεις τοπικών πληθυσμών γίνονται και Αμερικανοί επισκέπτονται για να υιοθετήσουν ένα μωρό, αφού οι σχετικοί νόμοι το επιτρέπουν να γίνει νόμιμα και γρήγορα, αφού, βέβαια, συμφωνηθεί το ποσό που θα πάρουν αυτοί που θα δώσουν το μωρό για υιοθεσία. Η φτώχεια στην ευρύτερη περιοχή μεγάλη και κάθε ένας από τους ήρωες του βιβλίου δίνει την δική του μικρή ή μεγάλη μάχη για επιβίωση.
Αντιγράφω από ο οπισθόφυλλο του βιβλίου:
΄΄Ενα αυγουστιάτικο απόγευμα, δύο κορίτσια-αδελφές, οκτώ και έντεκα ετών- εξαφανίζονται από μιά ακτή της χερσονήσου Καμτσάτκα, του βορειοανατολικού άκρου της Ρωσίας. Tις εβδομάδες, κι ύστερα τους μήνες, που ακολουθούν η έρευνα της αστυνομίας αποδεικνύεται άκαρπη.
Απόηχοι της εξαφάνισης αντηχούν απ΄άκρη σε άκρη μιας σφιχτά δεμένης κοινότητας,με τον φόβο και την απώλεια να ταλανίζουν τις γυναίκες που ανήκουν σε αυτήν.
Με σκηνικό την απομακρυσμένη σιβηρική χερσόνησο της Καμτσάτκα η ΄΄Γή που χάνεται ΄΄ διεισδύει με εκπληκτική συναισθηματική ακρίβεια στον κόσμο ενός συνόλου θαυμάσια σκιαγραφημένων χαρακτήρων που τους συνδέει ένα αδιανόητο έγκλημα. Η συγγραφέας πλάθει εικόνες σκληρής ομορφιάς και μεταφέρει τους αναγνώστες σε μιά περιοχή τόσο παράξενη όσο και σαγηνευτική, όπου οι κοινωνικές και εθνοτικές εντάσεις σιγοβράζουν από καιρό, και όπου οι ξένοι είναι οι πρώτοι που θα κατηγορηθούν΄΄.
Η Julia Phillips με αφορμή την απαγωγή των δύο κοριτσιών, βρίσκει την αφορμή να ζωντανέψει μιά ολόκληρη πινακοθήκη χαρακτήρων, ανθρώπων της διπλανής πόρτας, που δραστηροποιούνται στην περιοχή. Αναδεικνύει τα προβλήματα του τόπου, ακόμα και τα εθνολογικά τους χατρακτηριστικά και ιδιαιτερότητες, αφού, όπως μαθαίνουμε καθώς διαβάζουμε το βιβλίο της, υπάρχουν μεν οι ΄΄λευκοί΄΄Ρώσοι, αλλά υπάρχουν και άλλες εθνικές ομάδες πληθυσμού που μιλούν άλλη γλώσσα και έχουν τα δικά τους ιδιαίτερα χαρακτηριστικά., ήθη και έθιμα. Η συγγραφέας καταφέρνει μέσα από μικρές, σχεδόν αυτοτελείς θα έλεγε κανείς, ιστορίες, να περιγράψει τους ανθρώπους και τον τόπο. Με έναν ιδιαίτερα ευφυή τρόπο, βέβαια, αυτές οι μικρές αυτοτελείς ιστορίες, ενώνονται στο τέλος, κάπως όπως ενώνεις τις τελείες και εμαφανίζεται μπροστά σου η μαγική, κρυμμένη εικόνα.
΄΄Οι κοινότητες στις οποίες είχε μεγαλώσει η Ρεβμίρα ειχαν κατακερματιστεί, πράγμα που τις έκανε εύκολα να λησμονιούνται, εύκολα να εξαφανίζονται. Οι γονείς της Ρεβμίρα την είχαν αναθρέψει μέσα σε ένα γερό σπίτι, σε ένα ειδυλιακό χωριό, μέσα σε έναν λαό με αρχές, σε μιά ζωντανή ακόμη εβένινη παράδοση, σε ένα σοσιαλιστικό κράτος με σπουδαία επιτεύγματα. Το κράτος αυτό κατέρρευσε. Και στη θέση που καταλάμβανε δεν είχε απομείνει τίποτα΄΄.
Η Julia Phillips έγραψε ένα στιβαρό μυθιστόρημα που περιγράφει αυτό ακριβώς που αναφέρει ο τίτλος του. Μιά γή που χάνεται. Μια γή που χάνεται καθώς αλλάζουν οι συνθήκες ζωής, αλλάζουν οι πληροφορίες που εισπράττουν οι άνθρωποι, τα ήθη και τα έθιμα, ακόμα και η γλώσα των μικρών πληθυσμιακά ομάδων ξεχνιούνται, καθώς οι ίδιοι αναγκάζονται να στοιβαχθούν σε πόλεις που τους είναι ξένες. Κι ολα αυτά με αφορμή την απαγωγή των δύο μικρών κοριτσιών πού, σαν πληροφορία, μας ακολουθεί σε όλο το βιβλίο, χωρίς ουσιαστικά να αλλάζει κάτι από την πλοκή. Σκοπός της συγγραφέως δεν είναι να δωσει αστυνομικό χρώμα στο βιβλίο της, αλλά να περιγράψει τις συνθήκες ζωής και τους ανθρώπους του συγκεκριμένου τόπου. Βέβαια, η κατάληξη του τελευταίου κεφαλαίου, ολοκληρώνει την κρυμμένη μαγική εικόνα και δίνει στο βιβλίο μιά πληρότητα.
Η μετάφραση είναι της Ιωάννας Ηλιάδη.
