«Η θεωρία καταρρέει, οι χοντροί είναι ωραίοι…»*
«Το βάρος είναι μια λέξη με πολλές έννοιες. Βαριά κληρονομιά υποδεικνύει κύρος, βαρύ φορτίο και βαριά ατμόσφαιρα υποδεικνύουν καημό ή πρόβλημα. Πολλά βαρύς ο καφές, βαρύς και ο χιονιάς, όνομα βαρύ σαν ιστορία, βαριά κατάρα, το βάρος των τύψεων! Βάρος στα ακίνητα, ειδικό βάρος στη χημεία. Βαρύ ζεϊμπέκικο. Αυτός μας το παίζει βαρύς ή βαρύ πεπόνι, μάγκας δηλαδή. Όλα έγιναν εις βάρος μου!
Το δικό μου βάρος το κουβαλάω παλικαρίσια! Το ‘χω κάνει κτήμα μου και με ακολουθεί στα καλά και στα άσχημα. Και να σας πω την αλήθεια, τελευταία άρχισε να με παραβαραίνει, οπότε αποφάσισα να γράψω για αυτό.
Για να μου “φύγει το βάρος”»!
Κατερίνα Τσιρίδου
Μόλις ολοκλήρωσα την ανάγνωση του πρώτου βιβλίου της λαϊκής τραγουδίστριας και μουσικού Κατερίνας Τσιρίδου με τίτλο «Επαγγελματίας… χοντρή», που παρουσιάστηκε πριν από λίγες μέρες από τις εκδόσεις «Ελληνοεκδοτική» και προσπαθώ να συγκεντρώσω συναισθήματα και σκέψεις, για να γράψω δυο λόγια. Η επιμέλεια της έκδοσης έγινε από την Γιώτα Γκότση, τα σκίτσα από την Αγγέλα Σταμένου και το εξώφυλλο από τον Λαέρτη Βίλα.
Την Κατερίνα την γνώρισα εδώ και πολλά χρόνια μέσα από τα τραγούδια της και εκτός από την καλλιτεχνική της αξία, που είναι ούτως ή άλλως γνωστή, την εκτίμησα για την εντιμότητα και τη ντομπροσύνη της. Με τούτο το βιβλίο, που αφιερώνει στον Νίκο, τον άντρα της ζωής της, αποκαλύπτει άλλη μια πτυχή της πολυτάλαντης προσωπικότητάς της.
«Το βιβλίο αυτό το αφιερώνω στον Νίκο μου, που με κοιτάει πάντα με τα ίδια μάτια και με κάνει να ανθίζω».
Ανήκοντας κι εγώ στην ίδια κατηγορία και αρκετά «επίπεδα» παραπάνω από την Κατερίνα, διάβασα το βιβλίο της μονοκοπανιά. Το «ρούφηξα» μέσα σε ένα δίωρο. Κι ήταν πολλά τα σημεία που ταυτίστηκα με τη συγγραφέα κι ας ανήκουμε σε διαφορετικό φύλο. Ξεκαρδίστηκα με το «κοφτερό» χιούμορ της και συγκινήθηκα με την εξομολόγησή της. Στην εποχή των πρωινομεσημεριανάδικων, με τα πρότυπα που προβάλλονται καθημερινά από τα μέσα και με το bulling σε έξαρση (όπως στην πρόσφατη περίπτωση της κοπέλας που βιντεοσκόπησε ο ανεκδιήγητος χορευτής ή στη δήλωση υποψήφιας βουλευτίνας Θεσσαλονίκης για τις τρίχες και την κυτταρίτιδα), θέλει γερά κότσια για να γράψεις δημόσια αυτά τα πράγματα. Και μόνο ένας άνθρωπος που τα λέει στα ίσια και στη ζωή του, μπορεί να το κάνει αυτό. Η Κατερίνα γράφει όπως μιλάει και λέει τα πράγματα με το όνομά τους, χωρίς να φοβάται τις λέξεις:
«Κυκλοφορώ στην αγορά ψάχνοντας κάτι να ψωνίσω, μην έχοντας πολλές επιλογές. Έχω πάντα μεγάλο πρόβλημα. Είμαι μια χοντρή με γούστα λεπτής. Τα ρούχα πλέον απευθύνονται σε ανορεξικές, με πολύ μακριά πόδια και χέρια. Λες και δεν είμαστε στην Ελλάδα. Την Ελλάδα της χωριάτικης σαλάτας και του μουσακά! Έχουμε έναν σωματότυπο, βρε αδερφέ! Μεσογειακές γυναίκες, HELOOO! Στρογγυλούς γοφούς, μεγάλες πλάτες, πισινό! Και δεν μιλάμε για το στήθος! Προσόν βέβαια και ομορφιά, παχαίνοντας όμως μεγαλώνει και βαραίνει κι αυτό. Πέραν του σεξαπίλ, οι “μπαλκονάτες” κουβαλούν στις πλάτες τους φοβερό βάρος, που στην καθημερινότητα είναι εφιάλτης!»
Έχω υπογραμμίσει δεκάδες αράδες κι έχω βάλει αστερίσκους σε άλλα τόσα σημεία. Δεν θυμάμαι να το έχω ξανακάνει σε τέτοιο βαθμό, διαβάζοντας ένα βιβλίο. Νιώθω την ανάγκη να το αντιγράψω ολόκληρο, για να το διαβάσουν όλοι. Γιατί, πρέπει να το διαβάσουν όλοι. Αυτό όπως καταλαβαίνετε, δεν γίνεται. Κι έτσι, στέκομαι σε ένα μικρό απόσπασμα από το εξαιρετικό κείμενο της γνωστής δημοσιογράφου Αθηνάς Καμπάκογλου, που προλογίζει το βιβλίο:
«Μέσα στις σελίδες αυτού του βιβλίου βρήκα ένα κομμάτι του εαυτού μου και απόλαυσα πραγματικά την ανάγνωσή του, γελώντας τρανταχτά ή αναλογιζόμενη σοβαρά πόσα προβλήματα έχουν δημιουργήσει αυτά τα παραπανίσια κιλά στην ψυχολογία χιλιάδων γυναικών».
Όμως, Τσιρίδου χωρίς τραγούδι δεν γίνεται:
«Το τραγούδι που μου αφιερώνουν πάντα οι συνάδελφοι που με αγαπούν είναι ένα του Μάρκου Βαμβακάρη. Ερωτιάρης με “Τα ματόκλαδα”, αγανακτισμένος με την “Άτακτη”, μαγεμένος με τη “Φραγκοσυριανή”! Για μένα όμως, η θεά είναι “Η φραντζολίτσα”!»
Αμάν Κατερίνα μου! Τι μας έκανες με το βιβλίο σου!!!
* «Η θεωρία καταρρέει, οι χοντροί είναι ωραίοι…»: Στίχος από το τραγούδι των Στάθη Παχίδη – Ιεροκλή Μιχαηλίδη «ΟΕ - ΟΕ» με το συγκρότημα των Αγάμων Θυτών.
«Το βάρος είναι μια λέξη με πολλές έννοιες. Βαριά κληρονομιά υποδεικνύει κύρος, βαρύ φορτίο και βαριά ατμόσφαιρα υποδεικνύουν καημό ή πρόβλημα. Πολλά βαρύς ο καφές, βαρύς και ο χιονιάς, όνομα βαρύ σαν ιστορία, βαριά κατάρα, το βάρος των τύψεων! Βάρος στα ακίνητα, ειδικό βάρος στη χημεία. Βαρύ ζεϊμπέκικο. Αυτός μας το παίζει βαρύς ή βαρύ πεπόνι, μάγκας δηλαδή. Όλα έγιναν εις βάρος μου!
Το δικό μου βάρος το κουβαλάω παλικαρίσια! Το ‘χω κάνει κτήμα μου και με ακολουθεί στα καλά και στα άσχημα. Και να σας πω την αλήθεια, τελευταία άρχισε να με παραβαραίνει, οπότε αποφάσισα να γράψω για αυτό.
Για να μου “φύγει το βάρος”»!
Κατερίνα Τσιρίδου
Μόλις ολοκλήρωσα την ανάγνωση του πρώτου βιβλίου της λαϊκής τραγουδίστριας και μουσικού Κατερίνας Τσιρίδου με τίτλο «Επαγγελματίας… χοντρή», που παρουσιάστηκε πριν από λίγες μέρες από τις εκδόσεις «Ελληνοεκδοτική» και προσπαθώ να συγκεντρώσω συναισθήματα και σκέψεις, για να γράψω δυο λόγια. Η επιμέλεια της έκδοσης έγινε από την Γιώτα Γκότση, τα σκίτσα από την Αγγέλα Σταμένου και το εξώφυλλο από τον Λαέρτη Βίλα.
Την Κατερίνα την γνώρισα εδώ και πολλά χρόνια μέσα από τα τραγούδια της και εκτός από την καλλιτεχνική της αξία, που είναι ούτως ή άλλως γνωστή, την εκτίμησα για την εντιμότητα και τη ντομπροσύνη της. Με τούτο το βιβλίο, που αφιερώνει στον Νίκο, τον άντρα της ζωής της, αποκαλύπτει άλλη μια πτυχή της πολυτάλαντης προσωπικότητάς της.
«Το βιβλίο αυτό το αφιερώνω στον Νίκο μου, που με κοιτάει πάντα με τα ίδια μάτια και με κάνει να ανθίζω».
Ανήκοντας κι εγώ στην ίδια κατηγορία και αρκετά «επίπεδα» παραπάνω από την Κατερίνα, διάβασα το βιβλίο της μονοκοπανιά. Το «ρούφηξα» μέσα σε ένα δίωρο. Κι ήταν πολλά τα σημεία που ταυτίστηκα με τη συγγραφέα κι ας ανήκουμε σε διαφορετικό φύλο. Ξεκαρδίστηκα με το «κοφτερό» χιούμορ της και συγκινήθηκα με την εξομολόγησή της. Στην εποχή των πρωινομεσημεριανάδικων, με τα πρότυπα που προβάλλονται καθημερινά από τα μέσα και με το bulling σε έξαρση (όπως στην πρόσφατη περίπτωση της κοπέλας που βιντεοσκόπησε ο ανεκδιήγητος χορευτής ή στη δήλωση υποψήφιας βουλευτίνας Θεσσαλονίκης για τις τρίχες και την κυτταρίτιδα), θέλει γερά κότσια για να γράψεις δημόσια αυτά τα πράγματα. Και μόνο ένας άνθρωπος που τα λέει στα ίσια και στη ζωή του, μπορεί να το κάνει αυτό. Η Κατερίνα γράφει όπως μιλάει και λέει τα πράγματα με το όνομά τους, χωρίς να φοβάται τις λέξεις:
«Κυκλοφορώ στην αγορά ψάχνοντας κάτι να ψωνίσω, μην έχοντας πολλές επιλογές. Έχω πάντα μεγάλο πρόβλημα. Είμαι μια χοντρή με γούστα λεπτής. Τα ρούχα πλέον απευθύνονται σε ανορεξικές, με πολύ μακριά πόδια και χέρια. Λες και δεν είμαστε στην Ελλάδα. Την Ελλάδα της χωριάτικης σαλάτας και του μουσακά! Έχουμε έναν σωματότυπο, βρε αδερφέ! Μεσογειακές γυναίκες, HELOOO! Στρογγυλούς γοφούς, μεγάλες πλάτες, πισινό! Και δεν μιλάμε για το στήθος! Προσόν βέβαια και ομορφιά, παχαίνοντας όμως μεγαλώνει και βαραίνει κι αυτό. Πέραν του σεξαπίλ, οι “μπαλκονάτες” κουβαλούν στις πλάτες τους φοβερό βάρος, που στην καθημερινότητα είναι εφιάλτης!»
Έχω υπογραμμίσει δεκάδες αράδες κι έχω βάλει αστερίσκους σε άλλα τόσα σημεία. Δεν θυμάμαι να το έχω ξανακάνει σε τέτοιο βαθμό, διαβάζοντας ένα βιβλίο. Νιώθω την ανάγκη να το αντιγράψω ολόκληρο, για να το διαβάσουν όλοι. Γιατί, πρέπει να το διαβάσουν όλοι. Αυτό όπως καταλαβαίνετε, δεν γίνεται. Κι έτσι, στέκομαι σε ένα μικρό απόσπασμα από το εξαιρετικό κείμενο της γνωστής δημοσιογράφου Αθηνάς Καμπάκογλου, που προλογίζει το βιβλίο:
«Μέσα στις σελίδες αυτού του βιβλίου βρήκα ένα κομμάτι του εαυτού μου και απόλαυσα πραγματικά την ανάγνωσή του, γελώντας τρανταχτά ή αναλογιζόμενη σοβαρά πόσα προβλήματα έχουν δημιουργήσει αυτά τα παραπανίσια κιλά στην ψυχολογία χιλιάδων γυναικών».
Όμως, Τσιρίδου χωρίς τραγούδι δεν γίνεται:
«Το τραγούδι που μου αφιερώνουν πάντα οι συνάδελφοι που με αγαπούν είναι ένα του Μάρκου Βαμβακάρη. Ερωτιάρης με “Τα ματόκλαδα”, αγανακτισμένος με την “Άτακτη”, μαγεμένος με τη “Φραγκοσυριανή”! Για μένα όμως, η θεά είναι “Η φραντζολίτσα”!»
Αμάν Κατερίνα μου! Τι μας έκανες με το βιβλίο σου!!!
* «Η θεωρία καταρρέει, οι χοντροί είναι ωραίοι…»: Στίχος από το τραγούδι των Στάθη Παχίδη – Ιεροκλή Μιχαηλίδη «ΟΕ - ΟΕ» με το συγκρότημα των Αγάμων Θυτών.
