Ο ιδιαίτερος τίτλος και ο «ιντριγκαδόρικος» υπότιτλος, παρότι εύστοχοι και «τραβηχτικοί», αδυνατούν να «χωρέσουν» τον ακριβό και πυκνό πλούτο που «κερνούν» ο συγγραφέας και το βιβλίο του.
Τόσο όσον αφορά τις πληροφορίες που παρέχει γύρω από το θέμα «Σμύρνη» (πριν και μετά την καταστροφή) όσο και τον τρόπο που αποτυπώνει τα γεγονότα και ζητήματά του καθώς και τους χαρακτήρες που «τρέχουν» την ιστορία του.
Και βέβαια, ως άριστος γνώστης της Ιαπωνικής «ανθρωπογεωγραφίας» μας αποκαλύπτει ανάγλυφα έναν άλλο, αλλιώτικο «ανατολίτικο» κόσμο.
Ο δε «καπετάνιος» του είναι ένας από τους πιο συναρπαστικούς «πρωταγωνιστές» που έχω αντικρύσει μέσα στις σελίδες των βιβλίων τα τελευταία χρόνια. Και μαζί οι δικοί του -ξεχωριστοί με τη σειρά τους άνθρωποί του- και η «κοσμοθεωρία» του.
Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:
“«Πού είναι το λαμπρό φως του Αιγαίου που μου λέγατε, κύριε Μίκλος; Πού είναι οι άνθρωποι που είπατε ότι όλο γελούν; Πού είναι;»
«Τους ξέχασε και ο ήλιος, Δεύτερε. Ίσως για αυτό έστειλε εμάς. Είδε τη σημαία και σου λέει: Ήλιο έχουν στη σημαία τους αυτοί, για να τους στείλω μέσα στους καπνούς να δούμε ποιος θα νικήσει.»
«Και ποιος θα νικήσει, κύριε Μίκλος απ’ αυτό; Ποιος νικά εδώ;»
Ένα ιαπωνικό μικρό εμπορικό περνά πάση δυνάμει ανάμεσα από τα πελώρια αγκυροβολημένα στη ράδα θωρηκτά και πολεμικά πλοία που απλά κοιτούν ως επιτήδειοι ουδέτεροι. Πόσο ουδέτερος μπορείς να μείνεις μπροστά σε αυτήν την ύβρη; Δεν τους πρέπει το «ουδέτερος», αλλά το συνένοχος. Το μικρό εμπορικό με τη σημαία του ανατέλλοντος ήλιου φαντάζει τώρα τεράστιο ανάμεσά τους περνώντας μόλις λίγες οργιές απ’ τα δεκάδες πυροβόλα που γέρνουν και αυτά από σεβασμό. Οι ναύτες του S/S Tokei Maru σπέρνοντας μετάξια στην αλμυρή θάλασσα, με μια κίνηση έσπειραν και αφλογιστία σε τακτικές, χάρτες και κανόνια. Ο ήλιος σήμερα ανέτειλε κάτω απ’ τους καπνούς πάνω σε μια μικρή λευκή σημαία”.
O συγγραφέας Πέτρος Πουρλιάκας δεν είναι, συνηθισμένη περίπτωση:
“Γεννήθηκε το 1969 στην Καστοριά με καταγωγή από το ορεινό χωριό Βλάστη. Είναι εμπνευστής και πρωτεργάτης των Διάπλων του Αιγαίου Πελάγους που από το 1994 έως σήμερα (Ομάδα Αιγαίου) προσφέρουν εθελοντικά ιατρικές και κοινωνικές υπηρεσίες στους νησιώτες με τεράστια επιτυχία.
Πέρασε τη Μεσόγειο και τον Ατλαντικό Ωκεανό με πλήρωμα 6 ατόμων σε ένα ταξίδι 4 μηνών από τον Πειραιά στην Αμερική με ιστιοπλοϊκό σκάφος 12 μέτρων, με αποκλειστική χρήση πανιών στον Ωκεανό. Έχει ταξιδέψει, με όλα τα μέσα, σε 60 και πλέον χώρες της Γης. Είναι δρομέας μεγάλων αποστάσεων βουνού και ασφάλτου με εγκαταλείψεις και τερματισμούς σε πολλούς αγώνες μαραθωνίους και υπερμαραθωνίους.
Προηγούμενα έργα του: «Πνοές», 1997, «Πέρα Από Τις Στήλες» (Λιβάνης, 2005), «Νενικήκαμεν» (Πηγή, 2020) και αγγλική έκδοση «Nenikekamen» (PC Publications, 2021)”.
Ασυνήθιστο για το… πολυφορεμένο -και δικαίως- «θέμα» του είναι και το «Αλμυρό Μετάξι». Έχοντας διαβάσει αμέτρητα βιβλία με «κέντρο» ή «αφορμή» το μεγαλείο και το δράμα της «Σμύρνης» κυριολεκτικά με εξέπληξε και η ιστορία και ο τρόπος που τη διαχειρίστηκε ο συγγραφέας.
Όπως εύστοχα αναφέρει το ενημερωτικό δελτίο:
«Το Αλμυρό Μετάξι δεν είναι ένα ακόμα μυθιστόρημα για τις χαμένες πατρίδες. Είναι μια αληθινή ιστορία. Πρόκειται για μια πράξη αλτρουισμού από ένα τσούρμο Ιαπώνων ναυτικών από εκείνες που ολοένα και σπανίζουν. Όλο το φορτίο μεταξιού στη θάλασσα! Οι άνθρωποι δεν είναι διαβατήρια! Το ατμόπλοιο S/S Tokei Maru έσωσε 825 ανθρώπους από τη φωτιά της Σμύρνης το 1922. Παράλληλες ζωές, παράλληλοι κόσμοι, που συναντήθηκαν σε μια στιγμή της ιστορίας. Μια στιγμή και μόνο που φτάνει για να νικήσεις το κακό. Αρκεί να θέλεις. Και εκείνοι οι ναυτικοί ήθελαν.
Το Αλμυρό Μετάξι είναι ένα ιστορικό μυθιστόρημα με πάνω από 60 βιβλία στη φαρέτρα της βιβλιογραφίας του, με 350 παραπομπές και ένα ξεκάθαρο και δίχως περικοπές «Κατηγορώ» για τους υπαίτιους της Μικρασιατικής καταστροφής. Μια ευκατάστατη οικογένεια με τρία παιδιά, ένας φίλος καλός και ένας τρελός που ουρλιάζει παραπέρα, είναι τα πρόσωπα που θα κουβαλήσουν στις πλάτες τους την ιστορία ολόκληρης της πόλης. Ένας Ιάπωνας πλοίαρχος με τα δικά του βάσανα και μια σύζυγος που τον περιμένει σαν μοναχικός φάρος σε μια γωνιά της Άπω Ανατολής. Αυτή είναι η ιστορία των ανθρώπων που σαν ειρωνεία και χλεύη επαναλαμβάνεται λες και λουφάζει σ’ έναν ατέρμονο και βασανιστικό τροχό».
Πέρασα «μεταξένια» διαβάζοντας το. Στην πικρή «αλμύρα» της τραγωδίας στάζει βάλσαμο…. Επίσης δίχως «να το φωνάζει» δίνει απλά αλλά μεστά εξηγήσεις και λόγους για όσα συνέβησαν με την κόψη που συνέβησαν, υπογραμμίζοντας λεπτομέρειες που συχνά παραβλέπονται ή δεν φωτίζονται όσο πρέπει.
Διαθέτει γερό «γνωστικό» και κοφτερό «κεντράρισμα» και παράλληλα ως μάστορας γραφιάς στήνει ένα συναρπαστικό σκηνικό για να ξετυλίξει τα θέλω και τις αλήθειες του που σε κάνουν απ’ τη μια να αδημονείς να γυρίσεις σελίδα προς τα μπρος και μετά ξανά προς τα πίσω, για να ποτίσεις στο μυαλό και την ψυχή τα «δώρα» του.
Τόσο όσον αφορά τις πληροφορίες που παρέχει γύρω από το θέμα «Σμύρνη» (πριν και μετά την καταστροφή) όσο και τον τρόπο που αποτυπώνει τα γεγονότα και ζητήματά του καθώς και τους χαρακτήρες που «τρέχουν» την ιστορία του.
Και βέβαια, ως άριστος γνώστης της Ιαπωνικής «ανθρωπογεωγραφίας» μας αποκαλύπτει ανάγλυφα έναν άλλο, αλλιώτικο «ανατολίτικο» κόσμο.
Ο δε «καπετάνιος» του είναι ένας από τους πιο συναρπαστικούς «πρωταγωνιστές» που έχω αντικρύσει μέσα στις σελίδες των βιβλίων τα τελευταία χρόνια. Και μαζί οι δικοί του -ξεχωριστοί με τη σειρά τους άνθρωποί του- και η «κοσμοθεωρία» του.
Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:
“«Πού είναι το λαμπρό φως του Αιγαίου που μου λέγατε, κύριε Μίκλος; Πού είναι οι άνθρωποι που είπατε ότι όλο γελούν; Πού είναι;»
«Τους ξέχασε και ο ήλιος, Δεύτερε. Ίσως για αυτό έστειλε εμάς. Είδε τη σημαία και σου λέει: Ήλιο έχουν στη σημαία τους αυτοί, για να τους στείλω μέσα στους καπνούς να δούμε ποιος θα νικήσει.»
«Και ποιος θα νικήσει, κύριε Μίκλος απ’ αυτό; Ποιος νικά εδώ;»
Ένα ιαπωνικό μικρό εμπορικό περνά πάση δυνάμει ανάμεσα από τα πελώρια αγκυροβολημένα στη ράδα θωρηκτά και πολεμικά πλοία που απλά κοιτούν ως επιτήδειοι ουδέτεροι. Πόσο ουδέτερος μπορείς να μείνεις μπροστά σε αυτήν την ύβρη; Δεν τους πρέπει το «ουδέτερος», αλλά το συνένοχος. Το μικρό εμπορικό με τη σημαία του ανατέλλοντος ήλιου φαντάζει τώρα τεράστιο ανάμεσά τους περνώντας μόλις λίγες οργιές απ’ τα δεκάδες πυροβόλα που γέρνουν και αυτά από σεβασμό. Οι ναύτες του S/S Tokei Maru σπέρνοντας μετάξια στην αλμυρή θάλασσα, με μια κίνηση έσπειραν και αφλογιστία σε τακτικές, χάρτες και κανόνια. Ο ήλιος σήμερα ανέτειλε κάτω απ’ τους καπνούς πάνω σε μια μικρή λευκή σημαία”.
O συγγραφέας Πέτρος Πουρλιάκας δεν είναι, συνηθισμένη περίπτωση:
“Γεννήθηκε το 1969 στην Καστοριά με καταγωγή από το ορεινό χωριό Βλάστη. Είναι εμπνευστής και πρωτεργάτης των Διάπλων του Αιγαίου Πελάγους που από το 1994 έως σήμερα (Ομάδα Αιγαίου) προσφέρουν εθελοντικά ιατρικές και κοινωνικές υπηρεσίες στους νησιώτες με τεράστια επιτυχία.
Πέρασε τη Μεσόγειο και τον Ατλαντικό Ωκεανό με πλήρωμα 6 ατόμων σε ένα ταξίδι 4 μηνών από τον Πειραιά στην Αμερική με ιστιοπλοϊκό σκάφος 12 μέτρων, με αποκλειστική χρήση πανιών στον Ωκεανό. Έχει ταξιδέψει, με όλα τα μέσα, σε 60 και πλέον χώρες της Γης. Είναι δρομέας μεγάλων αποστάσεων βουνού και ασφάλτου με εγκαταλείψεις και τερματισμούς σε πολλούς αγώνες μαραθωνίους και υπερμαραθωνίους.
Προηγούμενα έργα του: «Πνοές», 1997, «Πέρα Από Τις Στήλες» (Λιβάνης, 2005), «Νενικήκαμεν» (Πηγή, 2020) και αγγλική έκδοση «Nenikekamen» (PC Publications, 2021)”.
Ασυνήθιστο για το… πολυφορεμένο -και δικαίως- «θέμα» του είναι και το «Αλμυρό Μετάξι». Έχοντας διαβάσει αμέτρητα βιβλία με «κέντρο» ή «αφορμή» το μεγαλείο και το δράμα της «Σμύρνης» κυριολεκτικά με εξέπληξε και η ιστορία και ο τρόπος που τη διαχειρίστηκε ο συγγραφέας.
Όπως εύστοχα αναφέρει το ενημερωτικό δελτίο:
«Το Αλμυρό Μετάξι δεν είναι ένα ακόμα μυθιστόρημα για τις χαμένες πατρίδες. Είναι μια αληθινή ιστορία. Πρόκειται για μια πράξη αλτρουισμού από ένα τσούρμο Ιαπώνων ναυτικών από εκείνες που ολοένα και σπανίζουν. Όλο το φορτίο μεταξιού στη θάλασσα! Οι άνθρωποι δεν είναι διαβατήρια! Το ατμόπλοιο S/S Tokei Maru έσωσε 825 ανθρώπους από τη φωτιά της Σμύρνης το 1922. Παράλληλες ζωές, παράλληλοι κόσμοι, που συναντήθηκαν σε μια στιγμή της ιστορίας. Μια στιγμή και μόνο που φτάνει για να νικήσεις το κακό. Αρκεί να θέλεις. Και εκείνοι οι ναυτικοί ήθελαν.
Το Αλμυρό Μετάξι είναι ένα ιστορικό μυθιστόρημα με πάνω από 60 βιβλία στη φαρέτρα της βιβλιογραφίας του, με 350 παραπομπές και ένα ξεκάθαρο και δίχως περικοπές «Κατηγορώ» για τους υπαίτιους της Μικρασιατικής καταστροφής. Μια ευκατάστατη οικογένεια με τρία παιδιά, ένας φίλος καλός και ένας τρελός που ουρλιάζει παραπέρα, είναι τα πρόσωπα που θα κουβαλήσουν στις πλάτες τους την ιστορία ολόκληρης της πόλης. Ένας Ιάπωνας πλοίαρχος με τα δικά του βάσανα και μια σύζυγος που τον περιμένει σαν μοναχικός φάρος σε μια γωνιά της Άπω Ανατολής. Αυτή είναι η ιστορία των ανθρώπων που σαν ειρωνεία και χλεύη επαναλαμβάνεται λες και λουφάζει σ’ έναν ατέρμονο και βασανιστικό τροχό».
Πέρασα «μεταξένια» διαβάζοντας το. Στην πικρή «αλμύρα» της τραγωδίας στάζει βάλσαμο…. Επίσης δίχως «να το φωνάζει» δίνει απλά αλλά μεστά εξηγήσεις και λόγους για όσα συνέβησαν με την κόψη που συνέβησαν, υπογραμμίζοντας λεπτομέρειες που συχνά παραβλέπονται ή δεν φωτίζονται όσο πρέπει.
Διαθέτει γερό «γνωστικό» και κοφτερό «κεντράρισμα» και παράλληλα ως μάστορας γραφιάς στήνει ένα συναρπαστικό σκηνικό για να ξετυλίξει τα θέλω και τις αλήθειες του που σε κάνουν απ’ τη μια να αδημονείς να γυρίσεις σελίδα προς τα μπρος και μετά ξανά προς τα πίσω, για να ποτίσεις στο μυαλό και την ψυχή τα «δώρα» του.
