Από 27 Απριλίου στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού
Το πρωί του Σαββάτου που είχα κανονίσει να πάω στο Εθνικό Θέατρο να δω το έργο «Η Τάξη Μας» έπεσα τυχαία πάνω σ’ ένα παλιό συμμαθητή και κολλητό φίλο επί σειρά ετών μέχρι να μπούμε στην παραγωγική διαδικασία κι ήταν πολύ βαρύς. Με δυσκολία απάντησε στον χαιρετισμό μου, αλλά δεν ξέρω γιατί, αν και είχαμε να βρεθούμε μερικά χρόνια. Δεν είπε τίποτα άλλο και πέρασε πίσω από το αυτοκίνητο, σαν να με απέφυγε. Μου χάλασε τη διάθεση. Όμως το βράδυ το δυνατό αυτό έργο που παρακολούθησα στη διάρκεια του οποίου εξελίσσεται η γεμάτη ανατροπές ζωή 10 συμμαθητών στην Πολωνία από την ταραγμένη δεκαετία του’30 έως τις αρχές του 21ου αιώνα, κατάλαβα πόσα πολλά μπορούν να χωρίζουν τους ανθρώπους, αλλά και πόσα μπορούν να τους ενώνουν σε μια ζωή.
Φέτος δεν παρακολούθησα πολλές θεατρικές παραστάσεις γιατί δεν βρήκα κάποιες να με κεντρίσουν, αλλά ένα καλό κίνητρο για την εν λόγω παράσταση ήταν η συμμετοχή του σπουδαίου και επιλεκτικού ηθοποιού Άλκη Παναγιωτίδη που όπως γνωρίζω αν δεν τον εξιτάρει ένα έργο δεν παίζει. Είναι από τους λίγους ηθοποιούς που παρακολουθώ σε κάθε του καλλιτεχνικό βήμα γιατί είναι εγγύηση η συμμετοχή του για την ποιότητα του έργου. Και δεν με διέψευσε για άλλη μία φορά, όπως και στην προηγούμενη συμμετοχή του στο «Μεφίστο», πάλι με τον Εθνικό Θέατρο. Κοσμοπολίτης και κοσμογυρισμένος.
Όταν δεν τον συναρπάζει κάτι καλλιτεχνικά, αρέσκεται να ταξιδεύει σε χώρες μακρινές. Γιος του διαπρεπή πρωτοψάλτη στο Πατριαρχείο και χοροδιδάσκαλου Αθανάσιου Παναγιωτίδη. Κωνσταντινουπολίτης. Ήταν ο πρώτος ιστορικός ντράμερ των MGC στα 60ς, λάτρης της jazz, των 50ς και των Rolling Stones, γνωστός και ως «Το κουρέλι που τραγουδάει» από την ταινία του Νίκου Νικολαΐδη, στην οποία πρωταγωνίστησε, αλλά και ως ο Ξάνθος της «Γλυκιάς Συμμορίας». Ένας τέτοιος άνθρωπος, μόνο σε καλά έργα μπορεί να παίζει. Αυτή τη φορά ενσαρκώνει τον Πολωνο-Εβραίο Χένιεκ που αποφασίζει να γίνει ιερέας σε μια εποχή που η Λέσχη των Εβραίων μετατρέπεται σε κινηματογραφική λέσχη «Aurora», που σημαίνει «Αυγή», υπό την πίεση του σταλινικού καθεστώτος, και αρχίζει να προβάλλει την ρωσική δημιουργία της εποχής, όπως το «Θωρηκτό Ποτέμκιν» έως ότου βαριούνται να το βλέπουν οι θεατές, όπως και τα άλλα έργα λόγω των αλλεπάλληλων επαναλήψεών τους.
Μια ολόκληρη εποχή ταραγμένη σε ένα έργο που μέσα του εξελίσσεται ένα μεγάλο μέρος της σύγχρονης ιστορίας. Η δράση εξελίσσεται σε μια πορεία γεγονότων πριν και μετά την καύση των Εβραίων συμμαθητών και γειτόνων τους στο σταύλο που συντελέστηκε με την ανοχή των ναζί και με τη δική τους ολοκληρωτική ευθύνη και εμπλοκή. Τι θα απομείνει από αυτές τις στάχτες στους παλιούς συμμαθητές και την ανεμελιά των παιδικών τους χρόνων; Μια συμμαθήτριά τους θα υποστεί τον βιασμό της από τους συμμαθητές της που μετά θα φύγουν από κοντά της να συνεχίσουν τη βραδιά τους δίχως τύψεις και ντροπή. Πόσο σκληρός μπορεί να γίνει ο άνθρωπος; Ακόμη και να καταδώσει και να σκοτώσει ανθρώπους που μοιράζοταν όνειρα και φιλοδοξίες…
Το συναρπαστικό αυτό κείμενο που ποτέ δεν αποδέχθηκε η καθολική εκκλησία και θίγει ακόμη και την ομοφυλοφιλία στο χώρο της εκκλησίας, είναι βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα που ένωσαν και δίχασαν τους παλιούς συμμαθητές, γεμάτο δυνατά συναισθήματα μέσα από συγκρούσεις και πάθη που διαπερνούν οι κοινωνικο-πολιτικές εξελίξεις του Β Παγκοσμίου Πολέμου και οι συνέπειές του. Δυνατές ερμηνείες σε ένα δύσκολο έργο που σίγουρα δοκιμάζει και τις αντοχές των πρωταγωνιστών του, ένα επιτελείο ταλαντούχων και καταξιωμένων ηθοποιών σε μια 3ωρη παράσταση που είναι η τρίτη φετινή παραγωγή της Κεντρικής Σκηνής για τη χειμερινή περίοδο 2016- 2017. «Η τάξη μας» του Ταντέους Σλομποντιάνεκ, ένα σπουδαίο πολωνικό έργο που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο Εθνικό Θέατρο. Η σκηνοθεσία είναι του Τάκη Τζαμαργιά, ενώ την πρωτότυπη μουσική της παράστασης υπογράφει ο Δημήτρης Μαραμής, ο οποίος εμπνεύστηκε από την πολωνική και εβραϊκή μουσική παράδοση. Το μελαγχολικό ακορντεόν επί σκηνής του Γιώργου Σχοινά που ενίοτε γίνεται χαρούμενο και διασκεδαστικό για να συνοδεύσει τις πίκρες και τις χαρές της «Τάξης» δίνει ωραίες ανάσες στο έργο, όπως και τα σποραδικά τραγούδια που λένε οι συντελεστές κρατώντας την αθωότητα ζωντανή την ώρα που δοκιμάζεται σκληρά.
Ενδιαφέρουσα η σκηνοθεσία του Τάκη Τζαμαργιά που με αρκετές εμπνευσμένες ιδέες και συνδετικό κρίκο τους τον μεγάλο σχολικό πίνακα από τον οποίο ξεκίνησαν όλα..
Ένα σπουδαίο κείμενο της σύγχρονης ευρωπαϊκής δραματουργίας, γραμμένο το 2009, το έργο του πολωνού Ταντέους Σλομποντζιάνεκ, καταγράφει με ψυχραιμία, αλλά και γερές δόσεις συναισθήματος, πώς οι ιστορικές συγκυρίες στιγματίζουν τις ζωές των ανθρώπων, φέρνουν στην επιφάνεια τον «κρυμμένο» μας εαυτό και διαλύουν τους πιο ισχυρούς ανθρώπινους δεσμούς. Το έργο έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες και έχει παρουσιαστεί με τεράστια επιτυχία στο Ισραήλ, στην Ουγγαρία, στις Ηνωμένες Πολιτείες, στην Ιταλία, στον Καναδά, στη Σουηδία και στη Μεγάλη Βρετανία. Έχει κερδίσει το αναγνωρισμένο βραβείο «Nike» το 2010 - το κορυφαίο Πολωνικό βραβείο λογοτεχνίας - που για πρώτη φορά απενεμήθη σε θεατρικό έργο. Επίσης κατατάχθηκε ανάμεσα στα καλύτερα σύγχρονα ευρωπαϊκά έργα που γράφτηκαν κατά το 2009/10, από το European Theatre Convention.
Το έργο βασίζεται σε αληθινή ιστορία και αφορά στα γεγονότα της πόλης Γιεντβάμπνε στην Πολωνία, όταν κατά τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο και υπό την γερμανική κατοχή, οι Εβραίοι κάτοικοι της πόλης δολοφονήθηκαν από τους Καθολικούς συντοπίτες τους. Πρόκειται για την αφήγηση της ζωής 10 πολωνών συμμαθητών, που τους συνδέει η εθνικότητα και τους χωρίζει η θρησκεία. Όταν όμως ο ναζισμός εισβάλλει στη χώρα τους, οι σχέσεις που είχαν κτιστεί μέσα στη σχολική τάξη καταρρέουν. Θηριωδία και μίσος παίρνουν τη θέση της συνύπαρξης και της αλληλοϋποστήριξης. Το μίσος γεννά νέο μίσος και ο άνθρωπος βγάζει στην επιφάνεια τα πιο απρόβλεπτα στοιχεία του εαυτού του. Άραγε ο χρόνος μπορεί να επουλώσει τις πληγές; Το σήμερα να αθωώσει το χθες; Πώς ησυχάζει η ψυχή, όταν έχει αποκαλύψει τις πιο σκοτεινές πτυχές της;
Μετάφραση: Έρι Κύργια
Σκηνοθεσία: Τάκης Τζαμαργιάς
Σκηνικά-Κοστούμια: Ελένη Μανωλοπούλου
Μουσική: Δημήτρης Μαραμής
Στίχοι τραγουδιών: Σωτήρης Τριβιζάς
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Μουσική διδασκαλία: Μελίνα Παιονίδου
Κίνηση: Ζωή Χατζηαντωνίου
Βοηθός σκηνοθέτη: Μεζόπουλος Μάκης
Διανομή
Γαλανάκης Κώστας
Κωνσταντίνου Καίτη
Μαγουλιώτης Βασίλης
Μαυρόπουλος Αλέξανδρος
Νταλιάνης Γιάννης
Οικονομίδου Ράνια
Παναγιωτίδης Άλκης
Πάνου Θέμης
Πυρπασόπουλος Γιώργος
Τάκαλου Κωνσταντίνα
Μουσικός επί σκηνής (ακορντεόν): Γιώργος Σχοινάς
*Από 26 Απριλίου και για ένα μήνα
Εθνικό Θέατρο - Κεντρική Σκηνή (Αγ. Κωνσταντίνου 22-24, τηλ. 210-5288170-1, 210-7234567 (μέσω πιστωτικής κάρτας και στο www.n-t.gr)
Κρατήσεις για συλλόγους: 210-5288178
Ημέρες παραστάσεων
Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο στις 8 μ.μ.
Κυριακή στις 7 μ.μ.
Τιμές εισιτηρίων: 15, 10 9φοιτ.), κάτοχοι κάρτας ΟΑΕΔ 5 ευρώ
Κάθε Τετάρτη και Πέμπτη ενιαία τιμή 13 ευρώ
Το πρωί του Σαββάτου που είχα κανονίσει να πάω στο Εθνικό Θέατρο να δω το έργο «Η Τάξη Μας» έπεσα τυχαία πάνω σ’ ένα παλιό συμμαθητή και κολλητό φίλο επί σειρά ετών μέχρι να μπούμε στην παραγωγική διαδικασία κι ήταν πολύ βαρύς. Με δυσκολία απάντησε στον χαιρετισμό μου, αλλά δεν ξέρω γιατί, αν και είχαμε να βρεθούμε μερικά χρόνια. Δεν είπε τίποτα άλλο και πέρασε πίσω από το αυτοκίνητο, σαν να με απέφυγε. Μου χάλασε τη διάθεση. Όμως το βράδυ το δυνατό αυτό έργο που παρακολούθησα στη διάρκεια του οποίου εξελίσσεται η γεμάτη ανατροπές ζωή 10 συμμαθητών στην Πολωνία από την ταραγμένη δεκαετία του’30 έως τις αρχές του 21ου αιώνα, κατάλαβα πόσα πολλά μπορούν να χωρίζουν τους ανθρώπους, αλλά και πόσα μπορούν να τους ενώνουν σε μια ζωή.
Φέτος δεν παρακολούθησα πολλές θεατρικές παραστάσεις γιατί δεν βρήκα κάποιες να με κεντρίσουν, αλλά ένα καλό κίνητρο για την εν λόγω παράσταση ήταν η συμμετοχή του σπουδαίου και επιλεκτικού ηθοποιού Άλκη Παναγιωτίδη που όπως γνωρίζω αν δεν τον εξιτάρει ένα έργο δεν παίζει. Είναι από τους λίγους ηθοποιούς που παρακολουθώ σε κάθε του καλλιτεχνικό βήμα γιατί είναι εγγύηση η συμμετοχή του για την ποιότητα του έργου. Και δεν με διέψευσε για άλλη μία φορά, όπως και στην προηγούμενη συμμετοχή του στο «Μεφίστο», πάλι με τον Εθνικό Θέατρο. Κοσμοπολίτης και κοσμογυρισμένος.
Όταν δεν τον συναρπάζει κάτι καλλιτεχνικά, αρέσκεται να ταξιδεύει σε χώρες μακρινές. Γιος του διαπρεπή πρωτοψάλτη στο Πατριαρχείο και χοροδιδάσκαλου Αθανάσιου Παναγιωτίδη. Κωνσταντινουπολίτης. Ήταν ο πρώτος ιστορικός ντράμερ των MGC στα 60ς, λάτρης της jazz, των 50ς και των Rolling Stones, γνωστός και ως «Το κουρέλι που τραγουδάει» από την ταινία του Νίκου Νικολαΐδη, στην οποία πρωταγωνίστησε, αλλά και ως ο Ξάνθος της «Γλυκιάς Συμμορίας». Ένας τέτοιος άνθρωπος, μόνο σε καλά έργα μπορεί να παίζει. Αυτή τη φορά ενσαρκώνει τον Πολωνο-Εβραίο Χένιεκ που αποφασίζει να γίνει ιερέας σε μια εποχή που η Λέσχη των Εβραίων μετατρέπεται σε κινηματογραφική λέσχη «Aurora», που σημαίνει «Αυγή», υπό την πίεση του σταλινικού καθεστώτος, και αρχίζει να προβάλλει την ρωσική δημιουργία της εποχής, όπως το «Θωρηκτό Ποτέμκιν» έως ότου βαριούνται να το βλέπουν οι θεατές, όπως και τα άλλα έργα λόγω των αλλεπάλληλων επαναλήψεών τους.
Μια ολόκληρη εποχή ταραγμένη σε ένα έργο που μέσα του εξελίσσεται ένα μεγάλο μέρος της σύγχρονης ιστορίας. Η δράση εξελίσσεται σε μια πορεία γεγονότων πριν και μετά την καύση των Εβραίων συμμαθητών και γειτόνων τους στο σταύλο που συντελέστηκε με την ανοχή των ναζί και με τη δική τους ολοκληρωτική ευθύνη και εμπλοκή. Τι θα απομείνει από αυτές τις στάχτες στους παλιούς συμμαθητές και την ανεμελιά των παιδικών τους χρόνων; Μια συμμαθήτριά τους θα υποστεί τον βιασμό της από τους συμμαθητές της που μετά θα φύγουν από κοντά της να συνεχίσουν τη βραδιά τους δίχως τύψεις και ντροπή. Πόσο σκληρός μπορεί να γίνει ο άνθρωπος; Ακόμη και να καταδώσει και να σκοτώσει ανθρώπους που μοιράζοταν όνειρα και φιλοδοξίες…
Το συναρπαστικό αυτό κείμενο που ποτέ δεν αποδέχθηκε η καθολική εκκλησία και θίγει ακόμη και την ομοφυλοφιλία στο χώρο της εκκλησίας, είναι βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα που ένωσαν και δίχασαν τους παλιούς συμμαθητές, γεμάτο δυνατά συναισθήματα μέσα από συγκρούσεις και πάθη που διαπερνούν οι κοινωνικο-πολιτικές εξελίξεις του Β Παγκοσμίου Πολέμου και οι συνέπειές του. Δυνατές ερμηνείες σε ένα δύσκολο έργο που σίγουρα δοκιμάζει και τις αντοχές των πρωταγωνιστών του, ένα επιτελείο ταλαντούχων και καταξιωμένων ηθοποιών σε μια 3ωρη παράσταση που είναι η τρίτη φετινή παραγωγή της Κεντρικής Σκηνής για τη χειμερινή περίοδο 2016- 2017. «Η τάξη μας» του Ταντέους Σλομποντιάνεκ, ένα σπουδαίο πολωνικό έργο που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο Εθνικό Θέατρο. Η σκηνοθεσία είναι του Τάκη Τζαμαργιά, ενώ την πρωτότυπη μουσική της παράστασης υπογράφει ο Δημήτρης Μαραμής, ο οποίος εμπνεύστηκε από την πολωνική και εβραϊκή μουσική παράδοση. Το μελαγχολικό ακορντεόν επί σκηνής του Γιώργου Σχοινά που ενίοτε γίνεται χαρούμενο και διασκεδαστικό για να συνοδεύσει τις πίκρες και τις χαρές της «Τάξης» δίνει ωραίες ανάσες στο έργο, όπως και τα σποραδικά τραγούδια που λένε οι συντελεστές κρατώντας την αθωότητα ζωντανή την ώρα που δοκιμάζεται σκληρά.
Ενδιαφέρουσα η σκηνοθεσία του Τάκη Τζαμαργιά που με αρκετές εμπνευσμένες ιδέες και συνδετικό κρίκο τους τον μεγάλο σχολικό πίνακα από τον οποίο ξεκίνησαν όλα..
Πληροφορίες για το έργο
Ένα σπουδαίο κείμενο της σύγχρονης ευρωπαϊκής δραματουργίας, γραμμένο το 2009, το έργο του πολωνού Ταντέους Σλομποντζιάνεκ, καταγράφει με ψυχραιμία, αλλά και γερές δόσεις συναισθήματος, πώς οι ιστορικές συγκυρίες στιγματίζουν τις ζωές των ανθρώπων, φέρνουν στην επιφάνεια τον «κρυμμένο» μας εαυτό και διαλύουν τους πιο ισχυρούς ανθρώπινους δεσμούς. Το έργο έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες και έχει παρουσιαστεί με τεράστια επιτυχία στο Ισραήλ, στην Ουγγαρία, στις Ηνωμένες Πολιτείες, στην Ιταλία, στον Καναδά, στη Σουηδία και στη Μεγάλη Βρετανία. Έχει κερδίσει το αναγνωρισμένο βραβείο «Nike» το 2010 - το κορυφαίο Πολωνικό βραβείο λογοτεχνίας - που για πρώτη φορά απενεμήθη σε θεατρικό έργο. Επίσης κατατάχθηκε ανάμεσα στα καλύτερα σύγχρονα ευρωπαϊκά έργα που γράφτηκαν κατά το 2009/10, από το European Theatre Convention.
Το έργο βασίζεται σε αληθινή ιστορία και αφορά στα γεγονότα της πόλης Γιεντβάμπνε στην Πολωνία, όταν κατά τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο και υπό την γερμανική κατοχή, οι Εβραίοι κάτοικοι της πόλης δολοφονήθηκαν από τους Καθολικούς συντοπίτες τους. Πρόκειται για την αφήγηση της ζωής 10 πολωνών συμμαθητών, που τους συνδέει η εθνικότητα και τους χωρίζει η θρησκεία. Όταν όμως ο ναζισμός εισβάλλει στη χώρα τους, οι σχέσεις που είχαν κτιστεί μέσα στη σχολική τάξη καταρρέουν. Θηριωδία και μίσος παίρνουν τη θέση της συνύπαρξης και της αλληλοϋποστήριξης. Το μίσος γεννά νέο μίσος και ο άνθρωπος βγάζει στην επιφάνεια τα πιο απρόβλεπτα στοιχεία του εαυτού του. Άραγε ο χρόνος μπορεί να επουλώσει τις πληγές; Το σήμερα να αθωώσει το χθες; Πώς ησυχάζει η ψυχή, όταν έχει αποκαλύψει τις πιο σκοτεινές πτυχές της;
Ταυτότητα παράστασης
Μετάφραση: Έρι Κύργια
Σκηνοθεσία: Τάκης Τζαμαργιάς
Σκηνικά-Κοστούμια: Ελένη Μανωλοπούλου
Μουσική: Δημήτρης Μαραμής
Στίχοι τραγουδιών: Σωτήρης Τριβιζάς
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Μουσική διδασκαλία: Μελίνα Παιονίδου
Κίνηση: Ζωή Χατζηαντωνίου
Βοηθός σκηνοθέτη: Μεζόπουλος Μάκης
Διανομή
Γαλανάκης Κώστας
Κωνσταντίνου Καίτη
Μαγουλιώτης Βασίλης
Μαυρόπουλος Αλέξανδρος
Νταλιάνης Γιάννης
Οικονομίδου Ράνια
Παναγιωτίδης Άλκης
Πάνου Θέμης
Πυρπασόπουλος Γιώργος
Τάκαλου Κωνσταντίνα
Μουσικός επί σκηνής (ακορντεόν): Γιώργος Σχοινάς
*Από 26 Απριλίου και για ένα μήνα
Info:
Εθνικό Θέατρο - Κεντρική Σκηνή (Αγ. Κωνσταντίνου 22-24, τηλ. 210-5288170-1, 210-7234567 (μέσω πιστωτικής κάρτας και στο www.n-t.gr)
Κρατήσεις για συλλόγους: 210-5288178
Ημέρες παραστάσεων
Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο στις 8 μ.μ.
Κυριακή στις 7 μ.μ.
Τιμές εισιτηρίων: 15, 10 9φοιτ.), κάτοχοι κάρτας ΟΑΕΔ 5 ευρώ
Κάθε Τετάρτη και Πέμπτη ενιαία τιμή 13 ευρώ
