Ένας μονόλογος της Ρούλας Γεωργακοπούλου, με αφορμή το βίο και το έργο της ξεχωριστής και πρωτοπόρου ποιήτριας, για το δρόμο που «περπατούν» όλες οι γυναίκες του κόσμου με την Ιωάννα Παππά.
(διάβασε παρουσίαση της παράστασης εδώ)
Επί σκηνής η ποιήτρια λίγο πριν πεθάνει. Με ψυχοπομπό ένα αντιφυματικό ραδιοφωνικό μήνυμα της εποχής να της μετράει τις ώρες, η Μαρία Πολυδούρη (Ιωάννα Παππά) ξηλώνει το φόρεμά της μέχρι να μείνει γυμνή και ταυτόχρονα μονολογεί, χορεύει φοξτροτ, τραγουδάει Αττίκ και απευθύνεται με κοριτσίστικο θυμό σε όσους έχουν φτιάξει το «μύθο» της, συχνά χωρίς την συγκατάθεσή της: Στο κοινό που την ταύτισε με τον Καρυωτάκη και περιορίστηκε στη μελοδραματική εκδοχή της ερωτικής της ιστορίας. Στους μολυσματικούς νοτιάδες της Καλαμάτας που επηρέασαν την ποίηση της παιδιόθεν, στην τρέλα της παρισινής ζωής που επέσπευσε το θάνατο από φυματίωση. Στην μητέρα της που προετοίμασε τον ανήσυχο χαρακτήρα της μέσα από πρώιμες φεμινιστικές αναζητήσεις της Καλλιρόης Παρρέν. Στον ίδιο τον Καρυωτάκη που έμεινε αμετακίνητος στην ενόρμηση θανάτου κακοποιώντας τον έρωτά της και αγνοώντας το κάλεσμα της ζωής.
«Σ’ αυτόν τον πολυφωνικό μονόλογο η Μαρία Πολυδούρη θα ανακαλέσει την ηχητική μπάντα των παιδικών της χρόνων και μέσα από μια οικογενειακή γιορτή θα εμπλέξει στην υπόθεσή της τον μισογύνη Ροϊδη, τον ανοιχτόμυαλο Παλαμά, τον σκεπτικιστή Καρκαβίτσα και τον παραδοξολόγο Καμπούρογλου, οι οποίοι παρίστανται στη σκηνή ex absentia», σημειώνει η συγγραφέας, Ρούλα Γεωργακοπούλου.
«Δεν πρόκειται για μια προσωπογραφία της Μαρίας Πολυδούρη», εξηγεί ο σκηνοθέτης, Θοδωρής Γκόνης, «πρόκειται για το δρόμο που άνοιξε η Μαρία Πολυδούρη, την οδό που κατοικείται απ’ όλες τις γυναίκες του κόσμου, από την Κλεαρέτη Δίπλα- Μαλάμου έως τη Sylvia Plath. Απ' όλες τις ποιήτριες του κόσμου. Ακόμα κι απ’ αυτές που δεν έχουν γράψει ούτε ένα στίχο. Κυρίως απ’ αυτές. Έχοντας αυτό σαν οδηγό, σαν GPS- κι έναν μονόλογο Λερναία Ύδρα-, βρεθήκαμε ηθελημένα πολύ μακριά της, για να καταλάβουμε τελικά πως η απόσταση είναι που σε φέρνει κοντά σε ένα τέτοιο πρόσωπο. Η απόσταση σου επιτρέπει τη συνάντηση».
Κείμενο: Ρούλα Γεωργακοπούλου
Σκηνοθεσία: Θοδωρής Γκόνης
Σκηνικά- Κοστούμια: Ελένη Στρούλια
Μουσική: Αλέξανδρος Γκόνης
Χορογραφία: Χριστίνα Σουγιουλτζή
Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας
Φωτογραφίες παράστασης: Σπύρος Στάβερης
Βοηθός σκηνοθέτη: Ζωή Δρακοπούλου
(διάβασε παρουσίαση της παράστασης εδώ)
Επί σκηνής η ποιήτρια λίγο πριν πεθάνει. Με ψυχοπομπό ένα αντιφυματικό ραδιοφωνικό μήνυμα της εποχής να της μετράει τις ώρες, η Μαρία Πολυδούρη (Ιωάννα Παππά) ξηλώνει το φόρεμά της μέχρι να μείνει γυμνή και ταυτόχρονα μονολογεί, χορεύει φοξτροτ, τραγουδάει Αττίκ και απευθύνεται με κοριτσίστικο θυμό σε όσους έχουν φτιάξει το «μύθο» της, συχνά χωρίς την συγκατάθεσή της: Στο κοινό που την ταύτισε με τον Καρυωτάκη και περιορίστηκε στη μελοδραματική εκδοχή της ερωτικής της ιστορίας. Στους μολυσματικούς νοτιάδες της Καλαμάτας που επηρέασαν την ποίηση της παιδιόθεν, στην τρέλα της παρισινής ζωής που επέσπευσε το θάνατο από φυματίωση. Στην μητέρα της που προετοίμασε τον ανήσυχο χαρακτήρα της μέσα από πρώιμες φεμινιστικές αναζητήσεις της Καλλιρόης Παρρέν. Στον ίδιο τον Καρυωτάκη που έμεινε αμετακίνητος στην ενόρμηση θανάτου κακοποιώντας τον έρωτά της και αγνοώντας το κάλεσμα της ζωής.
«Σ’ αυτόν τον πολυφωνικό μονόλογο η Μαρία Πολυδούρη θα ανακαλέσει την ηχητική μπάντα των παιδικών της χρόνων και μέσα από μια οικογενειακή γιορτή θα εμπλέξει στην υπόθεσή της τον μισογύνη Ροϊδη, τον ανοιχτόμυαλο Παλαμά, τον σκεπτικιστή Καρκαβίτσα και τον παραδοξολόγο Καμπούρογλου, οι οποίοι παρίστανται στη σκηνή ex absentia», σημειώνει η συγγραφέας, Ρούλα Γεωργακοπούλου.
«Δεν πρόκειται για μια προσωπογραφία της Μαρίας Πολυδούρη», εξηγεί ο σκηνοθέτης, Θοδωρής Γκόνης, «πρόκειται για το δρόμο που άνοιξε η Μαρία Πολυδούρη, την οδό που κατοικείται απ’ όλες τις γυναίκες του κόσμου, από την Κλεαρέτη Δίπλα- Μαλάμου έως τη Sylvia Plath. Απ' όλες τις ποιήτριες του κόσμου. Ακόμα κι απ’ αυτές που δεν έχουν γράψει ούτε ένα στίχο. Κυρίως απ’ αυτές. Έχοντας αυτό σαν οδηγό, σαν GPS- κι έναν μονόλογο Λερναία Ύδρα-, βρεθήκαμε ηθελημένα πολύ μακριά της, για να καταλάβουμε τελικά πως η απόσταση είναι που σε φέρνει κοντά σε ένα τέτοιο πρόσωπο. Η απόσταση σου επιτρέπει τη συνάντηση».
Κείμενο: Ρούλα Γεωργακοπούλου
Σκηνοθεσία: Θοδωρής Γκόνης
Σκηνικά- Κοστούμια: Ελένη Στρούλια
Μουσική: Αλέξανδρος Γκόνης
Χορογραφία: Χριστίνα Σουγιουλτζή
Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας
Φωτογραφίες παράστασης: Σπύρος Στάβερης
Βοηθός σκηνοθέτη: Ζωή Δρακοπούλου
