Η μαγεία των Χριστουγέννων αγγίζει το Εθνικό Θέατρο και μεταμορφώνει τη Σκηνή «Μαρίκα Κοτοπούλη» του Θεάτρου Rex σε μια ζεστή αγκαλιά για όλη την οικογένεια. Τα παθήματα του πιο εμβληματικού τσιγκούνη της σύγχρονης δυτικής κουλτούρας, του Σκρουτζ, ζωντανεύουν επί σκηνής από τις 12 Δεκεμβρίου σε ένα συναρπαστικό μιούζικαλ, σε πρωτότυπη μουσική του Θοδωρή Οικονόμου. Ο σκηνοθέτης Γιάννης Μόσχος που καταπιάνεται για πρώτη φορά με το συγκεκριμένο είδος, διασκευάζει τη «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία» του Τσαρλς Ντίκενς, και μας προσκαλεί να αφεθούμε στο όνειρο και τη φαντασία.
Ο Γιάννης Μόσχος μίλησε στη Νάντια Μπακοπούλου για το απόλυτο παραμύθι των Χριστουγέννων που σαγηνεύει τις καρδιές όλων εκείνων που έχουν ακόμη τη διάθεση να βλέπουν τον κόσμο με την αθωότητα της παιδικής ψυχής. Άλλωστε, αν παραμένει κάτι σημαντικό στην «Χριστουγεννιάτικη ιστορία» είναι η δύναμη ότι μπορούμε να ξαναβρούμε κάτι από την χαμένη παιδική μας αθωότητα.
-Το Εθνικό Θέατρο -για πρώτη φορά στην ιστορία του- προτείνει μια παραγωγή για τα Χριστούγεννα που απευθύνεται σε όλη την οικογένεια. Τι θα δούμε στη σκηνή του REX;
Ο καλλιτεχνικός διευθυντής, Στάθης Λιβαθινός, είχε την ιδέα να κάνει το Εθνικό μια παραγωγή για τα Χριστούγεννα που να απευθύνεται τόσο στο ενήλικο κοινό όσο και στα παιδιά, και μας εμπιστεύτηκε να την υλοποιήσουμε. Βασιστήκαμε σε μία υπάρχουσα διασκευή της «Χριστουγεννιάτικης Ιστορίας» του Άγγλου συγγραφέα Τζακ Θορν που ανέβηκε πέρυσι τα Χριστούγεννα στο Old Vic στο Λονδίνο και μαζί με τον Θοδωρή Οικονόμου που ανέλαβε την μουσική επιμέλεια δουλέψαμε πάνω σε αυτήν. Το κείμενο διαμορφώθηκε περαιτέρω στις πρόβες και συνδέθηκε με τις ανάγκες της παράστασής μας. Πρόκειται για μία πολυσύνθετη και ιδιαίτερα απαιτητική παραγωγή του Εθνικού, στην οποία συμμετέχουν 16 ηθοποιοί, 4 χορωδοί και ζωντανή πενταμελής ορχήστρα. Η παράσταση δεν αρνείται το παραμυθιακό στοιχείο του έργου, όμως δεν βασίζεται στον εντυπωσιασμό και στο εύκολο θέαμα. Φιλοδοξία μας δεν είναι να εντυπωσιάσουμε, αλλά να δημιουργήσουμε το κατάλληλο σκηνικό περιβάλλον για να φιλοξενηθεί αυτή η ιστορία και να ταξιδέψουμε το κοινό στη χαμένη αθωότητά του. Ελπίζω να τα καταφέρουμε.
-Τι συναισθήματα σας γέννησε η ιστορία του Τσαρλς Ντίκενς όταν την πρωτοδιαβάσατε;
Μου είναι δύσκολο να θυμηθώ πότε την διάβασα για πρώτη φορά. Και η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν και πολλές διασκευές και διαφορετικές εκδοχές της που είναι ευρύτερα γνωστές. Πρόκειται για μια ιστορία που όπως και να διασκευαστεί μας συγκινεί όλους από διαφορετικές πλευρές. Τα παιδιά θα γοητευτούν σίγουρα από το παραμυθιακό στοιχείο του έργου που λειτουργεί και ως μία προβολή για το μέλλον. Εμάς τους ενήλικες και ειδικά από μία ηλικία και πέρα, νομίζω ότι μας συγκινεί αυτή η διαδρομή στο παρελθόν και στο παρόν που κάνει ο Σκρουτζ, γιατί μας βάζει σε μία διαδικασία αναδρομής σε στιγμές και γεγονότα που έχουν καταφέρει να «γράψουν» στην ψυχή μας, μας βάζει να σκεφτούμε τι έχουμε πράξει και να αναρωτηθούμε πάνω σε αυτό.
-Ο Σκρουτζ σηματοδοτεί την ελπίδα ότι όλα μπορούν να αλλάξουν ανά πάσα στιγμή, αρκεί ο καθένας να βρει το κουράγιο να πολεμήσει τα φαντάσματά του. Εσείς, το πιστεύετε αυτό;
Αυτό νομίζω ότι είναι και ο πυρήνας του έργου. Το ερώτημα «αν είμαστε ικανοί ν' αλλάξουμε». Στην πραγματικότητα δεν πιστεύω ότι μπορούμε να αλλάξουμε πλήρως και να γίνουμε τελείως διαφορετικοί άνθρωποι. Ίσως μπορούμε να μετακινηθούμε και να αλλάξουμε κάποια πράγματα. Το θέμα όμως είναι, αν πραγματικά το θέλουμε. Μάλιστα, μια στιχομυθία της διασκευής μας συμπυκνώνει, εύστοχα νομίζω αυτό που θέλω να πω. Ρωτάει κάποια στιγμή ο Σκρουτζ την πρώην αγαπημένη του, τη Μπελ, που την ξαναβρίσκει μετά από χρόνια: «Είμαστε ικανοί ν' αλλάξουμε;» και εκείνη του απαντά: «Η αλλαγή είναι μέσα σε όλους μας. Αρκεί να την θέλουμε».
-Σε αυτή τη διαδικασία αναδρομής που σας έβαλε το έργο σκεφτήκατε κάποια πράγματα που θα μπορούσατε να έχετε κάνει διαφορετικά;
Και ως στάση ζωής αντιλαμβάνομαι ότι το παρελθόν είναι παρελθόν. Και τις επιλογές που κάναμε μέσα στο χρόνο που τις κάναμε, τις κάναμε επειδή αυτές θέλαμε και μπορούσαμε τη δεδομένη στιγμή. Δεν έχει κανένα νόημα να αναρωτιόμαστε γιατί δεν κάναμε κάτι άλλο και να μας τρώει το μαράζι. Το θέμα είναι τι κάνουμε από εδώ και πέρα , όχι τι συνέβη στο παρελθόν.
-Γιατί επιλέξατε τον Αλέξανδρο Μυλωνά να ερμηνεύσει τον Σκρουτζ;
Η τραγουδιστική ικανότητα των ηθοποιών ήταν πολύ σημαντικό κριτήριο για τη διανομή, την οποία συναποφασίσαμε μαζί με τον Θοδωρή Οικονόμου . Ο Αλέξανδρος Μυλωνάς είναι ο ιδανικός Σκρουτζ. Είναι ένας καταπληκτικός ηθοποιός με τρομερό χιούμορ και μεγάλη ευαισθησία. Έχει καταφέρει να φτιάξει έναν δύστροπο, γεροπαράξενο ήρωα που ακόμα και αν τον απεχθάνεσαι, κατά βάθος μέσα σου τον συμπαθείς. Είναι πολύ συγκινητικός. Ο θεατής βλέπει την ιστορία μέσα από τα μάτια του Σκρουτζ και μπορεί να ταυτιστεί μαζί του. Πέρα από την υποκριτική τους ικανότητα, έρχεται μια στιγμή για τους ηθοποιούς που κάποιοι ρόλοι ανοίγουν κάτι μέσα τους. Νομίζω ότι είναι μία τέτοια στιγμή και για τον Αλέξανδρο. Είναι πολύ ευτυχής συγκυρία.
-Σκηνοθετείτε πρώτη φορά μιούζικαλ. Ποια είναι η εμπειρία σας;
Η μουσική δίνει το τέμπο που ορίζει τα πράγματα για το πως πρέπει να στηθεί κάτι σκηνικά. Από εκεί και πέρα για μένα δεν υπάρχει καμία διαφορά. Απλώς είναι μία ιστορία που γλιστράει και στο τραγούδι. Αυτή είναι και η αντίληψή του Θοδωρή Οικονόμου που επιμελείται τη μουσική. Ότι είναι συνέχεια της δράσης. Το τραγούδι και η πρόζα μπλέκονται το ένα μέσα στο άλλο. Το αντιμετώπισα όπως οποιοδήποτε άλλο έργο έχω ανεβάσει. Αυτό που ψάχνω σ' ένα θεατρικό έργο ώστε να το σκηνοθετήσω είναι να με συγκινήσει, να μετακινήσει κάτι στην ψυχή μου. Αυτή τη συγκίνηση που ένιωσα εγώ διαβάζοντας το έργο θέλω να περάσω και στους θεατές.
-Η παράσταση απευθύνεται τόσο στο ενήλικο κοινό, όσο και στα παιδιά. Εσείς έχετε μία μικρή εμπειρία από παιδικό θέατρο στο πλευρό της Ξένιας Καλογεροπούλου. Τι πιστεύετε ότι αναζητούν τα παιδιά σε μία παράσταση;
Αναζητούν την ειλικρίνεια και την καλή θεατρική κατασκευή. Η Ξένια μου έμαθε με τον πλέον εμφατικό τρόπο ότι δεν υπάρχει καμία διαφορά στο πως φτιάχνεται μια παράσταση για παιδιά και μία παράσταση για ενηλίκους. Απλώς υπάρχουν θεματικές και δραματουργίες που αφορούν περισσότερο τα παιδιά παρά τους ενηλίκους. Η διάκριση που γίνεται και ο όρος που χρησιμοποιούμε «παιδικό θέατρο», δεν είναι σωστός. Δεν υπάρχει παιδικό θέατρο, υπάρχει θέατρο που απευθύνεται σε διαφορετικές ηλικίες. Γιατί έχουμε δει και παραστάσεις παιδικού θεάτρου που είναι απλώς κακό θέατρο, τόσο επεξηγηματικό που αντιμετωπίζει τα παιδιά λες και είναι άνθρωποι μη νοήμονες που δεν έχουν αντίληψη. Αυτό είναι το μεγαλύτερο έγκλημα που μπορείς να κάνεις σε ένα παιδί.
-Είστε απόφοιτος της Φαρμακευτικής Σχολής του Α.Π.Θ.. Πως προέκυψε το θέατρο στη ζωή σας;
Από πολύ μικρή ηλικία γοητεύτηκα από το θέατρο και ήξερα ότι με αυτό ήθελα ν' ασχοληθώ όταν μεγαλώσω. Επειδή προέρχομαι από οικογένεια γιατρών και υπήρχε μία πίεση ν' ασχοληθώ με τον ιατρικό κλάδο, βρέθηκα στη Φαρμακευτική. Είχα ένα κίνητρο να την τελειώσω γιατί είχε ιδρυθεί τότε το Τμήμα Θεάτρου του Α.Π.Θ. και είχα βάλει στόχο να τελειώσω το πρώτο πτυχίο για να δώσω κατατακτήριες , ώστε να μην μπω ξανά στη δοκιμασία των πανελληνίων, όπως και έκανα. Από εκεί και πέρα ακολούθησα αυτό που πραγματικά ήθελα να κάνω. Πρόσφατα εκλέχτηκα Επίκουρος Καθηγητής στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών της Αθήνας, οπότε ξεκινάει και ένα καινούριο κεφάλαιο για μένα. Δεν μετάνιωσα ποτέ και για κανένα λόγο για την επιλογή μου. Το λέω αυτό όμως έχοντας στο μυαλό ότι κατάφερα να μπω στο επάγγελμα και να κάνω αυτό που ήθελα. Αν δεν μου είχε βγει δεν ξέρω που θα βρισκόμουν σήμερα.
-Για το μέλλον τί ονειρεύεστε;
Όσο μεγαλώνω με απασχολούν περισσότερο οι κλασσικοί συγγραφείς και τα μεγάλα , πολυπρόσωπα έργα. Βέβαια, αυτό προϋποθέτει ακριβές παραγωγές και μεγάλη στήριξη, και είναι λίγες οι σκηνές που μπορούν να τα υποστηρίξουν. Μ' ενδιαφέρουν πολύ όλα τα έργα του Τσέχωφ, και επειδή τον θαυμάζω τόσο πολύ δεν τολμώ ακόμα να τα πιάσω. Έχω κάνει μια διασκευή τα διηγήματα του. Επίσης θέλω πολύ ν' ανεβάσω κάποια έργα του Ιψεν -όχι τα πολύ γνωστά του-, αλλά και έργα του Γκολντόνι, του Άλμπι, του Ευριπίδη. Ελπίζω ότι κάποια από αυτά θα καταφέρω να τα κάνω.
-Ο Εμπενέζερ Σκρουτζ είναι οπαδός της αυστηρής πειθαρχίας και της σκληρής δουλειάς. Νιώθει τουλάχιστον… αμήχανα με τις γιορτές και τις σχόλες. Για εσάς τί συμβολίζουν οι γιορτές;
Πάντα οι γιορτές μου προκαλούν ανάμεικτα συναισθήματα. Από τη μια είναι μία ευκαιρία συνάντησης με τους ανθρώπους που αγαπάς, αλλά από την άλλη έχουν και μια δόση μελαγχολίας. Αυτό ισχύει κάπως βέβαια για όλα τα πράγματα. Η ευτυχία κουβαλάει πάντα μαζί της και τη χαρά και τη θλίψη, με την έννοια ότι ξέρεις ότι αυτό που ζεις εκείνη τη στιγμή είναι προσωρινό και θα παρέλθει.
-Αν σας επισκεπτόταν το πνεύμα των Χριστουγέννων, τί θα του ζητούσατε;
Θα πω κάτι κοινότοπο, αλλά εν τέλει και το κοινότοπο έχει κάποιο λόγο που υπάρχει. Μεγαλώνοντας κανείς καταλαβαίνει ότι αυτό που έχει σημασία είναι οι άνθρωποι που έχει γύρω του. Πιστεύω ότι αν έχεις τα στοιχειώδη για να μπορείς να επιβιώσεις ανθρωπινά, ζητάς πράγματα πιο ουσιαστικά, όπως το να είσαι με τους ανθρώπους που αγαπάς.
Ο Γιάννης Μόσχος μίλησε στη Νάντια Μπακοπούλου για το απόλυτο παραμύθι των Χριστουγέννων που σαγηνεύει τις καρδιές όλων εκείνων που έχουν ακόμη τη διάθεση να βλέπουν τον κόσμο με την αθωότητα της παιδικής ψυχής. Άλλωστε, αν παραμένει κάτι σημαντικό στην «Χριστουγεννιάτικη ιστορία» είναι η δύναμη ότι μπορούμε να ξαναβρούμε κάτι από την χαμένη παιδική μας αθωότητα.
-Το Εθνικό Θέατρο -για πρώτη φορά στην ιστορία του- προτείνει μια παραγωγή για τα Χριστούγεννα που απευθύνεται σε όλη την οικογένεια. Τι θα δούμε στη σκηνή του REX;
Ο καλλιτεχνικός διευθυντής, Στάθης Λιβαθινός, είχε την ιδέα να κάνει το Εθνικό μια παραγωγή για τα Χριστούγεννα που να απευθύνεται τόσο στο ενήλικο κοινό όσο και στα παιδιά, και μας εμπιστεύτηκε να την υλοποιήσουμε. Βασιστήκαμε σε μία υπάρχουσα διασκευή της «Χριστουγεννιάτικης Ιστορίας» του Άγγλου συγγραφέα Τζακ Θορν που ανέβηκε πέρυσι τα Χριστούγεννα στο Old Vic στο Λονδίνο και μαζί με τον Θοδωρή Οικονόμου που ανέλαβε την μουσική επιμέλεια δουλέψαμε πάνω σε αυτήν. Το κείμενο διαμορφώθηκε περαιτέρω στις πρόβες και συνδέθηκε με τις ανάγκες της παράστασής μας. Πρόκειται για μία πολυσύνθετη και ιδιαίτερα απαιτητική παραγωγή του Εθνικού, στην οποία συμμετέχουν 16 ηθοποιοί, 4 χορωδοί και ζωντανή πενταμελής ορχήστρα. Η παράσταση δεν αρνείται το παραμυθιακό στοιχείο του έργου, όμως δεν βασίζεται στον εντυπωσιασμό και στο εύκολο θέαμα. Φιλοδοξία μας δεν είναι να εντυπωσιάσουμε, αλλά να δημιουργήσουμε το κατάλληλο σκηνικό περιβάλλον για να φιλοξενηθεί αυτή η ιστορία και να ταξιδέψουμε το κοινό στη χαμένη αθωότητά του. Ελπίζω να τα καταφέρουμε.
-Τι συναισθήματα σας γέννησε η ιστορία του Τσαρλς Ντίκενς όταν την πρωτοδιαβάσατε;
Μου είναι δύσκολο να θυμηθώ πότε την διάβασα για πρώτη φορά. Και η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν και πολλές διασκευές και διαφορετικές εκδοχές της που είναι ευρύτερα γνωστές. Πρόκειται για μια ιστορία που όπως και να διασκευαστεί μας συγκινεί όλους από διαφορετικές πλευρές. Τα παιδιά θα γοητευτούν σίγουρα από το παραμυθιακό στοιχείο του έργου που λειτουργεί και ως μία προβολή για το μέλλον. Εμάς τους ενήλικες και ειδικά από μία ηλικία και πέρα, νομίζω ότι μας συγκινεί αυτή η διαδρομή στο παρελθόν και στο παρόν που κάνει ο Σκρουτζ, γιατί μας βάζει σε μία διαδικασία αναδρομής σε στιγμές και γεγονότα που έχουν καταφέρει να «γράψουν» στην ψυχή μας, μας βάζει να σκεφτούμε τι έχουμε πράξει και να αναρωτηθούμε πάνω σε αυτό.
-Ο Σκρουτζ σηματοδοτεί την ελπίδα ότι όλα μπορούν να αλλάξουν ανά πάσα στιγμή, αρκεί ο καθένας να βρει το κουράγιο να πολεμήσει τα φαντάσματά του. Εσείς, το πιστεύετε αυτό;
Αυτό νομίζω ότι είναι και ο πυρήνας του έργου. Το ερώτημα «αν είμαστε ικανοί ν' αλλάξουμε». Στην πραγματικότητα δεν πιστεύω ότι μπορούμε να αλλάξουμε πλήρως και να γίνουμε τελείως διαφορετικοί άνθρωποι. Ίσως μπορούμε να μετακινηθούμε και να αλλάξουμε κάποια πράγματα. Το θέμα όμως είναι, αν πραγματικά το θέλουμε. Μάλιστα, μια στιχομυθία της διασκευής μας συμπυκνώνει, εύστοχα νομίζω αυτό που θέλω να πω. Ρωτάει κάποια στιγμή ο Σκρουτζ την πρώην αγαπημένη του, τη Μπελ, που την ξαναβρίσκει μετά από χρόνια: «Είμαστε ικανοί ν' αλλάξουμε;» και εκείνη του απαντά: «Η αλλαγή είναι μέσα σε όλους μας. Αρκεί να την θέλουμε».
-Σε αυτή τη διαδικασία αναδρομής που σας έβαλε το έργο σκεφτήκατε κάποια πράγματα που θα μπορούσατε να έχετε κάνει διαφορετικά;
Και ως στάση ζωής αντιλαμβάνομαι ότι το παρελθόν είναι παρελθόν. Και τις επιλογές που κάναμε μέσα στο χρόνο που τις κάναμε, τις κάναμε επειδή αυτές θέλαμε και μπορούσαμε τη δεδομένη στιγμή. Δεν έχει κανένα νόημα να αναρωτιόμαστε γιατί δεν κάναμε κάτι άλλο και να μας τρώει το μαράζι. Το θέμα είναι τι κάνουμε από εδώ και πέρα , όχι τι συνέβη στο παρελθόν.
-Γιατί επιλέξατε τον Αλέξανδρο Μυλωνά να ερμηνεύσει τον Σκρουτζ;
Η τραγουδιστική ικανότητα των ηθοποιών ήταν πολύ σημαντικό κριτήριο για τη διανομή, την οποία συναποφασίσαμε μαζί με τον Θοδωρή Οικονόμου . Ο Αλέξανδρος Μυλωνάς είναι ο ιδανικός Σκρουτζ. Είναι ένας καταπληκτικός ηθοποιός με τρομερό χιούμορ και μεγάλη ευαισθησία. Έχει καταφέρει να φτιάξει έναν δύστροπο, γεροπαράξενο ήρωα που ακόμα και αν τον απεχθάνεσαι, κατά βάθος μέσα σου τον συμπαθείς. Είναι πολύ συγκινητικός. Ο θεατής βλέπει την ιστορία μέσα από τα μάτια του Σκρουτζ και μπορεί να ταυτιστεί μαζί του. Πέρα από την υποκριτική τους ικανότητα, έρχεται μια στιγμή για τους ηθοποιούς που κάποιοι ρόλοι ανοίγουν κάτι μέσα τους. Νομίζω ότι είναι μία τέτοια στιγμή και για τον Αλέξανδρο. Είναι πολύ ευτυχής συγκυρία.
-Σκηνοθετείτε πρώτη φορά μιούζικαλ. Ποια είναι η εμπειρία σας;
Η μουσική δίνει το τέμπο που ορίζει τα πράγματα για το πως πρέπει να στηθεί κάτι σκηνικά. Από εκεί και πέρα για μένα δεν υπάρχει καμία διαφορά. Απλώς είναι μία ιστορία που γλιστράει και στο τραγούδι. Αυτή είναι και η αντίληψή του Θοδωρή Οικονόμου που επιμελείται τη μουσική. Ότι είναι συνέχεια της δράσης. Το τραγούδι και η πρόζα μπλέκονται το ένα μέσα στο άλλο. Το αντιμετώπισα όπως οποιοδήποτε άλλο έργο έχω ανεβάσει. Αυτό που ψάχνω σ' ένα θεατρικό έργο ώστε να το σκηνοθετήσω είναι να με συγκινήσει, να μετακινήσει κάτι στην ψυχή μου. Αυτή τη συγκίνηση που ένιωσα εγώ διαβάζοντας το έργο θέλω να περάσω και στους θεατές.
-Η παράσταση απευθύνεται τόσο στο ενήλικο κοινό, όσο και στα παιδιά. Εσείς έχετε μία μικρή εμπειρία από παιδικό θέατρο στο πλευρό της Ξένιας Καλογεροπούλου. Τι πιστεύετε ότι αναζητούν τα παιδιά σε μία παράσταση;
Αναζητούν την ειλικρίνεια και την καλή θεατρική κατασκευή. Η Ξένια μου έμαθε με τον πλέον εμφατικό τρόπο ότι δεν υπάρχει καμία διαφορά στο πως φτιάχνεται μια παράσταση για παιδιά και μία παράσταση για ενηλίκους. Απλώς υπάρχουν θεματικές και δραματουργίες που αφορούν περισσότερο τα παιδιά παρά τους ενηλίκους. Η διάκριση που γίνεται και ο όρος που χρησιμοποιούμε «παιδικό θέατρο», δεν είναι σωστός. Δεν υπάρχει παιδικό θέατρο, υπάρχει θέατρο που απευθύνεται σε διαφορετικές ηλικίες. Γιατί έχουμε δει και παραστάσεις παιδικού θεάτρου που είναι απλώς κακό θέατρο, τόσο επεξηγηματικό που αντιμετωπίζει τα παιδιά λες και είναι άνθρωποι μη νοήμονες που δεν έχουν αντίληψη. Αυτό είναι το μεγαλύτερο έγκλημα που μπορείς να κάνεις σε ένα παιδί.
-Είστε απόφοιτος της Φαρμακευτικής Σχολής του Α.Π.Θ.. Πως προέκυψε το θέατρο στη ζωή σας;
Από πολύ μικρή ηλικία γοητεύτηκα από το θέατρο και ήξερα ότι με αυτό ήθελα ν' ασχοληθώ όταν μεγαλώσω. Επειδή προέρχομαι από οικογένεια γιατρών και υπήρχε μία πίεση ν' ασχοληθώ με τον ιατρικό κλάδο, βρέθηκα στη Φαρμακευτική. Είχα ένα κίνητρο να την τελειώσω γιατί είχε ιδρυθεί τότε το Τμήμα Θεάτρου του Α.Π.Θ. και είχα βάλει στόχο να τελειώσω το πρώτο πτυχίο για να δώσω κατατακτήριες , ώστε να μην μπω ξανά στη δοκιμασία των πανελληνίων, όπως και έκανα. Από εκεί και πέρα ακολούθησα αυτό που πραγματικά ήθελα να κάνω. Πρόσφατα εκλέχτηκα Επίκουρος Καθηγητής στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών της Αθήνας, οπότε ξεκινάει και ένα καινούριο κεφάλαιο για μένα. Δεν μετάνιωσα ποτέ και για κανένα λόγο για την επιλογή μου. Το λέω αυτό όμως έχοντας στο μυαλό ότι κατάφερα να μπω στο επάγγελμα και να κάνω αυτό που ήθελα. Αν δεν μου είχε βγει δεν ξέρω που θα βρισκόμουν σήμερα.
-Για το μέλλον τί ονειρεύεστε;
Όσο μεγαλώνω με απασχολούν περισσότερο οι κλασσικοί συγγραφείς και τα μεγάλα , πολυπρόσωπα έργα. Βέβαια, αυτό προϋποθέτει ακριβές παραγωγές και μεγάλη στήριξη, και είναι λίγες οι σκηνές που μπορούν να τα υποστηρίξουν. Μ' ενδιαφέρουν πολύ όλα τα έργα του Τσέχωφ, και επειδή τον θαυμάζω τόσο πολύ δεν τολμώ ακόμα να τα πιάσω. Έχω κάνει μια διασκευή τα διηγήματα του. Επίσης θέλω πολύ ν' ανεβάσω κάποια έργα του Ιψεν -όχι τα πολύ γνωστά του-, αλλά και έργα του Γκολντόνι, του Άλμπι, του Ευριπίδη. Ελπίζω ότι κάποια από αυτά θα καταφέρω να τα κάνω.
-Ο Εμπενέζερ Σκρουτζ είναι οπαδός της αυστηρής πειθαρχίας και της σκληρής δουλειάς. Νιώθει τουλάχιστον… αμήχανα με τις γιορτές και τις σχόλες. Για εσάς τί συμβολίζουν οι γιορτές;
Πάντα οι γιορτές μου προκαλούν ανάμεικτα συναισθήματα. Από τη μια είναι μία ευκαιρία συνάντησης με τους ανθρώπους που αγαπάς, αλλά από την άλλη έχουν και μια δόση μελαγχολίας. Αυτό ισχύει κάπως βέβαια για όλα τα πράγματα. Η ευτυχία κουβαλάει πάντα μαζί της και τη χαρά και τη θλίψη, με την έννοια ότι ξέρεις ότι αυτό που ζεις εκείνη τη στιγμή είναι προσωρινό και θα παρέλθει.
-Αν σας επισκεπτόταν το πνεύμα των Χριστουγέννων, τί θα του ζητούσατε;
Θα πω κάτι κοινότοπο, αλλά εν τέλει και το κοινότοπο έχει κάποιο λόγο που υπάρχει. Μεγαλώνοντας κανείς καταλαβαίνει ότι αυτό που έχει σημασία είναι οι άνθρωποι που έχει γύρω του. Πιστεύω ότι αν έχεις τα στοιχειώδη για να μπορείς να επιβιώσεις ανθρωπινά, ζητάς πράγματα πιο ουσιαστικά, όπως το να είσαι με τους ανθρώπους που αγαπάς.
