Είχα γράψει πριν από μερικούς μήνες ότι αυτή η καταιγίδα της οικονομικής κρίσης που μαστίζει εδώ και τέσσερα χρόνια τη χώρα μας και κοντεύει να διαβρώσει εντελώς τον κοινωνικό της ιστό, έχει και τα οφέλη της.
Τα οφέλη της αφορούν στην θετική επίδραση στο πολιτιστικό πεδίο και ιδιαίτερα τη μουσική, το θέατρο και τη λογοτεχνία. Θυμίζει κάπως την εποχή της χουντικής επταετίας, όπου ορμούσαμε στο STUDIO, στην Αλκυονίδα, στο θέατρο ΑΛΦΑ, στο θέατρο της Μαριέττας Ριάλδη, στην Απανεμιά, στις Εσπερίδες, στον Σκορπιό, στη Διαγώνιο, για να ρουφήξουμε καλό κινηματογράφο, θέατρο και τραγούδι.
Όλα αυτά τα γράφω γιατί πήγα πρόσφατα στο θέατρο Διάνα και είδα την παράσταση «9:05».
Ένα τρένο που καθυστερεί. Μία μπάντα οκτώ μουσικών και ένας ραδιοφωνικός παραγωγός περιμένουν ένα τρένο που δεν θα έρθει ποτέ. Έρχονται μόνο και συναντιόνται σκέψεις, μνήμες, συναισθήματα, προσδοκίες και απώλειες. Το Ελληνικό τραγούδι συναντά τη συλλογική μας μνήμη μέσα σ’ ένα συναισθηματικό ναρκοπέδιο ερωτήσεων, απαντήσεων, ελπίδων και χαμένων ευκαιριών.
Εξαιρετικά τα κείμενα του Οδυσσέα Ιωάννου, που εξέπληξαν ακόμη κι εμένα που γνωρίζω πολύ καλά τη γραφή του μέσα από τους στίχους του και τα βιβλία του. Λόγια απαλά σαν χιόνι αλλά και αιχμηρά, φαρμακερά βέλη σαν τις αλήθειες.
Η προσέγγιση του Ιωάννου δεν είναι ούτε δραματική ούτε ανάλαφρη. Προσεγγίζει μία πρόσφατη ιστορική διαδρομή με στοιχεία «κοινωνιολογικώς πολιτικά» αποφεύγοντας να επιζητήσει συγκινησιακά χειροκροτήματα. Δημιουργεί όμως προϋποθέσεις να αισθανθούν οι θεατές τα συναισθήματα που εκπορεύονται από σύζευξη κειμένου και στίχων των τραγουδιών που ερμηνεύονται καταπληκτικά από τους δύο καταξιωμένους ερμηνευτές Βασίλη Παπακωνσταντίνου και Χρήστο Θηβαίο. Είναι από αυτά τα κείμενα όπου με μία θαμαστή λειτουργική λιτότητα κάθε του λέξη δημιουργεί δεκάδες εικόνες και συναισθήματα.
«Φόβος είναι η απόσταση από το γεγονός»
Για τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου ότι να πεις θα φανεί μικρό και ελλιπές. Θα πω μόνο ότι ο Βασίλης είναι πάρα πολύ άτυχος που γεννήθηκε στην Ελλάδα. Ο Θηβαίος εξαιρετικός και μία έκπληξη, εμφανισιακά αφενός λόγω του κουρέματος και αφετέρου για τα υποκριτικά του χαρίσματα που θα τα ζήλευαν πολλές τηλεοπτικές και θεατρικές περσόνες.
Μέσα από την παράσταση περνάνε καμιά τριανταριά μεγάλα τραγούδια του Θεοδωράκη, Χατζιδάκι, Ξαρχάκου, Μούτση, Λοΐζου, Μικρούτσικου, τα οποία θεματικά και λειτουργικά κουμπώνουν με το είδος και το ύφος της παράστασης. Αρχιτέκτονας της μοναδικής αυτής παράστασης ο Παντελής Βούλγαρης, όπου με μαεστρία κατευθύνει όλους τους συντελεστές αποφεύγοντας οποιαδήποτε σκηνοθετική φλυαρία και στομφολογία.
Εξαιρετικά επίσης τα σκηνικά, οι φωτισμοί και η μπάντα των μουσικών. Τον ορισμό και χαρακτηρισμό της συγκεκριμένης παράστασης θα μπορούσε να τον καθορίσει μόνο η αποκωδικοποίηση των συνεχών χειροκροτημάτων των θεατών.
Τα οφέλη της αφορούν στην θετική επίδραση στο πολιτιστικό πεδίο και ιδιαίτερα τη μουσική, το θέατρο και τη λογοτεχνία. Θυμίζει κάπως την εποχή της χουντικής επταετίας, όπου ορμούσαμε στο STUDIO, στην Αλκυονίδα, στο θέατρο ΑΛΦΑ, στο θέατρο της Μαριέττας Ριάλδη, στην Απανεμιά, στις Εσπερίδες, στον Σκορπιό, στη Διαγώνιο, για να ρουφήξουμε καλό κινηματογράφο, θέατρο και τραγούδι.
Όλα αυτά τα γράφω γιατί πήγα πρόσφατα στο θέατρο Διάνα και είδα την παράσταση «9:05».
Ένα τρένο που καθυστερεί. Μία μπάντα οκτώ μουσικών και ένας ραδιοφωνικός παραγωγός περιμένουν ένα τρένο που δεν θα έρθει ποτέ. Έρχονται μόνο και συναντιόνται σκέψεις, μνήμες, συναισθήματα, προσδοκίες και απώλειες. Το Ελληνικό τραγούδι συναντά τη συλλογική μας μνήμη μέσα σ’ ένα συναισθηματικό ναρκοπέδιο ερωτήσεων, απαντήσεων, ελπίδων και χαμένων ευκαιριών.
Εξαιρετικά τα κείμενα του Οδυσσέα Ιωάννου, που εξέπληξαν ακόμη κι εμένα που γνωρίζω πολύ καλά τη γραφή του μέσα από τους στίχους του και τα βιβλία του. Λόγια απαλά σαν χιόνι αλλά και αιχμηρά, φαρμακερά βέλη σαν τις αλήθειες.
Η προσέγγιση του Ιωάννου δεν είναι ούτε δραματική ούτε ανάλαφρη. Προσεγγίζει μία πρόσφατη ιστορική διαδρομή με στοιχεία «κοινωνιολογικώς πολιτικά» αποφεύγοντας να επιζητήσει συγκινησιακά χειροκροτήματα. Δημιουργεί όμως προϋποθέσεις να αισθανθούν οι θεατές τα συναισθήματα που εκπορεύονται από σύζευξη κειμένου και στίχων των τραγουδιών που ερμηνεύονται καταπληκτικά από τους δύο καταξιωμένους ερμηνευτές Βασίλη Παπακωνσταντίνου και Χρήστο Θηβαίο. Είναι από αυτά τα κείμενα όπου με μία θαμαστή λειτουργική λιτότητα κάθε του λέξη δημιουργεί δεκάδες εικόνες και συναισθήματα.
«Δεν θέλω να είμαι το φύλλο στο νερό του ποταμού αλλά το νερό»
«Ελπίδα είναι η αναβολή της απογοήτευσης»
«Φόβος είναι η απόσταση από το γεγονός»
Για τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου ότι να πεις θα φανεί μικρό και ελλιπές. Θα πω μόνο ότι ο Βασίλης είναι πάρα πολύ άτυχος που γεννήθηκε στην Ελλάδα. Ο Θηβαίος εξαιρετικός και μία έκπληξη, εμφανισιακά αφενός λόγω του κουρέματος και αφετέρου για τα υποκριτικά του χαρίσματα που θα τα ζήλευαν πολλές τηλεοπτικές και θεατρικές περσόνες.Μέσα από την παράσταση περνάνε καμιά τριανταριά μεγάλα τραγούδια του Θεοδωράκη, Χατζιδάκι, Ξαρχάκου, Μούτση, Λοΐζου, Μικρούτσικου, τα οποία θεματικά και λειτουργικά κουμπώνουν με το είδος και το ύφος της παράστασης. Αρχιτέκτονας της μοναδικής αυτής παράστασης ο Παντελής Βούλγαρης, όπου με μαεστρία κατευθύνει όλους τους συντελεστές αποφεύγοντας οποιαδήποτε σκηνοθετική φλυαρία και στομφολογία.
Εξαιρετικά επίσης τα σκηνικά, οι φωτισμοί και η μπάντα των μουσικών. Τον ορισμό και χαρακτηρισμό της συγκεκριμένης παράστασης θα μπορούσε να τον καθορίσει μόνο η αποκωδικοποίηση των συνεχών χειροκροτημάτων των θεατών.
