Για πρώτη φορά στα κινηματογραφικά χρονικά μια μικρού μήκους ταινία γίνεται η αρχή και μετεξελίσσεται σε μια μεγάλου μήκους ταινία. Συγκεκριμένα τρία χρονιά μετά την υποψηφιότητά του για Όσκαρ για την μικρού μήκους ταινία “Madre”, ο σκηνοθέτης Ροδρίγκο Σορογκογέν, μια ανερχόμενη δύναμη στο ισπανικό σινεμά, δημιουργός των ταινιών «Κανείς δεν Μπορεί να μας Σώσει» (2016) και «Ο Έκπτωτος» (2018), επιστρέφει για να μας αφηγηθεί την συνέχεια της καταλυτικής ιστορίας του που έχει να κάνει με την απώλεια.
Στη μικρού μήκους ταινία με το γεμάτο αγωνία φινάλε, μια μητέρα συνομιλεί στο τηλέφωνο με τον εξάχρονο γιό της Ιβάν που έχει πάει διακοπές με τον πατέρα του. Μόνο που όπως πληροφορεί τη μητέρα του δεν είναι με τον μπαμπά του, αλλά μόνος σε μια μεγάλη παραλία. Τι να κάνει η μητέρα του από την Μαδρίτη που βρίσκεται; Ο τεράστιος φόβος αρχίζει να την πλημμυρίζει. Όταν μάλιστα ο μικρός της λέει ότι ένας άγνωστος άντρας τον πλησιάζει και ενώ ακούγεται η μπαταρία του κινητού που τελειώνει, εκείνη νοιώθει απόγνωση, του λέει να τρέξει όσο πιο γρήγορα μπορεί, να φύγει, να σωθεί και το τηλεφώνημα μένει μετέωρο μαζί με την τύχη του μικρού Ιβάν που κανείς δεν ξέρει τι απόγινε από τότε.
Αυτή η δεκαπεντάλεπτη και κάτι μικρού μήκους ταινία γίνεται η αρχή της νέας μεγάλου μήκους ταινίας, καθώς πραγματικά θα μπορούσες να την θεωρήσεις και ως το πρώτο μεγάλο πλάνο μιας ιστορίας που ζητά τη συνέχεια της. Κάτι τέτοιο ένοιωσε και ο Ροδρίγκο Σορογκογέν και κάνοντας ένα άλμα στο χρόνο, μας πηγαίνει δέκα χρόνια μετά, έχοντας πάντα στο κέντρο της ταινίας του την καταπληκτική πρωταγωνίστρια του στο ρόλο της μητέρας την Μάρτα Νιέτο, η οποία τιμήθηκε με το Α’ βραβείο ερμηνείας στο τμήμα ORIZZONTI του Διεθνούς Κινηματογραφικού Φεστιβάλ Βενετίας.
Με ένα καλά δομημένο σενάριο, το οποίο φέρει κατά το ήμισυ την υπογραφή του σκηνοθέτη, μαθαίνουμε πως η Έλενα (η μητέρα) έχει μετακομίσει στην παραλία που χάθηκε ο γιός της και δουλεύει σ ένα εστιατόριο. Μοιάζει να έχει ξεκινήσει μια νέα ζωή και να έχει αφήσει πίσω της το τραγικό συμβάν καθώς συζεί με κάποιον άλλον άντρα. Ωστόσο το φάντασμα της εξαφάνισης την ακολουθεί, άλλωστε τι νόημα θα είχε η επιστροφή της στην παραλία που χάθηκε ο γιός της; Κατά βάθος, ενδόμυχα ελπίζει ότι εκεί θα τον ξαναβρεί. Ότι θα ξαναπιάσει το νήμα της ζωής της. Και αυτό συμβαίνει όταν γνωρίζει έναν γάλλο έφηβο που της θυμίζει έντονα τον χαμένο της γιο. Οι δυο τους θα αναπτύξουν μια σχέση που θα αντιμετωπίσει με μεγάλη καχυποψία το περιβάλλον τους, τόσο η οικογένεια του 16χρονου, όσο και ο άντρας με τον οποίο έχει σχέση η μητέρα. Τα ταμπού είναι εκεί, όπως και οι προκαταλήψεις και ο δημιουργός της ταινίας, τα φωτίζει και αυτά.
Ο Ισπανός σκηνοθέτης κατάθεσε μια αναπάντεχη, γεμάτη οξυδέρκεια και ανθρωπιά ταινία, που αναρωτιέται τι συμβαίνει μετά την απώλεια, μετά την πραγματοποίηση του μεγαλύτερού σου φόβου, μετά την χειρότερη μέρα στη ζωή μιας μητέρας. Η ταινία του που θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε και ως ψυχολογικό θρίλερ αναζήτησης σκιαγραφεί όλα τα ενδόμυχα συναισθήματα αυτής της μητέρας για την οποία επί της ουσίας, ο χρόνος σταμάτησε σ αυτό το δυσοίωνο τελευταίο τηλεφώνημα με το γιό της.
Αν και ξέρει ότι ο έφηβος Ζαν δεν είναι ο γιος της, ωστόσο θέλει να περάσει χρόνο μαζί του. Να τον πλησιάσει και να τον γνωρίσει. Η ιστορία ξεκινάει με σασπένς και εξελίσσεται σε μια χαμηλών τόνων ιστορία για μια γυναίκα που ζει με τον πόνο της απώλειας και μάχεται να βγει από το σκοτεινό τούνελ, στο οποίο μπήκε τόσα χρόνια νωρίτερα.
H μικρού μήκους ταινία, που αποτέλεσε τη βάση της νέας μεγάλου μήκους ταινίας, δεν αφορούσε τόσο την μητρότητα, όσο τον φόβο. Το πώς ο φόβος μάς κυριεύει και μας συνθλίβει. Το πώς μερικές φορές αυτό που φοβόμαστε περισσότερο πραγματοποιείται. Η μεγάλου μήκους ιστορία αντίθετα είναι ένα ταξίδι προς την αγάπη. Μια ιδιαίτερη αγάπη μιας μητέρας για τον γιο της, η οποία δεν σταμάτησε ποτέ να υπάρχει και τώρα εξελίσσεται στον χρόνο. Είναι μια μητέρα που δεν μπόρεσε ποτέ να αποχαιρετίσει τον γιο της και που τώρα μοιάζει έτοιμη να το κάνει. Η Έλενα θέλει να λυτρωθεί. Και ο Ζαν την βοηθάει, ή μάλλον γίνεται το όχημα της, ακριβώς σε αυτόν τον εσωτερικό αποχαιρετισμό, που έχει απόλυτη ανάγκη να πραγματοποιήσει. Όλα αυτά εννοούνται, αιωρούνται στην ταινία και ποτέ δεν ομολογούνται και αυτό ακριβώς είναι και το πολύ ενδιαφέρων.
Λένε ότι η μεγαλύτερη απώλεια είναι να χάσει μια μητέρα το παιδί της. Μήπως όμως αυτή η απώλεια αποκτά ακόμα περισσότερες λεπτές ψυχολογικές διαστάσεις και εκδοχές, όταν η μοίρα του παιδιού έχει μείνει άγνωστη και ασαφής; Όταν έχει μείνει μια τρεμάμενη φλόγα ελπίδας που όσο περνάει ο χρόνος σβήνει μεν, αλλά από την άλλη δεν σε αφήνει να αποχαιρετίσεις, να ξεπεράσεις την απώλεια; Όλες αυτές τις λεπτές εκδοχές σκιαγραφεί με δεξιοτεχνία ο Ροδρίγκο Σορογκογέν σε μια ταινία που ούτε η μητέρα ούτε ο Ζαν διευκρινίζουν τι θέλει ο ένας από τον άλλον.
Τελικά, το “Εξαφανισμένος” είναι ένα ταξίδι από το σκοτάδι προς το φως. Από τον θάνατο προς την ζωή. Από την ενοχή προς την συγχώρεση. Από τον φόβο προς την αγάπη. Μια βαθιά συγκινητική, δραματική, ανθρώπινη ταινία. Δείτε την…
Info
Σκηνοθεσία: Ροδρίγκο Σορογκογέν
Με τους: Μάρτα Νιέτο, Ζιλ Ποριέ, Άλεξ Μπρέντεμουλ, Αν Κονσινί, Φρεντερίκ Πιερό, Γκιγιόμ Αρνόλ
Είδος: Δράμα, ψυχολογικό θρίλερ
Βαθμολογία:8/10
Στη μικρού μήκους ταινία με το γεμάτο αγωνία φινάλε, μια μητέρα συνομιλεί στο τηλέφωνο με τον εξάχρονο γιό της Ιβάν που έχει πάει διακοπές με τον πατέρα του. Μόνο που όπως πληροφορεί τη μητέρα του δεν είναι με τον μπαμπά του, αλλά μόνος σε μια μεγάλη παραλία. Τι να κάνει η μητέρα του από την Μαδρίτη που βρίσκεται; Ο τεράστιος φόβος αρχίζει να την πλημμυρίζει. Όταν μάλιστα ο μικρός της λέει ότι ένας άγνωστος άντρας τον πλησιάζει και ενώ ακούγεται η μπαταρία του κινητού που τελειώνει, εκείνη νοιώθει απόγνωση, του λέει να τρέξει όσο πιο γρήγορα μπορεί, να φύγει, να σωθεί και το τηλεφώνημα μένει μετέωρο μαζί με την τύχη του μικρού Ιβάν που κανείς δεν ξέρει τι απόγινε από τότε.
Αυτή η δεκαπεντάλεπτη και κάτι μικρού μήκους ταινία γίνεται η αρχή της νέας μεγάλου μήκους ταινίας, καθώς πραγματικά θα μπορούσες να την θεωρήσεις και ως το πρώτο μεγάλο πλάνο μιας ιστορίας που ζητά τη συνέχεια της. Κάτι τέτοιο ένοιωσε και ο Ροδρίγκο Σορογκογέν και κάνοντας ένα άλμα στο χρόνο, μας πηγαίνει δέκα χρόνια μετά, έχοντας πάντα στο κέντρο της ταινίας του την καταπληκτική πρωταγωνίστρια του στο ρόλο της μητέρας την Μάρτα Νιέτο, η οποία τιμήθηκε με το Α’ βραβείο ερμηνείας στο τμήμα ORIZZONTI του Διεθνούς Κινηματογραφικού Φεστιβάλ Βενετίας.
Με ένα καλά δομημένο σενάριο, το οποίο φέρει κατά το ήμισυ την υπογραφή του σκηνοθέτη, μαθαίνουμε πως η Έλενα (η μητέρα) έχει μετακομίσει στην παραλία που χάθηκε ο γιός της και δουλεύει σ ένα εστιατόριο. Μοιάζει να έχει ξεκινήσει μια νέα ζωή και να έχει αφήσει πίσω της το τραγικό συμβάν καθώς συζεί με κάποιον άλλον άντρα. Ωστόσο το φάντασμα της εξαφάνισης την ακολουθεί, άλλωστε τι νόημα θα είχε η επιστροφή της στην παραλία που χάθηκε ο γιός της; Κατά βάθος, ενδόμυχα ελπίζει ότι εκεί θα τον ξαναβρεί. Ότι θα ξαναπιάσει το νήμα της ζωής της. Και αυτό συμβαίνει όταν γνωρίζει έναν γάλλο έφηβο που της θυμίζει έντονα τον χαμένο της γιο. Οι δυο τους θα αναπτύξουν μια σχέση που θα αντιμετωπίσει με μεγάλη καχυποψία το περιβάλλον τους, τόσο η οικογένεια του 16χρονου, όσο και ο άντρας με τον οποίο έχει σχέση η μητέρα. Τα ταμπού είναι εκεί, όπως και οι προκαταλήψεις και ο δημιουργός της ταινίας, τα φωτίζει και αυτά.
Ο Ισπανός σκηνοθέτης κατάθεσε μια αναπάντεχη, γεμάτη οξυδέρκεια και ανθρωπιά ταινία, που αναρωτιέται τι συμβαίνει μετά την απώλεια, μετά την πραγματοποίηση του μεγαλύτερού σου φόβου, μετά την χειρότερη μέρα στη ζωή μιας μητέρας. Η ταινία του που θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε και ως ψυχολογικό θρίλερ αναζήτησης σκιαγραφεί όλα τα ενδόμυχα συναισθήματα αυτής της μητέρας για την οποία επί της ουσίας, ο χρόνος σταμάτησε σ αυτό το δυσοίωνο τελευταίο τηλεφώνημα με το γιό της.
Αν και ξέρει ότι ο έφηβος Ζαν δεν είναι ο γιος της, ωστόσο θέλει να περάσει χρόνο μαζί του. Να τον πλησιάσει και να τον γνωρίσει. Η ιστορία ξεκινάει με σασπένς και εξελίσσεται σε μια χαμηλών τόνων ιστορία για μια γυναίκα που ζει με τον πόνο της απώλειας και μάχεται να βγει από το σκοτεινό τούνελ, στο οποίο μπήκε τόσα χρόνια νωρίτερα.
H μικρού μήκους ταινία, που αποτέλεσε τη βάση της νέας μεγάλου μήκους ταινίας, δεν αφορούσε τόσο την μητρότητα, όσο τον φόβο. Το πώς ο φόβος μάς κυριεύει και μας συνθλίβει. Το πώς μερικές φορές αυτό που φοβόμαστε περισσότερο πραγματοποιείται. Η μεγάλου μήκους ιστορία αντίθετα είναι ένα ταξίδι προς την αγάπη. Μια ιδιαίτερη αγάπη μιας μητέρας για τον γιο της, η οποία δεν σταμάτησε ποτέ να υπάρχει και τώρα εξελίσσεται στον χρόνο. Είναι μια μητέρα που δεν μπόρεσε ποτέ να αποχαιρετίσει τον γιο της και που τώρα μοιάζει έτοιμη να το κάνει. Η Έλενα θέλει να λυτρωθεί. Και ο Ζαν την βοηθάει, ή μάλλον γίνεται το όχημα της, ακριβώς σε αυτόν τον εσωτερικό αποχαιρετισμό, που έχει απόλυτη ανάγκη να πραγματοποιήσει. Όλα αυτά εννοούνται, αιωρούνται στην ταινία και ποτέ δεν ομολογούνται και αυτό ακριβώς είναι και το πολύ ενδιαφέρων.
Λένε ότι η μεγαλύτερη απώλεια είναι να χάσει μια μητέρα το παιδί της. Μήπως όμως αυτή η απώλεια αποκτά ακόμα περισσότερες λεπτές ψυχολογικές διαστάσεις και εκδοχές, όταν η μοίρα του παιδιού έχει μείνει άγνωστη και ασαφής; Όταν έχει μείνει μια τρεμάμενη φλόγα ελπίδας που όσο περνάει ο χρόνος σβήνει μεν, αλλά από την άλλη δεν σε αφήνει να αποχαιρετίσεις, να ξεπεράσεις την απώλεια; Όλες αυτές τις λεπτές εκδοχές σκιαγραφεί με δεξιοτεχνία ο Ροδρίγκο Σορογκογέν σε μια ταινία που ούτε η μητέρα ούτε ο Ζαν διευκρινίζουν τι θέλει ο ένας από τον άλλον.
Τελικά, το “Εξαφανισμένος” είναι ένα ταξίδι από το σκοτάδι προς το φως. Από τον θάνατο προς την ζωή. Από την ενοχή προς την συγχώρεση. Από τον φόβο προς την αγάπη. Μια βαθιά συγκινητική, δραματική, ανθρώπινη ταινία. Δείτε την…
Info
Σκηνοθεσία: Ροδρίγκο Σορογκογέν
Με τους: Μάρτα Νιέτο, Ζιλ Ποριέ, Άλεξ Μπρέντεμουλ, Αν Κονσινί, Φρεντερίκ Πιερό, Γκιγιόμ Αρνόλ
Είδος: Δράμα, ψυχολογικό θρίλερ
Βαθμολογία:8/10
