Όλα αυτά στην ταινία του Διονύση Γρηγοράτου «Τα παιδιά του Εμφυλίου» (Fils De Grece) που από τις 12 Μαρτίου προβάλλεται στους κινηματογράφους.
Όπως αναγράφεται στη «σύνοψη» του έργου: «Μια πολιτική πρόσφυγας 3ης γενιάς, επηρεασμένη λόγω DNA από το αγωνιστικό παρελθόν του τόπου αλλά και από τον εργασιακό της χώρο - όπου εξειδικεύεται σε συνθέσεις αρχειακού υλικού και σύγχρονες κινηματογραφικές λήψεις και comics - περνάει και στη πράξη έπειτα από ένα αναπάντεχο αλλά και αναμενόμενο συμβάν: Την απόπειρα της γιαγιάς της να ξαναπαίξει ως παιδί, σκαρφαλώνοντας σε... κούνια παιδικής ζαράς! Ανασυνθέτει με τη βοήθεια δύο bloggers και ενός εξεγερμένου αλλά και συνειδητοποιημένου νεαρού την ιστορία της γιαγιάς και τριών άλλων παιδιών που είχαν πρωταγωνιστήσει σε ένα απωθημένο γεγονός του Εμφυλίου Πολέμου: Το λεγόμενο - και συσκοτισμένο από την προπαγάνδα - "παιδομάζωμα", προσεγγίζοντας την αλήθεια».
Ο τίτλος της ταινίας είναι παρμένος από την από την τοποθέτηση του Paul Eluard. Όπως εύστοχα τονίζεται: «Η μαζική μετακίνηση 60.000 και πλέον παιδιών, μακριά από τις εστίες τους στη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου. 30.000 περίπου από τον "Δημοκρατικό στρατό", εκτός της Πατρίδας, σε ιδρύματα Πολιτικών Προσφύγων σε χώρες της χωρισμένης Ευρώπης του Ψυχρού Πολέμου, και άλλα τόσα από τον κυβερνητικό στρατό, σε "Παιδοπόλεις" που ίδρυσε η Βασίλισσα Φρειδερίκη. Τραγικά οδοιπορικά, που δεν τέλειωσαν με το τέλος του Εμφυλίου αλλά συνεχίστηκαν εκτός και εντός της Ελλάδος, με εξορίες, απαγορεύσεις επανόδου στις εστίες τους, διακρίσεις κ.λπ.».
Ο Διονύσης Γρηγοράτος σαν δημιουργός έχει καταθέσει εξαιρετικά δείγματα γραφής μέσα από κοινωνικοπολιτικές ταινίες, σειρές και ντοκιμαντέρ πολλές εκ των οποίων έχουν ως βασικό πυρήνα τη μουσική και το τραγούδι και τη σχέση τους με την εποχή, τις εξουσίες, τον καθημερινό άνθρωπο.
Ο Γιάννης Λεμπέσης αποτέλεσε επιλογή του για να ερμηνεύσει ένα ανεπανάληπτο τραγούδι που άγγιζε στα χρόνια του Εμφυλίου και τις δύο πλευρές. Το τραγούδι που φέρει τη σφραγίδα του μεγάλου Βασίλη Τσιτσάνη, αλλά και του πηγαίου λαϊκού τραγουδοποιού Μπάμπη Μπακάλη, ο Λεμπέσης το απέδωσε σε «κανονικές» συνθήκες, κρατώντας σύμφωνα με τις οδηγίες του σκηνοθέτη και τις απαιτήσεις του έργου, τις ζωντανές «ατέλειες» μιας ηχογράφησης που πραγματοποιήθηκε στο βουνό της Καισαριανής και μάλιστα υπό θερμοκρασίες κάτω του μηδενός.
Περιμένουμε την προβολή της ταινίας και θα έχουμε να σας μεταφέρουμε πολλά περισσότερα…
Πάντως μέχρι στιγμής και παρά τις φιλότιμες προσπάθειες εξαίρετων κινηματογραφιστών το καίριο θέμα «Εμφύλιος» κινηματογραφικά δεν έχει βρει τη «μοίρα» που δικαιούται...
Όπως αναγράφεται στη «σύνοψη» του έργου: «Μια πολιτική πρόσφυγας 3ης γενιάς, επηρεασμένη λόγω DNA από το αγωνιστικό παρελθόν του τόπου αλλά και από τον εργασιακό της χώρο - όπου εξειδικεύεται σε συνθέσεις αρχειακού υλικού και σύγχρονες κινηματογραφικές λήψεις και comics - περνάει και στη πράξη έπειτα από ένα αναπάντεχο αλλά και αναμενόμενο συμβάν: Την απόπειρα της γιαγιάς της να ξαναπαίξει ως παιδί, σκαρφαλώνοντας σε... κούνια παιδικής ζαράς! Ανασυνθέτει με τη βοήθεια δύο bloggers και ενός εξεγερμένου αλλά και συνειδητοποιημένου νεαρού την ιστορία της γιαγιάς και τριών άλλων παιδιών που είχαν πρωταγωνιστήσει σε ένα απωθημένο γεγονός του Εμφυλίου Πολέμου: Το λεγόμενο - και συσκοτισμένο από την προπαγάνδα - "παιδομάζωμα", προσεγγίζοντας την αλήθεια».
Ο τίτλος της ταινίας είναι παρμένος από την από την τοποθέτηση του Paul Eluard. Όπως εύστοχα τονίζεται: «Η μαζική μετακίνηση 60.000 και πλέον παιδιών, μακριά από τις εστίες τους στη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου. 30.000 περίπου από τον "Δημοκρατικό στρατό", εκτός της Πατρίδας, σε ιδρύματα Πολιτικών Προσφύγων σε χώρες της χωρισμένης Ευρώπης του Ψυχρού Πολέμου, και άλλα τόσα από τον κυβερνητικό στρατό, σε "Παιδοπόλεις" που ίδρυσε η Βασίλισσα Φρειδερίκη. Τραγικά οδοιπορικά, που δεν τέλειωσαν με το τέλος του Εμφυλίου αλλά συνεχίστηκαν εκτός και εντός της Ελλάδος, με εξορίες, απαγορεύσεις επανόδου στις εστίες τους, διακρίσεις κ.λπ.».
Ο Διονύσης Γρηγοράτος σαν δημιουργός έχει καταθέσει εξαιρετικά δείγματα γραφής μέσα από κοινωνικοπολιτικές ταινίες, σειρές και ντοκιμαντέρ πολλές εκ των οποίων έχουν ως βασικό πυρήνα τη μουσική και το τραγούδι και τη σχέση τους με την εποχή, τις εξουσίες, τον καθημερινό άνθρωπο.
Ο Γιάννης Λεμπέσης αποτέλεσε επιλογή του για να ερμηνεύσει ένα ανεπανάληπτο τραγούδι που άγγιζε στα χρόνια του Εμφυλίου και τις δύο πλευρές. Το τραγούδι που φέρει τη σφραγίδα του μεγάλου Βασίλη Τσιτσάνη, αλλά και του πηγαίου λαϊκού τραγουδοποιού Μπάμπη Μπακάλη, ο Λεμπέσης το απέδωσε σε «κανονικές» συνθήκες, κρατώντας σύμφωνα με τις οδηγίες του σκηνοθέτη και τις απαιτήσεις του έργου, τις ζωντανές «ατέλειες» μιας ηχογράφησης που πραγματοποιήθηκε στο βουνό της Καισαριανής και μάλιστα υπό θερμοκρασίες κάτω του μηδενός.
Περιμένουμε την προβολή της ταινίας και θα έχουμε να σας μεταφέρουμε πολλά περισσότερα…
Πάντως μέχρι στιγμής και παρά τις φιλότιμες προσπάθειες εξαίρετων κινηματογραφιστών το καίριο θέμα «Εμφύλιος» κινηματογραφικά δεν έχει βρει τη «μοίρα» που δικαιούται...
