Ο Πατρίς Λεκόντ διασκευάζει Στέφαν Τσβάιχ σε ένα αγγλόφωνο δράμα εποχής που έχει για πρωταγωνιστικό δίδυμο τους Ρεμπέκα Χολ-Ρίτσαρντ Μάντεν.
Γερμανία, 1912. Ένας φιλόδοξος νεαρός μέσης ταξικής προέλευσης πιάνει δουλειά σε γνωστό βιομήχανο και σύντομα προάγεται σε προσωπικός του γραμματέας. Αυτό του προσφέρει και μια θέση στο σπίτι του, όπου γνωρίζει την κατά πολύ νεότερη σύζυγο του. Σύντομα, ξεσπάει ανάμεσα τους το πάθος κι ορκίζονται να μείνουν μαζί για πάντα. Κι ενώ ξεκινάει ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος και τους κρατάει χώρια, αυτοί υπόσχονται να διατηρήσουν την αγάπη τους ζωντανή. Οχτώ χρόνια αργότερα, με εκατομμύρια νεκρούς και την Ευρώπη σε χαλάσματα, εκείνος επιστρέφει στην πατρίδα του, και στη γυναίκα που ελπίζει ότι τον περιμένει ακόμα. Έχει αντέξει όμως ο έρωτας τους το βίαιο πέρασμα του χρόνου;
Έντονη, γιατί το μυθιστόρημα του Στέφαν Τσβάιχ είναι ένα θαύμα της συνοπτικότητας- λες και ο συγγραφέας αποφάσισε να ξεφορτωθεί οτιδήποτε δεν τροφοδοτούσε άμεσα την ιστορία και το συναίσθημα που αυτή μας μεταφέρει. Η προσαρμογή του σεναρίου, που γράψαμε μαζί με το Ζερόμ Τονέρε, σέβεται την επιθυμία να παραμείνει στα απολύτως απαραίτητα.
Συναισθηματική, γιατί γι’αυτό πρόκειται εξάλλου: την επιθυμία ενός εραστή. Να αγαπάς χωρίς να γνωρίζεις αν υπάρχει περίπτωση να αγαπηθείς κι εσύ. Να ονειρεύεσαι χωρίς να μπορείς να εκφράσεις τα όνειρα σου. Να το κρατάς μυστικό, αλλά να σε κρατά ένα βλέμμα, ένα άγγιγμα. Το μυθιστόρημα του Τσβάιχ θέτει ένα μεγαλειώδες ερώτημα: αντέχει η επιθυμία ενός εραστή στο πέρασμα του χρόνου;
Καθώς προσεγγίζω την ταινία, γνωρίζω πως η προσοχή μου θα κινητοποιείται από «τα μικρά τίποτα που μας οδηγούν».
Κάτι ακόμη πολύ σημαντικό, είναι η επιλογή της γλώσσας. Θα ήταν χαζό να γυρίσω την ταινία στα Γαλλικά, καθώς η ιστορία αφορά τη Γερμανική πραγματικότητα σε ένα πολύ συγκεκριμένο ιστορικό πλαίσιο (την απαρχή του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου). Για λίγο, σκέφτηκα από σεβασμό προς το Τσβάιχ, να γύριζα την ταινία στα Γερμανικά. Αλλά εκτός του ότι δε μιλούσα τη γλώσσα, δε θα ήταν παράλογο για ένα Γάλλο σκηνοθέτη να γυρίσει στα Γερμανικά μια ταινία βασισμένη σε μυθιστόρημα του Τσβάιχ;
Με τη σύμφωνη γνώμη και των παραγωγών, αποφασίσαμε να γυρίσουμε την ταινία στα Αγγλικά , μια γλώσσα που επιτρέπει στον Αντώνιο να λέει «Σ’αγαπώ» στην Κλεοπάτρα, και το Φρόυντ να χαιρετά το Γιουνγκ με ένα «Τι κάνεις;», χωρίς να αφήνει κανέναν έκπληκτο.”
Γερμανία, 1912. Ένας φιλόδοξος νεαρός μέσης ταξικής προέλευσης πιάνει δουλειά σε γνωστό βιομήχανο και σύντομα προάγεται σε προσωπικός του γραμματέας. Αυτό του προσφέρει και μια θέση στο σπίτι του, όπου γνωρίζει την κατά πολύ νεότερη σύζυγο του. Σύντομα, ξεσπάει ανάμεσα τους το πάθος κι ορκίζονται να μείνουν μαζί για πάντα. Κι ενώ ξεκινάει ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος και τους κρατάει χώρια, αυτοί υπόσχονται να διατηρήσουν την αγάπη τους ζωντανή. Οχτώ χρόνια αργότερα, με εκατομμύρια νεκρούς και την Ευρώπη σε χαλάσματα, εκείνος επιστρέφει στην πατρίδα του, και στη γυναίκα που ελπίζει ότι τον περιμένει ακόμα. Έχει αντέξει όμως ο έρωτας τους το βίαιο πέρασμα του χρόνου;
Ο Πατρίς Λεκόντ για τη «Μια Υπόσχεση»
Ο ίδιος ο σκηνοθέτης δηλώνει για το έργο: “Πρόκειται για μια στοιχειωτική, έντονα συναισθηματική ταινία. Στοιχειωτική, γιατί ο φωτισμός, τα σκηνικά, ο τρόπος κινηματογράφισης, ο ρυθμός, όλα μεταφέρουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα ιλιγγιώδη συναισθήματα της ιστορίας. Η προβληματισμένη γοητεία μιας ταινίας προέρχεται από τη διευθέτηση των σκηνικών και των αντικειμένων στο χώρο.Έντονη, γιατί το μυθιστόρημα του Στέφαν Τσβάιχ είναι ένα θαύμα της συνοπτικότητας- λες και ο συγγραφέας αποφάσισε να ξεφορτωθεί οτιδήποτε δεν τροφοδοτούσε άμεσα την ιστορία και το συναίσθημα που αυτή μας μεταφέρει. Η προσαρμογή του σεναρίου, που γράψαμε μαζί με το Ζερόμ Τονέρε, σέβεται την επιθυμία να παραμείνει στα απολύτως απαραίτητα.
Συναισθηματική, γιατί γι’αυτό πρόκειται εξάλλου: την επιθυμία ενός εραστή. Να αγαπάς χωρίς να γνωρίζεις αν υπάρχει περίπτωση να αγαπηθείς κι εσύ. Να ονειρεύεσαι χωρίς να μπορείς να εκφράσεις τα όνειρα σου. Να το κρατάς μυστικό, αλλά να σε κρατά ένα βλέμμα, ένα άγγιγμα. Το μυθιστόρημα του Τσβάιχ θέτει ένα μεγαλειώδες ερώτημα: αντέχει η επιθυμία ενός εραστή στο πέρασμα του χρόνου;
Καθώς προσεγγίζω την ταινία, γνωρίζω πως η προσοχή μου θα κινητοποιείται από «τα μικρά τίποτα που μας οδηγούν».
Κάτι ακόμη πολύ σημαντικό, είναι η επιλογή της γλώσσας. Θα ήταν χαζό να γυρίσω την ταινία στα Γαλλικά, καθώς η ιστορία αφορά τη Γερμανική πραγματικότητα σε ένα πολύ συγκεκριμένο ιστορικό πλαίσιο (την απαρχή του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου). Για λίγο, σκέφτηκα από σεβασμό προς το Τσβάιχ, να γύριζα την ταινία στα Γερμανικά. Αλλά εκτός του ότι δε μιλούσα τη γλώσσα, δε θα ήταν παράλογο για ένα Γάλλο σκηνοθέτη να γυρίσει στα Γερμανικά μια ταινία βασισμένη σε μυθιστόρημα του Τσβάιχ;
Με τη σύμφωνη γνώμη και των παραγωγών, αποφασίσαμε να γυρίσουμε την ταινία στα Αγγλικά , μια γλώσσα που επιτρέπει στον Αντώνιο να λέει «Σ’αγαπώ» στην Κλεοπάτρα, και το Φρόυντ να χαιρετά το Γιουνγκ με ένα «Τι κάνεις;», χωρίς να αφήνει κανέναν έκπληκτο.”
