Μια σπουδαία όσο και σπαρακτική λιβανέζικη ταινία για την παιδική ηλικία που θα ανασύρει πλήθος συναισθημάτων κατά την παρακολούθηση της. Ήδη τιμημένη με το Βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ Καννών και υποψήφια για Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας, διηγείται την ιστορία, ή μάλλον την οδύσσεια ενός 12χρονου αγοριού που προσπαθεί να επιβιώσει στις παραγκουπόλεις της Βηρυτού.
Το απρόσμενο είναι ότι το αγόρι μηνύει τους γονείς του γιατί τον έφεραν στον κόσμο! Κάνει έτσι τη δική του επανάσταση απέναντι στο χάος που αντιμετωπίζει, στις άθλιες συνθήκες που ζει, στο γεγονός ότι οι γονείς του δεν μπορούν να τον φροντίσουν και να τον προστατεύσουν.
Ο μικρός Ζάιν θα ξεκινήσει ένα ταξίδι γεμάτο δυσκολίες για να αναζητήσει την ταυτότητα του, μέσα στον αμείλικτο κόσμο που έχουν φτιάξει γι’ αυτόν οι μεγάλοι.
Η σκηνοθέτις Ναντίν Λαμπακί στην τρίτη της ταινία μετά τις βραβευμένες «Caramel» και »Όταν θέλουν οι γυναίκες», επέλεξε να χρησιμοποιήσει πρωταγωνιστές μη επαγγελματίες ηθοποιούς, οι ζωές των οποίων καθρεφτίζουν την ζοφερή πραγματικότητα της ταινίας, κάτι που κάνει τα όσα συμβαίνουν ακόμα πιο αληθινά. Επίσης δίνει διάθεση ντοκιμαντέρ στην ταινία.
Αληθινή μπουνιά στο στομάχι η ταινία της φέρνει στην επιφάνεια έναν κόσμο αόρατο στους περισσότερους στον υποτιθέμενα πολιτισμένο κόσμο, αλλά οδυνηρά αληθινό σε όσους ζουν σε αυτόν - έναν κόσμο όπου δεν χωράει η αθωότητα.
Η ταινία θίγει θέματα όπως η μετανάστευση, ο ρατσισμός, η ξενοφοβία, η αδιαφορία μπροστά στον πόνο του άλλου. Ο φακός της Λαμπακί καταγράφει με νατουραλισμό και απίστευτη ειλικρίνεια.
Ιστορίες παιδιών δυστυχισμένων και απόλυτα στερημένων που χάνουν το νόημα της ζωής, το οποίο ποτέ δεν συνάντησαν. Το αίσθημα της αδικίας σε πνίγει. Τα χαμόγελα δεν ανθίζουν σχεδόν ποτέ και όταν αυτό συμβαίνει δεν είναι παρά φευγαλέες αναλαμπές, λίγο πριν την ακόμα μεγαλύτερη θλίψη.
Η Λαμπακί έκανε τέσσερα χρόνια έρευνα μέχρι να καταφέρει να γυρίσει την ταινία στην οποία οι μικροί πρωταγωνιστές στην ουσία δεν παίζουν, δεν μιμούνται, διηγούνται απλά την ζοφερή καθημερινότητα της ζωής τους.
Είναι από τις σπάνιες φορές που μια ταινία καταφέρνει να αποκτήσει και κοινωνική διάσταση και προεκτάσεις. Η ομάδα πίσω από την παραγωγή δημιούργησε το Ίδρυμα Capernaum, μία μη κυβερνητική οργάνωση που έχει στόχο να παρέχει μόνιμη οικονομική στήριξη στις οικογένειες όλων των ηθοποιών που έπαιξαν στην ταινία και το έχουν ανάγκη. Ήδη ο Ζάιν και η οικογένειά του μετανάστευσαν στη Νορβηγία. Μαζί τα αδέρφια του πηγαίνουν σχολείο, ενώ ολόκληρη η οικογένεια πήρε νορβηγική υπηκοότητα. Ζουν σε ένα όμορφο διώροφο σπίτι με κήπο, που έχει θέα την θάλασσα, και συμμετέχουν σε ένα ειδικό πρόγραμμα ένταξης για να μάθουν νορβηγικά και να προσαρμοστούν στην κουλτούρα της χώρας. Ανάλογα βοηθήθηκαν και τα άλλα παιδιά-πρωταγωνιστές της ταινίας.
Όσο για τη σημασία του τίτλου Καπερναούμ είναι το όνομα ενός καταραμένου βιβλικού χωριού - έπειτα έγινε μια λέξη που χρησιμοποιείται στα γαλλικά ως κάτι που σημαίνει χάος και θαύματα.
Όπως ακριβώς και στην ταινία. Μην τη χάσετε, αλλά να ξέρετε ότι δεν θα περάσει ανώδυνα από πάνω σας και από μέσα σας…
Σκηνοθεσία: Ναντίν Λαμπακί
Με τους:Ζάιν Αλ Ραφέα, Γιορντάνος Σιφερό, Καουσάρ Αλ Χαντάντ, Φαντί Γιουσέφ Είδος: δράμα
Βαθμολογία: 9/10
Δείτε το τρέιλερ:
Το απρόσμενο είναι ότι το αγόρι μηνύει τους γονείς του γιατί τον έφεραν στον κόσμο! Κάνει έτσι τη δική του επανάσταση απέναντι στο χάος που αντιμετωπίζει, στις άθλιες συνθήκες που ζει, στο γεγονός ότι οι γονείς του δεν μπορούν να τον φροντίσουν και να τον προστατεύσουν.
Ο μικρός Ζάιν θα ξεκινήσει ένα ταξίδι γεμάτο δυσκολίες για να αναζητήσει την ταυτότητα του, μέσα στον αμείλικτο κόσμο που έχουν φτιάξει γι’ αυτόν οι μεγάλοι.
Η σκηνοθέτις Ναντίν Λαμπακί στην τρίτη της ταινία μετά τις βραβευμένες «Caramel» και »Όταν θέλουν οι γυναίκες», επέλεξε να χρησιμοποιήσει πρωταγωνιστές μη επαγγελματίες ηθοποιούς, οι ζωές των οποίων καθρεφτίζουν την ζοφερή πραγματικότητα της ταινίας, κάτι που κάνει τα όσα συμβαίνουν ακόμα πιο αληθινά. Επίσης δίνει διάθεση ντοκιμαντέρ στην ταινία.
Αληθινή μπουνιά στο στομάχι η ταινία της φέρνει στην επιφάνεια έναν κόσμο αόρατο στους περισσότερους στον υποτιθέμενα πολιτισμένο κόσμο, αλλά οδυνηρά αληθινό σε όσους ζουν σε αυτόν - έναν κόσμο όπου δεν χωράει η αθωότητα.
Η ταινία θίγει θέματα όπως η μετανάστευση, ο ρατσισμός, η ξενοφοβία, η αδιαφορία μπροστά στον πόνο του άλλου. Ο φακός της Λαμπακί καταγράφει με νατουραλισμό και απίστευτη ειλικρίνεια.
Ιστορίες παιδιών δυστυχισμένων και απόλυτα στερημένων που χάνουν το νόημα της ζωής, το οποίο ποτέ δεν συνάντησαν. Το αίσθημα της αδικίας σε πνίγει. Τα χαμόγελα δεν ανθίζουν σχεδόν ποτέ και όταν αυτό συμβαίνει δεν είναι παρά φευγαλέες αναλαμπές, λίγο πριν την ακόμα μεγαλύτερη θλίψη.
Η Λαμπακί έκανε τέσσερα χρόνια έρευνα μέχρι να καταφέρει να γυρίσει την ταινία στην οποία οι μικροί πρωταγωνιστές στην ουσία δεν παίζουν, δεν μιμούνται, διηγούνται απλά την ζοφερή καθημερινότητα της ζωής τους.
Είναι από τις σπάνιες φορές που μια ταινία καταφέρνει να αποκτήσει και κοινωνική διάσταση και προεκτάσεις. Η ομάδα πίσω από την παραγωγή δημιούργησε το Ίδρυμα Capernaum, μία μη κυβερνητική οργάνωση που έχει στόχο να παρέχει μόνιμη οικονομική στήριξη στις οικογένειες όλων των ηθοποιών που έπαιξαν στην ταινία και το έχουν ανάγκη. Ήδη ο Ζάιν και η οικογένειά του μετανάστευσαν στη Νορβηγία. Μαζί τα αδέρφια του πηγαίνουν σχολείο, ενώ ολόκληρη η οικογένεια πήρε νορβηγική υπηκοότητα. Ζουν σε ένα όμορφο διώροφο σπίτι με κήπο, που έχει θέα την θάλασσα, και συμμετέχουν σε ένα ειδικό πρόγραμμα ένταξης για να μάθουν νορβηγικά και να προσαρμοστούν στην κουλτούρα της χώρας. Ανάλογα βοηθήθηκαν και τα άλλα παιδιά-πρωταγωνιστές της ταινίας.
Όσο για τη σημασία του τίτλου Καπερναούμ είναι το όνομα ενός καταραμένου βιβλικού χωριού - έπειτα έγινε μια λέξη που χρησιμοποιείται στα γαλλικά ως κάτι που σημαίνει χάος και θαύματα.
Όπως ακριβώς και στην ταινία. Μην τη χάσετε, αλλά να ξέρετε ότι δεν θα περάσει ανώδυνα από πάνω σας και από μέσα σας…
Σκηνοθεσία: Ναντίν Λαμπακί
Με τους:Ζάιν Αλ Ραφέα, Γιορντάνος Σιφερό, Καουσάρ Αλ Χαντάντ, Φαντί Γιουσέφ Είδος: δράμα
Βαθμολογία: 9/10
Δείτε το τρέιλερ:
