Με την σκέψη στον Νικόλα Τριανταφυλλίδη και την αγωνία μου να δω το πόνημά του «90 χρόνια ΠΑΟΚ - Νοσταλγώντας το Μέλλον», την τελευταία ταινία του πριν μας αφήσει φέτος το καταραμένο αυτό 2016, βρέθηκα στην πρεμιέρα στο σινέ «Αλκυονίς» κοντά στην πλατεία Βικτωρίας. Μια ταινία που ξεκίνησε τα γυρίσματά της την 1η Νοεμβρίου 2015 και ολοκληρώθηκε με τη βοήθεια της γυναίκα του Μαρίνας Δανέζη που έχει αναλάβει να συνεχίσει όσα άφησε πίσω του ο Νικόλας στις 7 Ιουνίου 2016. Αυτή ήταν η 9η ταινία του συν την πετυχημένη σειρά «Τα Στέκια» που συνεχίζεται να παίζετε στην ΕΡΤ σε επανάληψη και μου είχε κάνει την μεγάλη τιμή να συμμετέχω στο επεισόδιο «Τα Δισκάδικα».
Η ταινία του για τον ΠΑΟΚ είχε ξεχωριστή βαρύτητα για τον ίδιο γιατί ήταν ένθερμος Παοκτζής και ονειρευόταν να την δωρίσει στην ομάδα του που θα γιόρταζε τα 90 της χρόνια. Όλες όμως οι ταινίες του και με ότι καταπιανόταν έβαζε μπροστά το συναίσθημα και οι αγάπες του ήταν και η δουλειά του και όλες τις έκανε με περίσσιο μεράκι.
Αν και είμαι Πανιώνιος πήγα λοιπόν να δω την ταινία, με τέτοια αγωνία σαν να περίμενα να τον δω κι εκείνον εκεί. Είναι γνωστό ότι οι δύο ομάδες είναι αδερφικά και προσφυγικά σωματεία και επιτρέπουν τις μετακινήσεις των φιλάθλων στα εκτός έδρα τους παιχνίδια. Τις ενώνει από παλιά ο αγώνας κατά του κατεστημένου. Και να’ σου μόλις μπαίνω στην αίθουσα ο Νίκος Τριανταφυλλίδης ξεπροβάλλει στην οθόνη λέγοντας: «Η γροθιά του Πάμπλο στον Ντιόγκο είναι η γροθιά στο αθηναϊκό κατεστημένο και η αποκατάσταση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας!»
Αυτό ήταν μπήκα κατευθείαν μέσα στην εξαιρετική αυτή ταινία, που αξίζει να δουν όλοι οι φίλαθλοι άσχετα με την οπαδικές τους προτιμήσεις, καθώς μέσα της ξετυλίγεται όχι μόνο η ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου από την ίδρυση του ΠΑΟΚ στις 20 Απριλίου του 1926 από πρόσφυγες της Κωνσταντινούπολης που κατέφυγαν στη Θεσσαλονίκη κι ίδρυσαν τον… μπιζίμ ΠΑΟΚ, τον δικό τους ΠΑΟΚ, δηλαδή στα πολίτικα, έως σήμερα.
Η ομάδα που είχε στην αρχή για σήμα ένα τετράφυλλο τριφύλλι με ένα χρυσό πέταλο για γούρι. Τα χρώματά της το λευκό που είναι η ζωή και το μαύρο που είναι ο θάνατος.
Μέσα από σπάνια ιστορικά ντοκουμέντα που περιέχει η ταινία και ξεπροβάλλουν στην οθόνη στη διάρκεια της, με τις ομάδες που αντιμετώπιζε ο ΠΑΟΚ σε ιστορικά για την ομάδα παιχνίδια βλέπουμε μια ολόκληρη εποχή και την εξέλιξη του ποδοσφαίρου στη χώρα μας. «Ο Απόλλων περιέχει δηλητήριον φοβερόν» γράφει μια αθλητική εφημερίδα του 1951, τότε που η άλλη ομάδα της Σμύρνης, ο Απόλλων ήταν πανίσχυρος και δυσκόλευε, όπως μαρτυρούν οι τότε παίκτες του ΠΑΟΚ την ομάδα τους, όσο καμιά άλλη και την οποία κατέβαλαν με πολύ κόπο τότε με 2-1. Σε μια άλλη φωτογραφία της εποχής γράφει: «ΠΑΟΚ και Ξερό Ψωμί».
Και πως βγήκε αυτό; Ήταν η εποχή που γέμιζαν από νωρίς το γήπεδο οι Παοκτσήδες για να θαυμάσουν τα πανίσχυρα τσικό της ομάδας και την εφηβική ομάδα από τις 11 το πρωί και μετά στη 1 το δεύτερο παιχνίδι μέχρι να έρθει το τρίτο, στις 3 η ώρα, όταν δηλαδή θα έπαιζε η πρώτη ομάδα. Είχαν μαζί τους ένα καρβέλι ψωμί για να φάνε το μεσημέρι, αλλά μέχρι να φτάσει 3 η ώρα είχε ξεραθεί! Έτσι βγήκε το ΠΑΟΚ και ξερό ψωμί!
Τις ώρες αφηγήσεις και πόσο όμορφα κυλά η ταινία του Νικόλα που όχι μόνο ξεχνάς τι ομάδα είσαι, αλλά η συναισθηματική του προσέγγιση στην αγαπημένη του ομάδα, αγγίζει τον θεατή που βλέπει διάφορα και δεν χορταίνει. «Με πάνινα παπούτσια έπαιζαν τότε οι ξένοι παίκτες και οι Έλληνες με παπούτσια - βαρίδια. Οι ξένοι πετούσαν και γι’ αυτό και χάναμε από τις ξένες ομάδες», λέει ο παλαίμαχος ποδοσφαιριστής Νότης Τσιντόγλου, κεντρική φιγούρα της ταινίας. «Μια φορά νικήσαμε 1-0 τον Ολυμπιακό και πήραμε 20 δραχμές κι έπρεπε με τα λεφτά αυτά να φάμε κιόλας», συμπληρώνει ένας άλλος.
Και ποιος παίκτης από τους καλύτερους που πέρασαν από τον ΠΑΟΚ δεν εμφανίζεται στην ταινία: Παναγιώτης Κερμανίδης, Γιώργος Κούδας, Κώστας Ορφανός που μιλά για τον ΠΑΟΚ και βάζει τα κλάματα από την συγκίνηση του, Φορτούλα, Γκουερίνο, Γιώργος Κωστίκος, Κυριάκος Αλεξανδρίδης, Κώστας Φραντζέσκος, Βασίλης Βασιλάκος, Φιλώτας Πέλλιος, Γιώργος Σκαρτάδος, Κυριάκος Αλεξανδρίδης, Ράντε Πάπριτσα, Παύλος Δερμιτζάκης, Δημήτρης Σαλπιγγίδης, Πάμλπο Γκαρσία και τόσοι άλλοι που βάζουν τις αναμνήσεις τους κι εμείς που αγαπάμε το ποδόσφαιρο ταξιδεύουμε σε γήπεδα και καταστάσεις. Αχ, αυτές οι αδικίες που έγιναν στον ΠΑΟΚ όταν έπαιζε με τον Ολυμπιακό, πόσα θυμίζουν σε εμάς τους Πανιώνιους. Τα επεισόδια με την Παρί Σεν Ζερμέν που πέταξαν 5 χρόνια έξω από την Ευρώπη, τον ΠΑΟΚ, η πολύκροτη μεταγραφή του Γιώργο Κούδα στον Ολυμπιακό που δεν έγινε ποτέ, αλλά του στοίχισε να μιλά 6 χρόνια με τον πατέρα του που ήθελε να πάει ο γιος του στον Πειραιά… κι εδώ είναι η μεγάλη στιγμή της ταινίας στην αντίδραση του Κούδα όταν αφηγείται την ιστορία αυτή. Μια στιγμή που δεν «κόπηκε» και είναι όλα τα… λεφτά καθώς συγκρούεται το επαγγελματικό με το οικογενειακό συναίσθημα. Η διπλή νίκη επί του ΠΑΟ στην Αθήνα με 3-2 μέσα σε λίγες μέρες, μία για το κύπελλο και μία για το πρωτάθλημα, κι ενώ και τις δύο φορές προηγήθηκε η αθηναϊκή ομάδα 2-0 και ανέτρεψε το σκορ τελικά ο ΠΑΟΚ! Ο θάνατος του κόουτς Γκιούλα Λόραντ στον πάγκο της ομάδας από ανακοπή στο 15ο λεπτό του αγώνα που νίκησε ο ΠΑΟΚ 1-0 τον Ολυμπιακό, ο οποίος ήρθε στην Ελλάδα μόνο για τον ΠΑΟΚ. Η χρυσή εποχή του Λες Σάνον στον πάγκο της ομάδας, ο μεγάλος ΠΑΟΚ. Ακόμη τα «πέτρινα χρόνια» της ομάδας στα 90ς, το πρωτάθλημα που σήκωσε το 1976 και το τελευταίο πρωτάθλημα που πήρε το 1985, αλλά και τα δύο Κύπελλα το 1972 και 1974 όταν επικράτησε επί των Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού…τόσες αναμνήσεις και τόσοι μπαλλαδόροι περνούν μέσα από τις φάσεις που παρακολουθούμε στην ταινία μιας μεγάλης ομάδας που έχει 31 χρόνια να πάρει πρωτάθλημα κι όμως οι οπαδοί της παραδόξως αυξάνονται! Αυτός είναι ο ΠΑΟΚ του Νίκου Τριανταφυλλίδη και όλων των φιλάθλων! Μαχητής ήταν πάντα!
Η ταινία του για τον ΠΑΟΚ είχε ξεχωριστή βαρύτητα για τον ίδιο γιατί ήταν ένθερμος Παοκτζής και ονειρευόταν να την δωρίσει στην ομάδα του που θα γιόρταζε τα 90 της χρόνια. Όλες όμως οι ταινίες του και με ότι καταπιανόταν έβαζε μπροστά το συναίσθημα και οι αγάπες του ήταν και η δουλειά του και όλες τις έκανε με περίσσιο μεράκι.
Αν και είμαι Πανιώνιος πήγα λοιπόν να δω την ταινία, με τέτοια αγωνία σαν να περίμενα να τον δω κι εκείνον εκεί. Είναι γνωστό ότι οι δύο ομάδες είναι αδερφικά και προσφυγικά σωματεία και επιτρέπουν τις μετακινήσεις των φιλάθλων στα εκτός έδρα τους παιχνίδια. Τις ενώνει από παλιά ο αγώνας κατά του κατεστημένου. Και να’ σου μόλις μπαίνω στην αίθουσα ο Νίκος Τριανταφυλλίδης ξεπροβάλλει στην οθόνη λέγοντας: «Η γροθιά του Πάμπλο στον Ντιόγκο είναι η γροθιά στο αθηναϊκό κατεστημένο και η αποκατάσταση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας!»
Αυτό ήταν μπήκα κατευθείαν μέσα στην εξαιρετική αυτή ταινία, που αξίζει να δουν όλοι οι φίλαθλοι άσχετα με την οπαδικές τους προτιμήσεις, καθώς μέσα της ξετυλίγεται όχι μόνο η ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου από την ίδρυση του ΠΑΟΚ στις 20 Απριλίου του 1926 από πρόσφυγες της Κωνσταντινούπολης που κατέφυγαν στη Θεσσαλονίκη κι ίδρυσαν τον… μπιζίμ ΠΑΟΚ, τον δικό τους ΠΑΟΚ, δηλαδή στα πολίτικα, έως σήμερα.
Η ομάδα που είχε στην αρχή για σήμα ένα τετράφυλλο τριφύλλι με ένα χρυσό πέταλο για γούρι. Τα χρώματά της το λευκό που είναι η ζωή και το μαύρο που είναι ο θάνατος.
Μέσα από σπάνια ιστορικά ντοκουμέντα που περιέχει η ταινία και ξεπροβάλλουν στην οθόνη στη διάρκεια της, με τις ομάδες που αντιμετώπιζε ο ΠΑΟΚ σε ιστορικά για την ομάδα παιχνίδια βλέπουμε μια ολόκληρη εποχή και την εξέλιξη του ποδοσφαίρου στη χώρα μας. «Ο Απόλλων περιέχει δηλητήριον φοβερόν» γράφει μια αθλητική εφημερίδα του 1951, τότε που η άλλη ομάδα της Σμύρνης, ο Απόλλων ήταν πανίσχυρος και δυσκόλευε, όπως μαρτυρούν οι τότε παίκτες του ΠΑΟΚ την ομάδα τους, όσο καμιά άλλη και την οποία κατέβαλαν με πολύ κόπο τότε με 2-1. Σε μια άλλη φωτογραφία της εποχής γράφει: «ΠΑΟΚ και Ξερό Ψωμί».
Και πως βγήκε αυτό; Ήταν η εποχή που γέμιζαν από νωρίς το γήπεδο οι Παοκτσήδες για να θαυμάσουν τα πανίσχυρα τσικό της ομάδας και την εφηβική ομάδα από τις 11 το πρωί και μετά στη 1 το δεύτερο παιχνίδι μέχρι να έρθει το τρίτο, στις 3 η ώρα, όταν δηλαδή θα έπαιζε η πρώτη ομάδα. Είχαν μαζί τους ένα καρβέλι ψωμί για να φάνε το μεσημέρι, αλλά μέχρι να φτάσει 3 η ώρα είχε ξεραθεί! Έτσι βγήκε το ΠΑΟΚ και ξερό ψωμί!
Τις ώρες αφηγήσεις και πόσο όμορφα κυλά η ταινία του Νικόλα που όχι μόνο ξεχνάς τι ομάδα είσαι, αλλά η συναισθηματική του προσέγγιση στην αγαπημένη του ομάδα, αγγίζει τον θεατή που βλέπει διάφορα και δεν χορταίνει. «Με πάνινα παπούτσια έπαιζαν τότε οι ξένοι παίκτες και οι Έλληνες με παπούτσια - βαρίδια. Οι ξένοι πετούσαν και γι’ αυτό και χάναμε από τις ξένες ομάδες», λέει ο παλαίμαχος ποδοσφαιριστής Νότης Τσιντόγλου, κεντρική φιγούρα της ταινίας. «Μια φορά νικήσαμε 1-0 τον Ολυμπιακό και πήραμε 20 δραχμές κι έπρεπε με τα λεφτά αυτά να φάμε κιόλας», συμπληρώνει ένας άλλος.
Και ποιος παίκτης από τους καλύτερους που πέρασαν από τον ΠΑΟΚ δεν εμφανίζεται στην ταινία: Παναγιώτης Κερμανίδης, Γιώργος Κούδας, Κώστας Ορφανός που μιλά για τον ΠΑΟΚ και βάζει τα κλάματα από την συγκίνηση του, Φορτούλα, Γκουερίνο, Γιώργος Κωστίκος, Κυριάκος Αλεξανδρίδης, Κώστας Φραντζέσκος, Βασίλης Βασιλάκος, Φιλώτας Πέλλιος, Γιώργος Σκαρτάδος, Κυριάκος Αλεξανδρίδης, Ράντε Πάπριτσα, Παύλος Δερμιτζάκης, Δημήτρης Σαλπιγγίδης, Πάμλπο Γκαρσία και τόσοι άλλοι που βάζουν τις αναμνήσεις τους κι εμείς που αγαπάμε το ποδόσφαιρο ταξιδεύουμε σε γήπεδα και καταστάσεις. Αχ, αυτές οι αδικίες που έγιναν στον ΠΑΟΚ όταν έπαιζε με τον Ολυμπιακό, πόσα θυμίζουν σε εμάς τους Πανιώνιους. Τα επεισόδια με την Παρί Σεν Ζερμέν που πέταξαν 5 χρόνια έξω από την Ευρώπη, τον ΠΑΟΚ, η πολύκροτη μεταγραφή του Γιώργο Κούδα στον Ολυμπιακό που δεν έγινε ποτέ, αλλά του στοίχισε να μιλά 6 χρόνια με τον πατέρα του που ήθελε να πάει ο γιος του στον Πειραιά… κι εδώ είναι η μεγάλη στιγμή της ταινίας στην αντίδραση του Κούδα όταν αφηγείται την ιστορία αυτή. Μια στιγμή που δεν «κόπηκε» και είναι όλα τα… λεφτά καθώς συγκρούεται το επαγγελματικό με το οικογενειακό συναίσθημα. Η διπλή νίκη επί του ΠΑΟ στην Αθήνα με 3-2 μέσα σε λίγες μέρες, μία για το κύπελλο και μία για το πρωτάθλημα, κι ενώ και τις δύο φορές προηγήθηκε η αθηναϊκή ομάδα 2-0 και ανέτρεψε το σκορ τελικά ο ΠΑΟΚ! Ο θάνατος του κόουτς Γκιούλα Λόραντ στον πάγκο της ομάδας από ανακοπή στο 15ο λεπτό του αγώνα που νίκησε ο ΠΑΟΚ 1-0 τον Ολυμπιακό, ο οποίος ήρθε στην Ελλάδα μόνο για τον ΠΑΟΚ. Η χρυσή εποχή του Λες Σάνον στον πάγκο της ομάδας, ο μεγάλος ΠΑΟΚ. Ακόμη τα «πέτρινα χρόνια» της ομάδας στα 90ς, το πρωτάθλημα που σήκωσε το 1976 και το τελευταίο πρωτάθλημα που πήρε το 1985, αλλά και τα δύο Κύπελλα το 1972 και 1974 όταν επικράτησε επί των Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού…τόσες αναμνήσεις και τόσοι μπαλλαδόροι περνούν μέσα από τις φάσεις που παρακολουθούμε στην ταινία μιας μεγάλης ομάδας που έχει 31 χρόνια να πάρει πρωτάθλημα κι όμως οι οπαδοί της παραδόξως αυξάνονται! Αυτός είναι ο ΠΑΟΚ του Νίκου Τριανταφυλλίδη και όλων των φιλάθλων! Μαχητής ήταν πάντα!
