Για να απαρνηθεί ο ακαδημαϊκός και ζωγράφος τον παράδεισό του και να μετακινηθεί στη Σαντορίνη σίγουρα ο λόγος είναι σοβαρός. Δεν είναι άλλος από τα εγκαίνια της έκθεσης χαρακτικής με τίτλο «Χαλκογραφίες: Παναγιώτης Τέτσης & Λάμπρος Ορφανός - Οι δύο φίλοι "συνομιλούν"», στην οποία συμμετέχουν με χαλκογραφίες τους ο μεγάλος δάσκαλος της ΑΣΚΤ και ο αποθανών επιστήθιος φίλος του Λάμπρος Ορφανός, ένας από τους σημαντικότερους Ελληνες χαράκτες.
Η για πρώτη φορά κοινή έκθεση περιλαμβάνει 21 χαλκογραφίες του Παναγιώτη Τέτση, αντιπροσωπευτικές της χαρακτικής δημιουργίας του στις δεκαετίες '60, '70 και '80, και 21 χαλκογραφίες του Λάμπρου Ορφανού, αντιπροσωπευτικές της χαρακτικής δημιουργίας του στη δεκαετία του '50 και γίνεται σε συνεργασία με το Μορφωτικό Ιδρυμα Εθνικής Τραπέζης (ΜΙΕΤ), δίνοντας στο φιλότεχνο κοινό μια μοναδική ευκαιρία να θαυμάσει το εξαιρετικό χαρακτικό έργο των δύο φίλων και σημαντικών καλλιτεχνών. Την επιμέλεια της έκθεσης έχει ο Γιάννης Παπακωνσταντίνου, καλλιτεχνικός διευθυντής του Μεγάρου Γκύζη. Διάρκεια έκθεσης 01 έως 23 Αυγούστου 2014.
Με την ευκαιρία της Πανελλήνιας Εκθεσης Χαρακτικής το 1957, στην οποία συμμετείχε ο Λάμπρος Ορφανός με τρία χαρακτικά του έργα, ο σπουδαίος τεχνοκριτικός Αγγελος Προκοπίου έγραφε: «...Ο Ορφανός μας δίνει το μέτρο της ικανότητας ενός χαράκτη που το καλέμι του παίζει με αξιοθαύμαστη σιγουριά στο ακροβατικό κορδόνι της τεχνικής. Μαθητής του Γιάννη Κεφαλληνού και του Ρομπέρ Καμί δικαιώνει τις προσδοκίες των δασκάλων του με τις γνώσεις και το ταλέντο του».
Η ενασχόλησή του Τέτση με τη χαρακτική ξεκινά τα έτη 1953-1956, κατά τη διάρκεια των σπουδών του στην Ecole des Beaux-Arts, κοντά στο χαράκτη Ε. J. Goerg. Αν και άριστος «χειριστής» του χρώματος, επιδίδεται με την ίδια δεξιοτεχνία στα ασπρόμαυρα ζωγραφικά και χαρακτικά του έργα. Από πού αντλεί ο Τέτσης τα θέματά του, ανθρώπινες μορφές, τοπία και νεκρές φύσεις, σκηνές της εργατικής ζωής (γιαπιά, ναυπηγεία, λαϊκές αγορές κ.α); «Τόσο στη ζωγραφική όσο και στη χαρακτική τα μάτια με τροφοδοτούν. Μια τυχαία ματιά μπορεί να μου αποκαλύψει το δρόμο για μια σειρά δουλειάς.
»Δέχομαι την όραση σαν κύρια αίσθηση επικοινωνίας με το περιβάλλον, κι έτσι το πρόβλημά μου και κατά συνέπεια οι αναζητήσεις μου απλώνονται στην ανακάλυψη του φωτός. Εκεί ζητάω τις λύσεις μου τώρα, όπως και άλλοτε. Είμαι σαφής σ' αυτό που γύρευα πάντα. Μένω σταθερός στο "πιστεύω" μου. Πρώτ' απ' όλα είναι τα μάτια».
Η χαλκογραφία
Οσο για τη χαλκογραφία, «αυτή δεν έχει σκοπό να επαναλάβει έναν πίνακα ζωγραφικής, αλλά αποζητά μιαν άλλη έκφραση. Σ' αυτήν βρήκα λύσεις που δεν είχα στη ζωγραφική.
»Αυτές είναι σχετικές με την ιδιομορφία της, που σε υποχρεώνει να δημιουργήσεις το έργο σου σε περιορισμένα όρια (συνήθως λείπει το χρώμα), μέσα σε λιτότητα. Το μαγικό του χρώματος που έχει η ζωγραφική, εδώ είναι ανύπαρκτο. Δεν υπάρχει παρά μόνο το μαύρο μελάνι και το άσπρο του χαρτιού».
Ποια είναι η ιδιαιτερότητα της χαλκογραφίας; «Εδώ δοκιμάζεται ο καλλιτέχνης-εργάτης.
»Είναι πολύ δύσκολο όταν σε κυνηγά συγχρόνως το όραμα του έργου και πρέπει να μην το προδώσεις. Εχει μια ιδιαίτερη θέση για μένα η χαλκογραφία, παράλληλα με τη ζωγραφική, με πολλά κοινά.
»Τα κοινά σημεία ας μην τα εντοπίσουμε στη θεματογραφία, που είναι κάτι συμπτωματικό, αλλά στην αντίληψη του περίγυρου, στις αναφορές που περνούν και στη ζωγραφική και στη χαρακτική».
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΙΟΥΣΗ
Πηγή: http://www.enet.gr
Η για πρώτη φορά κοινή έκθεση περιλαμβάνει 21 χαλκογραφίες του Παναγιώτη Τέτση, αντιπροσωπευτικές της χαρακτικής δημιουργίας του στις δεκαετίες '60, '70 και '80, και 21 χαλκογραφίες του Λάμπρου Ορφανού, αντιπροσωπευτικές της χαρακτικής δημιουργίας του στη δεκαετία του '50 και γίνεται σε συνεργασία με το Μορφωτικό Ιδρυμα Εθνικής Τραπέζης (ΜΙΕΤ), δίνοντας στο φιλότεχνο κοινό μια μοναδική ευκαιρία να θαυμάσει το εξαιρετικό χαρακτικό έργο των δύο φίλων και σημαντικών καλλιτεχνών. Την επιμέλεια της έκθεσης έχει ο Γιάννης Παπακωνσταντίνου, καλλιτεχνικός διευθυντής του Μεγάρου Γκύζη. Διάρκεια έκθεσης 01 έως 23 Αυγούστου 2014.
Με την ευκαιρία της Πανελλήνιας Εκθεσης Χαρακτικής το 1957, στην οποία συμμετείχε ο Λάμπρος Ορφανός με τρία χαρακτικά του έργα, ο σπουδαίος τεχνοκριτικός Αγγελος Προκοπίου έγραφε: «...Ο Ορφανός μας δίνει το μέτρο της ικανότητας ενός χαράκτη που το καλέμι του παίζει με αξιοθαύμαστη σιγουριά στο ακροβατικό κορδόνι της τεχνικής. Μαθητής του Γιάννη Κεφαλληνού και του Ρομπέρ Καμί δικαιώνει τις προσδοκίες των δασκάλων του με τις γνώσεις και το ταλέντο του».
Η ενασχόλησή του Τέτση με τη χαρακτική ξεκινά τα έτη 1953-1956, κατά τη διάρκεια των σπουδών του στην Ecole des Beaux-Arts, κοντά στο χαράκτη Ε. J. Goerg. Αν και άριστος «χειριστής» του χρώματος, επιδίδεται με την ίδια δεξιοτεχνία στα ασπρόμαυρα ζωγραφικά και χαρακτικά του έργα. Από πού αντλεί ο Τέτσης τα θέματά του, ανθρώπινες μορφές, τοπία και νεκρές φύσεις, σκηνές της εργατικής ζωής (γιαπιά, ναυπηγεία, λαϊκές αγορές κ.α); «Τόσο στη ζωγραφική όσο και στη χαρακτική τα μάτια με τροφοδοτούν. Μια τυχαία ματιά μπορεί να μου αποκαλύψει το δρόμο για μια σειρά δουλειάς.
»Δέχομαι την όραση σαν κύρια αίσθηση επικοινωνίας με το περιβάλλον, κι έτσι το πρόβλημά μου και κατά συνέπεια οι αναζητήσεις μου απλώνονται στην ανακάλυψη του φωτός. Εκεί ζητάω τις λύσεις μου τώρα, όπως και άλλοτε. Είμαι σαφής σ' αυτό που γύρευα πάντα. Μένω σταθερός στο "πιστεύω" μου. Πρώτ' απ' όλα είναι τα μάτια».
Η χαλκογραφία
Οσο για τη χαλκογραφία, «αυτή δεν έχει σκοπό να επαναλάβει έναν πίνακα ζωγραφικής, αλλά αποζητά μιαν άλλη έκφραση. Σ' αυτήν βρήκα λύσεις που δεν είχα στη ζωγραφική.
»Αυτές είναι σχετικές με την ιδιομορφία της, που σε υποχρεώνει να δημιουργήσεις το έργο σου σε περιορισμένα όρια (συνήθως λείπει το χρώμα), μέσα σε λιτότητα. Το μαγικό του χρώματος που έχει η ζωγραφική, εδώ είναι ανύπαρκτο. Δεν υπάρχει παρά μόνο το μαύρο μελάνι και το άσπρο του χαρτιού».
Ποια είναι η ιδιαιτερότητα της χαλκογραφίας; «Εδώ δοκιμάζεται ο καλλιτέχνης-εργάτης.
»Είναι πολύ δύσκολο όταν σε κυνηγά συγχρόνως το όραμα του έργου και πρέπει να μην το προδώσεις. Εχει μια ιδιαίτερη θέση για μένα η χαλκογραφία, παράλληλα με τη ζωγραφική, με πολλά κοινά.
»Τα κοινά σημεία ας μην τα εντοπίσουμε στη θεματογραφία, που είναι κάτι συμπτωματικό, αλλά στην αντίληψη του περίγυρου, στις αναφορές που περνούν και στη ζωγραφική και στη χαρακτική».
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΙΟΥΣΗ
Πηγή: http://www.enet.gr
