Από το έδαφος, αυτό το γιγαντιαίο γλυπτό μοιάζει με μια σειρά από χαμηλούς λοφίσκους. Από ψηλά όμως, παίρνει το σχήμα ενός πόνι που καλπάζει στην ύπαιθρο. Είναι φόρος τιμής στον Σουλτάνο, ένα αγαπημένο πόνι που κάποτε δούλευε σε παλιό ορυχείο της Ουαλίας.
Από τον 18ο έως και τον 20ό αιώνα «πόνι ορυχείων» δούλευαν στα ανθρακωρυχεία του Ηνωμένου Βασιλείου. Το 1750 έστειλαν πόνι κάτω απ' τη γη, μετά τον τραγικό πνιγμό 26 παιδιών που δούλευαν στο ανθρακωρυχείο Χάσκαρ. Η δημόσια κατακραυγή έβαλε τέρμα στην έως τότε κοινή πρακτική να στέλνουν γυναίκες και παιδιά να δουλεύουν στα έγκατα της γης.
Πόνι και άλογα αντικατέστησαν τις γυναίκες και τα παιδιά. Τα πόνι ζούσαν ως επί το πλείστον εκεί, στα βάθη. Δούλευαν οκτώ ώρες τη μέρα και τα στάβλιζαν σε υπόγειους στάβλους. Κουβαλούσαν λεκάνες με κάρβουνο στους απέραντους διαδρόμους των ορυχείων κι έβγαιναν στο φως μόνον όταν ήταν είχαν γιορτή οι ανθρακωρύχοι. Το 1913, 70.000 πόνι δούλευαν στα ανθρακωρυχεία της Βρετανίας (στις ΗΠΑ, προτιμούσαν γαϊδούρια και μουλάρια). Ήταν πολύτιμα για τις εταιρείες εξόρυξης άνθρακα, γι' αυτό τα φρόντιζαν περισσότερο από τους ανθρώπους-εργάτες. Αλλά, στα τέλη του 20ού αιώνα, η σύγχρονη τεχνολογία κατέστησε παρωχημένη τη χρήση των πόνι των ορυχείων. Το τελευταίο βρετανικό πόνι ορυχείων ανέβηκε στην επιφάνεια το 1999, για να μην ξανακατεβεί στα σκοτάδια.
Το Πάρκο Πενάλτα κάθεται πάνω στο παλιό ανθρακωρυχείο Πενάλτα. Και τιμά τους μη ανθρώπινους εργάτες του ορυχείου με τον «Σουλτάνο, το Πόνι του Ανθρακωρυχείου», ένα από τα μεγαλύτερα έργα παραστατικής γλυπτικής στο Ηνωμένο Βασίλειο. Ο Ουαλός καλλιτέχνης Μικ Πετς χρειάστηκε 60.000 τόνους ορυκτό άνθρακα, χώμα και πέτρα για να δημιουργήσει το μήκους 200 μέτρων γλυπτό. Το οποίο στην αρχή δεν είχε όνομα, αλλά δεν πέρασε πολύς καιρός που οι ντόπιοι το βάφτισαν «Σουλτάνο».
Κατασκευάστηκε για πρακτικούς λόγους, να λειτουργεί ως ανεμοφράκτης για το πάρκο. Σύντομα όμως, έγινε τόπος διασκέδασης: οι επισκέπτες μπορούν να βολτάρουν στα διάφορα μονοπάτια που διασχίζουν το «σώμα» του Σουλτάνου, ακόμη και να ανεβούν έως το «μάτι» του. Το πάρκο είναι ανοιχτό από τις 7 το πρωί ως τις 7 το απόγευμα.
Από τον 18ο έως και τον 20ό αιώνα «πόνι ορυχείων» δούλευαν στα ανθρακωρυχεία του Ηνωμένου Βασιλείου. Το 1750 έστειλαν πόνι κάτω απ' τη γη, μετά τον τραγικό πνιγμό 26 παιδιών που δούλευαν στο ανθρακωρυχείο Χάσκαρ. Η δημόσια κατακραυγή έβαλε τέρμα στην έως τότε κοινή πρακτική να στέλνουν γυναίκες και παιδιά να δουλεύουν στα έγκατα της γης.
Πόνι και άλογα αντικατέστησαν τις γυναίκες και τα παιδιά. Τα πόνι ζούσαν ως επί το πλείστον εκεί, στα βάθη. Δούλευαν οκτώ ώρες τη μέρα και τα στάβλιζαν σε υπόγειους στάβλους. Κουβαλούσαν λεκάνες με κάρβουνο στους απέραντους διαδρόμους των ορυχείων κι έβγαιναν στο φως μόνον όταν ήταν είχαν γιορτή οι ανθρακωρύχοι. Το 1913, 70.000 πόνι δούλευαν στα ανθρακωρυχεία της Βρετανίας (στις ΗΠΑ, προτιμούσαν γαϊδούρια και μουλάρια). Ήταν πολύτιμα για τις εταιρείες εξόρυξης άνθρακα, γι' αυτό τα φρόντιζαν περισσότερο από τους ανθρώπους-εργάτες. Αλλά, στα τέλη του 20ού αιώνα, η σύγχρονη τεχνολογία κατέστησε παρωχημένη τη χρήση των πόνι των ορυχείων. Το τελευταίο βρετανικό πόνι ορυχείων ανέβηκε στην επιφάνεια το 1999, για να μην ξανακατεβεί στα σκοτάδια.
Το Πάρκο Πενάλτα κάθεται πάνω στο παλιό ανθρακωρυχείο Πενάλτα. Και τιμά τους μη ανθρώπινους εργάτες του ορυχείου με τον «Σουλτάνο, το Πόνι του Ανθρακωρυχείου», ένα από τα μεγαλύτερα έργα παραστατικής γλυπτικής στο Ηνωμένο Βασίλειο. Ο Ουαλός καλλιτέχνης Μικ Πετς χρειάστηκε 60.000 τόνους ορυκτό άνθρακα, χώμα και πέτρα για να δημιουργήσει το μήκους 200 μέτρων γλυπτό. Το οποίο στην αρχή δεν είχε όνομα, αλλά δεν πέρασε πολύς καιρός που οι ντόπιοι το βάφτισαν «Σουλτάνο».
Κατασκευάστηκε για πρακτικούς λόγους, να λειτουργεί ως ανεμοφράκτης για το πάρκο. Σύντομα όμως, έγινε τόπος διασκέδασης: οι επισκέπτες μπορούν να βολτάρουν στα διάφορα μονοπάτια που διασχίζουν το «σώμα» του Σουλτάνου, ακόμη και να ανεβούν έως το «μάτι» του. Το πάρκο είναι ανοιχτό από τις 7 το πρωί ως τις 7 το απόγευμα.
