Λίγες ώρες μετά τη δημοσίευση του κειμένου του για τους «νυν και μελλοντικούς τραγουδιστές», ο Βαγγέλης Κορακάκης, μου τηλεφώνησε και μου παραχώρησε ευγενικά άλλο ένα ξεχωριστό κείμενό του, αφιερωμένο αυτή τη φορά στον Γιώργο Νταλάρα. Οι δυο τους συνεργάστηκαν πριν από μερικά χρόνια, με αποτέλεσμα το δίσκο «Θαλασσινά παλάτια» που κυκλοφόρησε από το Ogdoo Music Group τον Μάη του 2016 και μια σειρά συναυλιών στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, τον Μάρτη της επόμενης χρονιάς.
Γράφει λοιπόν ο Βαγγέλης Κορακάκης:
Τα γιαβράκια, έτσι λέγονται τα μικρά κανάρια, τα βάζουν δίπλα στο καλύτερο κανάρι, που λέγεται «δάσκαλος», για να το ακούνε και να μάθουν, πώς πρέπει να κελαηδούν. Αυτό σκεφτόμουν στο στούντιο, όταν ο Βασίλης, ο γιος μου, μαζί με την εξαίρετη Ασπασία Στρατηγού, έβαζαν φωνές σε κάποιο τραγούδι μου.
Έλεγα από μέσα μου: «Θαρρείς και τα έχει ευλογήσει». Ποιος άλλος; Ο σπουδαίος τραγουδιστής, μουσικός, κιθαρίστας, ενορχηστρωτής και άμα λάχει μπουζουξής Γιώργος Νταλάρας.
Αισθάνομαι την ανάγκη, αλλά και την υποχρέωση να γράψω δυο λόγια για αυτόν τον άνθρωπο, που είπε να βάλουν χαρτοταινίες, στα μεταλλικά πόδια των καθισμάτων της σκηνής του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιώς, γιατί γυάλιζαν και πίστευε ότι θα ενοχλούσαν τους θεατές της παράστασης!
Θέλω να γράψω δυο λόγια, για τον ερμηνευτή των έργων του Κυρίου Σταύρου Κουγιουμτζή (με «Κ» κεφαλαίο). Θέλω να γράψω δυο λόγια γι’ αυτόν που έμαθε στη γενιά μου τα ρεμπέτικα τραγούδια, με τον θρυλικό δίσκο «50 χρόνια ρεμπέτικο τραγούδι».
Σας έγραψα δυο λόγια για τον άνθρωπο που ακόμα τον ακολουθούν τα άσπρα υποδήματα των μπουζουξήδων, που αντίκρυζε μικρός στα πάλκα που έπαιζε ο πατέρας του και είχα την τύχη να συνεργαστώ μαζί του.
Υ.Γ.: Για το τραγούδι που ακολουθεί, συγχωρέστε με, γιατί είναι δικό μου, αλλά αυτό το «ρημάδι κατάντησα», όπως το λέει, με «σφάζει»…
-Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη στη Σέριφο τον Αύγουστο του 2017.
Γράφει λοιπόν ο Βαγγέλης Κορακάκης:
Τα γιαβράκια, έτσι λέγονται τα μικρά κανάρια, τα βάζουν δίπλα στο καλύτερο κανάρι, που λέγεται «δάσκαλος», για να το ακούνε και να μάθουν, πώς πρέπει να κελαηδούν. Αυτό σκεφτόμουν στο στούντιο, όταν ο Βασίλης, ο γιος μου, μαζί με την εξαίρετη Ασπασία Στρατηγού, έβαζαν φωνές σε κάποιο τραγούδι μου.
Έλεγα από μέσα μου: «Θαρρείς και τα έχει ευλογήσει». Ποιος άλλος; Ο σπουδαίος τραγουδιστής, μουσικός, κιθαρίστας, ενορχηστρωτής και άμα λάχει μπουζουξής Γιώργος Νταλάρας.
Αισθάνομαι την ανάγκη, αλλά και την υποχρέωση να γράψω δυο λόγια για αυτόν τον άνθρωπο, που είπε να βάλουν χαρτοταινίες, στα μεταλλικά πόδια των καθισμάτων της σκηνής του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιώς, γιατί γυάλιζαν και πίστευε ότι θα ενοχλούσαν τους θεατές της παράστασης!
Θέλω να γράψω δυο λόγια, για τον ερμηνευτή των έργων του Κυρίου Σταύρου Κουγιουμτζή (με «Κ» κεφαλαίο). Θέλω να γράψω δυο λόγια γι’ αυτόν που έμαθε στη γενιά μου τα ρεμπέτικα τραγούδια, με τον θρυλικό δίσκο «50 χρόνια ρεμπέτικο τραγούδι».
Σας έγραψα δυο λόγια για τον άνθρωπο που ακόμα τον ακολουθούν τα άσπρα υποδήματα των μπουζουξήδων, που αντίκρυζε μικρός στα πάλκα που έπαιζε ο πατέρας του και είχα την τύχη να συνεργαστώ μαζί του.
Υ.Γ.: Για το τραγούδι που ακολουθεί, συγχωρέστε με, γιατί είναι δικό μου, αλλά αυτό το «ρημάδι κατάντησα», όπως το λέει, με «σφάζει»…
-Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη στη Σέριφο τον Αύγουστο του 2017.
