Μια φωτογραφία που δημοσιεύθηκε στην «Καθημερινή της Κυριακής» (9-10-11) (με αφορμή την επανακυκλοφορία των έργων του Σταύρου Ξαρχάκου) και εικονίζει το Μίκη Θεοδωράκη, το Μάνο Χατζιδάκι, το Σταύρο Ξαρχάκο και πίσω τους τη Βίκυ Μοσχολιού, μου θύμισε την ιστορική τους συνύπαρξη, στη συναυλία που πραγματοποιήθηκε στο Ολυμπιακό Στάδιο στις 3 Νοεμβρίου 1989.
Οι μεγαλύτεροι σίγουρα θα θυμούνται πώς γεννήθηκε αυτή η σύμπραξη… Το σκάνδαλο Κοσκωτά, με όλα τα παραλειπόμενα, η σχέση Παπανδρέου - Λιάνη, μια πρώτη εκλογική αναμέτρηση στις 18 Ιουνίου 1989, χωρίς την ανάδειξη αυτοδύναμης κυβέρνησης, η σύμπραξη Νέας Δημοκρατίας και Κομμουνιστικού Κόμματος στη μεταβατική κυβέρνηση και η δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη στις 26 Σεπτεμβρίου 1989, είχαν δημιουργήσει έντονο αναβρασμό και αντιδράσεις στην κοινωνία. Μέσα σ’ αυτό το κλίμα και ενόψει των επαναληπτικών εκλογών της 5ης Νοεμβρίου, το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, που πρώτευσε στις εκλογές του Ιουνίου, αποφάσισε να πραγματοποιήσει, αντί για προεκλογική ομιλία, μια μεγάλη συναυλία στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας στις 3 Νοεμβρίου.
Κι ενώ στο παρελθόν, αν δε με απατά η μνήμη μου, ο Θεοδωράκης με το Χατζιδάκι και τον Ξαρχάκο, είχαν συνεργαστεί μεταξύ τους ανά δύο, είτε δισκογραφικά, είτε για συναυλίες, στο Ολυμπιακό Στάδιο βρέθηκαν στην ίδια σκηνή για πρώτη φορά και οι τρεις. Την ορχήστρα διηύθυνε ο Ξαρχάκος ενώ η Βίκυ Μοσχολιού, ο Σταμάτης Κόκοτας, η Μαρία Δημητριάδη, η Σοφία Βόσσου και ο Γιάννης Μπογδάνος τραγούδησαν δημιουργίες των τριών συνθετών. Μεγάλο μέρος κάλυψε τραγουδώντας και ο Μίκης Θεοδωράκης…
Η συναυλία μεταδόθηκε ζωντανά από το ραδιόφωνο του ΑΝΤ1 (είχε αναγγελθεί μάλιστα πως θα κυκλοφορούσε και δίσκος) και από τη Δημοτική Τηλεόραση Θεσσαλονίκης - TV 100, απ’ όπου προέρχεται και το οπτικοακουστικό ντοκουμέντο που συνοδεύει το άρθρο.
Ο Μίκης Θεοδωράκης τραγουδά, μαζί με την αείμνηστη Μαρία Δημητριάδη, την «Αθήνα» του Χατζιδάκι και του Νίκου Γκάτσου, υπό τη διεύθυνση του Σταύρου Ξαρχάκου και το «Πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι» του Χατζιδάκι σε στίχους Νότη Περγιάλη, με τη συνοδεία του συνθέτη στο πιάνο…
Και για να προλάβω τα οποιαδήποτε σχόλια, οφείλω να σημειώσω πως θεωρώ, ότι τόσα χρόνια μετά, ανεξάρτητα από τις αιτίες και τις αφορμές που την γέννησαν, η καλλιτεχνική σύμπραξη των τριών γιγάντων, ξεπερνά κάθε κομματική τοποθέτηση και ιδεολογία… Άλλωστε η τέχνη ήταν πάντα πάνω από τα κόμματα… Πολύ περισσότερο σήμερα, που έχουν ισοπεδωθεί τα πάντα…
Οι μεγαλύτεροι σίγουρα θα θυμούνται πώς γεννήθηκε αυτή η σύμπραξη… Το σκάνδαλο Κοσκωτά, με όλα τα παραλειπόμενα, η σχέση Παπανδρέου - Λιάνη, μια πρώτη εκλογική αναμέτρηση στις 18 Ιουνίου 1989, χωρίς την ανάδειξη αυτοδύναμης κυβέρνησης, η σύμπραξη Νέας Δημοκρατίας και Κομμουνιστικού Κόμματος στη μεταβατική κυβέρνηση και η δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη στις 26 Σεπτεμβρίου 1989, είχαν δημιουργήσει έντονο αναβρασμό και αντιδράσεις στην κοινωνία. Μέσα σ’ αυτό το κλίμα και ενόψει των επαναληπτικών εκλογών της 5ης Νοεμβρίου, το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, που πρώτευσε στις εκλογές του Ιουνίου, αποφάσισε να πραγματοποιήσει, αντί για προεκλογική ομιλία, μια μεγάλη συναυλία στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας στις 3 Νοεμβρίου.
Κι ενώ στο παρελθόν, αν δε με απατά η μνήμη μου, ο Θεοδωράκης με το Χατζιδάκι και τον Ξαρχάκο, είχαν συνεργαστεί μεταξύ τους ανά δύο, είτε δισκογραφικά, είτε για συναυλίες, στο Ολυμπιακό Στάδιο βρέθηκαν στην ίδια σκηνή για πρώτη φορά και οι τρεις. Την ορχήστρα διηύθυνε ο Ξαρχάκος ενώ η Βίκυ Μοσχολιού, ο Σταμάτης Κόκοτας, η Μαρία Δημητριάδη, η Σοφία Βόσσου και ο Γιάννης Μπογδάνος τραγούδησαν δημιουργίες των τριών συνθετών. Μεγάλο μέρος κάλυψε τραγουδώντας και ο Μίκης Θεοδωράκης…
Η συναυλία μεταδόθηκε ζωντανά από το ραδιόφωνο του ΑΝΤ1 (είχε αναγγελθεί μάλιστα πως θα κυκλοφορούσε και δίσκος) και από τη Δημοτική Τηλεόραση Θεσσαλονίκης - TV 100, απ’ όπου προέρχεται και το οπτικοακουστικό ντοκουμέντο που συνοδεύει το άρθρο.
Ο Μίκης Θεοδωράκης τραγουδά, μαζί με την αείμνηστη Μαρία Δημητριάδη, την «Αθήνα» του Χατζιδάκι και του Νίκου Γκάτσου, υπό τη διεύθυνση του Σταύρου Ξαρχάκου και το «Πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι» του Χατζιδάκι σε στίχους Νότη Περγιάλη, με τη συνοδεία του συνθέτη στο πιάνο…
Και για να προλάβω τα οποιαδήποτε σχόλια, οφείλω να σημειώσω πως θεωρώ, ότι τόσα χρόνια μετά, ανεξάρτητα από τις αιτίες και τις αφορμές που την γέννησαν, η καλλιτεχνική σύμπραξη των τριών γιγάντων, ξεπερνά κάθε κομματική τοποθέτηση και ιδεολογία… Άλλωστε η τέχνη ήταν πάντα πάνω από τα κόμματα… Πολύ περισσότερο σήμερα, που έχουν ισοπεδωθεί τα πάντα…
