Στις 15 Μαρτίου του 1991, ο Rory Gallagher μίλησε για όλα σε μία συνέντευξη - σταθμό στον Jas Obrecht, στο Catalyst Club στη Σάντα Κρουζ της Καλιφόρνια.
Η πρώτη δημοσίευση της συνέντευξης αυτής στα Ελληνικά, σε επιμέλεια Αλέξανδρου Τζιόλα, έγινε στο περιοδικό «e-ΔΙΑΛΟΓΟΙ».
Μεταξύ άλλων, ο δημοσιογράφος ρώτησε τον σπουδαίο κιθαρίστα ποιους δίσκους θα πρότεινε σε νέους μουσικούς που δεν γνωρίζουν τους πρώτους μπλουζίστες.
Ο Rory Gallagher απάντησε: Εντάξει, όλοι δηλώνουν την προφανή σχέση τους με τον Robert Johnson. Φαίνεται να είναι ο βιρτουόζος εκείνης της εποχής, από εκείνο το σημείο, αλλά ο Son House ήταν ο πλέον σημαντικός στο μέτρο που ο ίδιος έδωσε μαθήματα, πιστεύω, στον Robert Johnson. Ίσως έγραψε «Walkin’ Blues», για παράδειγμα. Και ο Muddy Waters ισχυρίζεται επίσης ότι ο Son House ήταν σημαντικός εκείνη την εποχή. Εξαρτάται. Βλέπεις, είναι πολύ δύσκολο να υπαγορεύσεις σε κάποιον νεαρό που μπορεί να ακούει τον Albert King και να δει αμέσως τον εαυτό του σε αυτή τη γενιά. Νομίζω ότι όλοι οι νεαροί παίκτες ροκ και μπλουζ θα πρέπει να ψάξουν βαθύτερα, πίσω από τα προφανή μεγάλα αστέρια μπλουζ όπως ο Β.Β. King και ο Buddy Guy, που είναι όλοι μεγάλοι. Ενδιαφέρομαι επίσης για τα μπλουζ της χώρας και τα «electrified country blues», όπως θα το έλεγε ο Big Joe Williams και τα παρόμοια. Μου αρέσουν επίσης όλοι οι slide players από τον Earl Hooker μέχρι τον Muddy Waters, προφανώς. Ο Robert Nighthawk είναι ένας από τους αγαπημένους μου. Τελικά ανακάλυψα το Tampa Red που είναι ένας νωχελικός, στο παίξιμο, μουσικός. Όπως και εκείνο το «σύρσιμο» που έχει στο παίξιμό του ο Muddy Waters, ως γνωστόν. Όλοι πιστεύαμε ότι ήταν ένας πρωτότυπος καλλιτέχνης ο Muddy Waters, αλλά βέβαια μάλλον το παίξιμο το «πήρε» από τον Tampa Red. Έτσι αυτή η λαϊκή μουσική παράδοση του «πάρε-δώσε» αλλά και της «κλοπής» θα λέγαμε, συνεχίζεται σαν τρελή... Αλλά στο δικό μου στυλ, που είναι ευρωπαϊκό επηρεαζόμενο πολύ από την αμερικανική μουσική και ούτω καθεξής, προσπαθώ να βρω έναν τρόπο που αν κάνω έναν αριθμό blues να μπορώ να το κάνω πολύ παραδοσιακά, αν φυσικά το επιλέξω εκείνη τη στιγμή. Μπορώ επίσης να προσθέσω το δικό μου στοιχείο ή τις δικές μου ανατροπές σε αυτό και να είναι ένα ροκ τραγούδι με ένα μπλουζ μέσα του. Προσπαθώ να είμαι ανανεωτικός και προοδευτικός σε κάποια δουλειά μου, ενώ σε άλλες προσπαθώ να είμαι όσο το δυνατόν και «παραδοσιακός» και ethnic.
Στη συνέχεια, ο Rory Gallagher περιέγραψε τι θα έπρεπε να είναι ένα «Rory Gallagher σόλο»: Προσπαθώ να ξεχωρίσω τη διαφορά ανάμεσα στο να δείξω έξυπνος και τεχνικός και την ίδια στιγμή να φαίνομαι και «πρωτόγονος/γνήσιος». Επειδή νομίζω ότι αν πρόκειται για μια τεχνική άσκηση, όλα αυτά είναι πολύ καλά. Ακόμα κι αν ένα σόλο πρέπει να είναι γνήσιο. Εξαρτάται από το τραγούδι, αν πρέπει να παίζω πολύ υπολογισμένα ή αν ξεπερνώ το σόλο μερικές φορές. Ξέρετε, πάντα έχω ένα «οδηγό», κάνω επαναλήψεις, μόνο και μόνο για να καταλάβω την βαθύτερη αίσθηση που προκαλεί. Τώρα όμως, αν ένα συγκεκριμένο τραγούδι χρειάζεται ένα είδος μελωδικού τύπου σόλο, είμαι έτοιμος να το δουλέψω ξανά και ξανά. Αλλά προσπαθώ να μην κάνω κάτι πρόχειρο γιατί μου είναι πολύ δελεαστικό να φτιάξω το τέλειο σόλο. Το έκανα κάνα δύο φορές λίγο πρόχειρα αλλά αμέσως μετά το «έσωσα» διορθώνοντας προς το καλύτερο. Αλλά, κατά κανόνα, προσπαθώ να μην παρασυρθώ από την τεχνολογία, οπότε και κρατώ τον ανθρώπινο παράγοντα ενεργό σε τέτοιες προσπάθειες.
Διαβάστε όλη τη συνέντευξη εδώ.
Η πρώτη δημοσίευση της συνέντευξης αυτής στα Ελληνικά, σε επιμέλεια Αλέξανδρου Τζιόλα, έγινε στο περιοδικό «e-ΔΙΑΛΟΓΟΙ».
Μεταξύ άλλων, ο δημοσιογράφος ρώτησε τον σπουδαίο κιθαρίστα ποιους δίσκους θα πρότεινε σε νέους μουσικούς που δεν γνωρίζουν τους πρώτους μπλουζίστες.
Ο Rory Gallagher απάντησε: Εντάξει, όλοι δηλώνουν την προφανή σχέση τους με τον Robert Johnson. Φαίνεται να είναι ο βιρτουόζος εκείνης της εποχής, από εκείνο το σημείο, αλλά ο Son House ήταν ο πλέον σημαντικός στο μέτρο που ο ίδιος έδωσε μαθήματα, πιστεύω, στον Robert Johnson. Ίσως έγραψε «Walkin’ Blues», για παράδειγμα. Και ο Muddy Waters ισχυρίζεται επίσης ότι ο Son House ήταν σημαντικός εκείνη την εποχή. Εξαρτάται. Βλέπεις, είναι πολύ δύσκολο να υπαγορεύσεις σε κάποιον νεαρό που μπορεί να ακούει τον Albert King και να δει αμέσως τον εαυτό του σε αυτή τη γενιά. Νομίζω ότι όλοι οι νεαροί παίκτες ροκ και μπλουζ θα πρέπει να ψάξουν βαθύτερα, πίσω από τα προφανή μεγάλα αστέρια μπλουζ όπως ο Β.Β. King και ο Buddy Guy, που είναι όλοι μεγάλοι. Ενδιαφέρομαι επίσης για τα μπλουζ της χώρας και τα «electrified country blues», όπως θα το έλεγε ο Big Joe Williams και τα παρόμοια. Μου αρέσουν επίσης όλοι οι slide players από τον Earl Hooker μέχρι τον Muddy Waters, προφανώς. Ο Robert Nighthawk είναι ένας από τους αγαπημένους μου. Τελικά ανακάλυψα το Tampa Red που είναι ένας νωχελικός, στο παίξιμο, μουσικός. Όπως και εκείνο το «σύρσιμο» που έχει στο παίξιμό του ο Muddy Waters, ως γνωστόν. Όλοι πιστεύαμε ότι ήταν ένας πρωτότυπος καλλιτέχνης ο Muddy Waters, αλλά βέβαια μάλλον το παίξιμο το «πήρε» από τον Tampa Red. Έτσι αυτή η λαϊκή μουσική παράδοση του «πάρε-δώσε» αλλά και της «κλοπής» θα λέγαμε, συνεχίζεται σαν τρελή... Αλλά στο δικό μου στυλ, που είναι ευρωπαϊκό επηρεαζόμενο πολύ από την αμερικανική μουσική και ούτω καθεξής, προσπαθώ να βρω έναν τρόπο που αν κάνω έναν αριθμό blues να μπορώ να το κάνω πολύ παραδοσιακά, αν φυσικά το επιλέξω εκείνη τη στιγμή. Μπορώ επίσης να προσθέσω το δικό μου στοιχείο ή τις δικές μου ανατροπές σε αυτό και να είναι ένα ροκ τραγούδι με ένα μπλουζ μέσα του. Προσπαθώ να είμαι ανανεωτικός και προοδευτικός σε κάποια δουλειά μου, ενώ σε άλλες προσπαθώ να είμαι όσο το δυνατόν και «παραδοσιακός» και ethnic.
Στη συνέχεια, ο Rory Gallagher περιέγραψε τι θα έπρεπε να είναι ένα «Rory Gallagher σόλο»: Προσπαθώ να ξεχωρίσω τη διαφορά ανάμεσα στο να δείξω έξυπνος και τεχνικός και την ίδια στιγμή να φαίνομαι και «πρωτόγονος/γνήσιος». Επειδή νομίζω ότι αν πρόκειται για μια τεχνική άσκηση, όλα αυτά είναι πολύ καλά. Ακόμα κι αν ένα σόλο πρέπει να είναι γνήσιο. Εξαρτάται από το τραγούδι, αν πρέπει να παίζω πολύ υπολογισμένα ή αν ξεπερνώ το σόλο μερικές φορές. Ξέρετε, πάντα έχω ένα «οδηγό», κάνω επαναλήψεις, μόνο και μόνο για να καταλάβω την βαθύτερη αίσθηση που προκαλεί. Τώρα όμως, αν ένα συγκεκριμένο τραγούδι χρειάζεται ένα είδος μελωδικού τύπου σόλο, είμαι έτοιμος να το δουλέψω ξανά και ξανά. Αλλά προσπαθώ να μην κάνω κάτι πρόχειρο γιατί μου είναι πολύ δελεαστικό να φτιάξω το τέλειο σόλο. Το έκανα κάνα δύο φορές λίγο πρόχειρα αλλά αμέσως μετά το «έσωσα» διορθώνοντας προς το καλύτερο. Αλλά, κατά κανόνα, προσπαθώ να μην παρασυρθώ από την τεχνολογία, οπότε και κρατώ τον ανθρώπινο παράγοντα ενεργό σε τέτοιες προσπάθειες.
Διαβάστε όλη τη συνέντευξη εδώ.
