Στη δύσκολη περίοδο που διανύουμε χωρίς συναυλίες, χωρίς ζωντανή μουσική και επαφή με τους μουσικούς σκεπτόμουν πόσο τυχερός υπήρξα που είδα κάποτε από κοντά σε τρία στιγμιότυπα της ζωής μου όλα τα μέλη του συγκροτήματος που λατρεύω. Δεν είναι και μικρό πράγμα να ευτυχήσω να δω από κοντά τους Rolling Stones, όλους εκτός φυσικά τον μπασίστα τους, τον Bill Wyman, που έχει αποχαιρετήσει το γκρουπ εδώ και πολλά χρόνια.
Ήταν θυμάμαι η στιγμή που βρίσκομαι με τον φίλο φωτογράφο Γιάννη Κανελλόπουλο στην ρεσεψιόν του ξενοδοχείου Intercontinental στο Ζάγκρεμπ την Πέμπτη 20 Αυγούστου 1998 – για την εξ αναβολής συναυλία τους εκεί στις 28 Μαΐου λόγω πεσίματος του Keith Richards από ένα φοινικόδεντρο και τραυματισμού του! - για να παραλάβουμε τα εισιτήρια για την συναυλία τους στο Ιπποδρόμιο της πόλης, το ίδιο βράδυ, με sold-out 80.000 εισιτηρίων στην πρώτη τους συναυλία στην Κροατία!
Ο Ron Wood με την πρώην γυναίκα του Jo Wood και την κόρη κατευθύνεται στην έξοδο του Intercontinental στο Ζάγκρεμπ. Φωτογραφία: Γ. Αλεξίου
Μόλις είχαμε φτάσει με το τραίνο και πήγαμε κατευθείαν να παραλάβουμε τα εισιτήρια που ήταν προσκλήσεις τελικά, μια έκπληξη που μας είχε επιφυλάξει ο Χρήστος Καριώτης στέλεχος της δισκογραφικής Virgin. Μετά την πρώτη χαρά που πήρα μόλις κράτησα τις προσκλήσεις της συναυλίας στο χέρι μου, αίφνης ανοίγει το ασανσέρ λίγα μέτρα πιο εκεί και βγαίνει από μέσα ο Ron Wood με την πρώην γυναίκα του Jo Wood και την κόρη του Leah, πανέμορφες και οι δύο, και κατευθύνονται στην έξοδο όπου τους περίμενε ένα βαν να τους μεταφέρει στο χώρο της συναυλίας.
Δίπλα τους ο Keith Richards που σταμάτησε για να υπογράψει ένα αυτόγραφο, μάλλον σε άνθρωπο της ασφάλειας του ξενοδοχείου και περνάει κι εκείνος μπροστά μου. Έχουμε μείνει άναυδοι. Ωστόσο είχα την ετοιμότητα να πατήσω δύο κλικ για να αξιοποιήσω τις δύο τελευταίες φωτογραφίες του φιλμ καθώς η μηχανή ήταν στα χέρια μου!
Ο Keith Richards υπογράφει ένα αυτόγραφο μόλις βγήκε από το ασανσέρ του Intercontinental στο Ζάγκρεμπ. Φωτογραφία : Γ. Αλεξίου
Ο φίλος φωτογράφος ήταν αδύνατον μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα να ανοίξει τη βαλίτσα του και να ετοιμάσει τον εξοπλισμό του για να φωτογραφίσει. Είχα βγάλει φωτογραφία δύο Stones κι ακολούθησα τον Keith Richards που κάθισε στο παράθυρο μέσα στο βανάκι. Έτρεξα προς το μέρος του και τον είδα για πρώτη φορά τετ-ατ-τετ εκφράζοντας την αγάπη μου και τον θαυμασμό μου για το ιερό τέρας του Rock’n’Roll. Εκείνος χαμογέλασε και μου κούνησε το χέρι. Αυτό ήταν. Έβαλε μπρος ο οδηγός κι έφυγαν.
Περιμέναμε για λίγη ώρα μήπως βγει ο Mick Jagger και ο Charlie Watts, αλλά μάταια. Για την περιπετειώδη αυτή εμπειρία και το τι συνέβη στην συναυλία τους, μια αξέχαστη εμπειρία, έχω γράψει παλιότερα αναλυτικό άρθρο στο Ogdoo.gr
Οι Jagger και Watts μας ξέφυγαν αλλά έμελε να τους δούμε στην Αθήνα! Το δεύτερο στιγμιότυπο είναι λίγους μήνες μετά, την Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου, στο παλιό αεροδρόμιο του Ελληνικού, όπου καμιά 50αριά δημοσιογράφοι, άνθρωποι των media, των δισκογραφικών και παραγωγοί αναμένουν υπομονετικά σε μια ξύλινη κινητή εξέδρα να προσγειωθεί το αεροπλάνο με τους Rolling Stones που την επόμενη μέρα θα εμφανίζονταν στο Ολυμπιακό Στάδιο. Πραγματικά μετά από μια σχετική καθυστέρηση από την προβλεπόμενη ώρα άφιξης προσγειώνεται το αεροπλάνο με τους Rolling Stones. Ήδη είχε κυκλοφορήσει το νέο ότι ο Mick Jagger θα έφθανε μόνος του με ιδιωτικό αεροπλάνο που θα προσγειωνόταν στο ίδιο σημείο.
Keith Richards – Charlie Watts
Ron Wood, Keith Richards, Charlie Watts μόλις έφθασαν στο αεροδρόμιο του Ελληνικού. Φωτογραφία : Γιάννης Κανελλόπουλος
Είχα πιάσει θέση από νωρίς μπροστά στην εξέδρα και ήμουν εφοδιασμένος με δύο φωτογραφίες κι ένα λεπτό μαύρο μαρκαδοράκι. Η μία φωτογραφία προοριζόταν για τον Keith Richards και η άλλη για τον Mick Jagger. Ήθελα να κάνω ένα πείραμα. Έτσι είχα συνειδητά μαζί μου μια σχετικά πρόσφατη φωτογραφία του Keith με τους Stones και ένα καρτ ποστάλ με ασπρόμαυρο πορτραίτο του Jagger από τα τέλη του 60 και όχι μια πρόσφατη φωτογραφία του. Αυτό ήταν το ρίσκο μου θέλοντας να δω την αντίδρασή του σε ένα παλιό πορτραίτο του. Ωστόσο η μεγαλύτερη μου χαρά μεταξύ των δύο ήταν ένα αυτόγραφο από τον Keith.
Πραγματικά ο Keith κατέβηκε από το αεροπλάνο μαζί με τον Ron Wood και τον Charlie Watts στάθηκαν μπροστά στην σκάλα του αεροπλάνου για να φωτογραφηθούν μαζί. Ο Keith κάποια στιγμή και υπέγραψε ένα αυτόγραφο σε ένα αγοράκι που καθόταν σε αναπηρικό καροτσάκι και κρατούσε ίσως μια φωτογραφία του. Ήταν λίγο μακριά και δεν είδα καλά τι του έδωσε. Αμέσως χάρηκα γιατί είδα ότι είχε διάθεση να υπογράψει αυτόγραφο, όπως και αναμενόταν α γνωρίζει κανείς το χαρακτήρα του.
Το αυτόγραφο του Keith Richards!
Τον είδα να πλησιάζει στην εξέδρα των δημοσιογράφων. Μόλις πλησίασε άπλωσα το χέρι με τη φωτογραφία και το μαύρο μαρκαδοράκι. Με κοίταξε, πήρε τη φωτογραφία και υπέγραψε χαμογελώντας. Αυτό ήταν, τα κατάφερα και ήταν μάλιστα το δεύτερο και τελευταίο όπως αποδείχθηκε αυτόγραφο. Να πω την αλήθεια δεν είχα δει κάποιον άλλον να έχει μαζί του κάτι για να υπογράψει ο τεράστιος αυτός μουσικός.
Ο Charlie Watts όπως πάντα διακριτικός και καλοντυμένος με το σακάκι του. Η αέρινη παρουσία του ήταν αυτό που περίμενα. Ευγενικός και με ορθάνοιχτα μάτια έδωσε το δικό του παρών στην άφιξη των Rolling Stones και γοήτευσε χωρίς να κάνει κάτι περιττό. Ο Keith Richards φορούσε ως συνήθως μια μπαντάνα, κόκκινη και είχε μαζί του κάτι ακατανόητα αξεσουάρ, κάτι σαν ένα μεγάλο καλάμι με λαβή σπαθιού ή κάτι τέτοιο. Σουρεάλ εντελώς. Ο Ron Wood ήταν ο μόνος που φορούσε γυαλιά ηλίου, αν και είχε πέσει ο ήλιος και αθλητικά παπούτσια με μια μεγάλη βαλίτσα στον ώμο.
Mick Jagger
Ο Mick Jagger χαιρετά τον κόσμο στο αεροδρόμιο του Ελληνικού. Φωτογραφία : Γιάννης Κανελλόπουλος
Και τώρα είχε έρθει η ώρα του Mick Jagger. Μετά από αρκετή αναμονή και επιτόπια αναγκαστικά ορθοστασία προσγειώθηκε το ιδιωτικό αεροπλάνο με τον Mick Jagger και έφθασε επιτέλους η ώρα να τον δω από κοντά. Η εξέδρα είχε μετακινηθεί ελαφρώς και κοιτούσε σε άλλη κατεύθυνση την ώρα που αναμέναμε τον Mick Jagger. Και πραγματικά το ίνδαλμα αυτό του Rock κατέβηκε έκανε τα δικά του και πλησίασε την εξέδρα όπου είχα παραμείνει στις μπροστινές θέσεις. Τον είδα στο μισό μέτρο, φορούσε γυαλιά ηλίου όταν κατέβηκε από το αεροπλάνο και χαιρέτησε τον κόσμο, τα οποία εν συνεχεία τα έβγαλε όταν πλησίασε την εξέδρα με το αέρα του σταρ και ήταν αληθινός!
H φωτογραφία που δεν υπέγραψε ο Μικ Τζάγγερ
Άπλωσα το χέρι μου με την παλιά φωτογραφία του, ο Mick της έριξε μια κλεφτή ματιά καθώς του απέσπασε η κίνηση αναπόφευκτα την προσοχή και αντέδρασε όπως περίμενα. Κούνησε το κεφάλι του πέρα δώθε με το χαρακτηριστικό τρόπο του χαιρετώντας ταυτόχρονα τον κόσμο και απέφυγε ευγενικά να υπογράψει αυτόγραφο. Τον λάτρεψα για άλλη μια φορά γιατί επιβεβαίωσε ότι ζει το σήμερα. Τουλάχιστον έτσι το ερμήνευσα βλέποντας την αντίδρασή του. Έτσι είδα και τα τέσσερα παιδικά μου ινδάλματα από κοντά μέσα στο ίδιο απόγευμα!
Mick Taylor
Πρώτο όμως απ’ όλα τα μέλη των Rolling Stones ευτύχησα να δω σε ένα τελείως διαφορετικό μέρος, όπως αυτό του ξενοδοχείου ή του αεροδρομίου, τον κιθαρίστα τους της περιόδου 1969-74, τον τεράστιο Mick Taylor. Που; Σ’ ένα κλαμπάκι στα Ιλίσια, το θρυλικό σήμερα Hi-Ht όπου τον πρώτο λόγο είχαν εκεί τότε οι Blues Bug. Ήταν Νοέμβριος του 1996 όταν ο Mick Taylor ήρθε στην Αθήνα να εμφανιστεί στο «Ρόδον» σε μια συναυλία που διοργάνωσε ο αείμνηστος παραγωγός Τάσος Αλεξόπουλος.
Ο Mick Taylor μαζί με τον συντάκτη μας Γιάννη Αλεξίου στο "Hi-Hat" στα Ιλίσια.
Το προηγούμενο βράδυ έδωσε συνέντευξη Τύπου στο κλαμπ Hi-Hat και ακολούθησε τζαμάρισμά του με τους Blues Family των Γιάννη Μόνου, Ανδρέα Γκομόζια, Στέλιου Λαδόπουλου και Ζαφείρη Τσίναλη, των οποίων έχω υπάρξει μάνατζερ. Ήμουν εκεί φυσικά και ήξερα τους πάντες εκεί μέσα, από το διοργανωτή και τους συνεργάτες του που είχα δουλέψει μαζί του και μέσα από τη δημοσιογραφική μου ιδιότητα, τους μουσικούς που ήμασταν φίλοι και συνεργάτες και έτσι ήταν πολύ εύκολο να κάτσω με τον ογκόλιθο του Rock’n’Roll μαζί στο τραπέζι του και να πιούμε κι ένα ουϊσκάκι μαζί μετά το τζαμάρισμά του που τον ικανοποίησε ιδιαίτερα χωρίς να έχει προηγηθεί καμιά πρόβα, αλλά το Blues συναίσθημα και η δεξιοτεχνία όλων κυριάρχησε.
Ο Mick δεν μιλούσε πολύ, όμως έπινε πολύ. Χαιρόταν την στιγμή κι εγώ που καθόμουν δίπλα του και μου έφθανε αυτό. Δεν θυμάμαι να είπαμε κάτι συγκεκριμένο, παρά μόνο ότι αρχικά του συστήθηκα και του εξέφρασα το θαυμασμό μου. Το μόνο που τον ρώτησα στη αρχή ήταν αν χάρηκε το μίνι live με τους Blues Family και μου είπα απλά και όμορφα «They got it !» («Το έχουν !»). Το επόμενο βράδυ ήμουν εκεί στο κατάμεστο Ρόδον για να τον ξαναδώ με την μπάντα του αυτή τη φορά. Ήταν τέλειος !
Ήταν θυμάμαι η στιγμή που βρίσκομαι με τον φίλο φωτογράφο Γιάννη Κανελλόπουλο στην ρεσεψιόν του ξενοδοχείου Intercontinental στο Ζάγκρεμπ την Πέμπτη 20 Αυγούστου 1998 – για την εξ αναβολής συναυλία τους εκεί στις 28 Μαΐου λόγω πεσίματος του Keith Richards από ένα φοινικόδεντρο και τραυματισμού του! - για να παραλάβουμε τα εισιτήρια για την συναυλία τους στο Ιπποδρόμιο της πόλης, το ίδιο βράδυ, με sold-out 80.000 εισιτηρίων στην πρώτη τους συναυλία στην Κροατία!
Ο Ron Wood με την πρώην γυναίκα του Jo Wood και την κόρη κατευθύνεται στην έξοδο του Intercontinental στο Ζάγκρεμπ. Φωτογραφία: Γ. Αλεξίου
Μόλις είχαμε φτάσει με το τραίνο και πήγαμε κατευθείαν να παραλάβουμε τα εισιτήρια που ήταν προσκλήσεις τελικά, μια έκπληξη που μας είχε επιφυλάξει ο Χρήστος Καριώτης στέλεχος της δισκογραφικής Virgin. Μετά την πρώτη χαρά που πήρα μόλις κράτησα τις προσκλήσεις της συναυλίας στο χέρι μου, αίφνης ανοίγει το ασανσέρ λίγα μέτρα πιο εκεί και βγαίνει από μέσα ο Ron Wood με την πρώην γυναίκα του Jo Wood και την κόρη του Leah, πανέμορφες και οι δύο, και κατευθύνονται στην έξοδο όπου τους περίμενε ένα βαν να τους μεταφέρει στο χώρο της συναυλίας.
Δίπλα τους ο Keith Richards που σταμάτησε για να υπογράψει ένα αυτόγραφο, μάλλον σε άνθρωπο της ασφάλειας του ξενοδοχείου και περνάει κι εκείνος μπροστά μου. Έχουμε μείνει άναυδοι. Ωστόσο είχα την ετοιμότητα να πατήσω δύο κλικ για να αξιοποιήσω τις δύο τελευταίες φωτογραφίες του φιλμ καθώς η μηχανή ήταν στα χέρια μου!
Ο Keith Richards υπογράφει ένα αυτόγραφο μόλις βγήκε από το ασανσέρ του Intercontinental στο Ζάγκρεμπ. Φωτογραφία : Γ. Αλεξίου
Ο φίλος φωτογράφος ήταν αδύνατον μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα να ανοίξει τη βαλίτσα του και να ετοιμάσει τον εξοπλισμό του για να φωτογραφίσει. Είχα βγάλει φωτογραφία δύο Stones κι ακολούθησα τον Keith Richards που κάθισε στο παράθυρο μέσα στο βανάκι. Έτρεξα προς το μέρος του και τον είδα για πρώτη φορά τετ-ατ-τετ εκφράζοντας την αγάπη μου και τον θαυμασμό μου για το ιερό τέρας του Rock’n’Roll. Εκείνος χαμογέλασε και μου κούνησε το χέρι. Αυτό ήταν. Έβαλε μπρος ο οδηγός κι έφυγαν.
Περιμέναμε για λίγη ώρα μήπως βγει ο Mick Jagger και ο Charlie Watts, αλλά μάταια. Για την περιπετειώδη αυτή εμπειρία και το τι συνέβη στην συναυλία τους, μια αξέχαστη εμπειρία, έχω γράψει παλιότερα αναλυτικό άρθρο στο Ogdoo.gr
Οι Jagger και Watts μας ξέφυγαν αλλά έμελε να τους δούμε στην Αθήνα! Το δεύτερο στιγμιότυπο είναι λίγους μήνες μετά, την Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου, στο παλιό αεροδρόμιο του Ελληνικού, όπου καμιά 50αριά δημοσιογράφοι, άνθρωποι των media, των δισκογραφικών και παραγωγοί αναμένουν υπομονετικά σε μια ξύλινη κινητή εξέδρα να προσγειωθεί το αεροπλάνο με τους Rolling Stones που την επόμενη μέρα θα εμφανίζονταν στο Ολυμπιακό Στάδιο. Πραγματικά μετά από μια σχετική καθυστέρηση από την προβλεπόμενη ώρα άφιξης προσγειώνεται το αεροπλάνο με τους Rolling Stones. Ήδη είχε κυκλοφορήσει το νέο ότι ο Mick Jagger θα έφθανε μόνος του με ιδιωτικό αεροπλάνο που θα προσγειωνόταν στο ίδιο σημείο.
Keith Richards – Charlie Watts
Ron Wood, Keith Richards, Charlie Watts μόλις έφθασαν στο αεροδρόμιο του Ελληνικού. Φωτογραφία : Γιάννης Κανελλόπουλος
Είχα πιάσει θέση από νωρίς μπροστά στην εξέδρα και ήμουν εφοδιασμένος με δύο φωτογραφίες κι ένα λεπτό μαύρο μαρκαδοράκι. Η μία φωτογραφία προοριζόταν για τον Keith Richards και η άλλη για τον Mick Jagger. Ήθελα να κάνω ένα πείραμα. Έτσι είχα συνειδητά μαζί μου μια σχετικά πρόσφατη φωτογραφία του Keith με τους Stones και ένα καρτ ποστάλ με ασπρόμαυρο πορτραίτο του Jagger από τα τέλη του 60 και όχι μια πρόσφατη φωτογραφία του. Αυτό ήταν το ρίσκο μου θέλοντας να δω την αντίδρασή του σε ένα παλιό πορτραίτο του. Ωστόσο η μεγαλύτερη μου χαρά μεταξύ των δύο ήταν ένα αυτόγραφο από τον Keith.
Πραγματικά ο Keith κατέβηκε από το αεροπλάνο μαζί με τον Ron Wood και τον Charlie Watts στάθηκαν μπροστά στην σκάλα του αεροπλάνου για να φωτογραφηθούν μαζί. Ο Keith κάποια στιγμή και υπέγραψε ένα αυτόγραφο σε ένα αγοράκι που καθόταν σε αναπηρικό καροτσάκι και κρατούσε ίσως μια φωτογραφία του. Ήταν λίγο μακριά και δεν είδα καλά τι του έδωσε. Αμέσως χάρηκα γιατί είδα ότι είχε διάθεση να υπογράψει αυτόγραφο, όπως και αναμενόταν α γνωρίζει κανείς το χαρακτήρα του.
Το αυτόγραφο του Keith Richards!
Τον είδα να πλησιάζει στην εξέδρα των δημοσιογράφων. Μόλις πλησίασε άπλωσα το χέρι με τη φωτογραφία και το μαύρο μαρκαδοράκι. Με κοίταξε, πήρε τη φωτογραφία και υπέγραψε χαμογελώντας. Αυτό ήταν, τα κατάφερα και ήταν μάλιστα το δεύτερο και τελευταίο όπως αποδείχθηκε αυτόγραφο. Να πω την αλήθεια δεν είχα δει κάποιον άλλον να έχει μαζί του κάτι για να υπογράψει ο τεράστιος αυτός μουσικός.
Ο Charlie Watts όπως πάντα διακριτικός και καλοντυμένος με το σακάκι του. Η αέρινη παρουσία του ήταν αυτό που περίμενα. Ευγενικός και με ορθάνοιχτα μάτια έδωσε το δικό του παρών στην άφιξη των Rolling Stones και γοήτευσε χωρίς να κάνει κάτι περιττό. Ο Keith Richards φορούσε ως συνήθως μια μπαντάνα, κόκκινη και είχε μαζί του κάτι ακατανόητα αξεσουάρ, κάτι σαν ένα μεγάλο καλάμι με λαβή σπαθιού ή κάτι τέτοιο. Σουρεάλ εντελώς. Ο Ron Wood ήταν ο μόνος που φορούσε γυαλιά ηλίου, αν και είχε πέσει ο ήλιος και αθλητικά παπούτσια με μια μεγάλη βαλίτσα στον ώμο.
Mick Jagger
Ο Mick Jagger χαιρετά τον κόσμο στο αεροδρόμιο του Ελληνικού. Φωτογραφία : Γιάννης Κανελλόπουλος
Και τώρα είχε έρθει η ώρα του Mick Jagger. Μετά από αρκετή αναμονή και επιτόπια αναγκαστικά ορθοστασία προσγειώθηκε το ιδιωτικό αεροπλάνο με τον Mick Jagger και έφθασε επιτέλους η ώρα να τον δω από κοντά. Η εξέδρα είχε μετακινηθεί ελαφρώς και κοιτούσε σε άλλη κατεύθυνση την ώρα που αναμέναμε τον Mick Jagger. Και πραγματικά το ίνδαλμα αυτό του Rock κατέβηκε έκανε τα δικά του και πλησίασε την εξέδρα όπου είχα παραμείνει στις μπροστινές θέσεις. Τον είδα στο μισό μέτρο, φορούσε γυαλιά ηλίου όταν κατέβηκε από το αεροπλάνο και χαιρέτησε τον κόσμο, τα οποία εν συνεχεία τα έβγαλε όταν πλησίασε την εξέδρα με το αέρα του σταρ και ήταν αληθινός!
H φωτογραφία που δεν υπέγραψε ο Μικ Τζάγγερ
Άπλωσα το χέρι μου με την παλιά φωτογραφία του, ο Mick της έριξε μια κλεφτή ματιά καθώς του απέσπασε η κίνηση αναπόφευκτα την προσοχή και αντέδρασε όπως περίμενα. Κούνησε το κεφάλι του πέρα δώθε με το χαρακτηριστικό τρόπο του χαιρετώντας ταυτόχρονα τον κόσμο και απέφυγε ευγενικά να υπογράψει αυτόγραφο. Τον λάτρεψα για άλλη μια φορά γιατί επιβεβαίωσε ότι ζει το σήμερα. Τουλάχιστον έτσι το ερμήνευσα βλέποντας την αντίδρασή του. Έτσι είδα και τα τέσσερα παιδικά μου ινδάλματα από κοντά μέσα στο ίδιο απόγευμα!
Mick Taylor
Πρώτο όμως απ’ όλα τα μέλη των Rolling Stones ευτύχησα να δω σε ένα τελείως διαφορετικό μέρος, όπως αυτό του ξενοδοχείου ή του αεροδρομίου, τον κιθαρίστα τους της περιόδου 1969-74, τον τεράστιο Mick Taylor. Που; Σ’ ένα κλαμπάκι στα Ιλίσια, το θρυλικό σήμερα Hi-Ht όπου τον πρώτο λόγο είχαν εκεί τότε οι Blues Bug. Ήταν Νοέμβριος του 1996 όταν ο Mick Taylor ήρθε στην Αθήνα να εμφανιστεί στο «Ρόδον» σε μια συναυλία που διοργάνωσε ο αείμνηστος παραγωγός Τάσος Αλεξόπουλος.
Ο Mick Taylor μαζί με τον συντάκτη μας Γιάννη Αλεξίου στο "Hi-Hat" στα Ιλίσια.
Το προηγούμενο βράδυ έδωσε συνέντευξη Τύπου στο κλαμπ Hi-Hat και ακολούθησε τζαμάρισμά του με τους Blues Family των Γιάννη Μόνου, Ανδρέα Γκομόζια, Στέλιου Λαδόπουλου και Ζαφείρη Τσίναλη, των οποίων έχω υπάρξει μάνατζερ. Ήμουν εκεί φυσικά και ήξερα τους πάντες εκεί μέσα, από το διοργανωτή και τους συνεργάτες του που είχα δουλέψει μαζί του και μέσα από τη δημοσιογραφική μου ιδιότητα, τους μουσικούς που ήμασταν φίλοι και συνεργάτες και έτσι ήταν πολύ εύκολο να κάτσω με τον ογκόλιθο του Rock’n’Roll μαζί στο τραπέζι του και να πιούμε κι ένα ουϊσκάκι μαζί μετά το τζαμάρισμά του που τον ικανοποίησε ιδιαίτερα χωρίς να έχει προηγηθεί καμιά πρόβα, αλλά το Blues συναίσθημα και η δεξιοτεχνία όλων κυριάρχησε.
Ο Mick δεν μιλούσε πολύ, όμως έπινε πολύ. Χαιρόταν την στιγμή κι εγώ που καθόμουν δίπλα του και μου έφθανε αυτό. Δεν θυμάμαι να είπαμε κάτι συγκεκριμένο, παρά μόνο ότι αρχικά του συστήθηκα και του εξέφρασα το θαυμασμό μου. Το μόνο που τον ρώτησα στη αρχή ήταν αν χάρηκε το μίνι live με τους Blues Family και μου είπα απλά και όμορφα «They got it !» («Το έχουν !»). Το επόμενο βράδυ ήμουν εκεί στο κατάμεστο Ρόδον για να τον ξαναδώ με την μπάντα του αυτή τη φορά. Ήταν τέλειος !
