Μετά το πρώτο εξαντλημένο βινύλιο, γνωστή αλυσίδα delivery πίτσας προχώρησε στο δεύτερο δίσκο της σειράς με κλασικά ροκ άλμπουμ που φέρνει σπίτι με μια πίτσα γίγας! Ένα έξυπνο διαφημιστικό εύρημα της εν λόγω φίρμας που εκμεταλλεύτηκε στην ώρα του το αυξημένο ενδιαφέρον του κόσμου για το βινύλιο.
Μετά το Dark Side Of The Moon των Pink Floyd σερβίρει ζεστή πίτσα με το Hotel California κι έπεται συνέχεια με βινύλια των David Bowie, The Doors, Roger Waters… ένα κάθε μήνα, στην τιμή των 24.99 ευρώ.
Δεν θα το έλεγες και σούπερ προσφορά καθώς στην ουσία πληρώνεις 10 ευρώ την πίτσα και 15 το βινύλιο, αλλά έρχεται στο σπίτι σερβιρισμένο μέσα σε λίγα λεπτά και φαίνεται σαν παιχνίδι ενισχύοντας τη μόδα να έχεις ένα million seller άλμπουμ κι ας μην έχεις πικάπ στο σπίτι. Ε, τότε μπορεί να πάρεις κι ένα ντιζαϊνάτο πικαπάκι να δεις πώς παίζει ένας δίσκος, αλλά μην έχεις απαιτήσεις υψηλής απόδοσης και αντοχής.
Τέτοιου είδους εμπορικές κινήσεις αποδυναμώνουν στην ουσία την επανάκαμψη του βινυλίου ή την ενισχύουν; Αν το δούμε ιστορικά, κάτι τέτοιο έχει ξαναγίνει στο παρελθόν όταν το απορρυπαντικό Rol δώριζε 45άρια ελληνικών συγκροτημάτων στη δεκαετία του ’60 που σήμερα είναι συλλεκτικά. Αρκετοί παρήγγειλαν και δύο πίτσες ώστε να αξιοποιήσουν εμπορικά το βινύλιο των Pink Floyd, καθώς υπάρχουν συλλέκτες του συγκεκριμένου συγκροτήματος σε όλο τον πλανήτη, που ενδιαφέρονται για οποιαδήποτε ειδική έκδοση δίσκων τους με την ένδειξη που την κάνει διαφορετική, όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση το αυτοκόλλητο της φίρμας! Κάτι σαν ρόδα, πίτσα και… κοπάνα, μου φαίνεται. Η προσφορά μπορεί να ενισχυθεί με μια οδοντόβουρτσα για μετά την πίτσα ή ένα σκουπάκι για τον καθαρισμό του δίσκου! Τρως την πίτσα λοιπόν και σου μένει το βινύλιο. Ωραίο ακούγεται, αλλά τρώγεται;
Προσωπικά πιστεύω ότι η επινόηση της προσφοράς ενός βινυλίου με μια πίτσα έχει καθαρά εμπορικό χαρακτήρα με γνώμονα το κέρδος όσων είναι μέσα στην προσφορά αυτή (πίτσα, δισκογραφικές εταιρίες) και όλα τα άλλα είναι μέσα στο μυαλό μας…
Μετά το Dark Side Of The Moon των Pink Floyd σερβίρει ζεστή πίτσα με το Hotel California κι έπεται συνέχεια με βινύλια των David Bowie, The Doors, Roger Waters… ένα κάθε μήνα, στην τιμή των 24.99 ευρώ.
Δεν θα το έλεγες και σούπερ προσφορά καθώς στην ουσία πληρώνεις 10 ευρώ την πίτσα και 15 το βινύλιο, αλλά έρχεται στο σπίτι σερβιρισμένο μέσα σε λίγα λεπτά και φαίνεται σαν παιχνίδι ενισχύοντας τη μόδα να έχεις ένα million seller άλμπουμ κι ας μην έχεις πικάπ στο σπίτι. Ε, τότε μπορεί να πάρεις κι ένα ντιζαϊνάτο πικαπάκι να δεις πώς παίζει ένας δίσκος, αλλά μην έχεις απαιτήσεις υψηλής απόδοσης και αντοχής.
Τέτοιου είδους εμπορικές κινήσεις αποδυναμώνουν στην ουσία την επανάκαμψη του βινυλίου ή την ενισχύουν; Αν το δούμε ιστορικά, κάτι τέτοιο έχει ξαναγίνει στο παρελθόν όταν το απορρυπαντικό Rol δώριζε 45άρια ελληνικών συγκροτημάτων στη δεκαετία του ’60 που σήμερα είναι συλλεκτικά. Αρκετοί παρήγγειλαν και δύο πίτσες ώστε να αξιοποιήσουν εμπορικά το βινύλιο των Pink Floyd, καθώς υπάρχουν συλλέκτες του συγκεκριμένου συγκροτήματος σε όλο τον πλανήτη, που ενδιαφέρονται για οποιαδήποτε ειδική έκδοση δίσκων τους με την ένδειξη που την κάνει διαφορετική, όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση το αυτοκόλλητο της φίρμας! Κάτι σαν ρόδα, πίτσα και… κοπάνα, μου φαίνεται. Η προσφορά μπορεί να ενισχυθεί με μια οδοντόβουρτσα για μετά την πίτσα ή ένα σκουπάκι για τον καθαρισμό του δίσκου! Τρως την πίτσα λοιπόν και σου μένει το βινύλιο. Ωραίο ακούγεται, αλλά τρώγεται;
Προσωπικά πιστεύω ότι η επινόηση της προσφοράς ενός βινυλίου με μια πίτσα έχει καθαρά εμπορικό χαρακτήρα με γνώμονα το κέρδος όσων είναι μέσα στην προσφορά αυτή (πίτσα, δισκογραφικές εταιρίες) και όλα τα άλλα είναι μέσα στο μυαλό μας…